ชุดหนังสือ อินตูตู ยอดขุนพลสตรี เล่ม 1- หมินผิน 1/2

ราชสำนักฉี

“ยินดีกับฝ่าบาทด้วยพ่ะย่ะค่ะ” เสียงเข้มของหมอหลวงกราบทูลต่อหน้าองค์ราชัน

“ยามนี้พระสนมทรงกำลังจะให้กำเนิดโอรสมังกรสวรรค์พ่ะย่ะค่ะ” หมอหลวงเอ่ยกราบทูลด้วยอาการตื่นตระหนก

“ดี” องค์ราชันตรัสพลางยกพระหัตถ์ลูบพระหนุด้วยแววพระเนตรฉายวาวระยับ

           

รองพระบาทสีทองอร่ามตาสาวเข้าไปใกล้เตียงบรรทมของหมินผิน องค์ราชันทอดมองดวงพักตราหวานราวหยาดน้ำผึ้งแรกแย้ม พระขนงโก่งดั่งคันศร เรียวปากกระจับแต้มสีชาด หมินเจียหรงจัดเป็นผินที่พระองค์โปรดปรานมาก รองจากฟางกุ้ยเฟย และฉางฮองเฮา

ดวงเนตรคู่คมทอดมองไปยังหมินเจียหรงที่บัดนี้ยังไม่ทันได้พระสติ วรองค์สง่างามประทับลงข้างสนมทรงโปรดพลางเอื้อมพระหัตถ์ปัดพระเกศาที่ตกลงมาออกจากวงพักตรางดงาม

             

ตั้งแต่จำความได้หมินเจียหรง สนมตระกูลหมินเป็นสตรีที่ฉลาดหลักแหลม หากแต่หมินผินกลับรู้จักวางตัว เจียมตนให้เหมาะสม บิดาของหมินผินเป็นขุนนางขั้นสองนับได้ว่าเป็นใหญ่ไม่น้อยในราชสำนักฉี

ทว่าบิดาของหมินผินกลับเจียมตนยิ่งกว่าบุตรสาว ด้วยเหตุนี้ทำให้พระองค์ทรงโปรดบิดาของหมินผินไม่น้อยไปกว่าหมินเจียหรง

           

เวลานี้ในราชสำนักคงมีข่าวยินดีไม่น้อย หากแต่ในพระทัยกลับทรงกังวลด้วยการศึกเขตชายแดนที่ได้ทราบข่าวมาจาก อ๋องจ้าว หรือ ชินหวังอ๋อง พระอนุชาไม่แท้ขององค์เองสร้างความหวั่นพระทัยไม่น้อยที่แคว้นฉินหมายจะยึดต่อตีบ้านเมืองในยามเช่นนี้

ทว่าในยามการสงครามเช่นนี้ กลับมีข่าวดีแฝงอยู่ในข่าวร้ายนั่นก็ทรงทำให้ดีพระทัยไม่น้อย พระองค์ได้แต่หวังเพียงว่า ในครรภ์ของหมินผินจะทรงมีโอรสให้สืบสกุลบ้างก็เท่านั้น

พระหัตถ์หนาเอื้อมลงมาจับพระหัตถ์อ่อนละมุนของหมินเจียหรงไว้แน่นราวกับนางเป็นเสาต้นใหญ่ไว้ยึดค้ำราชบัลลังก์ก็มิปาน

เสียงกู่ร้องที่ดังก้องออกมายังเขตแคว้นชายแดน สร้างความประหวั่นพรั่นพรึงให้กับเหล่าโจรป่าเป็นอย่างมาก

“เอาเช่นไรดีเล่าไท่จื่อ” เสียงเข้มของชิงอี๋หยาเอ่ยดังขึ้นข้างพระกรรณของไท่จื่อ องค์รัชทายาทแห่งแคว้นฉี

“ก็แค่รอ เราก็แค่รอให้แคว้นฉินบุกยึดสู่เมืองหลวงแคว้นฉี จากนั้นข้าจักตามไปกำจัดฮ่องเต้เสียสิ้น เจ้าจงเร่งเตรียมการขุนพลให้พร้อม อีกไม่นานความฝันของข้าจะเป็นจริง” สุรเสียงเข้มของสายเลือดมังกรตรัส

ชิงอี๋หยาองค์รักษ์หนุ่มลอบมองดวงพักตร์ของไท่จื่ออย่างสังหรณ์ใจ องค์รักษ์เช่นเขาอดใจหายมิได้ ยามเมื่อเวลานี้โอรสมังกรจักกลายเป็นทรราชเสียเอง

