Semua Bab เมิ่งฮวาชาตินี้ข้าจะมีความสุขที่สุด: Bab 1 - Bab 10

เมิ่งฮวา หญิงสาวอายุ 29 ปี ที่มีอาชีพเป็นนักฆ่าสาว แต่เบื้องหน้าต้องแสร้งทำเป็นลูกสาวที่แสนดีเรียบร้อย เธอต้องเรียนรู้ทุกๆอย่างอยู่เสมอ เพื่อสร้างภาพไม่ว่าจะเป็นแพทย์การรักษา เรียนรู้ภาษาต่างๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องภาษา ฝึกพูดฝึกอ่านฝึกเขียนจนออกมาดี ดนตรี ศิลปะ ศาสตร์ต่างๆ ใครๆ ต่างก็มองว่าเธอนั้นเพรียบพร้อม มีชีวิตที่สุขสบาย มีเงินทองมากมายให้ใช้ แต่นั่นมันก็เป็นแค่ภาพเบื้องหน้าทั้งนั้น ความจริงข้างในใจของเธอนั้นใครจะรู้บ้างว่าเธอนั้นต้องทุกข์ทรมานกับการใช้ชีวิตแบบนี้เพียงใดในทุกๆ วันเมิ่งฮวาจะต้องฝึกฝนเรียนรู้งานต่างๆ เช่น ขี่ม้า ยิงธนู ดาบ กระบี่ มีดสั้นมีดพกต่างๆ ยิงปืน เรียนมวย ยูโด เทควันโด้ การต่อสู้แบบผสมผสาน เรียนวาดรูป เรียนร้องเพลง เรียนการแสดง เรียนกริยามารยาท เรียนดนตรีไม่ว่าจะเป็นไทย สากลต่างๆ แต่นั่นมันก็แค่เบื้องหน้า ส่วนเบื้องหลังของเธอนั้นนอกจากฝึกแล้วเธอยังมีอาชีพนักฆ่าให้กับองค์กรอีกด้วย ที่เธอต้องเรียนรู้ทุกอย่างมากมายขนาดนี้ก็เพื่อที่บางสถาณการณ์เธอนั้นจะต้องปลอมตัวเข้าไปทำภารกิจต่างๆ และเพื่อความแนบเนียน และไม่ให้ใครจับได้เธอจึงต้องลงมือเรียนทุกอย่างจริงๆ ส่วนชีวิ

บ้านตระกูลลี่“ มากันแล้วรึ “ ท่านลุงลี่เอ่ยถามทันทีที่เห็นทั้งสองคนเดินมาถึง“ ก็ใช่น่ะสิตาแก่ แล้วนี่เจ้าจะออกไปไหน “ ท่านป้าเอ่ยถามท่านลุงอย่างสงสัยเมื่อเห็นท่านลุงหิ้วตะกร้าสะภายใส่หลังทำท่าเหมือนเตรียมจะออกไปไหน“ ข้าก็กำลังจะออกไปล่าสัตว์น่ะสิ “ในขณะที่ท่านลุงท่านป้าคุยกันเธอก็กวาดสายตาสำรวจภายนอกของบ้านอยู่ บ้านดินธรรมดาจะว่าเก่าก็เก่าแต่ก็ไม่ถือว่าเก่ามาก ส่วนความสะอาดนางก็ถือว่ามีความสะอาด และเป็นระเบียบมาก เธอกวาดสายตาสำรวจไปเรื่อยๆ จนกระทั่งท่านลุงกับท่านป้าคุยกันเสร็จ“ เจ้าก็พานังหนูเมิ่งเข้าบ้านไปก่อนเถอะ “ ท่านลุงรีบเอ่ยบอกท่านป้า“ ได้ๆ ป่ะนางหนูเมิ่งเราเข้าบ้านกันเถอะ”หลังจากพูดจบท่านป้าลี่ก็เดินพาเธอเข้ามาในบ้านของท่านทันที“ บ้านนี้มี2ห้องนอน ป้ากับตาแก่นอนห้องนี้ ส่วนเจ้านอนห้องนี้ก็แล้วกัน ส่วนนี่จะเป็นห้องครัว ห้องโถง ห้องเก็บเสบียงจะอยู่ด้านหลังบ้าน ตอนนี้เจ้าก็นำของเข้าห้องไปเก็บไปพักผ่อนก่อนเถิด ““ เจ้าค่ะท่านป้า “ จูเมิ่งฮวาเอ่ยจบเธอก็เดินเข้าห้อง ห้องที่เธอนอนนั้นไม่เล็กไม่ใหญ่มาก มีขนาดปานกลาง มีเตียงเตาเธอจึงนำที่นอนท็อปเปอร์ออกมาปูทับที่นอนเก่าที่ปูไว้อ

