บทที่ 7

เช้าวันถัดมา หลินเหยียนที่เพิ่งตื่น ก็ได้ยินเสียงหัวเราะหวานๆ ดังมาจากชั้นสอง

เธอลุกจากเตียงเดินออกไป พอมองจากระยะไกลก็เห็นฟู่จิ่งกำลังสอนฉีชูหร่านจัดดอกไม้อยู่ที่โถงชั้นสอง

ทั้งสองคนอยู่ใกล้กันมาก ฟู่จิ่งแนะนำวิธีตัดแต่งดอกไม้แต่ละชนิดให้ฉีชูหร่านอย่างอ่อนโยน

เมื่อเห็นภาพอบอุ่นของทั้งคู่ หลินเหยียนก็ใจลอยไปครู่หนึ่ง

ตอนที่ฟู่จิ่งยังพิการ เธอกลัวว่าเขาจะเบื่อ จึงเคยสอนเขาจัดดอกไม้ด้วยตัวเองอยู่ช่วงหนึ่ง

ผู้ชายคนนั้นความจำดีมาก เธอสอนแค่ครั้งเดียว เขาก็ทำได้ทันที

หลังจากนั้น เขาจึงสั่งให้ผู้ช่วยจัดดอกไม้ และทุกเช้าเมื่อเขาตื่น สิ่งแรกที่ทำคือจัดช่อดอกไม้ไว้ข้างเตียงเธอ

แต่ตั้งแต่ฉีชูหร่านกลับประเทศ เขาก็เหมือนไม่เคยทำแบบนั้นอีกเลย...

หลินเหยียนหลุบตาลงเล็กน้อย เพื่อซ่อนความเหงาในดวงตาเอาไว้

เธอเดินลงบันไดช้าๆ เพื่อเตรียมจะไปกินอาหารเช้า

แต่ยังไม่ทันเดินไปได้เท่าไหร่ ก็ถูกแจกันหนักๆ กระแทกจนล้มลงกับพื้น

จนเกิดเสียงดังขึ้น

กะโหลกของเธอแตกทันที เลือดสดๆ ไหลลงมาจากศีรษะ ความเจ็บปวดทำให้เธอขดตัวอยู่บนพื้น

ในความพร่าเลือน เธอเห็นฉีชูหร่านเดินลงมาจากชั้นสองอย่างช้าๆ พร้อมรอยยิ้มเต็มใบหน้า

"อุ๊ย พี่สะใภ้คะ ฉันแค่อยากให้พี่ดูดอกไม้ที่เพิ่งจัดเสร็จ แต่มือมันลื่นไปหน่อยเลยเผลอทำแจกันตกใส่หัวพี่สะใภ้"

"ทำยังไงดีล่ะ? เลือดเต็มหัวพี่ไปหมดเลย น่ากลัวจัง หรือฉันจะเรียกรถพยาบาลดีนะ? แต่ฉันกลัวจนหยิบมือถือไม่ไหวเลย พี่ไม่โกรธฉันใช่ไหม? พี่สะใภ้ อดทนอีกนิดนะ..."

หลินเหยียนฟังยังไม่ทันจบก็หมดสติไปเพราะความเจ็บปวด

สุดท้ายคนรับใช้ก็มาเห็นเข้า ตกใจจนรีบพาหลินเหยียนส่งโรงพยาบาล

เมื่อเธอตื่นอีกครั้ง ก็เป็นเวลาบ่ายแล้ว

ศีรษะของหลินเหยียนถูกเย็บถึงสามสิบเข็ม

หมอบอกว่าสมองของเธอกระทบกระเทือนเล็กน้อย และตาขวาสูญเสียการมองเห็นชั่วคราว

ฟู่จิ่งยืนอยู่ข้างเตียง ก้มลงถามว่าเธอเจ็บไหม แล้วช่วยพยุงเธอขึ้นมาด้วยความห่วงใยเพื่อให้ดื่มน้ำ

แม้เขาจะดูแลเธอด้วยการกระทำ แต่คำพูดที่หลุดออกมากลับเข้าข้างฉีชูหร่าน

"หร่านหร่านรู้สึกผิดแล้ว เธอรู้สึกผิดมาก จนเมื่อกี้เกือบจะเป็นลมไป"

