บทที่48

บรรยากาศในมื้ออาหารเย็นเต็มไปด้วยความอบอุ่น กลิ่นอาหารหอมกรุ่นลอยฟุ้งไปทั่วห้อง ท่านป้าลี่จูจัดอาหารอย่างพิถีพิถัน โดยมีเมิ่งฮวาช่วยอยู่ข้างๆ ส่วนท่านลุงลี่คุนและโจวจางเหว่ยก็นั่งรออยู่ที่โต๊ะ

“มากินข้าวกันเถอะ” ลี่จูเรียกทุกคน เมื่อทุกอย่างพร้อมแล้ว

เมิ่งฮวาพยายามหลีกเลี่ยงการสบตากับบุรุษข้างกาย ทว่าโจวจางเหว่ยกลับมองนางด้วยสายตาอบอุ่นจนนางรู้สึกประหม่า

“เสี่ยวเหว่ย เจ้าชอบกินอะไรงั้นรึ?” ลี่คุนถามขึ้น

“ข้ากินได้ทุกอย่างขอรับ” โจวจางเหว่ยตอบพร้อมรอยยิ้ม ก่อนจะตักอาหารให้เมิ่งฮวาโดยไม่พูดอะไร

เมิ่งฮวาตกใจเล็กน้อย นางเหลือบตามองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะพึมพำเสียงเบา “ข้า… ข้าตักเองได้นะเจ้าคะ”

โจวจางเหว่ยเพียงยิ้มบางๆ “กินเถอะ”

ลี่จูมองดูภาพตรงหน้าพลางแอบยิ้ม ‘ช่างดูสนิทสนมกันเสียจริง… หรือว่ามีอะไรระหว่างสองคนนี้กันนะ?’

“อาเมิ่ง” นางเริ่มต้นเอ่ยเสียงเรียบ “เจ้ากับเสี่ยวเหว่ย… คงไม่ได้มีอะไรที่เรายังไม่รู้อีกใช่ไหม?”

เมิ่งฮวาสำลักข้าวแทบจะทันที! นางรีบยกน้ำขึ้นดื่ม แอบเหลือบมองโจวจางเหว่ยที่ยังคงสงบนิ่งราวกับไม่ได้รับผลกระทบอะไรเลย

“มะ… ไม่มีอะไรหรอกเจ้าค่ะท่านป้า!” นางรีบปฏิเสธ ก่อนจะหันไปมองโจวจางเหว่ยอย่างคาดโทษ ‘เจ้าอย่าได้พูดอะไรแปลกๆออกมาล่ะ!’

ทว่าโจวจางเหว่ยกลับเอ่ยขึ้นมาเรียบๆ “ข้ากับอาเมิ่ง… กำลังดูใจกันอยู่ขอรับ”

เคร้ง! ตะเกียบในมือลี่จูหล่นกระทบจานเสียงดัง นางหันขวับไปมองเมิ่งฮวาทันที

“จริงหรืออาเมิ่ง?” ลี่คุนถามด้วยสีหน้าแปลกใจ

เมิ่งฮวาได้แต่กัดริมฝีปากอย่างจนมุม นางรู้ว่าซ่อนอะไรจากท่านลุงท่านป้าไม่ได้ นางจึงพยักหน้าตอบเบาๆ “เจ้าค่ะ…”

“เฮ้อ! ข้าว่าแล้วเชียว!” ลี่จูถอนหายใจ ก่อนจะมองโจวจางเหว่ยด้วยสายตาพิจารณา “เจ้าจริงจังกับหลานข้าหรือไม่?”

โจวจางเหว่ยสบตานางอย่างหนักแน่น “ข้าจริงจังกับอาเมิ่งมากขอรับ”

ลี่คุนพยักหน้าพอใจ ก่อนจะเอ่ยเตือนเสียงเข้ม “ถ้าเจ้าทำให้นางเสียใจ ข้ากับยายแก่ไม่มีวันยอมแน่”

“ขอรับ ข้าสัญญาว่าจะดูแลนางอย่างดีที่สุด”

เมิ่งฮวาได้แต่ก้มหน้ากินข้าวต่ออย่างเงียบๆ หัวใจเต้นแรงเพราะคำพูดของบุรุษตรงหน้า ‘เขาพูดจริงหรือเปล่านะ?’

