All Chapters of เพ่ยอินเหยา ข้านี่เเหละยอดขุนพลสตรี ชุดอินตูตูยอดขุนพลสตรี: Chapter 1 - Chapter 9

อินเหยาคิ้วกระตุกข้างขวาทันทีที่เสี่ยวชิงถือโอกาสเรียกนางว่าลูกพี่ ดวงหน้าของดรุณีวัยเยาว์หันขวับมาทางเสี่ยวชิง “ข้าสองคนต้องขออภัยในความมีตาหามีแววไม่ด้วยขอรับ“ทำไมเสี่ยววู่ถึงเป็นคนเช่นนั้นเล่า” เหยาเอ๋อร์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเบาหากแต่หนักแน่นในคราเดียวกันแม้เพ่ยอินเหยาจะเคยได้ยินมาว่าสกุลวู่จะมีบุตรชายคนโตและคนเล็กแต่ก็ไม่คิดว่าเสี่ยววู่ หรือวู่อู่เจิ้น จะมีนิสัยร้ายกาจน่ารังเกียจเช่นนี้มาก่อน“อินเหยาเจ้าเหม่ออันใด” สำเนียงคุ้นหูของบุรุษหนุ่มดังขึ้นใกล้สตรีผู้หนึ่งที่กำลังคุกเข่าเฝ้ามองเศษผ้าที่แหลกลาญอย่างไม่มีชิ้นดี“ขออภัยท่านแม่ทัพใหญ่ ข้าเพียงแต่ไตร่ตรองบางสิ่งอยู่เท่านั้น” เพ่ยอินเหยาเอ่ยกลับพลางหยิบเศษผ้าที่ขาดวิ่นขึ้นมาเพ่งดู“เจ้าคิดเช่นไรอินเหยา” แม่ทัพจินหู่เอ่ยถามสตรีตรงหน้าที่กำลังเพ่งสายตาอ่านตัวอักขระที่เขียนขยุกขยิกอยู่เศษผ้าขาดวิ่นที่อินเหยาตูตูถืออยู่มิอาจทำให้ใจของแม่ทัพใหญ่จินหู่สงบลงได้เลย โลหิตสีแดงฉานอาบอาภรณ์ไปครึ่งเสี้ยว“ข้าน้อยเพียงแต่คิดว่านี่เป็นเศษอาภรณ์ของสตรีที่ถูกพวกมันจับมาสังหารอย่างโหดเหี้ยม” เพ่ยอินเหยาเอ่ยผ่านหมวกเกราะรบที่นางสวมใส่แม่ทัพจิ

แสงไฟจากคบเพลิงที่ถูกจุดขึ้นกองใหญ่เพิ่มความอบอุ่นให้มือหนาของเพ่ยอินเหยาอย่างมากเลยทีเดียว“เจ้าหนาวรึ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นพลางเอื้อมมือไปจับบ่าของไหล่หนาให้เบือนหน้าหันมามองทางเขา“หาใช่ไม่” เพ่ยอินเหยาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเข้มขึงพลางพยายามสะกดกลั้นอารมณ์หนาวเหน็บในกระโจมของแม่ทัพใหญ่“เหยาเอ๋อร์…เจ้าอยู่กับข้าสองคนพูดจาธรรมดาเถอะ” เซี่ยจินหู่เอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะในอาการของสตรีตรงหน้าพลางเอื้อมมือไปดึงร่างของนางให้เข้าใกล้เขามากกว่าเดิม“ท่านเมาแล้วรึ สหายเซี่ย” เพ่ยอินเหยาเอ่ยปากตามคำสั่งของเซี่ยจินหู่ บุรุษที่สตรีในใต้หล้าถวิลหาแต่หาใช่กับเหยาเอ๋อร์ไม่เซี่ยจินหู่แย้มเรียวปากพลางกระชับอ้อมแขนดึงร่างของอินตูตูที่ยามนี้ไร้ซึ่งเกราะรบกำบังกายาเข้ามาใกล้กว่าเดิมจนใบหน้าคมของอินเหยาชิดจรดริมฝีปากของเขา“สหายท่าน…” ยังไม่ทันที่เพ่ยอินเหยาจะได้กล่าวคำใดต่อไป ร่างของแม่ทัพเซี่ยก็พลันเซไปด้านขวาพลางล้มลงไปกองกับอาภรณ์ผ้าคลุมมือหยาบของแม่ทัพใหญ่คว้าร่างอวบอัดของอินตูตูไว้มั่นหมายจะจับยึดไว้แน่นเพ่ยอินเหยาหวีดร้องเสียงดังเมื่อเห็นแม่ทัพเซี่ยดึงร่างของนางให้ล้มทับตัวเขาอย่างจงใจ“ชู่ว์” นิ

