บทที่61

แสงสีทองแห่งแกนมังกรที่ซ่อนอยู่ภายในร่างโลหะของมังกรส่องสว่างออกมาจากกลางแท่นบูชาอย่างน่าพิศวง บรรยากาศในห้องใต้ดินอันกว้างใหญ่ชวนให้รู้สึกถึงความเก่าแก่และพลังลี้ลับที่สั่งสมมานับศตวรรษ

เมิ่งฮวายืนนิ่งหัวใจเต้นระรัวเมื่อตระหนักว่าสิ่งที่อยู่ตรงหน้าคือ‘หัวใจ’ของอู่หวังที่แท้จริง ต้นกำเนิดแห่งอำนาจซึ่งเหล่ากบฏกำลังตามหามาโดยตลอด

ขณะที่เมิ่งฮวากำลังไล่สายตาสำรวจรูปสลักมังกรขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนจะมีชิ้นส่วนโลหะพิเศษครอบอยู่เป็นเกล็ด การเต้นของเลือดในร่างกายเธอก็เร่งจังหวะไม่หยุดราวกับสายเลือดตอบสนองต่อบางสิ่งที่เปล่งพลังงานอยู่เบื้องหน้า

“ฮวาเออร์…” โจวจางเหว่ยเรียกเธอเสียงเบา มือกำกระบี่ข้างกายแน่น เขามองสถานการณ์ด้วยความระแวดระวังเพราะอาจมีศัตรูโผล่มาได้ทุกเมื่อ “เจ้ารู้สึกไหมว่าพลังนี้กำลังเรียกหาเจ้า?”

เมิ่งฮวาพยักหน้าเล็กน้อยสีหน้าสับสนแต่ก็เต็มไปด้วยความมุ่งมั่น นางไม่ได้ตอบอะไรเพียงแต่ก้าวเข้าใกล้แท่นบูชามากขึ้นทีละนิดโดยมีโจวจางเหว่ยตามมาคุ้มกันไม่ห่าง

บริเวณโดยรอบแท่นบูชามีร่องรอยภาพสลักเก่าแก่บนกำแพงหินและพื้น บ้างเป็นรูปมนุษย์แต่งกายหรูหรายืนล้อมมังกร บ้างเป็นรูปผู้คนคุกเข่าบูชาอย่างนอบน้อม หลายจุดมีคราบสีคล้ายเลือดแห้งกรังติดไว้ แม้ว่ากาลเวลาจะกัดเซาะไปมาก

“มันคงเป็นพิธีอะไรบางอย่าง… อาจเรียกได้ว่า ‘บูชายัญ’ เพื่อขอพลังจากมังกร” เมิ่งฮวาเอ่ยเบาๆ สีหน้าสลดลงเล็กน้อย“หากเป็นพิธีที่ต้องใช้ชีวิตคน ผู้ออกแบบก็ช่างโหดร้ายจริง” 

โจวจางเหว่ยเสริม “ข้าหวังว่าเราจะยุติวงจรนี้ได้ ไม่ให้ใครเอามันไปใช้ผิดๆอีก”

ทันใดนั้นเสียงกึกก้องราวกับคำรามต่ำๆของสัตว์ร้ายก็ดังสะท้อนขึ้นทั่วห้อง ราวกับมังกรที่หลับใหลมานานเพิ่งจะตื่น โจวจางเหว่ยรีบยกกระบี่ตั้งท่าองครักษ์ทั้งสองที่ตามมาด้วยก็ชักดาบตั้งการ์ด

ครืด… ครืด…

ชิ้นส่วนบางอย่างของรูปสลักมังกรเริ่มเคลื่อนไหว เลื้อยเป็นวงเล็กน้อยเสมือนว่ามีชีวิต

เมิ่งฮวาเบิกตากว้าง เธอรับรู้ถึงกระแสพลังที่แล่นผ่านร่าง คล้ายเมื่อครั้งเปิดรูปสลักพิทักษ์ที่หน้าทางเข้า ก่อนจะเห็นประกายแสงส่องออกมาจากแกนมังกรตรงอกของรูปสลัก

“เข้ามา… เจ้า… ผู้สืบทอด…” เสียงกระซิบในหัวเธอสั่นสะเทือนยิ่งกว่าเดิม

แม้จะอยู่ในภาวะคับขัน แต่เมิ่งฮวาอดไม่ได้ที่จะก้าวไปใกล้แกนมังกรยิ่งขึ้น โจวจางเหว่ยรู้ดีว่าไม่อาจห้ามเธอได้ จึงเลี่ยงมุมไปยืนคุ้มกันด้านข้าง เผื่อเจอศัตรูแอบลอบโจมตีจากทางเข้า