หลังมื้ออาหารจบลง ลี่คุนและลี่จูปล่อยให้ทั้งสองคนอยู่ด้วยกันตามลำพัง

“เจ้าทำอะไรของเจ้าน่ะ!” เมิ่งฮวาหันไปต่อว่าเขาอย่างไม่พอใจ “ทำไมอยู่ดีๆก็พูดออกไปแบบนั้น!”

“ก็เป็นความจริงไม่ใช่หรือ?” โจวจางเหว่ยตอบกลับหน้าตาย

“แต่ว่า… แต่ว่า…” นางอึกอัก ไม่รู้จะเถียงอย่างไรดี

“ข้าตั้งใจแล้วว่าจะดูแลเจ้า เจ้ายังไม่มั่นใจในตัวข้าอีกหรือ?”

นางชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะเม้มริมฝีปากแน่น “ข้าแค่… ไม่คิดว่าเจ้าจะกล้าพูดออกไปแบบนั้น”

โจวจางเหว่ยหัวเราะเบาๆ ก่อนจะยื่นมือไปกุมมือนาง “เจ้าคิดว่าข้าเป็นคนที่กลัวอะไรพวกนี้หรือ?”

เมิ่งฮวาหลบตา นางไม่อาจปฏิเสธได้ว่าเขาเป็นบุรุษที่มั่นคงและจริงจังมากเพียงใด

“ไปพักผ่อนเถอะ ดึกแล้ว” โจวจางเหว่ยพูดพร้อมรอยยิ้ม “ข้าจะไม่แกล้งเจ้าแล้ว”

เมิ่งฮวาเหล่มองเขาเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเดินเข้าห้องไป

โจวจางเหว่ยมองตามร่างบางที่เดินหายเข้าไปในห้อง ก่อนจะเผยรอยยิ้มอบอุ่น

‘ข้าจะทำให้เจ้ารักข้าให้ได้… อาเมิ่ง’

เช้าวันต่อมา เมิ่งฮวาตื่นขึ้นมาพร้อมกับความรู้สึกแปลกๆในใจ ตั้งแต่เมื่อคืนที่โจวจางเหว่ยประกาศกับท่านลุงท่านป้าว่าพวกเขากำลังดูใจกัน นางก็รู้สึกเหมือนทุกอย่างเปลี่ยนไป

นางไม่เคยคิดจริงจังเรื่องความสัมพันธ์กับบุรุษมาก่อน แต่บุรุษผู้นี้… กลับทำให้นางเริ่มหวั่นไหว

“เฮ้อ…” นางถอนหายใจเบาๆ ก่อนจะลุกจากเตียงไปล้างหน้าเปลี่ยนเสื้อผ้า

เมื่อเดินลงไปถึงลานบ้าน กลับพบว่าท่านลุงกับท่านป้ากำลังสนทนากับโจวจางเหว่ยอยู่พอดี

“ตื่นแล้วหรืออาเมิ่ง?” ลี่จูหันไปมองหลานสาว

“เจ้าค่ะ” เมิ่งฮวาพยักหน้ารับ ก่อนจะกวาดตามองโจวจางเหว่ยแวบหนึ่ง “คุยอะไรกันอยู่หรือเจ้าคะ?”

“เสี่ยวเหว่ยบอกว่าจะพาเจ้าเข้าเมืองเสียนหยางวันนี้น่ะ” ลี่คุนเอ่ยขึ้น

“หืม? เข้าเมืองงั้นหรือ?” เมิ่งฮวาหันไปมองโจวจางเหว่ยด้วยความแปลกใจ

“ใช่ ข้าคิดว่าเจ้าคงอยากออกไปเดินเล่นเสียหน่อย” เขาตอบเรียบๆ “หรือว่าเจ้าไม่อยากไป?”

เมิ่งฮวานิ่งคิดครู่หนึ่ง นางไม่ได้เข้าเมืองมาสักพักแล้ว ไหนจะเรื่องร้านบะหมี่ที่ต้องแวะไปตรวจดูอีก

“ก็ได้เจ้าค่ะ” นางพยักหน้าตอบ “แต่ข้าขอแวะไปดูร้านบะหมี่ด้วยนะ”

“ย่อมได้”

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็เตรียมตัวออกเดินทาง โดยมีลี่คุนกับลี่จูมาส่งที่หน้าบ้าน

“ระวังตัวด้วยนะอาเมิ่ง” ลี่จูเตือนอย่างเป็นห่วง

“อย่ากลับดึกนักล่ะ” ลี่คุนเสริม

“เจ้าค่ะท่านลุง ท่านป้า” เมิ่งฮวายิ้ม ก่อนจะขึ้นไปนั่งบนรถม้าที่โจวจางเหว่ยเตรียมไว้

ระหว่างทางทั้งสองคนนั่งเงียบกันไปครู่หนึ่ง มีเพียงเสียงล้อเกวียนบดกับพื้นดินเป็นระยะ

“เจ้าดูแปลกไปนะ” โจวจางเหว่ยเป็นฝ่ายเอ่ยขึ้นก่อน

“ข้า? แปลกตรงไหนกัน?”

