บทที่ 6

หลินเหยียนยังไม่ทันได้คิดอะไรให้ถี่ถ้วน ผู้คนรอบตัวก็พากันวิเคราะห์สถานการณ์เสร็จสรรพ แล้วถือแก้วไวน์เดินไปหาฉีชูหร่าน พร้อมคำชมมากมาย

"ชูหร่าน พี่จิ่งนี่ดีกับเธอจริงๆ เลยนะ รถซูเปอร์คาร์ราคาแพงขนาดนี้เอาให้เธอง่ายๆ เลยนะ"

"ชุดเดรสสีขาวของเธอสวยมากเลย ดูแล้วเหมือนเจ้าหญิงตัวจริงเลยนะ"

"ได้ข่าวว่าเธอแข่งรถเก่งมากเลย ทั้งหวานทั้งเท่ แบบนี้ดูเข้ากับพี่จิ่งสุดๆ ไปเลย!"

คนหลายคนยิ่งพากันไปชมฉีชูหร่านอยู่เรื่อยๆ จนลืมไปว่าวันนี้เจ้าของงานคือหลินเหยียน

จนกระทั่งผ่านไปหนึ่งชั่วโมง บรรยากาศก็เริ่มคึกคักขึ้น ทุกคนต่างร้องเพลง เล่นเกมกันสนุกสนาน

ฟู่จิ่งนั่งติดกับฉีชูหร่านตลอดเวลา สายตาเขาไม่เคยละไปจากเธอเลย

ฉีชูหร่านอยากกินปู ฟู่จิ่งก็อดทน พูดปลอบเธอด้วยเสียงต่ำอย่างตั้งใจ

"เด็กดี เธอกำลังตั้งครรภ์อยู่นะ ยังกินไม่ได้ รอให้คลอดก่อน เดี๋ยวพี่ซื้อให้ใหม่"

ฉีชูหร่านทำท่าจะงอแง ดวงตาแดงเรื่อ ฟู่จิ่งถอนหายใจ ก่อนจะหยิบบัตรเครดิตสีดำแบบไม่จำกัดวงเงินจากกระเป๋าสตางค์แล้วยื่นให้เธอ

บัตรเครดิตใบนี้สร้างความฮือฮาไม่น้อยภายในงานทันที

"อย่าบอกนะว่าพี่จิ่งยังลืมฉีชูหร่านไม่ได้?"

"เฮ้อ... เขาว่าคนรักปัจจุบันสู้รักแรกไม่ได้ คงจะเป็นเรื่องจริงสินะ"

ท่ามกลางเสียงซุบซิบ หลินเหยียนนั่งเงียบๆ อยู่ที่มุมห้อง

เธอก้มหน้ากดโทรศัพท์ ราวกับความวุ่นวายรอบตัวไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเธอเลย

ฉีชูหร่านมองไปรอบๆ ก่อนจะหยุดสายตาที่หลินเหยียนที่อยู่ตรงมุมห้อง แล้วเดินเข้ามาด้วยรองเท้าส้นสูง ใบหน้าเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ

"วันนี้เป็นปาร์ตี้ก่อนแต่งงานของเธอกับพี่จิ่ง แต่ฉันกลับแย่งซีนไปหมด ทุกคนเอาใจฉัน เธอคงหงุดหงิดมากเลยใช่ไหมล่ะ?"

"แต่ถึงเธอจะไม่พอใจแค่ไหน ก็ทำอะไรไม่ได้อยู่ดี ถึงเธอจะอยู่เคียงข้างพี่จิ่งตลอดห้าปีที่ยากลำบาก แล้วไงล่ะ? แค่พอฉันปรากฏตัว พี่จิ่งก็ยังรักฉันที่สุดอยู่ดี"

หลินเหยียนรู้ดีว่าฉีชูหร่านต้องการยั่วให้เธอโกรธ แต่น้ำตาของเธอได้ไหลออกไปจนหมดตั้งแต่วันที่ออกจากโรงพยาบาลแล้ว

เมื่อเห็นหลินเหยียนไม่ตอบโต้อะไร ดวงตาใสของฉีชูหร่านก็ฉายแววเย็นชาออกมา

สายตาของเธอหยุดอยู่ที่สร้อยข้อมือหยกบนข้อมือหลินเหยียน แววตาเต็มไปด้วยความอิจฉา ก่อนจะคว้าไปอย่างรวดเร็ว

"เธอบ้าไปแล้วรึไง? จะทำอะไรน่ะ?"

หลินเหยียนยกมือขึ้นจะคว้าคืน แต่ฉีชูหร่านกลับแอบออกแรงยื้อไว้

เธอลูบไล้สร้อยข้อมือหยกนั้น ดวงตาเต็มไปด้วยความอิจฉาและไม่ยอมแพ้

"ได้ข่าวว่านี่เป็นของขวัญจากคุณนายฟู่ที่มอบให้เธอสินะ ในฐานะว่าที่ลูกสะใภ้ใช่ไหม?"

