9

ในห้องกว้างที่มีผนังสีขาวสะท้อนกับแสงสีเหลืองนวลจากโคมไฟระย้า พาลให้นึกถึงวันวานที่สนทนากันใต้แสงสีเสียงแห่งโลกมายา

พีระพงษ์ไม่มีความคิดในทางร้าย หากว่าเธอเมาเขาต้องไปส่งถึงบ้านโดยสวัสดิภาพ อยู่ดี ๆ หญิงสาวในเดรสทำงานกลับลุกขึ้นมานั่งฝั่งเดียวกัน

“มึนแล้วมั้ง… กลับบ้านได้แล้วไป อาไปส่ง”

“ฟ้ายังไม่เมาค่ะ กำลังดี...” เธอช้อนสายตายั่วยวนมองคุณอา ขณะเกิดแผนการบางอย่าง เปลี่ยนที่นั่งจากโซฟานุ่ม ๆ เป็นหน้าตักของคุณอาหนุ่ม ซึ่งแทนที่เขาจะตกใจ ตักเตือนเธอให้สำรวมกิริยาเสียหน่อย กลับถามด้วยสีหน้าเรียบเฉย

“มีอะไรครับ?”

“ไม่ใช่ว่า... อาพีถูกใจฟ้านะคะ”

“เคยบอกไปแล้ว” แม้อีกฝ่ายนั้นอาจเมาจนจำไม่ได้ ไม่ใช่ว่าเธอจะไม่รู้ ในอ้อมแขนที่ขยับขึ้นกอดเอวคอดบาง ตาคมหลุบมองแก้มแดงซ่านเพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ พีระพงษ์อ่านความคิดของแม่สาวน้อยออกอย่างทะลุปรุโปร่ง

“จะมายั่วอาให้พ่อไม่ไว้ใจอาน่ะ ไม่น่าจะได้ผล คิดให้ดี ๆ ระวังโดนจับแต่งเป็นเมียอา”

“แล้วอาพีไม่กลัว... ต้องสละโสด? อาอยากมีเมียเป็นเด็กเอาแต่ใจอย่างฟ้าหรือคะ”

“อาไม่เสียหายนะ แถมอยู่ในวัยสมควรมีครอบครัว มีเมียเด็กสักคนไม่ใช่ปัญหา... อามีวิธีจัดการกับเด็กดื้อ...”

อิงฟ้าถึงกับหน้าเจื่อนเมื่อการยั่วยวนคุณอาไม่ได้ผล เธอคิดว่าตัวเองโง่! เพียงเพราะต้องการอิสรภาพ มันยังคงมีวิธีอีกตั้งมากมาย เธออาจย้ายกลับไปอยู่หอเหมือนเมื่อตอนเรียนมหาวิทยาลัยก็ได้ ไม่จำเป็นต้องมาให้ท่าหนุ่มรุ่นพ่อ

พอเธอทำทีท่าว่าจะลุกหนี อ้อมแขนแข็งแรงกระชับร่างบางไว้แน่น

“จะไปไหน?”

“จะกลับบ้านแล้วค่ะ”

“มานั่งทับของที่มันอยู่ของมันดี ๆ ต้องรับผิดชอบนะครับ ไม่มีสิทธิ์หนีกลับบ้าน...”

หญิงสาวเบิกตากว้าง รับรู้ได้ถึงบางอย่างที่ว่า มันให้ความรู้สึกนุ่มนิ่มในทีแรก จู่ ๆ ดันสู้ก้นเธอขึ้นมา! ขณะแววตาร้อนแรงบอกจุดประสงค์ชัดเจน ข่มขู่เธอในความเงียบ บอกว่าเธอไม่ควรล้อเล่นกับหนุ่มรุ่นพ่อ

ใบหน้าแดงซ่านเห่อร้อนตามอุณหภูมิเรือนกายกำยำ เธอละล่ำละลัก “ฟ้ากลับ... อื้ม!”

ริมฝีปากหนาหยักได้รูปตรงหน้าคว้าเอาทุกถ้อยคำประท้วงไปจากเรียวปากอิ่มงาม ไม่ทันให้ตั้งตัว

จุมพิตดูดดื่มโหยหาพาให้หวนคิดถึงค่ำคืนในอ้อมกอดกันและกัน กลิ่นโคโลญจน์บุรุษที่คุ้นเคย เธอนอนซุกกอดอยู่ในอ้อมแขนของเขาจวบจนถึงรุ่งฟ้าสาง

คุณอาหนุ่มยังสั่งสอนให้รู้จักอ่อนน้อมถ่อมตน ให้เธอเลิกดื้อแพ่งกับเขาเสีย ให้เธอไร้หนทางหนี ใช่เพียงไล่ต้อนเธอด้วยริมฝีปากอันช่ำชองงาน มือหนาตะครุบเข้าด้านหลังลำคอ บังคับจับเธอให้ยอมตามใจ

