ชุดหนังสือ อินตูตู ยอดขุนพลสตรี เล่ม 1- ศัตรูล้อมกาย 1/3

“หม่อมฉันได้ยินมาว่าในค่ายมีแม่ทัพสองคนเห็นทีจะเป็นคนจากแคว้นฉินเพคะ” สตรีปริศนาสวมชุดดำอำพรางกายาเอ่ยกราบทูล

“ข้าได้ยินมาว่ามีบุตรีขุนนางสกุลเซี่ยอยู่ด้วยใช่หรือไม่” เรียวโอษฐ์สีชาดตรัสด้วยพระอาการเรียบเฉย

“สายของหม่อมฉันรายงานมาว่าใช่เพคะ แต่นางหาได้เป็นแม่ทัพใหญ่ไม่”

เพ่ยอินเหยาอดรู้สึกไม่ได้ว่าเสียงหวานของสตรีนางนี้คล้ายกับทหารชั้นเลวผู้หนึ่งที่นางมักพบสตรีผู้นี้ระหว่างไปอาบน้ำริมลำธาร

“จัดการมันซะ” เรียวปากของสตรีผู้นั้นขยับ

เพ่ยอินเหยาที่เหลือบมองเห็นเช่นนั้นก็พลันมองเห็นฝูงวิหคบินมาแต่ไกล

จงอยปากของวิหกนั้นพุ่งเข้าหาเพ่ยอินเหยาอย่างรวดเร็วทว่าวรยุทธ์สูงส่งของขุนพลสตรีก็ทำให้หญิงสาวซัดปักษาจนราบคาบ

เสียงต่อสู้ระหว่างเพ่ยอินเหยาและปักษาสีดำสนิทดังสนั่นไม่อาจทำให้ขุนพลสตรีหยุดนิ่งต่อไปได้

“นั่นใครอยู่ตรงนั้นออกมานะ” ทหารเลวผู้นั้นร้องตะโกนขึ้นด้วยเสียงดัง

ฟางกุ้ยเฟยรีบดึงผ้าคลุมหน้าขึ้นมาปิดทันที สายพระเนตรของฟางกุ้ยเฟยเหลือบทอดเนตรเงาสีดำตะคุ่มหลบหลีกอย่างว่องไว

“คุ้มกันพระสนม” เสียงเข้มของสตรีผู้นั้นเอ่ยขึ้นพลางวิ่งหนีตามเงาดำหายลับเข้าป่าอย่างรวดเร็ว

“พระสนมฟางกลับกันเถิดพ่ะย่ะค่ะ” ทหารองค์รักษ์เอ่ยทูล

อิสตรีงามฟางกุ้ยเฟยสาวพระบาทก้าวขึ้นสู่รถม้า วรองค์สง่าประทับนิ่งลงบนไม้เนื้อดี

“ออกรถ” เสียงเข้มของบ่าวรับใช้ที่ติดตามมาเอ่ย

ไม่นานนักรถม้าคันเล็กก็ทะยานกลับไปตามป่าไผ่เลาะเลี้ยวไปยังเส้นทางขวาที่เป็นดินลูกรังอย่างรวดเร็ว

 รถม้าคันใหญ่พุ่งฝ่าความมืดที่เต็มไปด้วยฝุ่นคลุ้งไปทั่วอาณาบริเวณ ยามนี้ฟางกุ้ยเฟยต้องรีบเสด็จกลับไปยังวังหลังให้ทันก่อนนางพวกจิ้งจอกนั่นจะกราบทูลฝ่าบาท

“พระสนมทรงวิตกอันใดหรือเพคะ” เสียงของบ่าวรับใช้เอ่ยขึ้นยามเมื่อเห็นฟางกุ้ยเฟยหลับพระเนตรนิ่ง พระหัตถ์ขาวนวลที่ซุกซ่อนไว้กำแน่น

           

“เรื่องที่เรามาเขตแดนห้ามเจ้าแพร่งพรายให้ผู้ใดล่วงรู้เป็นอันขาด” สุรเสียงหวานล้ำตรัสอย่างเฉียบขาด

“เพคะ” บ่าวรับใช้คนสนิทเอ่ยขึ้น

“หากฝ่าบาทล่วงรู้ความเข้า…ข้าจะจัดการพวกเจ้าทั้งหมด ได้ยินรึไม่” สุรเสียงหวานตรัสอย่างทรงพลังอำนาจ

           

“พวกหม่อมฉันจักปิดปากเงียบสนิทเพคะ พระสนมฟาง” อันลู่เหิง บ่าวรับใช้คนสนิทเอ่ยกราบทูลฟางกุ้ยเฟยด้วยสีหน้าเหี้ยมเกรียม

รถม้าของราชสำนักแล่นผ่านหายเข้ากลีบเมฆาไปเสียแล้วหากแต่เวลานี้ในใจของเพ่ยอินเหยาอดรู้สึกหวาดกลัวถึงสิ่งที่ตนได้ยินไม่ได้

อินเหยาที่ยืนอยู่ยอดพุ่มไม้ค่อย ๆ คืบคลานลงมาจากยอดไม้เรื่อย ๆ สีหน้าของขุนพลสตรีที่หลบซ่อนภายใต้หมวกเกราะรบยากเกินจะคาดเดา

อินเหยารีบปีนลงจากกิ่งไม้ ขุนพลสตรีย่อตัวอย่างเก้ ๆ กังๆ หมายจะใช้หินก้อนใหญ่กำบังตน

“เจ้าคิดว่าเจ้าเก่งมากนักรึ อินตูตู” เสียงเข้มของสตรีผู้หนึ่งเอ่ยพลางใช้ดาบจ่อพาดไปยังลำคอยาวระหงส์ของนาง

           

เพ่ยอินเหยารับรู้ถึงความหนักของดาบชั้นเลวเล่มหนี่งที่พาดบนลำคอยาวระหงส์ของนาง

“เจ้าเป็นใครไยถึงบังอาจทรยศราชสำนักฉินเช่นนี้” เพ่ยอินเหยาเอ่ยอย่างยากลำบากขณะกลืนน้ำลายเหนียวหนืดลงไปในลำคอของนาง

“ข้าไม่จำเป็นต้องตอบเจ้า” สตรีปริศนาผู้สวมอาภรณ์สีแดงตุ่นเก่าคร่ำคร่าเอ่ย

“ก็ได้ถ้าเจ้าไม่ตอบข้า งั้นเรามาคุยกันดี ๆ ดีหรือไม่” เพ่ยอินเหยายังไม่ลดละความพยายาม

สตรีปริศนาชะงักนิ่งอย่างชั่งใจ ดาบเล่มคมค่อย ๆ ลดระดับที่พาดอยู่บนลำคอของขุนพลสตรีลง

ทว่าไวเท่าก้านธูปถูกหัก ขาของเพ่ยอินเหยาก็เตะเข้าที่ท้องของสตรีปริศนาก่อนตามด้วยแข้งของนางที่ฟาดลงบริเวณช่วงบนของท้องสตรีที่ถือดาบจ่อคออินตูตูอย่างรวดเร็ว

“เจ้าหลอกข้า” เสียงเข้มเอ่ยพลางตวัดดาบหมายจะฟันนางอีกครา

+++