บทที่ 2

อีกฝั่งของโทรศัพท์ แม่ของหลินเหยียนเงียบไปครู่หนึ่งก่อนจะพูดว่า

"ตกลง พรุ่งนี้แม่กับพ่อจะไปที่บ้านตระกูลลู่เพื่อคุยเรื่องการแต่งงาน"

ตลอดทั้งคืน หลินเหยียนไม่ได้นอนเลย

เช้าวันถัดมา ฟู่จิ่งยังไม่กลับมา มีเพียงข้อความเดียวที่ส่งมา

"เหยียนเหยียน บริษัทมีปัญหานิดหน่อย ฉันต้องไปทำงานต่างจังหวัดสามวัน"

หลินเหยียนไม่ได้ตอบเขา เธอจองตั๋วเครื่องบินไปประเทศ A ในอีกเจ็ดวันทันที

เธอเริ่มเก็บข้าวของของตัวเอง ตลอดหลายปีที่ผ่านมาที่เธออยู่กับฟู่จิ่ง ของของเธอจึงมีมากพอสมควร

ตอนนี้สถานการณ์ทางการเงินของตระกูลหลินไม่สู้ดีนัก สิ่งของที่ขายได้ เธอก็โพสต์ขายทางออนไลน์

ตอนเย็น แอปโซเชียลเด้งแจ้งเตือนข้อความจากคนแปลกหน้า

"สวัสดี~ หลินเหยียน~"

หลินเหยียนกดเปิดดู รูปโปรไฟล์ของเธอคือใบรายงานการตั้งครรภ์ที่เพิ่งตรวจพบ และชื่อเล่นคือ ‘หร่านหร่านผู้มีความสุข’

บัญชีนี้ของฉีชูหร่านเป็นบัญชีลับที่เพิ่งสร้างขึ้นใหม่

เรื่องการตั้งครรภ์เธอไม่กล้าประกาศหรือเปิดเผยออกไปเลย ผู้ติดตามก็มีแค่หลินเหยียนคนเดียว

หนึ่งนาทีต่อมา ฉีชูหร่านแชร์วิดีโอทิกทอกที่เพิ่งโพสต์ไป เป็นภาพถ่ายตอนฟุ่จิ่งพาเธอไปตรวจครรภ์

พร้อมข้อความว่า "ฮิฮิ คุณพ่อมือทองผู้สุภาพ อบอุ่น และรวยสุด ๆ o(￣▽￣)~"

หลินเหยียนมองออกถึงเจตนาของเธอที่ซ่อนอยู่ กดหัวใจสีแดงแล้วคอมเมนต์ว่า

"ได้ไขกระดูกฉันไป รักษาโรคจนหายแล้วกลับมายั่วฉันอีก ฉีชูหราน ได้ประโยชน์จากความเจ็บปวดของคนอื่นรู้สึกดีไหม?"

วันถัดมา หลินเหยียนไปบอกลาบรรดาเพื่อนสนิททีละคน ระหว่างทางก็เอาของแบรนด์เนมไปให้ผู้ซื้อที่ต้องการ

ระหว่างทางกลับบ้าน เธอได้รับวิดีโอทิกทอกอันที่สองแชร์จากฉีชูหร่าน

ยังคงเป็นภาพถ่ายหลายใบเช่นเดิม คราวนี้เป็นตอนที่ฟู่จิ่งพาเธอไปเลือกชุดคลุมท้อง

สีชมพู สีขาว ทุกชุดคลุมท้องล้วนมีดีไซน์สวยงาม

หลินเหยียนย้อนกลับไปดูวิดีโอก่อนหน้า ฉีชูหร่านตอบคอมเมนต์ของเธออย่างโอหัง

"ไม่ใช่ว่าฉันขอให้เธอบริจาคไขกระดูกให้ซะหน่อย แต่เพราะพี่จิ่งที่เป็นห่วงฉัน แล้วบังคับให้ฉันรับเอง"

หลินเหยียนหัวเราะเย็นชา ตอบกลับไปแค่เครื่องหมาย "?"

