บทที่ 3

หลินเหยียนมองตามแผ่นหลังของทั้งสองที่เดินจากไป

เธอเงยหน้าขึ้นเพื่อไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ฝืนความเจ็บปวดผลักประตูรถออก เดินโซเซไปยังประตูโรงพยาบาล

ท่ามกลางฝนตกหนักในตอนเย็น หลินเหยียนไม่แม้แต่จะยกมือขึ้นกันฝน ปล่อยให้หยาดฝนตกลงบนแผลของเธอจนเปียกชุ่ม

พยาบาลที่โต๊ะคัดกรองร้องออกมาอย่างตกใจเมื่อเห็นหลินเหยียน จึงรีบทำแผลให้เธอ แล้วพาไปตรวจร่างกาย

หนึ่งชั่วโมงต่อมา หลินเหยียนตรวจร่างกายเสร็จด้วยร่างกายอ่อนแรง จึงมีเวลาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา

บนหน้าจอแสดงสายที่ไม่ได้รับกว่าสิบสาย

ล้วนเป็นสายจากฟู่จิ่ง

เธอปิดเครื่องทันทีอย่างไม่ลังเล

พอนึกว่าจะต้องให้น้ำเกลือจนถึงดึก หลินเหยียนจึงให้พยาบาลเปิดห้องพักให้

ในความสับสนที่เกิดขึ้น เธอเริ่มนึกถึงเรื่องราวในอดีต

ตั้งแต่ฟู่จิ่งพิการ หลายครั้งที่เธอต้องไปงานเลี้ยงธุรกิจแทนเขา

ในงานเลี้ยงครั้งหนึ่ง ซีอีโอสองคนบาดหมางกันจนคว่ำโต๊ะในงานเลี้ยงทันที จานทั้งโต๊ะตกลงพื้น ทำให้เศษเซรามิกกระเด็นโดนข้อมือเธอ

พอฟู่จิ่งรู้เรื่อง เขารีบมาทันที สั่งให้ผู้ช่วยยุติการทำธุรกิจกับทั้งสองบริษัท แล้วรีบพาเธอไปโรงพยาบาลเพื่อทำแผล

เธอรู้สึกว่านี่มันเกินไป แต่ฟู่จิ่งกลับปลอบเธอด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน

"เหยียนเหยียน เธอคือผู้หญิงที่สำคัญที่สุดในใจฉัน นอกจากการตั้งครรภ์และคลอดลูก ฉันไม่อยากเห็นบาดแผลใดๆ บนตัวเธอเลย"

"ผู้หญิงต้องมีผิวขาวเนียนทั่วทั้งตัว แบบนั้นเวลาใส่เสื้อผ้าหรือเครื่องประดับถึงจะดูดี"

ตอนนี้เธอเลือดอาบหน้า แต่เขากลับเมินเฉยเพราะผู้หญิงคนอื่น

เคยพูดไว้ว่าจะไม่ให้เธอมีบาดแผล แต่กลับปล่อยให้เธอเสี่ยงบริจาคไขกระดูกให้คนอื่น

แม้แต่เรื่องแต่งงานและมีลูก เขาก็ปิดบังเธอแล้วไปทำกับคนอื่นลับๆ

ก่อนนอน หลินเหยียนเห็นว่า ‘หร่านหร่านผู้มีความสุข’ ก็ได้แชร์วิดีโอทิกทอกใหม่

เป็นวิดีโอที่ฟู่จิ่งยอมคุกเข่าล้างเท้าให้เธอเพื่อปลอบให้เธอนอนหลับ

หลินเหยียนดูซ้ำไปซ้ำมาหลายรอบ รู้สึกแน่นหน้าอก นอนไม่หลับทั้งคืน

เช้าวันถัดมา หลินเหยียนกลับบ้านอย่างฝืนใจ

พอเธอเดินเข้าไปในบ้าน ผู้ดูแลบ้านอย่างลุงเฉินก็มีสีหน้าไม่ดีนัก

"คุณผู้หญิง คุณผู้ชายรอคุณอยู่ข้างสระว่ายน้ำ เขาอารมณ์ไม่ค่อยดี..."

หลินเหยียนเดินไปทางสระว่ายน้ำ เห็นฟู่จิ่งกำลังปลอบฉีชูหรานอยู่จากไกลๆ

ฉีชูหรานสะอื้นเบาๆ ร้องไห้จนดูน่าสงสาร

พอฟู่จิ่งเห็นหลินเหยียนกลับมา เขาก็ไม่อาจซ่อนความโกรธไว้ได้อีกต่อไป รังสีเย็นยะเยือกแผ่ไปทั่ว

"เธอจงใจบอกตำแหน่งของหร่านหร่านให้ศัตรูของพ่อเธอรู้ใช่ไหม?"

หลินเหยียนชะงักฝีเท้าทันที

เธอมองไปที่ฉีชูหรานที่นั่งบนโซฟา หญิงสาวเอียงหัวมองเธอด้วยสายตาเย้ยหยัน ริมฝีปากแดงยกยิ้มอย่างภาคภูมิใจ

หลินเหยียนเข้าใจทุกอย่างในทันที เธอขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิดแล้วใช้นิ้วมือนวดหว่างคิ้วเบาๆ

"ฉันยังไม่รู้เลยว่าศัตรูของพ่อเธอคือใคร แล้วฉันจะไปเปิดเผยตำแหน่งของเธอได้ยังไง?"