ในจังหวะหนึ่งเมิ่งฮวาเห็นอักขระโบราณบนชุดเกราะมังกรเรืองแสง เธอเริ่มตีความได้จากประสบการณ์ถอดรหัสและความรู้ลี้ลับที่ “เสี่ยวเปา” หรือเสียงในหัวคอยกระตุ้น

“ข้าเห็นคำว่า ‘สืบทอด… ราชบัลลังก์…’” เธอพึมพำ ใจเต้นแรง “หรือว่าเจ้าเกราะนี้คือ ประตูสู่ราชบัลลังก์เก่า?”

ก่อนเมิ่งฮวาจะได้ขยับทำอะไรต่อ เสียงฝีเท้าเร่งรีบและเสียงโลหะกระทบกันดังมาจากด้านหลัง เธอหันไปทันเห็นเงาชุดดำหลายคนโผล่พ้นประตูห้องคือนักฆ่าและกบฏที่ยังตามมาถึง

“ข้าจะไม่ยอมให้เจ้าคว้ามันไปได้หรอก!” ชายชุดดำร่างสูงที่ดูเป็นหัวหน้าตวาดก้อง ใบหน้าแสยะด้วยความคลั่ง “แกนมังกรต้องเป็นของเรา… ผู้ที่ได้ครอบครองมันจะพลิกฟ้าคว่ำแผ่นดิน!”

โจวจางเหว่ยรีบพุ่งเข้าขัดขวางพลางตวัดกระบี่บล็อกการโจมตีแรกที่พุ่งจู่โจมมือเมิ่งฮวา องครักษ์อีกสองคนก็ปรี่เข้ารับมือการรุมล้อมจากพวกนักฆ่า

การต่อสู้อีกครั้งอุบัติขึ้นกลางห้องมังกร เสียงอาวุธปะทะกันดังโครมคราม เมิ่งฮวาไม่ได้มีเวลาพอจะถอยหนีด้วยซ้ำ นักฆ่าสองคนหันมาจ้องเธอเต็มสายตา เตรียมพุ่งประชิด!

แต่ครานี้นางรู้สึกว่ามีบางสิ่งในร่างกายเริ่มเปล่งพลัง สัญชาตญาณบอกให้เธอปลดปล่อยแรงกล้าของ “เลือดมังกร” ออกมา

[เจ้าจะลองใช้พลังอนาคตอีกหรือ?] เสียงเสี่ยวเป่ากระซิบถาม [หรือจะใช้ตัวตนสายเลือดมังกรพิทักษ์ทุกคน?]

เมิ่งฮวากัดฟันตัดสินใจซึ่งเธอเลือกฉวยอาวุธพิเศษจากมิติของตนอย่างเร่งด่วน ลูกดอกยาสลบและระเบิดควันถูกเธอขว้างสวนไปในระยะประชิดทันที

ฉึก!

ลูกดอกปักเข้าที่แขนของมือสังหารคนหนึ่ง ทำให้มันทรุดลงด้วยฤทธิ์ยาสลบ ส่วนระเบิดควันก็ระเบิดตู้มคละคลุ้ง จนอีกคนสำลักและเสียการทรงตัว โจวจางเหว่ยฉวยโอกาสฟันดาบสวนจนศัตรูเซล้ม

เมื่อจัดการศัตรูระลอกแรกได้เมิ่งฮวาหอบหายใจถี่ เธอรู้ดีว่ายังมีอีกหลายคนที่กำลังกรูมา แต่ดวงตากลับเหลือบมองแกนมังกรที่ทอแสงทองน่าเกรงขามอยู่กลางอกมังกรโลหะ

ราวกับมันรอเลือดมังกรจากตัวนางเพื่อปลุกให้ตื่นเป็นหนึ่งเดียว เมิ่งฮวากุมต้นแขนที่ยังมีรอยแผลเก่าๆ สายตาเหลือบไปทางโจวจางเหว่ยซึ่งก็สบตาเธอกลับ

“นี่คงเป็นชะตาที่เจ้าต้องเผชิญ… ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ข้าจะยืนเคียงข้างเจ้า” เขากล่าวเสียงหนักแน่น

เมิ่งฮวายิ้มเศร้าปากเม้มเล็กน้อย ก่อนสูดหายใจเข้าแล้วพุ่งตัวไปยังรูปสลักมังกรยักษ์ในศูนย์กลาง เดินขึ้นบันไดเตี้ยๆที่ล้อมแท่นบูชาโดยไม่หวาดหวั่น

ฉัวะ!

