บทที่12

หลังจากที่เมิ่งฮวาเดินกลับมาถึงบ้านแล้วนางก็จัดการปิดบ้านล็อกให้เรียบร้อย แล้วเข้ามิติทันที

ด้านในมิติ

“ไปอาบน้ำก่อนดีกว่า แล้วค่อยมานอนอ่านนิยาย…” เมื่อเมิ่งฮวาเอ่ยยังไม่ทันจบเสี่ยวเปาก็รีบสวนขึ้นมา

[เจ้าจะสบายเกินไปแล้วกระมัง ไม่คิดจะทำงานอะไรสักหน่อยหรือ?] เมื่อได้ยินคำพูดของเสี่ยวเปา เมิ่งฮวาก็ตอบออกมาอย่างไม่พอใจ

“ข้าจะทำหรือไม่ทำแล้วเจ้าจะยุ่งอันใดกับข้านักหนา? ยุคที่ข้าจากมาข้าต้องทุกข์ทรมานใจและเหนื่อยเพียงใดเจ้าเคยรู้หรือไม่ ข้าขอสบายพักผ่อนสักหน่อยแค่นี้ไม่ได้เลยหรืออย่างไรกัน!” นางกล่าวออกมาอย่างไม่พอใจ และอัดอั้นตันใจกับสิ่งที่เคยเกิดขึ้นในอดีต

เสี่ยวเปาก็ตกใจเพราะเขาเพียงแค่อยากเย้าแหย่นางดั่งเช่นทุกวัน แต่ไม่คิดว่าจะไปจี้ใจดำนางได้ถึงขนาดนี้

[เอ่อ… ข้าขอโทษ ข้าไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น] เสี่ยวเปาเอ่ยขอโทษนางออกมาด้วยความรู้สึกผิด

“ช่างเถิด เจ้าไม่ต้องพูดอันใดแล้ว ข้าจะไปอาบน้ำพักผ่อนแล้ว” นางเอ่ยตัดบทเสี่ยวเปา เพราะนางยังไม่ต้องการที่จะพูดอะไรกับเสี่ยวเปา

เสี่ยวเปาที่ได้ยินเมิ่งฮวากล่าวเช่นนั้นก็ทำได้แค่เงียบอย่างที่นางบอก หากมีใครเห็นเสี่ยวเปาตอนนี้คงจะได้เห็นภาพที่คล้าย