บทที่ 1

"ฟู่จิ่ง! นายบ้าไปแล้วหรือไง? นายแอบเอาไขกระดูกของหลินเหยียนไปให้ฉีชูหร่านจริงๆ เหรอ!"

ที่โรงพยาบาลเอกชนแห่งหนึ่งในเมืองหลิน ฟู่ฉินพี่สาวของฟู่จิ่งบุกเข้ามาในห้องพักผู้ป่วยด้วยสีหน้าโมโห เธอชี้หน้าฟู่จิ่งซึ่งกำลังนั่งอยู่บนโซฟา แล้วตวาดเสียงดัง

ฟู่จิ่งเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าหล่อเหลาเต็มไปด้วยความเหนื่อยหน่าย เสียงทุ้มต่ำเอ่ยออกมาอย่างเหลืออด

"พี่ครับ มีแค่เหยียนเหยียนกับชูหร่านเท่านั้นที่ไขกระดูกเข้ากันได้ ผมไม่มีทางเลือก"

ฟู่ฉินคว้ารายงานการรักษาที่วางอยู่บนโต๊ะ รายงานที่บอกว่าหลินเหยียนต้องนอนโรงพยาบาลหลายเดือนเพราะติดเชื้อ เธอกวาดตามองอย่างรวดเร็ว ความโกรธพุ่งพล่านจนแทบควบคุมไม่อยู่

"ไม่มีทางเลือกงั้นเหรอ? นายก็รู้ว่าเหยียนเหยียนสุขภาพไม่ดีอยู่แล้ว แต่ยังหลอกเธอว่าเป็นแค่โรคกระเพาะ แล้วให้เธอเสี่ยงขนาดนี้เนี่ยนะ?"

"ฉันชักสงสัยแล้วสิ ว่าฉีชูหร่านทำของใส่นายหรือเปล่า? เมื่อก่อนก็เคยขับรถแข่งหวังเอาใจเธอ สุดท้ายกลายเป็นอัมพาตห้าปี ตลอดห้าปีนั้น มีแต่เหยียนเหยียนที่คอยดูแลนายไม่ห่าง"

"แล้วตอนนี้พอนายหายดี ชูหร่านป่วยจนถูกส่งกลับจากต่างประเทศ แล้วนายก็แอบเอาไขกระดูกของหลินเหยียนไปให้เธออีก ตอนนี้พอฉีชูหร่านหายดี นายก็เอาแต่ตามใจเธอพากันไปทำเด็กหลอดแก้วอีก!"

หน้าห้องพักผู้ป่วย หลินเหยียนเพิ่งจัดการเอกสารออกจากโรงพยาบาลเสร็จ ก็ได้ยินบทสนทนาอันดุเดือดจากฟู่ฉินพอดี

มือของเธอที่เกาะผนังไว้กำแน่นขึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มบนใบหน้าค่อยๆ ตัวชาไปทั่วทั้งร่าง

เมื่อครึ่งชั่วโมงก่อน หมอเพิ่งแจ้งว่าอาการติดเชื้อหลังผ่าตัดกระเพาะของเธอฟื้นตัวแล้ว และสามารถออกจากโรงพยาบาลได้

ฟู่จิ่งขอแต่งงานกับเธอทันทีในห้องพัก เธอทั้งซึ้ง ทั้งดีใจจนร้องไห้ออกมา แล้วโพสต์ลงโซเชียลว่า วันนี้เป็นวันที่มีความสุขที่สุดในชีวิต

ในห้องพัก ฟู่จิ่งก้มหน้าอยู่ เส้นผมสีดำตกลงมาปิดดวงตาสีดำขลับ ทำให้มองไม่เห็นสีหน้าเขา

"พี่ครับ ช่วยเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ อย่าให้เหยียนเหยียนรู้เลยนะ คุณยายของชูหร่านอาการไม่ดีแล้ว สิ่งเดียวที่ท่านหวังไว้ก่อนตาย คือได้อุ้มหลานสักครั้ง ผมไม่อยากให้ท่านตายไปพร้อมกับความเสียใจ"

ฟู่ฉินเบิกตากว้าง ใบหน้าสวยหวานแสดงออกถึงความโกรธแบบแทบระเบิด

"แล้วเหยียนเหยียนล่ะ? คนทั้งโลกก็รู้ว่าเธอรักนายมานานตั้งแปดปี!"

