ชุดหนังสือ อินตูตู ยอดขุนพลสตรี เล่ม 1- ศัตรูล้อมกาย 1/1

แสงไฟจากคบเพลิงที่ถูกจุดขึ้นกองใหญ่เพิ่มความอบอุ่นให้มือหนาของเพ่ยอินเหยาอย่างมากเลยทีเดียว

“เจ้าหนาวรึ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพลางเอื้อมมือไปจับบ่าของไหล่หนาให้เบือนหน้าหันมามองทางเขา

“หาใช่ไม่” เพ่ยอินเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มขึงพลางพยายามสะกดกลั้นอารมณ์หนาวเหน็บในกระโจมของแม่ทัพใหญ่

“เหยาเอ๋อร์…เจ้าอยู่กับข้าสองคนพูดจาธรรมดาเถอะ” เซี่ยจินหู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะในอาการของสตรีตรงหน้าพลางเอื้อมมือไปดึงร่างของนางให้เข้าใกล้เขามากกว่าเดิม

“ท่านเมาแล้วรึ สหายเซี่ย” เพ่ยอินเหยาเอ่ยปากตามคำสั่งของเซี่ยจินหู่ บุรุษที่สตรีในใต้หล้าถวิลหาแต่หาใช่กับเหยาเอ๋อร์ไม่

เซี่ยจินหู่แย้มเรียวปากพลางกระชับอ้อมแขนดึงร่างของอินตูตูที่ยามนี้ไร้ซึ่งเกราะรบกำบังกายาเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนใบหน้าคมของอินเหยาชิดจรดริมฝีปากของเขา

“สหายท่าน…”  ยังไม่ทันที่เพ่ยอินเหยาจะได้กล่าวคำใดต่อไป ร่างของแม่ทัพเซี่ยก็พลันเซไปด้านขวาพลางล้มลงไปกองกับอาภรณ์ผ้าคลุม

มือหยาบของแม่ทัพใหญ่คว้าร่างอวบอัดของอินตูตูไว้มั่นหมายจะจับยึดไว้แน่น

เพ่ยอินเหยาหวีดร้องเสียงดังเมื่อเห็นแม่ทัพเซี่ยดึงร่างของนางให้ล้มทับตัวเขาอย่างจงใจ

“ชู่ว์” นิ้วเรียวของแม่ทัพเซี่ยพิงไว้ด้านเรียวปากตนอย่างจงใจ

ดวงหน้าคมคายของแม่ทัพเซี่ยโน้มใกล้ใบหน้าหวานของเพ่ยอินเหยามากขึ้นจนลมหายใจของแม่ทัพเซี่ยรินรดจมูกกลมของนาง

“หร่านเอ๋อร์ เวลานี้ข้ามีแค่เจ้าเท่านั้น” เสียงเข้มของแม่ทัพเซี่ยเอ่ยขึ้นพลางกอดรัดคนข้างบนไว้แน่นราวกับว่าเพ่ยอินเหยาคือผิงหร่านเอ๋อร์ บุตรีของขุนนางที่หมั้นหมายกับพยัคฆ์หนุ่ม แม่ทัพเซี่ยจินหู่

“ข้าไม่ใช่แม่นางหร่านของท่าน” เพ่ยอินเหยาเอ่ยบอกพลางใช้ศอกกระทุ้งไปยังสีข้างของแม่ทัพใหญ่

วูบหนึ่งที่สายตาคู่คมของเซี่ยจินหู่เปล่งประกายบางอย่าง จมูกหนาของเซี่ยจินหู่ขยับดอมดมไปยังข้างแก้มของเพ่ยอินเหยา

“เห้ย อินตูตูทำไมเป็นเจ้า” ราวกับเขาเพิ่งได้สติ

มือหยาบปล่อยคนบนตัวอย่างแผ่วเบา เพ่ยอินเหยาขยับลุกขึ้นจากแผงอกกำยำของแม่ทัพพยัคฆ์คำรามอย่างรวดเร็ว

“สหายข้าว่ายามนี้ท่านเมาหนัก เรายังต้องกรำศึกกันอีกมาก” เพ่ยอินเหยาเอ่ยบอก

“อินตูตูข้า” แม่ทัพเซี่ยขยับปากจะเอ่ยบางอย่างกับแม่นางเพ่ยอินเหยาที่ยามนี้ได้กลายมาเป็นอินตูตูเสียแล้ว

“สหายข้าคงต้องขอตัวก่อน วันพรุ่งข้าจักมาปลุกท่านตามเดิม” เพ่ยอินเหยาเอ่ยพลางจัดแจงตนเองให้เรียบร้อยพลันสาวเท้าออกไป

“โถ่เว้ย” แม่ทัพเซี่ยจินหู่สบถอย่างหงุดหงิดในใจพลางกระดกสุราเข้าปากอย่างรวดเร็ว

“เสี่ยวย้ง” จินหู่เอ่ยเรียกบ่าวรับใช้ข้างกายเขาที่เวลานี้กลายมาเป็นรองแม่ทัพ

“ขอรับท่านแม่ทัพเซี่ย” เสียงเข้มของบุรุษเอ่ยขึ้น

“ข้ารู้นะขอรับว่าท่านแม่ทัพเซี่ยมีใจชมชอบแม่นางเพ่ย” ฮงเจินย้ง บ่าวรับใช้ข้างกายของร่างกำยำเอ่ยขึ้น