“หม่อมฉันได้ยินมาว่าในค่ายมีแม่ทัพสองคนเห็นทีจะเป็นคนจากแคว้นฉินเพคะ” สตรีปริศนาสวมชุดดำอำพรางกายาเอ่ยกราบทูล“ข้าได้ยินมาว่ามีบุตรีขุนนางสกุลเซี่ยอยู่ด้วยใช่หรือไม่” เรียวโอษฐ์สีชาดตรัสด้วยพระอาการเรียบเฉย“สายของหม่อมฉันรายงานมาว่าใช่เพคะ แต่นางหาได้เป็นแม่ทัพใหญ่ไม่”เพ่ยอินเหยาอดรู้สึกไม่ได้ว่าเสียงหวานของสตรีนางนี้คล้ายกับทหารชั้นเลวผู้หนึ่งที่นางมักพบสตรีผู้นี้ระหว่างไปอาบน้ำริมลำธาร“จัดการมันซะ” เรียวปากของสตรีผู้นั้นขยับเพ่ยอินเหยาที่เหลือบมองเห็นเช่นนั้นก็พลันมองเห็นฝูงวิหคบินมาแต่ไกลจงอยปากของวิหกนั้นพุ่งเข้าหาเพ่ยอินเหยาอย่างรวดเร็วทว่าวรยุทธ์สูงส่งของขุนพลสตรีก็ทำให้หญิงสาวซัดปักษาจนราบคาบเสียงต่อสู้ระหว่างเพ่ยอินเหยาและปักษาสีดำสนิทดังสนั่นไม่อาจทำให้ขุนพลสตรีหยุดนิ่งต่อไปได้“นั่นใครอยู่ตรงนั้นออกมานะ” ทหารเลวผู้นั้นร้องตะโกนขึ้นด้วยเสียงดังฟางกุ้ยเฟยรีบดึงผ้าคลุมหน้าขึ้นมาปิดทันที สายพระเนตรของฟางกุ้ยเฟยเหลือบทอดเนตรเงาสีดำตะคุ่มหลบหลีกอย่างว่องไว“คุ้มกันพระสนม” เสียงเข้มของสตรีผู้นั้นเอ่ยขึ้นพลางวิ่งหนีตามเงาดำหายลับเข้าป่าอย่างรวดเร็ว“พระสนมฟางกลับกันเถิดพ่ะย่ะ

“ท่านเล่ามาเถิด” เพ่ยอินเหยากล่าวกับสตรีนางนั้นด้วยสีหน้าเวทนาแม้ว่าอินตูตูจะสงสารแม่นางผู้นั้นมากมายเพียงใด แต่หากนางฝ่าฝืนกฎระเบียบของราชสำนักฉินก็เท่ากับว่าตายเปล่าแม้จักอยู่ในนามของขุนพลสตรีก็ตาม“อินตูตู เดิมข้าเป็นนางกำนัลในตำหนักเย็น อยู่ในราชสำนักฉี ทุกคนเรียกข้าว่า จินเยว่ต๋า สตรีที่ท่านเห็นเป็นพระสนมฟางกุ้ยเฟย ฟางเสวี่ยจี๋ ข้ามาจากแคว้นฉี” สตรีนางนั้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงล่ะล่ำล่ะลัก“ใครเป็นคนบงการเจ้า เสี่ยวต๋า” เพ่ยอินเหยาเอ่ยถามด้วยสีหน้าเคร่งขรึม“พระสนมฟางกุ้ยเฟยต้องการความดีความชอบจึงแอบส่งข้าเข้ามาเป็นไส้ศึกจารชนในครั้งนี้” เย่วต๋าเอ่ยด้วยความหวาดกลัวในสีหน้าของอินตูตู“แล้วเจ้าเข้ามาด้วยวิธีใด” ขุนพลสตรีเอ่ยถามพลางทอดมองไปยังใบหน้าหมดจดของนางที่ไม่มีไฝฝ้าอย่างพิจารณา“ข้าแอบลอบเข้ามาสลับเปลี่ยนตัวกับทหารชั้นเลวผู้นี้ หลังจากที่นางไปอาบน้ำที่ลำธาร ข้าได้ดักตีหัวนางจนสลบไปแล้วส่งนางไปให้ราชสำนักฉี” เสี่ยวต๋ากล่าวพลางก้มหน้าลงด้วยสีหน้าสำนึกผิด“อินตูตู ไม่สิท่านแม่ทัพอินเหยา…ท่านอย่าได้สังหารข้าเลย ข้าสัญญาว่าจักตอบแทนที่ท่านช่วยเหลือข้าด้วยการเป็นจารชนแคว้นฉินให้ท่าน หรื