"ฉันจำได้แม่นเลยนะ ว่าเมื่อแปดปีก่อน ฉีชูหร่านสารภาพรักกับลูกชายคนรองตระกูลสวี่แล้วโดนปฏิเสธ นายก็เลยไปแกล้งจีบเหยียนเหยียน เพื่อให้คนที่ชอบเธออย่างลูกชายคนรองตระกูลสวี่นั้นเจ็บใจ"

"ตอนนี้ฉีชูหร่านท้องแล้ว แล้วคนที่อยู่กับนายมาแปดปีอย่างเหยียนเหยียนล่ะ นายจะให้เธอทำยังไง?"

ฟู่จิ่งก้มหน้าเงียบไปนาน ก่อนจะตอบด้วยเสียงแหบพร่า

"ผมจัดการทุกอย่างไว้แล้ว หลินเหยียนจะไม่มีวันรู้เรื่องที่ชูหร่านท้องเด็ดขาด สำหรับอนาคต ผมคงชินกับการมีเหยียนเหยียนอยู่ข้างๆ แล้ว ผมจะแต่งงานกับเธอ..."

คำพูดหลังจากนั้น หลินเหยียนไม่ได้ฟังอีก

พยาบาลเดินสวนเข้ามาพอดี หลินเหยียนก้มหน้าลงแกล้งทำเป็นเพิ่งกลับมา

คนสองคนในห้องหันมามองกัน ก่อนที่ฟู่ฉินจะรีบลากฟู่จิ่งออกจากห้องไป

ระหว่างทางกลับ ฟู่จิ่งพูดถึงรายละเอียดงานแต่ง แต่หลินเหยียนไม่ได้ฟังอะไรเลย

เธอจ้องมองตึกสูงภายนอกที่ค่อยๆ ลับตาไป รู้สึกเหมือนความหนาวเย็นแทรกซึมเข้าสู่กระดูก

เธอได้รู้จักกับฟุ่จิ่งครั้งแรก ตอนอายุสิบห้าปี ในงานเลี้ยงระหว่างพ่อแม่กับหุ้นส่วนทางธุรกิจ

แค่แรกเห็นในวันนั้น เด็กหนุ่มผู้เปี่ยมด้วยความสง่างามและเย็นชาก็ตราตรึงอยู่ในใจเธอไม่จางหาย

ตอนอายุสิบหก เธอใช้ชื่อในวงการว่า ‘อู๋อิน’ เข้าแข่งรถและช่วยชีวิตฟู่จิ่งไว้หนึ่งครั้ง นั่นคือจุดเริ่มต้นของความรักข้างเดียวอันยาวนาน

ตอนอายุยี่สิบ สวี่ฉงหยางเริ่มตามจีบเธอ และในปีเดียวกันนั้น ฟู่จิ่งก็ไปงานเลี้ยงของเพื่อนเธอ และคืนนั้นเขาเป็นฝ่ายขอวีแชทของเธอเอง

คืนนั้น เธอมีความสุขตลอดทั้งคืน

ในปีเดียวกันนั้น เธอได้รู้ว่าฟู่จิ่งมีเพื่อนสมัยเด็กชื่อฉีชูหร่าน แต่ฉีชูหร่านเป็นคนรักอิสระ เปลี่ยนแฟนมาแล้วนับสิบคน มีเพียงฟู่จิ่งคนเดียวที่เธอไม่เคยชอบ

อายุยี่สิบเอ็ด ฟู่จิ่งสารภาพรักกับเธอ และเธอก็ตกลงคบกับเขา

ตอนอายุยี่สิบสอง ฟุ่จิ่งประสบอุบัติเหตุจากการแข่งรถ ถูกส่งตัวเข้าห้องฉุกเฉิน และวันถัดมาหมอก็แจ้งว่าเขาพิการ

ในปีนั้น ฟู่จิ่งที่กลายเป็นคนพิการเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน อารมณ์มืดหม่นและโมโหง่าย ด้วยความรักที่มีต่อเขา เธอจึงปฏิเสธที่จะย้ายไปอยู่ต่างประเทศกับพ่อแม่ และเลือกอยู่ในประเทศเพื่อดูแลเขา

ตอนอายุยี่สิบเจ็ด เมื่อขาของฟู่จิ่งหายดี คุณท่านฟู่ก็ออกมาประกาศว่าฝากให้เขาเป็นผู้บริหารตระกูลฟู่ เด็กหนุ่มผู้เคยสิ้นหวังก็กลับมาภูมิใจในตัวเองอีกครั้ง

ในปีเดียวกันนั้น จู่ๆ เธอก็หมดสติในบ้าน เมื่อตื่นขึ้น หมอก็แจ้งว่าเธอเป็นโรคกระเพาะและต้องผ่าตัด...

