ชุดหนังสือ อินตูตู ยอดขุนพลสตรี เล่ม 1- ศัตรูล้อมกาย 1/2

“เสี่ยวย้ง” แม่ทัพเซี่ยเอ่ยอีกคราด้วยน้ำเสียงเย็นชา

“ข้าน้อยรู้มาว่าแม่นางเพ่ยชอบดอกไม้อันใด หากเมื่อถึงจวนข้าน้อยจักไปเตรียมไว้ให้นะขอรับ” เสี่ยวย้งป้องปากกระซิบข้างหูของผู้เป็นนายอย่างสงบเสงี่ยมเจียมตัว

คิ้วเรียวของแม่ทัพใหญ่กระตุก ใบหน้าของเเม่ทัพเซี่ยจินหู่เวลานี้อดถมึงถึงขึ้นมาไม่ได้ที่เสียรู้แผนการของบ่าว

กระนั้นจักทำเช่นไรได้ในเมื่อเวลานี้แม่ทัพเซี่ยพยัคฆ์คำรนได้ตกบ่วงพรางที่เขาขุดหลุมฝังตนเองไว้เสียแล้ว

ไม่ว่าเหยาเอ๋อร์ชมชอบดอกไม้ใด เขาจะหามันมาให้จงได้ แค่เพียงได้มองใบหน้างามมีความสุขแค่นี้แม่ทัพเซี่ยก็ตายตาหลับ

“เจ้ารู้หรือว่าเหยาเอ๋อร์ชอบดอกไม้อันใด” เซี่ยจินหู่ป้องปากกระซิบกระซาบกับบ่าวรับใช้ข้างกาย

อาภรณ์หนาสีน้ำเงินตุ่นขมุกขมัวไปด้วยคราบฝุ่นและดินโคลน เพ่ยอินเหยาเหลียวมองไปยังเนื้อผ้าที่นางชอบยิ่งนัก มันเป็นเนื้อผ้าลายสวยที่เหมาะสมกับตำแหน่งแม่ทัพตูตูอย่างนาง

แสงจากคบเพลิงที่จุดล้อมกองไฟให้ความอบอุ่นแก่เพ่ยอินเหยาเป็นพันทวี นางอดรู้สึกไม่ได้ว่าการกรำศึกกับแคว้นฉีง่ายดายเกินไป

แสงจากคบไฟสาดประกายเห็นจนมองเห็นเงาดำทะมึนที่ทอดออกมา ดวงตากลมโตของเพ่ยอินเหยาเพ่งมองไปตามที่มาของเงา

ยามนี้ในใจของเพ่ยอินเหยาอดรู้สึกหวั่นขึ้นมาในใจไม่ได้ อินตูตูรีบหยิบเสื้อเกราะขุนพลขึ้นมาสวมโดยเดินออกห่างจากตะเกียงคบไฟที่สาดแสงสะท้อนออกมาพลางสาวเท้าหลบออกไปหลังกระโจมอย่างเงียบงัน

หากอินตูตูคาดคะเนไม่ผิด เงาที่พาดทับกระโจมเสบียงต้องเป็นจารชนที่แฝงตัวมาในกองทัพเป็นแน่ ยิ่งตรึกเพ่ยอินเหยาเร่งฝีเท้าหมายเดินไปตามทางที่มืดสนิทเพียงลำพัง

แสงดาวในยามนี้ไม่อาจทำให้เพ่ยอินเหยาสงบใจลงได้ นางกระชับง้าวในมือแน่นด้วยพยายามสยบความเกรี้ยวกราดในใจนางเอง

“เหยาเอ๋อร์จงจำคำข้าไว้ หยินและหยางต้องมีอย่างสมดุลจึงจะสามารถรอดได้ทุกสถานการณ์” เสียงของปรมาจารย์กู่หยังอาจารย์ของนางดังเล็ดลอดเข้ามาในหัวของเพ่ยอินเหยา

เสียงใบไม้กรอบแกรบดังขึ้น เพ่ยอินเหยารีบย่อตัวลงหลบขึ้นไปยืนด้านหลังของซากปรักหักพังที่สูงทว่าโชคดีที่หอบัณฑิตเก่าแก่ยังมีหลังคาบัง

อาณาบริเวณที่ขุนพลสตรีและแม่ทัพเซี่ยก้าวเข้ามาตั้งค่ายพำนักยังแดนศัตรูนั้นเป็นป่าไผ่รกชัฎ เพ่ยอินเหยาไม่นึกฝันว่าจะมีหอบัณฑิตรกร้างอยู่ใกล้ ๆ กับค่ายพำนักเพื่อต่อกรต่อข้าศึก

ขุนพลสตรีก้าวขึ้นไปยืนบนซากปักหักพังที่มีหลังคาบังกายาของนางอยู่ด้วยวรยุทธ์ของนางที่มีมาตั้งแต่กำเนิด

“นั่นมันใครกันนะ” อินตูตูเอ่ยขึ้นทันทีที่มองเห็นเกี้ยวขบวนสัญลักษณ์ธงสีแดงมีตัวอักษรเขียนว่า ฉี

ไม่นานนักร่างของสตรีในชุดอาภรณ์ยาวสีขาวพิสุทธ์ก็พลันปรากฎเบื้องหน้าของขุนพลสตรี

“คารวะฟางกุ้ยเฟย” เสียงเข้มของเงาดำที่เพ่ยอินเหยาตามมาเมื่อครู่แปรเปลี่ยนเป็นอ่อนลงทันใด

“มิต้องมากพิธี” เรียวพระโอษฐ์ของสตรีเบื้องหน้าตรัสด้วยสุรเสียงทรงพลัง