หลินเหยียนจ้องเธอแน่น ก่อนจะอ้าปากพูด แต่ฉีชูหร่านกลับยัดสร้อยข้อมือเข้าปากตัวเอง แล้วฉีกมุมปากจนเลือดไหล

เลือดสีแดงสดไหลลงมาตามมุมปากของฉีชูหร่าน เธอทรุดตัวลงนั่งกับพื้นด้วยท่าทางอ่อนแอ สร้อยข้อมือหยกหล่นลงพื้นตามไปด้วย

เธอเงยหน้าขึ้นแล้วร้องไห้

"พี่สะใภ้ ฉันแค่คิดว่าสร้อยข้อมือที่คุณนายฟู่ให้มามันสวยดี ทำไมพี่ถึงต้องยัดมันเข้าปากฉันด้วยล่ะ ฉันเจ็บมากเลย ฮือๆๆ ...."

หลินเหยียนยังไม่ทันได้ตั้งตัว ก็มีเงาดำพุ่งเข้ามา จนเธอถูกผลักอย่างแรง

หลินเหยียนทรงตัวไม่อยู่ ล้มลงอย่างแรง กระแทกเข้ากับโต๊ะที่วางเค้กฉลองขนาดใหญ่

แผลบนศีรษะของเธอเปิดออกอีกครั้ง จนเลือดเริ่มซึมออกมา

เค้กหล่นลงมาบนตัวหลินเหยียน ทำให้เนื้อตัวเหนียวเหนอะหนะไปหมด

หลินเหยียนรู้สึกเจ็บปวด ก่อนเงยหน้ามองฟู่จิ่งที่วิ่งเข้ามา

เขาไม่แม้แต่จะมองเธอแม้แต่นิดเดียว กลับหยิบผ้าเช็ดหน้าเช็ดเลือดที่มุมปากของฉีชูหร่านด้วยความห่วงใย ดวงตาสีดำของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด

ในที่สุดหลินเหยียนก็เข้าใจ ว่าฉีชูหร่านกำลังเล่นละครอะไรอยู่

เธอเช็ดครีมที่เหนียวเหนอะบนใบหน้า แล้วเก็บสร้อยข้อมือหยกจากพื้นขึ้นมายื่นให้ฉีชูหร่าน

ขณะที่ฟู่จิ่งคิดว่าเธอกำลังจะยั่วโมโหฉีชูหร่าน และกำลังจะโกรธขึ้นมา

หลินเหยียนคว้าข้อมือของฉีชุหร่าน แล้วสวมสร้อยข้อมือหยกให้เธอ

"คุณนายฟู่ให้ฉันมา เธอชอบมากใช่ไหม? งั้นฉันให้เธอ"

ฉีชูหร่านเงยหน้าขึ้นอย่างงงงัน ลืมไปชั่วขณะว่าจะต้องแกล้งทำตัวน่าสงสาร

ฟู่จิ่งขมวดคิ้ว ไม่เข้าใจว่าหลินเหยียนต้องการจะทำอะไร

"นี่เป็นของขวัญวันเกิดที่แม่ฉันให้เธอ มีแค่ลูกสะใภ้ของตระกูลฟู่เท่านั้นที่ใส่ได้"

หลินเหยียนลุกขึ้น พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา

"เธอแตะมันแล้ว มันสกปรก ฉันไม่เอาแล้ว"

พูดจบ เธอก็หันหลังเดินออกไป โดยไม่สนใจสีหน้าของทั้งสองคนแม้แต่น้อย พลางเดินกะเผลกออกไปอย่างเงียบๆ

ฟู่จิ่งมองแผ่นหลังอันเย็นชาของหลินเหยียน ใบหน้าหล่อเริ่มเย็นชาขึ้นมา

คืนนั้น ในที่สุดฟู่จิ่งก็กลับมา

เขาอาบน้ำเสร็จแล้วขึ้นเตียง มองหลินเหยียนที่หันหลังให้ แล้วถอนหายใจเบาๆ

"เธออย่าโกรธเลยนะ แล้วก็อย่าคอยหาเรื่องหร่านหร่านอยู่ตลอดสิ เธอเคารพและชอบพี่สะใภ้อย่างเธอมากจริงๆ นะ"

"หร่านหร่านบอกว่าอยากปรับความสัมพันธ์กับเธอให้ดีขึ้น ช่วงนี้เธอจะอยู่กับเราที่นี่ อย่ารังแกเธออีกเลยนะ"

หลินเหยียนยังคงหลับตา ไม่ตอบอะไรเขา มีเพียงน้ำเสียงเรียบเฉยที่เอ่ยออกมา

"ถ้า ฉันหมายถึงถ้านะ ถ้าฉีชูหร่านไม่ใช่ ‘อู๋อิน’ นายยังจะดีกับเธอขนาดนั้นอยู่ไหม?"

ฟู่จิ่งลูบหัวหลินเหยียนเบาๆ เสียงของเขาแหบพร่า

"เธอเป็นน้องสาวของฉันนะ ฉันดีกับเธอเพราะเธอคือฉีชูหร่าน ไม่เกี่ยวกับว่าเธอจะเป็น ‘อู๋อิน’ หรือเปล่า"

"อืม"

หลินเหยียนหลุบตาลงเล็กน้อย ก่อนจะตอบกลับเบาๆ ด้วยน้ำเสียงเย็นชา

ยังไงก็เหลืออีกแค่วันสุดท้าย เธอแค่ต้องอยู่ที่นี่อีกวันเดียวเท่านั้น!