"ตอนคนรับใช้พาเธอมาที่โรงพยาบาล มีนักข่าวซุบซิบถ่ายภาพไว้ ตอนนี้ทุกคนรอให้เธอออกมาชี้แจง"

"หลินเหยียน ถึงตอนนั้นเธอแค่บอกคนอื่นว่าเธอลื่นล้มเองจนหัวแตก แบบนี้ตระกูลฉีก็จะตอบแทนเธอ เธอก็รู้ว่าหร่านหร่านคือ ‘อู๋อิน’ เธอเคยช่วยชีวิตฉันไว้..."

หลินเหยียนหันหลังให้เขา ดึงผ้าห่มคลุมหัว

ไม่รู้ว่าเจ็บกายหรือเจ็บใจมากกว่ากัน หลินเหยียนที่ซุกตัวอยู่ใต้ผ้าห่ม น้ำตาก็เริ่มรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไว้ไม่ได้

เธอนึกถึงตอนที่ร่างกายไม่แข็งแรง และเคยมีไข้ต่ำอยู่บ่อยๆ ฟู่จิ่งถึงกับจ้างหมอส่วนตัวสามคนให้ผลัดกันดูแลเธอตลอด 24 ชั่วโมง

ตอนที่เธอปวดท้องประจำเดือน ฟุ่จิ่งจะคอยปลอบเธอทั้งวัน ไม่ยอมให้เธอลุกไปไหน แม้แต่กินหรือดื่มก็ต้องอยู่บนเตียง

แต่ตอนนี้ คนตรงหน้าไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไปแล้ว

ฟู่จิ่งสังเกตเห็นหลินเหยียนบนเตียงกำลังสะอื้นเบาๆ เขารู้สึกเจ็บในใจ กำลังจะเข้าไปปลอบ แต่พยาบาลคนหนึ่งก็รีบเดินเข้ามา

"คุณฟู่คะ เช้านี้ผู้หญิงที่มากับคุณจู่ๆ ก็ร้องไห้จนเป็นลมไป คุณจะไปดูเธอไหมคะ?"

พอได้ยินว่าฉีชูหร่านร้องไห้จนเป็นลม ฟู่จิ่งก็ไม่ได้สนใจหลินเหยียนอีกต่อไป รีบหันหลังเดินออกไปทางโถงทันที

ไม่นาน ห้องพักผู้ป่วยก็กลับมาเงียบอีกครั้ง เหลือเพียงหลินเหยียนที่อยู่คนเดียว

สิบนาทีต่อมา มือถือของหลินเหยียนสั่นขึ้น ปรากฏข้อความจาก "หร่านหร่านผู้มีความสุข" ส่งเข้ามา

"ถึงหัวเธอจะเย็บตั้งสามสิบเข็ม ตาขวาจะมองไม่เห็นแล้วยังไงล่ะ? ฉันไม่ต้องร้องไห้ด้วยซ้ำ เขาก็รีบวิ่งมาหาฉันทันที"

"หลินเหยียน ฉันหายไปตั้งหลายปี แค่กลับมาพูดว่าอยากมีลูกกับเขา เขาก็ยอมทันที เธอว่าเขาจะไม่รักฉันได้ยังไง?"

ไม่นาน หลินเหยียนก็ได้รับวิดีโอจากฉีชูหร่านอีกครั้ง

ฟู่จิ่งกำลังปลอบฉีชูหร่านที่ร้องไห้เบาๆ ดวงตาเขาแดงก่ำด้วยความเจ็บปวด

"คนดี อย่ารู้สึกผิดเลยนะ ฉันเคยบอกแล้วว่าจะปกป้องเธอเสมอ"

"หลินเหยียนแค่เจ็บที่หัว ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรหรอก เธอไม่บอกใครหรอกว่าเธอเป็นคนทำ เธอกำลังตั้งครรภ์ ต้องดูแลตัวเองดีๆ อย่าไปเครียดกับเรื่องเล็กๆ แบบนี้เลย"