เมื่อเห็นท่านลุงเข็นรถเข็นออกไปจนลับสายตาแล้ว ท่านป้าก็รีบก้มเก็บตะหลิวที่ตกพื้นแล้วกลับเข้าครัวเพื่อไปทำอาหาร เนื่องจากวันไหนที่ท่านป้าเห็นเมิ่งฮวายุ่งๆ นางก็จะเป็นคนอาสาทำอาหารแทนนางเองยามโหย่ว (17:00-18:59 น.) เมิ่งฮวาที่นั่งปักผ้ากับท่านป้ารอท่านลุงอยู่ในห้องโถง เมื่อได้ยินเสียงประตูท่านป้าก็รีบกระวีกระวาดวางผ้าที่ปักอยู่ลงข้างตัวแล้วลุกขึ้นเดินไปหาท่านลุง จนเมิ่งฮวาอดที่จะเอ่ยขึ้นมาไม่ได้“ท่านป้าทำใจเย็นๆ ก่อนเถิดเจ้าค่ะ” เมื่อได้ยินเมิ่งฮวาพูดท่านป้าก็พยายามยืนสงบสติอารมณ์รอท่านลุงแต่เมื่อเห็นหน้าท่านลุง ท่านป้าก็รีบเอ่ยถาม เหมือนลืมว่าเมื่อครู่ตัวเองพยายามทำใจให้เย็นอยู่ เมิ่งฮวาที่เห็นเช่นนั้นก็อดจะส่ายหัวออกมาอย่างยิ้มๆ ไม่ได้“เป็นอย่างไรบ้างตาแก่ ขายมาได้กี่ตำลึงหรือ”“เจ้าเบาเสียงลงหน่อยเถิดยายแก่ มาๆ มานั่งคุยกันในห้องโถดเถิด” ท่านลุงเอ่ยปราม พร้อมกับเดินนำเข้าไปยังห้องโถงเมื่อเดินมาถึงห้องโถงท่านลุงก็รีบนำถุงเงินออกมาจากอก แล้วเทนำลึงเงินออกมาต่อหน้าทุกคน“นะ… นี่ มากถึงเพียงนี้” เมื่อเห็นกองตำลึงเงินตรงหน้ายายแก่อย่างนางก็แทบจะหัวใจวายตายเสียให้ได้ ตั้งแต่เกิดมานาง

