เงาที่ยังตามติด

เสียงไซเรนจากรถตำรวจดังแว่วมาจากที่ไกลๆ บ่งบอกว่าความช่วยเหลือกำลังมาถึงแล้ว เมรี่ เฟรเดอริค และอเล็กซานเดอร์ ยืนมองเซอร์เรจินัลด์ แบล็กวูดที่ถูกเอดิสันควบคุมตัวไว้แน่น ในห้องทดลองที่พังเสียหายจากเหตุการณ์ปะทะเมื่อครู่ กลิ่นแก๊สจางๆ ยังคงคละคลุ้งในอากาศ

"เราทำสำเร็จแล้วใช่ไหมคะพี่อเล็กซานเดอร์?" เมรี่ถามด้วยความรู้สึกโล่งใจระคนเหนื่อยอ่อน

อเล็กซานเดอร์พยักหน้า สีหน้าของเขายังคงเคร่งเครียด "ใช่เมรี่ เราจับตัวหัวหน้าของ 'เงาแห่งลอนดอน' ได้แล้ว" เขาหันไปมองเซอร์เรจินัลด์ที่ถูกจับกุม "แต่ดูเหมือนว่านี่จะเป็นแค่จุดเริ่มต้นเท่านั้น"

"คุณหมายความว่าอย่างไรคะ?" เมรี่ถาม

"เซอร์เรจินัลด์ไม่ใช่แค่หัวหน้าคนเดียวขององค์กรนี้หรอกเมรี่" เอดิสันกล่าวแทรกขึ้น "เขาเป็นแค่หมากตัวหนึ่งที่ถูกชักใยโดยบุคคลที่อยู่เบื้องหลังอีกที"

"เป็นไปได้ยังไงคะ!" เมรี่อุทานด้วยความตกใจ "แล้วใครกันคะที่อยู่เบื้องหลังเขา?"

เซอร์เรจินัลด์ แบล็กวูดที่ถูกควบคุมตัวไว้ หัวเราะเยาะอย่างบ้าคลั่ง "พวกแกคิดว่าพวกแกทำสำเร็จแล้วอย่างนั้นหรือ! ความโง่เขลาของพวกแกช่างน่าสมเพช! พวกแกไม่มีทางรู้จักพลังที่แท้จริงของ 'เงาแห่งลอนดอน' หรอก! พวกแกจะต้องเจอพวกเขาแน่!"

ทันใดนั้นเอง ก็มีเสียงกระจกแตกดังสนั่นจากด้านบนของโกดัง ชายฉกรรจ์กลุ่มหนึ่งในชุดสีดำสนิท สวมหน้ากากปิดบังใบหน้า กระโดดลงมาจากช่องลมด้านบน พวกเขาเคลื่อนไหวรวดเร็วราวกับเงามืด และถือปืนพกอยู่ในมือ

"พวกมันมาแล้ว!" เอดิสันตะโกน "ระวังตัว!"

ชายฉกรรจ์เหล่านั้นพุ่งเข้ามาโจมตีทันที การต่อสู้เกิดขึ้นอย่างดุเดือดอีกครั้ง อเล็กซานเดอร์และเอดิสันพยายามรับมือกับกลุ่มคนร้ายที่เข้ามาไม่ขาดสาย เฟรเดอริคที่ยังคงอ่อนแรงจากการถูกทรมาน พยายามปกป้องเมรี่

"เราต้องหนีไปจากที่นี่!" เฟรเดอริคกล่าว "พวกเขามากันเยอะเกินไป!"

"ผมเห็นด้วยครับ!" เอดิสันตะโกน "ไปทางนี้ครับ!"

เอดิสันผลักร่างของเซอร์เรจินัลด์ไปให้ตำรวจที่เพิ่งมาถึง แล้วเขาก็นำทางเมรี่และพี่ชายทั้งสองวิ่งตรงไปยังประตูทางออกด้านหลังโกดัง เสียงปืนดังสนั่นไล่ตามมาติดๆ เมรี่รู้สึกถึงกระสุนที่เฉียดผ่านหูไปอย่างหวาดเสียว

การไล่ล่าในความมืด

พวกเขาวิ่งออกมาจากโกดังสู่ถนนที่มืดมิดในยามรุ่งสาง กลุ่มคนร้ายยังคงไล่ตามมาไม่ลดละ เสียงฝีเท้ากระทบพื้นถนนดังหนักแน่นตามหลังมาติดๆ เมรี่รู้สึกถึงความเหนื่อยล้า แต่เธอก็ต้องวิ่งต่อไปเพื่อชีวิต

"ไปทางนี้ครับ!" เอดิสันตะโกน เขาพาพวกเขาเลี้ยวเข้าสู่ตรอกแคบๆ ที่เต็มไปด้วยกองขยะและซากปรักหักพัง

"พวกมันเร็วมากเลยนะคะ!" เมรี่หอบหายใจ "เราจะหนีพ้นไหมคะ!"

"เราต้องหนีให้พ้น!" อเล็กซานเดอร์ตอบ "อย่าท้อแท้เด็ดขาด!"

เสียงฝีเท้าของคนร้ายดังใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เมรี่หันไปมองด้านหลัง และเห็นร่างของมิสเตอร์คลาร์กกำลังวิ่งนำกลุ่มคนร้ายมาติดๆ ใบหน้าของเขาดูถมึงทึงและเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

"หยุดเดี๋ยวนี้! พวกแกหนีไม่พ้นหรอก!" มิสเตอร์คลาร์กตะโกน

เอดิสันเห็นทางตันข้างหน้า เขาชี้ไปที่บันไดเหล็กเก่าๆ ที่ทอดขึ้นไปบนหลังคาตึก