เสียงดาบของนักฆ่าอีกคนหนึ่งพยายามพุ่งแทงเธอจากด้านข้าง แต่โจวจางเหว่ยพลิกตัวเข้ามาขวางและปะทะอย่างสุดแรง เสียงเหล็กฟาดกันกึกก้อง

เมิ่งฮวาจึงมีโอกาสเอามือแตะลงบนแกนมังกรที่เป็นลูกแก้วทองคำขนาดเท่ากำปั้นฝังอยู่กลางอกมังกร พลังมหาศาลไหลผ่านมือเข้าสู่ร่าง เธอรู้สึกถึงความเจ็บแปลบเหมือนถูกไฟฟ้าช็อต ทว่าความร้อนผ่าวในอกกลับแปรเปลี่ยนเป็นพลังงานที่ประคองสติ

“เจ้าต้องการ… หลอมรวม… หรือทำลาย…?” เสียงโบราณดังกังวานในจิตเธอ

หากเธอหลอมรวมแกนมังกรเข้ากับเลือดมังกรในตัว จะได้พลังปกป้องอาณาจักรแต่ก็บางทีอาจถลำลึกสู่อำนาจที่ไร้ขอบเขตจนสูญเสียตัวตน

หากเธอทำลายมันก็มิอาจตกไปอยู่ในมือของผู้ใด แต่ตัวเธอเองอาจต้องแลกด้วยเลือดและชีวิตเพื่อปิดผนึกนี้

เมิ่งฮวากัดปากน้ำตาเอ่อ รู้ว่านี่เป็นการเลือกเส้นทางสุดท้ายในชะตากรรม...

การต่อสู้รอบข้างยังไม่จบง่ายๆบางคนล้มลง บางคนยังคงสู้ เลือดสาดกระเด็นตามพื้นหินเย็นเฉียบ ชายชุดดำหัวหน้ากำลังฝ่าองครักษ์พุ่งมาหยุดเมิ่งฮวาให้ได้

วินาทีคอขาดบาดตายเมิ่งฮวารวบรวมกำลังใจทั้งมวล สายตาจดจ่อที่แกนมังกร เหงื่อผุดตามไรผม

“ต่อให้ข้าต้องเสียสละ… ข้าก็จะไม่ยอมให้เลือดมังกรกับพลังนี้ตกในมือคนชั่วเด็ดขาด!” นางตะโกนก้องในความคิด

เธอยกมืออีกข้างกดลงบนแกนมังกรแน่นแล้วภาวนาในใจ ขอให้พลังแห่งสายเลือดโบราณจงปกป้องผู้บริสุทธิ์ ปกป้องแผ่นดินไม่ให้กบฏได้อำนาจไปทำลาย

ประกายแสงทองสาดวาบออกจากแกนมังกรอย่างรุนแรง! แผ่กระจายเป็นคลื่นพลังรอบทิศทันทีจนทุกคนในห้องหยุดการเคลื่อนไหวไปชั่วขณะ ราวกับเวลาโดนหยุดไว้

ดวงตาของเมิ่งฮวาปิดลง เธอรู้สึกเหมือนถูกพลังดึงทะลวงเข้าในจิต จิตสำนึกสั่นสะเทือน “หลอมรวม หรือทำลาย” ตัดสินใจเดี๋ยวนี้!

ถ้าเธอเลือกหลอมรวมก็เท่ากับว่าถือชะตาเป็นผู้ครองพลัง ราชสำนักอาจสั่นสะเทือน แต่ถ้าหากเธอ เลือกทำลายก็เท่ากับต้องเสียสละตน พร้อมกับผลกระทบไม่รู้สิ้น

เสียงหัวใจเธอเต้นเป็นจังหวะสุดท้าย ก่อนที่ประกายแสงจะโอบร่างของเธอ เธอกู่ร้องเรียกชื่อผู้ที่เธอรักและห่วงใยนึกถึงโจวจางเหว่ย เพื่อนร่วมทาง และราษฎรบริสุทธิ์

ตูม!

คลื่นพลังปะทุรุนแรงอีกครั้ง ทำให้ห้องมังกรสั่นสะเทือนเหมือนจะแตกหัก ผนังบางส่วนเริ่มร้าวเพราะแรงอัด

“ฮวาเออร์!” เสียงโจวจางเหว่ยดังลั่นด้วยความเป็นห่วง แต่คลื่นพลังทำให้ร่างเขาปลิวกระเด็น

ภาพทุกสิ่งเหมือนหยุดนิ่ง…