บทที่ 4

"ฉันไม่ได้ไม่เชื่อเธอ แต่ฉันรู้จักหร่านหร่านมาสิบหกปีเจ็ดเดือน เธอไม่เคยโกหกใคร"

ฟู่จิ่งนิ่งไปครู่หนึ่ง ขมวดคิ้วแน่น ตั้งใจจะจบเรื่องนี้

"หลินเหยียน เธอทำให้หร่านหร่านร้องไห้ เธอต้องรับผิดชอบปลอบเธอให้หาย"

ขณะนั้น ฉีชูหร่านที่สะอื้นอยู่ตลอดโยนแหวนในมือลงสระน้ำ แล้วร้องเสียงหลง

"พี่จิ่ง แหวนที่พี่ให้ฉัน ฉันเผลอทำหล่นลงสระน้ำไปแล้ว"

ดจบ ฉีชูหรานก็หันไปมองหลินเหยียน ริมฝีปากแดงยกขึ้นอย่างเย้ยหยัน แล้วพูดอย่างยั่วยุ

"งั้นก็ไม่ต้องปลอบฉันแล้ว เธอไปเก็บแหวนวงนั้นขึ้นมา แล้วฉันจะยกโทษให้สำหรับทุกเรื่องที่เธอทำร้ายฉัน"

ตอนนี้เพิ่งเข้าสู่ฤดูหนาว น้ำในสระจึงเย็นจัดจนถึงกระดูก

แผลบนศีรษะของหลินเหยียนยังไม่หาย เธอก้มหน้ามองฟู่จิ่งที่นั่งอยู่

ชายหนุ่มก้มหน้าขมวดคิ้ว จึงมองไม่เห็นแววตาของเขา

นิ้วเรียวยาวของเขาเคาะโต๊ะเบา ๆ ศีรษะที่เย็นชาไม่ยอมเงยขึ้น ไม่แม้แต่จะมองเธอสักครั้ง

ขณะนั้น หลินเหยียนรู้สึกเหมือนหัวใจถูกแทงด้วยอะไรบางอย่าง จนเกิดความเจ็บปวดถี่ๆ จนแทบหายใจไม่ออก

จู่ๆ เธอก็นึกถึงช่วงครึ่งปีหลังจากที่ฟู่จิ่งได้รับการวินิจฉัยว่าพิการ

คุณท่านฟู่มาเยี่ยมเขาที่โรงพยาบาล พอรู้ว่าโอกาสฟื้นตัวมีน้อย ก็เริ่มคัดเลือกทายาทคนอื่น

คืนนั้นฟู่จิ่งหายไปจากห้องผู้ป่วย พอหลินเหยียนตามหาเขา ก็พบว่าเขากำลังเข็นรถเข็นลงทะเลที่คลื่นซัดแรง ปล่อยให้น้ำเย็นเฉียบไหลขึ้นมาถึงอก

หลินเหยียนตกใจจนรีบเข้าไปห้ามเขา แต่กลับถูกเขาผลักออกอย่างแรง

"อย่ามาทำเป็นห่วงฉันเลย เธอเป็นแค่แฟน ไม่ใช่ภรรยา ถ้าเธออยากดูแลฉันจริงๆ ตอนนี้คลื่นลมแรง เธอลงไปว่ายน้ำหนึ่งรอบ แล้วฉันจะเชื่อฟังเธอทุกอย่าง"

หลินเหยียนยืนมองเขาอึ้งๆ จริงๆ แล้วเธออยากบอกเขาว่า เธอไม่ได้เสแสร้ง เธออยากเป็นภรรยาของเขาจริงๆ

ดังนั้น แม้เธอจะว่ายน้ำไม่เป็น เธอก็ไม่ลังเล หันตัวแล้วกระโดดลงทะเลทันที

ด้วยคลื่นลมแรง เธอจึงถูกพัดจมหายไปในทะเลจนหมดสติ พอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ก็สบตากับดวงตาสีดำของฟู่จิ่งที่เต็มไปด้วยความกังวล

สีหน้าของชายหนุ่มดูย่ำแย่ สีหน้าตึงเครียด

"ทำไมเธอไม่บอกฉันว่าเธอว่ายน้ำไม่เป็น! เธอบ้าไปแล้วเหรอ? ว่ายน้ำไม่เป็นยังกล้ากระโดดลงทะเลอีก!"

เธอเงยหน้ามองเขา พลางพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า

"ฟู่จิ่ง ถึงขาของคุณจะไม่มีวันหาย ฉันก็ยังอยากแต่งงานกับคุณ ฉันรักคุณมากกว่า... ที่คุณคิดอีก"

ตั้งแต่นั้นมา ฟู่จิ่งไม่เคยพาเธอไปทะเลอีก แม้แต่สระว่ายน้ำในบ้านก็ห้ามเติมน้ำ

เพราะเธอรู้สึกว่าสระว่ายน้ำไม่มีน้ำมันดูแปลกๆ ฟู่จิ่งจึงยอมให้คนรับใช้เติมน้ำและเปลี่ยนน้ำทุกวัน

พอคิดถึงเรื่องนั้น หลินเหยียนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย ใบหน้าเรียบเฉยไร้อารมณ์

"ให้ฉันไปเก็บแหวนใช่ไหม? ได้ ฉันจะไปเก็บเอง"

พูดจบ หลินเหยียนไม่แม้แต่จะถอดเสื้อคลุม หันตัวแล้วกระโดดลงสระทันที

น้ำเย็นเฉียบสัมผัสผิวของเธอจนตัวสั่นไปทั้งร่าง

หลินเหยียนค่อยๆ จมลง ความหวาดกลัวถาโถมเข้ามา แต่เธอกัดฟันแน่น ไม่ร้องขอความช่วยเหลือ

ไม่นาน เลือดสีแดงก็เริ่มแผ่กระจายไปทั่วสระ

คนดูแลบ้านที่อยู่ใกล้ๆ ร้องออกมาด้วยความตกใจ

"คุณผู้หญิง! หัวของคุณมีเลือดไหล!"