“ตั้งแต่เช้านี้เจ้าดูเหมือนมีอะไรในใจ”

เมิ่งฮวาชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะหลบตาเขา “ข้าแค่คิดเรื่องเมื่อคืน…”

“เรื่องที่ข้าบอกท่านลุงท่านป้าหรือ?”

นางพยักหน้าช้าๆ “ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะพูดออกไปแบบนั้น ข้ากลัวว่าถ้าหากมันไม่เป็นไปตามที่คาดหวัง… ข้ากลัวว่าจะทำให้ท่านลุงกับท่านป้าผิดหวัง”

โจวจางเหว่ยมองนางนิ่งๆ ก่อนจะยื่นมือไปกุมมือนางเบาๆ “ข้าจริงจังกับเจ้านะอาเมิ่ง ไม่ว่าอนาคตจะเป็นเช่นไร ข้าจะไม่ทำให้เจ้าผิดหวังแน่นอน”

หัวใจของเมิ่งฮวากระตุกวูบเมื่อได้ยินคำพูดหนักแน่นของเขา นางสัมผัสได้ถึงความจริงใจที่เปล่งออกมาจากดวงตาของเขา

“ข้าจะเชื่อเจ้าสักครั้งก็แล้วกัน” นางตอบเสียงเบา

โจวจางเหว่ยยิ้มบางๆ ก่อนจะบีบมือนางเบาๆ “ขอบใจที่ให้โอกาสข้า”

ไม่นานรถม้าก็เดินทางมาถึงเมืองเสียนหยาง เมิ่งฮวาและโจวจางเหว่ยลงจากรถม้าก่อนจะเดินเข้าไปในตลาดที่เต็มไปด้วยผู้คน

“ข้าขอไปดูร้านบะหมี่ก่อน เจ้าจะไปกับข้าหรือจะรออยู่ที่นี่?” นางหันไปถาม

“ข้าจะไปกับเจ้า”

“ก็ได้เจ้าค่ะ”

ทั้งสองเดินไปยังร้านบะหมี่ที่ตั้งอยู่ใจกลางเมือง เมื่อเดินเข้าไปก็พบว่าภายในร้านคึกคักไปด้วยลูกค้า พนักงานต่างก็ทำงานกันอย่างขะมักเขม้น

“คุณหนูมาแล้วหรือเจ้าคะ?” หญิงรับใช้ในร้านเดินเข้ามาทัก

“ใช่ ร้านเป็นอย่างไรบ้าง?”

“ทุกอย่างเป็นไปด้วยดีเจ้าค่ะ ลูกค้าเยอะมากจนบางวันแทบจะทำไม่ทันเลย”

เมิ่งฮวายิ้มออกมา “ดีมาก” นางเดินสำรวจร้านอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะหันไปหาโจวจางเหว่ย “เราไปเดินเล่นกันเถอะ”

โจวจางเหว่ยพยักหน้ารับ ก่อนจะเดินออกจากร้านพร้อมนาง

ขณะที่ทั้งสองเดินชมบรรยากาศภายในตลาด เมิ่งฮวาก็พลันรู้สึกว่ามีสายตาของใครบางคนกำลังจับจ้องมาที่นาง

นางชะงักไปเล็กน้อย ก่อนจะกระซิบเบาๆกับโจวจางเหว่ย “ข้ารู้สึกเหมือนมีคนกำลังมองเราอยู่…”

โจวจางเหว่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย ก่อนจะเหลือบตามองไปรอบๆ “ไม่ต้องห่วง ข้าอยู่ตรงนี้”

แต่ก่อนที่เมิ่งฮวาจะพูดอะไรต่อ จู่ๆก็มีใครบางคนพุ่งเข้ามาจากด้านหลัง!

“อาเมิ่ง ระวัง!” โจวจางเหว่ยรีบดึงนางเข้ามากอด ก่อนจะใช้ร่างตนเองกำบังนางจากอันตรายที่กำลังพุ่งเข้ามา!