วันที่สาม หลินเหยียนขายของขวัญทั้งหมดที่เคยให้ฟู่จิ่งตลอดหลายปี ทั้งเสื้อเชิ้ตสิบกว่าตัว รองเท้า และนาฬิกา

ฉีชูหร่านโพสต์คลิปใหม่อีกครั้ง

คราวนี้ฟู่จิ่งได้จองศูนย์ดูแลหลังคลอดราคาแพงมหาศาลให้เธอ

เธอเขียนข้อความอย่างหยิ่งยโสว่า "ก็ช่วยไม่ได้ ใครใช้ให้ฉันเกิดมาดวงดีล่ะ?"

ตอนบ่าย ในที่สุดฟู่จิ่งก็กลับมา

เขามองไปยังห้องนอนที่ดูโล่งผิดปกติ กับกระเป๋าเดินทางสีชมพูที่ไม่รู้มาจากไหนมากมาย ทำให้คิ้วเข้มขมวดแน่น

"ทำไมบ้านถึงโล่งแบบนี้ เสื้อเชิ้ตที่เธอเคยให้ฉันก็หายไป? อยู่ๆ เธอซื้อกระเป๋าเดินทางทำไม?"

หลินเหยียนหลุบตาลงเล็กน้อย ก่อนหาข้ออ้างแบบขอไปทีออกมา

"เสื้อเชิ้ตพวกนั้นมันตกเทรนด์แล้ว ฉันเลยทิ้งไป ช่วงนี้อยากไปเที่ยวสักหน่อยน่ะ แต่คิดไปคิดมาก็เปลี่ยนใจ"

ฟู่จิ่งคิดว่าเธอโกรธที่เขาไม่ได้อยู่กับเธอสามวัน เลยหยิบสัญญาซื้อรถซูเปอร์คาร์ลัมโบร์กีนีรุ่นลิมิเต็ดที่เตรียมไว้ล่วงหน้าออกมา

"ช่วงนี้งานยุ่ง ฉันเลยสั่งรถซูเปอร์คาร์ไว้ให้เธอ เดี๋ยวเราไปเอารถด้วยกันนะ"

หลินเหยียนก้มมองสัญญาซื้อรถ

แต่กลับแตกต่างจากผู้หญิงคนอื่น เธอไม่ชอบกระเป๋า แต่หลงรักรถซูเปอร์คาร์

รถลัมโบร์กีนีคันนี้เป็นรุ่นที่เธอเพิ่งเล็งไว้เมื่อไม่นานมานี้

ฟู่จิ่งสั่งทำสีดำชมพู ซึ่งเป็นคู่สีที่เธอชอบที่สุด

แม้แต่เบาะนั่งก็เลือกเป็นลายตัวการ์ตูนที่เธอชอบที่สุด นั่นก็คือโดราเอม่อน

ตลอดแปดปีที่ผ่านมา ฟู่จิ่งจำทุกสิ่งที่เธอชอบได้อย่างแม่นยำ

ถ้าไม่ใช่เพราะได้ยินเขาคุยกับฟู่ฉินที่หน้าห้องผู้ป่วย ตอนนี้เธอคงจะซาบซึ้งใจเป็นอย่างมาก

"ขอบคุณ"

หลินเหยียนวางสัญญาซื้อรถไว้ข้างๆ ฟู่จิ่งขมวดคิ้วโน้มหน้าเข้ามา แล้วบีบแก้มขาวเนียนของเธอเบาๆ

"ยังโกรธอยู่เหรอ? คืนนี้มีงานเลี้ยงนะ ฉันพาเธอไปเปลี่ยนบรรยากาศดีไหม"

หลินเหยียนกำลังจะปฏิเสธ แต่ฟู่จิ่งก็จับมือเธอพาลงไปชั้นล่างเสียแล้ว

รถเบนท์ลีย์เพิ่งออกตัวได้ไม่นาน มือถือของฟู่จิ่งก็ดังขึ้น สายจาก "หร่านหร่านคนมุ้งมิ้ง"

