บทที่63

หลังผ่านเหตุการณ์สั่นคลอนชะตาทั้งหลายที่ปราสาทอู่หวัง และผ่านช่วงเวลาพักรักษาตัวอยู่ในจวนใหญ่ของโจวจางเหว่ย ในที่สุดนางก็สามารถฟื้นตัวคืนกำลังได้เกือบเต็มร้อย พลังลี้ลับจากเลือดมังกรในกายไม่ปรากฏอาการร้อนผ่าวอีกแล้ว เธอสัมผัสได้ว่าบัดนี้ตนไม่ต้องแบกรับภาระอันหนักอึ้งเช่นเดิมอีกต่อไป

ในเช้าวันแดดจัดที่มีเมฆลอยเรียงกันประปราย โจวจางเหว่ยได้จัดเตรียมรถม้าอย่างเรียบง่าย พาเมิ่งฮวาออกเดินทางกลับหมู่บ้านซานซี อันเป็นดินแดนเล็กๆที่เธอเคยใช้ชีวิตเรียบง่ายร่วมกับ ท่านลุงลี่คุน และท่านป้าลี่จูเสมอมา

เมิ่งฮวามองเห็นทิวเขาคุ้นตาแต่ไกล ยิ่งใกล้ซานซีเท่าไรเธอยิ่งรู้สึกอบอุ่นในหัวใจ นึกถึงวันที่ยังใช้ชีวิตแบบคนธรรมดา ไม่ต้องพัวพันกับเลือดมังกรหรือการเมืองใดๆ เมื่อถึงทางเข้าหมู่บ้านเธอเห็นรอยยิ้มประดับอยู่บนใบหน้าของโจวจางเหว่ย และสัมผัสได้ถึงสายลมเย็นๆที่พัดมาเหมือนยินดีต้อนรับการกลับมาของเธอ

เมื่อรถม้าวิ่งเข้าเขตบ้านลุงลี่คุน ท่านป้าลี่จูก็ปราดออกมาต้อนรับทันทีด้วยรอยยิ้มที่แสดงถึงความห่วงใย

“อาเมิ่ง! เจ้าไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม?” ท่านป้าลี่จูรีบเข้ามาจับมือเมิ่งฮวา ตรวจดูกันตั้งแต่หัวจรดเท้าราวกับหลานสาวที่พลัดพรากไประยะหนึ่ง

ท่านลุงลี่คุน เองก็หัวเราะด้วยน้ำเสียงโล่งอก

“ข้าหวังให้เจ้ากลับมาเสียที… พวกข้าเป็นห่วงกันมาก รู้หรือไม่ว่าตลอดมาคิดถึงเจ้าทุกวัน!”

ในแววตาของทั้งลุงและป้าเต็มไปด้วยความรักแบบครอบครัวแท้จริง จนเมิ่งฮวาต้องกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล เธอพยักหน้า แล้วยกมือขึ้นปาดหยดน้ำตาที่คลอเบ้า

“ข้าขอโทษที่ทำให้เป็นห่วงนะเจ้าคะ… แต่ข้ากลับมาคราวนี้จะอยู่ด้วยกันกับพวกท่านให้นานๆเลยเจ้าค่ะ!”

ช่วงเย็นวันเดียวกันโจวจางเหว่ยจึงนั่งสนทนากับท่านลุงลี่คุนและท่านป้าลี่จูข้างกองไฟ โดยมีเมิ่งฮวานั่งเคียงข้าง เล่าเรื่องคร่าวๆถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในปราสาทอู่หวัง แม้จะไม่ได้เล่าทุกอย่างอย่างละเอียด แต่มากพอให้สองสามีภรรยาสูงวัยเข้าใจว่า เมิ่งฮวาผ่านเรื่องราวสำคัญมาหนักเพียงใด

“ดีเหลือเกินที่พวกเจ้ายังอยู่ปลอดภัยกันครบ” ท่านป้าลี่จูถอนหายใจพลางตักอาหารมาให้ ทั้งโจวจางเหว่ยและเมิ่งฮวา

“อดีตเจ้าก็ปล่อยให้ผ่านไปเถอะนะอาเมิ่ง… จงอยู่ด้วยกันเป็นสุขเสียที”

เมิ่งฮวากำมือตอบรับเบาๆในใจรู้สึกขอบคุณที่ครอบครัวเข้าใจ และยินดีต้อนรับเธอกลับมาอย่างไร้เงื่อนไข

เมื่อการสนทนาใกล้จบ ท่านลุงลี่คุนก็เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจังขึ้นมา

“เสี่ยวเหว่ย… เจ้าจะจริงจังกับหลานข้าถึงขั้นไหนหรือ? อาเมิ่งนั้นเป็นทั้งชีวิตของข้ากับยายแก่… ข้าคงต้องแน่ใจก่อนว่าเจ้าพร้อมดูแลนางไหม?”