ฟุ่จิ่งสีหน้าเย็นชา ดึงรูปถ่ายหนึ่งปึกออกมาแล้วโยนลงตรงหน้าหลินเหยียน

"แล้วรูปพวกนี้ที่เธอไปพบกับศัตรูของลุงฉี เธอจะอธิบายยังไง?"

หลินเหยียนก้มลงมองรูปบนโต๊ะผ่านๆ ใบหน้าสวยเย็นชาเล็กน้อย

นั่นคือรูปตอนเธอขายของแบรนด์เนมมือสองไปเมื่อไม่กี่วันก่อน ที่นัดเจอกับผู้ซื้อในร้านกาแฟ

มิน่าล่ะ ผู้ชายคนนั้นถึงได้ตกลงง่าย ไม่ต่อราคาเลย ขอแค่นัดเจอที่ร้านกาแฟ

พอเห็นหลินเหยียนไม่พูดอะไร ฟู่จิ่งก็คิดว่าเธอยอมรับ สีหน้าหล่อเหลาเย็นชาขึ้นจนดูน่ากลัว

"ฉันเคยบอกเธอหรือเปล่าว่า ไม่ว่าใครจะพูดอะไรเกี่ยวกับฉันกับหร่านหร่าน แค่ฉันกับเธอบริสุทธิ์ใจ ว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกันเลย"

"ฉันมองหร่านหร่านเป็นแค่น้องสาว เธอเป็นคนจิตใจดี ส่วนเธออยู่กับฉันมาแปดปี เธอน่าจะรู้ดีว่าฉันปฏิบัติต่อเธอยังไง"

"แถมเมื่อไม่กี่วันก่อนฉันก็ขอเธอแต่งงาน แล้วเธอยังทำร้ายและทำให้เธอลำบากแบบนี้ มันสมควรเหรอ?"

หลินเหยียนฟังคำพูดของเขา ด้วยความรู้สึกเหมือนถูกเข็มทิ่มแทงหัวใจ

ตลอดแปดปีที่เธอกับฟู่จิ่งคบกัน มีหนึ่งปีที่เขาจงใจจีบเธอเพื่อแก้แค้นแทนฉีชูหร่าน และอีกห้าปีที่เขาพิการ เธอคอยดูแลเขา

ตลอดห้าปีที่เขาพิการ เขาเคยหม่นหมอง เคยพังทลาย เคยร้องไห้กลางดึก

ทุกอย่าง เกิดขึ้นเพราะตอนนั้นเขาไปแข่งรถอย่างบ้าคลั่งเพื่อสนองความทะนงตัวของฉีชูหราน

แต่ความเจ็บปวดทั้งหมดที่เกิดจากฉีชูหราน เขากลับลืมไปหมด

ตลอดห้าปีนั้น เธอแอบลงเรียนวิชาฟื้นฟูร่างกายเพื่อให้เขาหายดีขึ้น เธอคอยนวดขาให้เขาทุกวัน ไม่เคยขาดเลยแม้แต่วันเดียว

ตอนนั้นเขามักจะหม่นหมอง เธอจึงไปขอคำปรึกษาจากนักจิตวิทยาที่ดีที่สุดในเมืองหลิน เพื่อเรียนรู้วิธีปลอบใจผู้ป่วยพิการ

สิ่งที่เธอทุ่มเททั้งหมด เขากลับไม่จำแม้แต่เรื่องเดียว

มันช่างน่าเศร้าจริงๆ

จริงๆ แล้วหลินเหยียนอยากถามว่า ถ้าเขามองฉีชูหร่านเป็นแค่น้องสาว แล้วทำไมถึงไปทำเด็กหลอดแก้วกับน้องสาวล่ะ?

"ใช่แล้ว ตลอดแปดปีที่ผ่านมา นายปฏิบัติต่อฉันยังไง ต่อเธอยังไง ฉันเพิ่งเข้าใจทั้งหมดในไม่กี่วันนี้เอง"

ฟู่จิ่งสีหน้าเคร่งเครียด

"เธอกำลังทำเรื่องบ้าอะไรอยู่กันแน่?"

หลินเหยียนไม่อยากเถียงกับเขา เธอชี้ไปที่ผ้าพันแผลบนหัวแล้วยิ้มเยาะตัวเอง

"เมื่อวานที่เธอถูกลักพาตัว ฉันก็เจ็บที่หัว เย็บไปห้าเข็ม ฉันจะโง่ขนาดทำร้ายเธอแล้วทำให้ตัวเองเจ็บทั้งตัวเหรอ?"

แม้หลินเหยียนจะบอกว่าเธอบาดเจ็บ แต่ตอนนี้ฟู่จิ่งกลับใส่ใจแค่ฉีชูหราน และไม่เชื่อใจเธอเลย

หลินเหยียนมองใบหน้าที่ตึงเครียดของเขา แล้วรู้สึกโล่งใจที่อีกสามวันเธอก็จะได้จากไป

"ฟู่จิ่ง ในเมื่อนายมั่นใจว่าเป็นฝีมือฉัน งั้นนายก็พูดมาเลย ว่าจะจัดการยังไง?"