หลินเหยียนฟังไม่ชัดนักว่าอีกฝ่ายพูดอะไร ได้ยินเพียงแค่เสียงเบาๆ "พี่จิ่ง ฮือๆๆ ช่วยฉันด้วย"

ใบหน้าหล่อของฟู่จิ่งตึงเครียดขึ้นมาทันที เขากดหน้าจออยู่พักหนึ่ง ไม่รู้ว่าใช้แอปอะไรค้นหาตำแหน่งแบบเรียลไทม์ของฉีชูหร่าน ก่อนจะหันหัวรถกลับอย่างรวดเร็ว

"ยังไม่ไปงานเลี้ยงนะ หร่านหร่านถูกลักพาตัว ฉันต้องรีบไปช่วยเธอ"

ฟู่จิ่งขับรถด้วยความเร็วสูง ฝ่าไฟแดงไปสิบกว่าจุด

ยี่สิบนาทีต่อมา ฟู่จิ่งแน่ใจว่าฉีชูหร่านอยู่ในรถเก๋งสีดำคันหน้า เขาหรี่ตาแล้วเหยียบคันเร่งเต็มที่

โครม!

ท้ายรถเก๋งสีดำยุบลงทันที!

ในขณะนั้น เบาะข้างคนขับของรถเบนท์ลีย์ถูกพวกของคนร้ายอีกคนพุ่งชนอย่างแรง!

หลินเหยียนหลบไม่ทัน ศีรษะของเธอถูกชนจนเลือดไหลทันที!

เลือดสีแดงสดไหลจากกลางศีรษะของเธอลงสู่แก้มขาวเนียน ความเจ็บปวดหนักหน่วงราวกับเข็มนับหมื่นเล่มแทงทะลุหัวใจ ทำให้เธอเจ็บจนพูดอะไรไม่ออก

แม้เบาะข้างคนขับจะถูกชนอย่างรุนแรง ฟู่จิ่งกลับไม่แม้แต่จะหันมามองหลินเหยียน เขาเอาแต่จ้องไปที่ฉีชูหร่านในรถเก๋งสีดำ

หลังจากชนซ้ำถึงสามครั้ง รถสีดำก็จำต้องหยุด คนในรถรีบหนีเข้าไปในรถของพวกเดียวกันทันที

ฟู่จิ่งผลักประตูรถออก แล้วอุ้มฉีชูหร่านจากเบาะหลัง ดวงตาสีดำของเขาเผยความตึงเครียดออกมาเป็นครั้งแรก

"ตกใจมากเลยใช่ไหม? มีตรงไหนบาดเจ็บหรือเปล่า?"

ฉีชูหร่านซุกตัวเข้าไปในอ้อมแขนของฟู่จิ่ง หันหน้าเผยแก้มที่ถูกตบจนแดง ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนัก

"ศัตรูทางธุรกิจของพ่อฉันเอง พวกเขาตบฉันแค่ทีเดียว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก"

ท่าทางของเธอทำให้หัวใจของฟู่จิ่งเจ็บปวด เขาตะโกนออกมาอย่างโกรธจัด

"ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรกัน? ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ถึงเธอจะอยู่ต่างประเทศ ฉันก็ทะนุถนอมเธอมาตลอด เธอไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อน แล้วลูกล่ะ ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับลูกจะทำยังไง?"

"ฮือๆๆ ก็เพราะนายมาช้านั่นแหละ ฉันกลัวมากเลย..."

"ไม่ต้องกลัวนะ ฉันผิดเอง เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปตรวจร่างกายทั้งตัว"

ฟู่จิ่งอุ้มฉีชูหรานไปวางไว้ที่เบาะหลังของรถเบนท์ลีย์ เขาใช้เวลาเพียงห้านาทีก็ขับถึงโรงพยาบาล พอลงจากรถก็รีบอุ้มเธอไปยังห้องฉุกเฉิน

ตลอดทางเขาไม่แม้แต่จะสังเกตเลยว่า หลินเหยียนที่นั่งข้างคนขับนั้นตาแดงก่ำ เลือดบนศีรษะไหลออกมาเยอะมากจนดูน่ากลัว