มันคงจะดีกว่านี้ หากพระสนมเต๋อเฟยไม่ถูกกลลวงของฟางกุ้ยเฟยและถูกใส่ร้ายไปตำหนักเย็นไท่จื่อของชิงอี๋หย๋าก็คงจะได้นั่งบนบัลลังก์สง่าดังเช่นที่ควรจะเป็นมิต้องมาถูกตราหน้าว่าเป็นองค์รัชทายาทที่สาบสูญไป

ในตอนนั้นระหว่างที่องค์รัชทายาทไท่จื่อเสด็จไปเยือนซีถางกลับถูกกลุ่มชายคลุมอาภรณ์ดำลอบสังหารทำให้ไท่จื่อของเขามีบาดแผลเป็นทางยาวที่แขนขวา ส่วนรอยแผลเป็นกลับติดในดวงหทัยของไท่จื่อมิรู้วันจาง

ความเคียดแค้นฝังแน่นดังรอยปมที่ยากจะหาทางแก้ไข นานวันเข้าไท่จื่อของเสี่ยวชิง ก็ได้กลายเป็นจอมวางแผนร้ายกาจ โดยหมากเกมนี้พระองค์เลือกใช้ชีวิตของสตรีนับร้อยเป็นเดิมพัน แน่นอนว่าพระองค์เลือกที่จะวางตัวหมากรุกเป็นแคว้นฉิน แคว้นศัตรูคู่อาฆาตของเสด็จพ่อฮ่องเต้ขององค์เอง

หากแต่ใครเล่าจะล่วงรู้ถึงแผนการอันแยบยลของโอรสสวรรค์ผู้ที่ได้เชื่อว่าสาปสูญไปจากแคว้นฉี

           

ชิงอี๋หยาลอบมองดวงเนตรมังกรที่ฉายแวววาวดั่งไข่มุกน้ำงามก็อดจะรู้สึกบางอย่างไม่ได้

แม้ว่าเขา ‘เสี่ยวชิง’ จะติดตามเป็นองค์รักษ์ข้างกายของไท่จื่อมาแต่จำความได้ หากฝ่าบาทองค์ราชันกลับเป็นผู้มีพระคุณอย่างล้นเหลือกับเสี่ยวชิงผู้นี้เช่นกัน

การเห็นลูกฆ่าพ่อตัวเองนั้นไม่ง่ายเลยสำหรับการเป็นมนุษย์ของเสี่ยวชิง หากแต่เวลานี้เขากลับเป็นองค์รักษ์ของไท่จื่อ หากเขาอยากรอดจากสภาพสาปสูญ จะมีสิ่งใดให้ลังเลอีกเล่า!

แต่บุญคุณต้องทดแทน ความแค้นก็ต้องสะสาง ยามนี้มิมีสิ่งใดจักต้องรั้งรออีกต่อไป อีกไม่นานแคว้นฉีจะลุกเป็นไฟราวกับทะเลเพลิง!!!

เสี่ยวชิงครุ่นคิดไม่ตก เหงื่อเม็ดเป้งผุดพรายไหลซึมตามอาภรณ์สีดำสนิท สองขาของชิงอี๋หยาเดินตามไท่จื่อผู้กระหายสงครามอย่างระแวดระวัง

สายลมเย็นพัดพาแมกไม้หลุดร่วง ยามนี้ใกล้จะได้เวลากลับโรงเตี๊ยมของไท่จื่อ เสี่ยวชิงก้าวเท้าอย่างระวังที่สุด

“พลั่ก”

           

วัตถุแข็งราวไม้กระดานฟาดเข้าที่ท้ายทอยเสี่ยวชิงอย่างจัง องค์รักษ์หนุ่มรับรู้ได้ถึงสติอันลางเลือนของตน เขาพยายามปัดป่ายคว้าอากาศก่อนสติสัทปชัญญะที่มีทั้งหมดของชิงอี๋หยาจะดับวูบ

“อภัยให้ข้าด้วย เสี่ยวชิงสหายรัก” ไท่จื่อกล่าวพลางนำร่างอันไร้สติเข้าไปในโรงเตี๊ยมที่อยู่ไม่ไกลจากค่ายกลของทหารแคว้นฉิน

           

ไท่จื่อจุดไฟขึ้นท่ามกลางร่างอันไร้สติของเสี่ยวชิง แม้ว่ามันจะลางเลือนหากแต่เสี่ยวชิง องค์รักษ์ที่ภักดีผู้นี้ไม่มีวันลืม!