อิงฟ้าอ่อนประสบการณ์แม้จุมพิตจากชายหนุ่ม เธอเคยสัมผัสมันเพียงครั้งเดียวจากคนในอดีต จึงแทบไม่รู้จักจูบที่แท้จริง กระทั่งเรียวปากหนาหยักได้รูปนุ่มนวลราวกับว่าเป็นริมฝีปากของผู้หญิงอาศัยจังหวะซึ่งเธอหอบหาอากาศ แทรกปลายลิ้นเข้ามาลิ้มชิมรสชาติอันหอมหวานในโพรงปาก

มือเรียวพลันผลักผู้ชายตัวโตออกห่าง กลับถูกจับกุมด้วยปลายนิ้วทั้งห้า แค่เขาบีบอุ้งมือเล็กเบา ๆ กระตุกดึงเธอเข้ากอดแนบแน่น พลันพาให้หัวสมองของเธอขาวโพลน

ที่น่ากลัวยิ่งกว่าคือเธอยอมให้เขาจูบตามใจ โดยไม่นึกรังเกียจแม้แต่น้อย ออกจะชอบพอด้วยซ้ำ...

กว่าคุณอาจะยอมผละออกจากริมฝีปากแดงเจ่อเพราะพิษจูบ นั่น... นานนับยี่สิบนาที!

ดวงตาคู่สวยฉ่ำปรือยังคงสบนัยน์ตาคู่คมปลาบ เปี่ยมประกายปรารถนา ชายหนุ่มยังไม่เชื่อตัวเองว่าเขาจะตั้งใจจูบเธอจนปากระบมไปหมด

“อาพี… ทำอะไร...”

“ทบทวนเรื่องคืนนั้น...”

“เรา... ลืมมันได้ไหมคะ?”

“คนทั้งคน ทั้งนุ่มทั้งหอม น่ารักแสนหวานขนาดนี้ จะให้ลืมได้ไง ให้อาลืมก็บ้าแล้ว...”

อิงฟ้าเองก็ไม่ได้ลืมคุณอาเพื่อนบ้านซึ่งเข้ามาในชีวิตในช่วงเวลาอ่อนไหว เธออกหักพอดิบพอดี ขณะที่อ้อมแขนแข็งแรงกระชับกอดเอวคอดบางแน่น คุณอาใจดีทำตัวคล้ายกับว่าเป็นคนแก่ขี้โมโห ในน้ำเสียงหงุดหงิดของเขาว่า

“อาไม่ยอมเล่นเกมกับเธอแล้วอิงฟ้า เธอเอาแต่ใจ อาก็จะเอาบ้าง ตอนนี้อาจะจูบเธอจนกว่าอาจะพอใจ จนกว่าเธอจะจำเรื่องของเราได้ อาค่อยไปส่งเธอที่บ้าน...”

-------------

เมื่อหลานคนเดียวของบ้านไม่สบายจนต้องแอ็ดมิทโรงพยาบาลเอกชน งอแงอยู่ในอ้อมกอดคุณตาคุณยาย ป่วยเป็นไวรัสในระบบทางเดินหายใจซึ่งนับว่าเป็นโรคติดต่อรุนแรงในเด็กเล็ก ลูกชายคนโตทั้งสองสบโอกาสตอนพ่อแม่ไม่อยู่บ้าน โทรเรียกเพื่อนมาสังสรรค์ในห้องรับแขกกว้างขวาง

พีระพงษ์ได้รับข้อความจากเจ้าตัว จำต้องเป็นธุระให้เพื่อนบ้าน เลิกงานไปรับหญิงสาวมาจากออฟฟิศ คอยเป็นไม้กันหมาให้ในบ้าน เต็มไปด้วยหนุ่มช่างกว่าสิบชีวิต ต่างคนหิ้วเหล้ามากลมใหญ่ เปิดเพลงปลุกใจเสียงดังเซ็งแซ่

คุณอาหนุ่มในเชิ้ตหล่อเหลาสีกรมท่า เดินตามลูกสาวเจ้าของบ้านไปถึงห้องครัว ก้มลงมองความอึดอัดใจบนวงหน้าเรียวไข่ที่แต่งแต้มเครื่องสำอางอ่อน ด้วยความรู้สึกไม่ต่าง เมื่อได้ยินเสียงเฮฮาของหนุ่มช่างยนต์

ความคิดไม่ดีผุดวาบเข้ามาในหัว ข่าวข่มขืนที่ได้อ่านผ่านสายตามาก็มีไม่เว้นแต่ละวัน เพราะบ้านเมืองกฎหมายอ่อนแอ

“ทำกับแกล้มให้พี่ชายกินเหล้าหรือ? พ่อแม่รู้ไหม...”

“อาพีอย่าบอกพ่อนะ ฟ้าไม่อยากมีปัญหากับพี่เขา”

“อาไม่ใช่คนขี้ฟ้องหรือเปล่า...”

หญิงสาวสับหมูยอด้วยมีดคม นำทั้งหมดใส่จาน เผลอนึกถึงจูบเมื่อวันก่อน ใบหน้าของเธอเห่อร้อนขึ้นมา หลุบตามองไปทางริมฝีปากหนาหยักได้รูปบางกระจับอมแดงชมพูของคุณอา พอถูกจ้องกลับ เธอเปลี่ยนเรื่องไป