โจวจางเหว่ยหันมาสบตาเมิ่งฮวาก่อนจะยิ้มอย่างเชื่อมั่น เขาหมอบคุกเข่าเบื้องหน้าท่านลุงและท่านป้า สีหน้าไม่เคยดูจริงจังเท่านี้มาก่อน

“ข้าขอสาบาน…ว่าจะดูแลเมิ่งฮวาตลอดไป ไม่ว่าอดีตของนางจะเป็นเช่นไรข้าก็จะไม่ทอดทิ้ง และยินดีร่วมสร้างอนาคตกับนาง”

เมิ่งฮวาใจเต้นระรัว น้ำตาเอ่อขึ้นอีกครั้งเมื่อได้ยินคำมั่นคงที่เขาเอ่ยออกมา

วันรุ่งขึ้นมีการจัดพิธีแต่งงานเล็กๆในหมู่บ้านท่ามกลางบรรยากาศแสนอบอุ่น เมิ่งฮวาสวมชุดแต่งงานเรียบง่ายแต่ประณีต สีแดงสดใสตามธรรมเนียมประเพณี โดยมีท่านป้าลี่จูและสหายบ้านใกล้เรือนเคียงมาช่วยกันเตรียมงาน

แม้จะไม่ได้จัดยิ่งใหญ่เช่นในวังหรือเมืองหลวง แต่งานนี้เต็มไปด้วย รอยยิ้มจริงใจ จากชาวบ้านที่รู้จักเมิ่งฮวามานาน ทุกคนต่างยินดีที่นางได้พบคนรักที่พร้อมปกป้องและเข้าใจเธอโดยแท้จริง

โจวจางเหว่ยสวมชุดเจ้าบ่าวสีเข้มแฝงให้เขาดูเข้มแข็งเช่นเคย แต่แววตาดูกังวลและตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อมองเห็นเจ้าสาวคนงามตรงหน้า เมิ่งฮวาก็เขินอายไม่แพ้กันแต่เมื่อสบสายตาเขา ต่างฝ่ายต่างรับรู้ว่าทุกเส้นทางที่เคยผ่านมาจะหลอมรวมเป็นฐานมั่นคงของชีวิตคู่

หลังเสร็จพิธีและมีงานเลี้ยงน้อยๆให้ชาวบ้านทานอาหารร่วมกันจนสนุกสนาน เมิ่งฮวาและโจวจางเหว่ย ก็ได้จูงมือกันก้าวเข้าบ้านหลังเล็กๆในซอยที่ท่านป้าและท่านลุงจัดเตรียมไว้ให้อยู่ใกล้ๆกัน ความเหนื่อยล้าของทั้งสองที่เคยผ่านศึกหนักและเหตุการณ์คอขาดบาดตายหลายครั้งเหมือนถูกแทนที่ด้วยความอบอุ่น อุ่นใจและความรัก

ขณะที่พระอาทิตย์ตกดินเสียงสายลมผ่านต้นไม้หน้าบ้านฟังดูอ่อนโยน เมิ่งฮวาเดินไปเปิดหน้าต่าง มองเห็นภาพวิวของทุ่งนาและเขาต่ำรอบหมู่บ้านซานซี รู้สึกถึงความสงบที่ไม่เคยได้สัมผัสมานาน

“ในที่สุด…ข้าก็หลุดพ้นจากอดีตที่โหดร้าย” เธอรำพึงเบาๆ ก่อนจะรู้สึกว่ามีอ้อมแขนของโจวจางเหว่ยโอบจากด้านหลัง

“ข้าดีใจที่เจ้าเลือกเริ่มต้นใหม่กับข้าเช่นนี้” เขากระซิบชิดใบหู “ข้าสัญญาว่าจะอยู่เคียงข้างเจ้า และดูแลเจ้าไม่ว่าเรื่องเลวร้ายเพียงใดก็ตาม”

วันเวลาผ่านไปอย่างช้าๆ ชาวบ้านยังแวะเวียนมาหาเมิ่งฮวาและโจวจางเหว่ยเสมอเพื่อส่งเสริมกำลังใจ และรับฟังเรื่องราวที่ทั้งสองอาจแบ่งปันได้บ้าง บางวันเมิ่งฮวาก็ช่วยท่านป้าลี่จูทำครัวหรือเย็บปัก บางครั้งโจวจางเหว่ยก็ออกไปช่วยลุงลี่คุนดูแลทุ่งนา หรือซ่อมคอกปศุสัตว์