หลังจากที่ผ่านมา 1เค่อ [15 นาที] เมิ่งฮวาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความสลดใจเพราะตอนนี้นางยังไม่สามารถตกปลาได้เลยสักตัว ต่างจากตอนแรกที่นางมาพร้อมกับความมั่นใจที่เต็มเปี่ยม …นั่งรอไปรอมานางก็คิดได้ว่าภายในมิติของนางนั้นมีน้ำวารีสวรรค์ นางจะลองนำมาหยดดูสักหน่อยมันจะเป็นเหมือนอย่างที่นางเคยอ่านนิยายเจอมาหรือไม่…พอหยดน้ำวารีสวรรค์ไปไม่ถึงหนึ่งลมหายใจปลาก็พากันแหวกว่ายมาก็ตรงจุดที่นางหนดน้ำลงไป แม้คราแรกที่เห็นเมิ่งฮวาจะตกใจมากแต่นางก็ไม่รอช้ารีบนำกระป๋องช้อนปลาที่ว่ายกันอยู่ขึ้นมาทันที ภายในกระป๋องที่นางช้อนปลาขึ้นมาก็มีถึง13-14ตัวเห็นจะได้ เมื่อเห็นเช่นนั้นนางก็อดที่จะยิ่มกว้างออกมาด้วยความดีใจไม่ได้“หึหึ เจ้าปลา คิดว่าข้าไม่สามารถตกพวกเจ้าได้หรืออย่างไรกัน วันนี้ข้าจะจับพวกเจ้ามาย่างกินให้มีความสุขเลย”เมิ่งฮวานางไม่รอช้าก็รีบเร่งฝีเท้าเท้าออกจากภายในป่าทันทีชาวบ้านบางคนที่กำลังก้มๆ เงยๆ อยู่ชายป่าด้านนอก เมื่อเห็นว่าเป็นหญิงสาวที่ดูร่ำรวยที่มาซื้อที่อยู่ด้านภูเขากำลังหอบหิ้วกระป๋องที่ปลาอยู่ภายในนั้นก็พากันมองด้วยความอิจฉา ส่วนบางคนที่โลภมากก็พูดแขวะขึ้นมาทันทีว่า“แหม หญิงแปลกหน้าที่เพิ่

“เจ้าคิดว่าบ่นเสียงเบาแล้วข้าจะไม่ได้ยินหรืออย่างไร” เสี่ยวเปาพูดถามกับเมิ่งฮวา“แหะๆ ข้าเปล่าพูดอะไรสักหน่อย” นางกล่าวออกมาอย่างแก้เก้อ“หึ!”“ข้าว่าข้าออกจากมิติแล้วดีกว่า~” พูดจบนางก็ออกจากมิติ ทำเป็นลืมเรื่องที่คุยกัน3 เดือนผ่านไป…ตอนนี้บ้านของเมิ่งฮวาก็เสร็จสิ้นลงไปเป็นที่เรียบร้อยแล้ว เตรียมตัวที่จะต้องย้ายเข้าบ้านใหม่ของนางได้แล้ว แต่ด้วยความที่นางอาศัยอยู่กับท่านลุงท่านป้ามานานเลยทำให้นางแสดงอาการอาลัยอาวรณ์ออกมาเล็กน้อย“ท่านลุงท่านป้า พวกท่านจะไม่ย้ายไปอยู่กับข้าจริงหรือเจ้าคะ” นางกล่าวถามออกมาด้วยใบหน้าเศร้าๆ“อาเมิ่ง ลุงกับป้าอยู่บ้านหลังนี้มานานแล้ว ถึงตอนนี้ก็ไม่อยากจากบ้านหลังนี้ไปไหน” ท่านลุงเอ่ยออกมากับนาง“จริงของตาแก่ บ้านหลังนี้สร้างด้วยน้ำพักน้ำแรงของพวกเราตั้งมากมายจะให้ตัดใจไปอยู่ที่อื่น ป้าก็คงจะทำไม่ได้เช่นเดียวกัน”“แต่ว่า…”ยังไม่ทันที่นางจะได้กล่าวพูดอะไรออกมาอีกท่านป้าก็รีบเอ่ยขึ้นมาก่อน“อาเมิ่ง หากเจ้าคิดถึงก็แค่มาหาพวกข้า บ้านของเจ้าก็ไม่ได้ไกลจากบ้านนี้เท่าใดนักเจ้าก็เห็น” เมื่อได้ฟังคำที่ท่านป้ากล่าวก็คิดตาม“ก็จริงอย่างที่ท่านป้ากล่าวมาเจ้าค่ะ แต่ว