ตอนนี้เมื่อลองคิดให้ดี เธอที่เคยเชื่อว่าเป็นรักแท้จากสวรรค์ ก็พบว่าความสัมพันธ์นี้ล้วนเต็มไปด้วยคำโกหกมาตั้งแต่แรก!

เมื่อประมาณครึ่งปีก่อน เธอถูกเจาะเลือดไปมากมายขณะอยู่ที่โรงพยาบาล ฟู่จิ่งบอกว่าแค่ทำการตรวจร่างกาย ที่แท้ก็แค่หลอกเธอให้บริจาคไขกระดูกให้ฉีชูหร่าน!

รถเบนท์ลีย์คันหรูแล่นเข้าสู่เขตหมู่บ้านหรูอย่างช้าๆ

เที่ยงคืนตรง โทรศัพท์ของฟู่จิ่งก็ดังขึ้น

หลินเหยียนเหลือบตามองที่หน้าจอสายเรียกเข้า หร่านหร่านคนมุ้งมิ้ง

ฟู่จิ่งปัดหน้าจอเบาๆ เพื่อวางสาย นิ้วเรียวยาวของเขาแตะหน้าจออย่างแผ่วเบา ไม่นานก็ลุกขึ้นแล้วรีบลุกออกไปอย่างเร่งรีบ

หลินเหยียนเดินไปที่ข้างหน้าต่าง

ในค่ำคืนอันมืดมิด รถเบนท์ลีย์คันนั้นก็ค่อยๆ แล่นห่างออกไป

หลินเหยียนกดโทรหาแม่ของเธอ

"แม่คะ หนูคิดดีแล้วค่ะ หนูยอมแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลลู่ อีกเจ็ดวัน พอเครื่องลงสนามบิน หนูจะไปจดทะเบียนกับเขาทันทีค่ะ"

แม่ของหลินเหยียนพอจะเดาได้คร่าวๆ ว่าลูกสาวต้องเจออะไรมาบ้าง เธอจึงปลอบใจเล็กน้อย และค่อยๆ วิเคราะห์กับลูกอย่างอดทน

"คิดดีแล้วเหรอ? เหยียนเหยียน ตอนนี้ตระกูลหลินของเราไม่ได้รุ่งเรืองเหมือนเมื่อก่อนแล้วนะ การแต่งงานครั้งนี้ไม่ใช่เรื่องล้อเล่น ถึงตระกูลลู่กับตระกูลฟู่จะอยู่ไกลกันมาก แต่พวกเขาเป็นศัตรูกันมาแต่บรรพบุรุษ น้ำกับไฟไม่มีวันอยู่ร่วมกันได้หรอก"

"ถ้าลูกแต่งงานเชื่อมสัมพันธ์กับตระกูลลู่ คนในตระกูลลู่อาจจะขอให้ลูกตัดขาดจากตระกูลฟู่อย่างเด็ดขาด"

อีกฝั่งสายโทรศัพท์ หลินเหยียนก้มตาลงเล็กน้อย

เมื่อหกปีก่อน ตระกูลหลินย้ายบริษัทไปต่างประเทศเพราะกิจการขยายใหญ่ และนับแต่นั้นก็ไปตั้งรกรากอยู่ต่างแดน

แต่หลังจากย้ายไปต่างประเทศได้ไม่นาน ตระกูลหลินก็ประสบปัญหาเศรษฐกิจ ส่วนตระกูลลู่ที่อยู่ต่างประเทศเหมือนกันก็พยายามเสนอเรื่องแต่งงานเชื่อมตระกูลหลายครั้ง

แต่พ่อแม่ของเธอรู้ดีว่าเธอรักฟู่จิ่ง จึงไม่เคยคิดจะเอาการแต่งงานของเธอมาแลกเพื่อพยุงบริษัท

แต่ตอนนี้ เธอไม่ต้องการมีความเกี่ยวข้องใดๆ กับฟู่จิ่งอีกต่อไป การแต่งงานกับตระกูลลู่คือทางเลือกที่ดีที่สุด

"แม่คะ หนูคิดดีแล้ว ชาตินี้หนูไม่อยากเห็นหน้าฟู่จิ่งอีก!"