แม้โจวจางเหว่ยจะยังคงมีฐานะสำคัญในราชสำนัก แต่เขาตั้งใจใช้ชีวิตเรียบง่ายเคียงข้างเมิ่งฮวาตามที่ให้คำมั่นสัญญาเอาไว้ หากทางราชสำนักมีเรื่องให้สะสาง เขาจะเดินทางเข้าเมืองหลวงเป็นครั้งคราวก่อนกลับมาใช้เวลาสงบในหมู่บ้านต่อ ซึ่งเป็นวิถีชีวิตที่เขาเองก็พึงพอใจมากกว่าการแก่งแย่งในเมืองใหญ่

เมื่อใดที่เมิ่งฮวาหวนนึกถึงอดีตอันปั่นป่วนกับเลือดมังกร เธอพบว่าความรู้สึกขมขื่นนั้นแทบจางหาย กลายเป็นเพียงบทเรียนราคาแพงที่เธอผ่านพ้น และทำให้เธอรู้คุณค่าของปัจจุบันมากยิ่งขึ้น

โจวจางเหว่ย มักจะเตือนเธอเสมอว่า...

“ไม่ว่าชีวิตเราจะมีอะไรมากระทบ ขอเพียงเราไม่ทอดทิ้งกัน เราก็จะผ่านมันไปได้เสมอ”

ถ้อยคำนี้เปรียบดั่งคำสาบานที่ผูกใจสองดวงไว้ด้วยกัน เธอจึงเข้มแข็งและมั่นใจขึ้นในแต่ละวัน

ในยามเย็นวันหนึ่งท้องฟ้าเหลือบสีม่วงทอง เมิ่งฮวาเดินจูงมือโจวจางเหว่ยผ่านลานบ้านออกไปยังลำธารใกล้หมู่บ้าน สายลมเย็นโชยพัดพริ้วอ่อนโยน พวกเขาหยุดยืนฟังเสียงสายน้ำไหลเบาๆ

“แม้จะไม่มีพลังมังกร ไม่มีอำนาจเกรียงไกรในมือเราอีกแล้ว… แต่ข้ารู้ว่าการมีเจ้าข้างกายคือสิ่งวิเศษที่สุด” เมิ่งฮวาพูดด้วยรอยยิ้มหวาน

“ข้าเองก็เช่นกัน… ความสุขของข้าอยู่ที่การได้อยู่ร่วมกับเจ้า ไม่ว่าอดีตจะเป็นเช่นไร” โจวจางเหว่ยจับมือเธอแน่นพร้อมดึงเข้ามาโอบเบาๆ

สองคนสบตากันในความเงียบชั่วขณะเหมือนโลกหยุดหมุน เธอก็เอนศีรษะพิงอกเขา ทิ้งตัวไว้กับอ้อมแขนอันมั่นคง

เสียงนกในยามโพล้เพล้บอกให้รู้ว่าวันกำลังจะสิ้นสุดลงอีกครั้ง ทว่าชีวิตใหม่ของเมิ่งฮวาเพิ่งจะเริ่มต้นโดยมีโจวจางเหว่ยเป็นคู่ชีวิตที่เธอเลือก

หมู่บ้านซานซีแสนเรียบง่ายยังคงอบอวลไปด้วยความรักและความผูกพันจากลุงลี่คุน ป้าลี่จู และชาวบ้านที่รักเมิ่งฮวาเสมอ เธอพบหนทางสงบสุขในชีวิตประจำวัน ปรับตัวเป็นศรีภรรยาและลูกหลานแห่งครอบครัวลี่ได้อย่างเต็มใจ

เรื่องราวแห่งเลือดมังกร และอดีตอันโหดร้ายในปราสาทอู่หวังกลายเป็นเพียงภาพความทรงจำที่เธอเก็บไว้ในใจไม่ใช่พันธนาการอีกต่อไป สายสัมพันธ์ที่เธอสร้างร่วมกับโจวจางเหว่ยและครอบครัวในหมู่บ้านคือของจริงที่จะคงอยู่ตลอดกาล

“จบลงด้วยดี”เมิ่งฮวาพึมพำแผ่วเบา มองแสงสุดท้ายของตะวันลับขอบฟ้าด้วยใจอิ่มสุข

ชีวิตปกติธรรมดาอาจดูเรียบง่าย แต่สำหรับเธอมันช่างงดงามและมีค่ากว่าพลังยิ่งใหญ่ใดๆ บัดนี้ เมิ่งฮวา คือหญิงสาวผู้ได้เลือกอนาคตของตนเอง อนาคตที่แม้ไม่มีอำนาจในกำมือหากแต่เต็มไปด้วยความรักและอิสระที่เธอฝันถึงตลอดมา

— จบบริบูรณ์ —