หลินเหยียนดูวิดีโอจบ นิ้วมือของเธอกำแน่นจนเล็บจิกลงไปในฝ่ามือ

เธอฝืนลุกขึ้นด้วยแรงทั้งหมดที่มี แล้วเดินออกจากโรงพยาบาลเพียงลำพัง

เหลือเวลาอีกหกชั่วโมงก่อนจะจากไป หลินเหยียนเดินทางไปยังวัดหลิงเสวียน เพื่อตัดแผ่นคำอธิษฐานที่เธอเคยเขียนด้วยมือตัวเองว่า "อยากแต่งงานกับฟู่จิ่ง"

ลมหนาวพัดผ่านทั่ววัด แผ่นคำอธิษฐานสองใบที่ฟู่จิ่งเคยเขียนเมื่อหลายปีก่อนปลิวมายังมือหลินเหยียน

หลินเหยียนหยิบขึ้นมา เหลือบมองดูผ่านๆ

แผ่นแรกเขียนว่า: "อีกห้าปีจะแต่งงานกับหลินเหยียน"

แผ่นที่สองเขียนว่า: "แค่เธอกลับมา ไม่ว่าเมื่อไหร่ ฉันก็จะเลือกเธอ"

หลินเหยียนมองแผ่นคำอธิษฐาน แล้วหัวเราะเยาะออกมาเบาๆ

ไม่นาน หลินเหยียนก็กลับถึงบ้าน

มือถือยังคงสั่นไม่หยุด และเป็นข้อความยั่วยุที่มาจากฉีชูหร่าน

หลินเหยียนเพียงแค่เหลือบมองข้อความเหล่านั้น ก่อนจะนั่งลงที่โต๊ะเขียนหนังสือ แล้วค่อยๆ เขียนจดหมายลาตลอดชีวิต พร้อมวางภาพถ่ายของ ‘อู๋อิน’ ไว้ข้างๆ

จากนั้น เธอก็หยิบกระเป๋าเดินทางแล้วเดินลงบันไดทันที

หลินเหยียนหยิบแหวนหมั้นที่ฟู่จิ่งเคยให้ตอนขอแต่งงานในโรงพยาบาล ใส่ลงในกล่องกำมะหยี่สีเทา แล้วยื่นให้กับพ่อบ้าน

"พอฟู่จิ่งกลับมา ฝากเอากล่องนี้ให้เขาด้วยนะคะ แล้วก็บอกเขาด้วยนะว่าบนโต๊ะมีจดหมายฉบับหนึ่งที่ฉันเขียนไว้ให้เขา"

พ่อบ้านเห็นหลินเหยียนเพิ่งถอดแหวนหมั้นออก ก็เริ่มเดาอะไรบางอย่างได้ จึงพูดออกมาด้วยความตกใจ

"คุณผู้หญิง นี่ท่านกำลังจะ..."

"ขอบคุณลุงเฉินที่คอยดูแลตลอดหลายปีที่ผ่านมานะคะ ถ้ามีวาสนาคงได้พบกันอีก"

หลินเหยียนโบกมือเบาๆ แล้วลากกระเป๋าเดินทางออกไปเรียกรถแท็กซี่เพื่อตรงไปยังสนามบิน

หนึ่งชั่วโมงต่อมา ที่หน้าประตูสนามบิน เพื่อนสนิทอย่างสวี่มี่เถากำลังบอกลาเธอด้วยความอาลัย

"เหยียนเหยียน ไปแล้วก็อย่าหันกลับมาอีกนะ"

"ขอให้เธอใช้ชีวิตในต่างประเทศให้ดีนะ ตลอดชีวิตนี้อย่าไปสนใจผู้ชายเลวๆ อย่างฟู่จิ่งอีกเลย!"

หลินเหยียนน้ำตารื้นขึ้น ขณะกอดลาสวี่มี่เถา เธอมองเมืองหลินเฉิงที่อยู่เบื้องหน้า แล้วค่อยๆ เชิดคางขึ้น

ลาก่อน เมืองหลิน

และจะไม่มีวันได้พบเจอกันอีก ฟู่จิ่ง