ฟู่จิ่งถอดเสื้อคลุมแล้วกระโดดลงสระทันที แล้วรีบคว้าตัวหลินเหยียนขึ้นมา พลางตะโกนด้วยความโกรธ

"พอแล้ว! ทำไมเธอถึงได้ดื้อขนาดนี้? แค่หันหลังเดินออกไปมันไม่ได้เหรอ?"

หลินเหยียนเงยหน้าขึ้น มองแหวนเพชรที่อยู่ก้นสระ แล้วพูดอย่างเย็นชา

"นายใช้ให้ฉันปลอบเธอให้หายไม่ใช่เหรอ? ฉันเป็นแบบนี้แล้ว คนที่นายรักที่สุดคงพอใจแล้วล่ะมั้ง"

ฟู่จิ่งขมวดคิ้ว ใบหน้าหล่อเหลาที่ดูประณีตของเขาในตอนนี้กลับดูโมโหจนน่ากลัว

"ฉันบอกเธอไปตั้งกี่ครั้งแล้ว ว่าฉันมองหร่านหร่านเป็นแค่น้องสาว ตระกูลฉีในเมืองหลินก็ไม่ได้แย่ ถ้าเรื่องที่เธอทำหลุดไปถึงคนนอกจะทำยังไง? สมัยนี้กระแสสังคมมันควบคุมยากนะ ฉันให้เธอปลอบเขา ให้เขาหายโกรธ สิ่งที่ฉันทำทั้งหมดก็เพื่อเธอทั้งนั้นไม่ใช่เหรอ?"

น้ำเสียงของฟู่จิ่งเต็มไปด้วยความอ่อนโยน ราวกับทุกอย่างที่เขาทำล้วนคิดเพื่อเธอ

แต่หลินเหยียนฟังแล้วกลับหัวเราะออกมาอย่างฝืนๆ ด้วยความโกรธ

เขาบอกว่ากระแสสังคมควบคุมยาก

เมื่อก่อน ทายาทตระกูลฟู่ผู้ทรงเกียรติแข่งรถเพราะฉีชูหร่านจนพิการ เรื่องนั้นก็ยังปิดไว้ได้ไม่ใช่เหรอ?

ฉีชูหร่านทำตัววุ่นวายทั้งวัน กลั่นแกล้งในโรงเรียน รังแกคนอ่อนแอ กลัวคนแข็งแกร่ง ครอบครัวฉีก็มีแต่ชื่อเสียงในด้านไม่ดี แต่ตลอดหลายปี เธอก็ยังพึ่งพาฟู่จิ่งที่เป็นเสาหลักจนใช้ชีวิตสบาย

แม้แต่เรื่องที่พวกเขาทำเด็กหลอดแก้ว เขาก็ยังปิดเงียบไว้ไม่ใช่เหรอ?

ตอนนี้ ต่อให้เรื่องลักพาตัวเธอเป็นคนทำจริง เขากลับมาพูดเรื่องควบคุมกระแสสังคมกับเธออีก

สุดท้ายแล้ว ในใจของฟู่จิ่ง เธอก็ยังสู้ฉีชูหร่านไม่ได้อยู่ดี

หลินเหยียนไม่อยากพูดกับฟู่จิ่งอีกแม้แต่คำเดียว เธอถอดเสื้อคลุมสีดำที่เปียกโชกออก แล้วเดินช้าๆ ไปยังห้องรับแขก

เมื่อเดินไปได้ไม่กี่กี่ก้าว อาจเพราะเสียเลือดที่ศีรษะมากเกินไป เธอก็หมดสติล้มลงทันที

สีหน้าของฟู่จิ่งเปลี่ยนไปทันที เขารีบเดินไปทางหลินเหยียน กำลังจะอุ้มเธอขึ้นมา

จู่ๆ ฉีชูหร่านก็ย่อตัวลงนั่งกับพื้น ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างหนัก

"พี่จิ่ง ฉันเจ็บที่ท้องจังเลย พาฉันขึ้นไปนอนพักหน่อยนะ"

ฝูจิ่งชะงักฝีเท้า เขาถอนมือที่กำลังจะอุ้มหลินเหยียน แล้วหันไปอุ้มฉีชูหร่านแทน

เขาปล่อยให้ศีรษะของหลินเหยียนกระแทกพื้นอย่างแรง หันไปมองคนดูแลบ้าน แล้วพูดทิ้งไว้เพียงประโยคเดียว

"ลุงเฉิน พาคุณผู้หญิงไปโรงพยาบาล"