บทที่58

ท่ามกลางกลิ่นอับชื้นและความเยียบเย็นของห้องหิน ขบวนของเมิ่งฮวาและโจวจางเหว่ยตัดสินใจหยุดพักชั่วคราวเพื่อฟื้นแรงและประเมินสถานการณ์ โดยมีองครักษ์สองนายผลัดกันออกไปยืนเฝ้าที่ปากอุโมงค์เพื่อป้องกันมือสังหารศัตรูที่อาจกลับมาได้ทุกเมื่อ

เมิ่งฮวานั่งพิงกำแพงที่ขรุขระ หายใจผ่อนคลายขึ้นเล็กน้อยหลังจากผ่านการต่อสู้อันบีบคั้น เหลือบมองสมาชิกในขบวนที่ได้รับบาดเจ็บก็กำลังนั่งพักผ่อนเช่นกัน บางคนก็หลับตาปลดปล่อยความตรึงเครียดโดยมีอาวุธวางข้างตัวไม่ห่าง

“ทุกคนเหนื่อยกันมาก…” โจวจางเหว่ยเอ่ยเสียงเบา ดวงตาเข้มทอแววห่วงใย “แต่เรายังต้องก้าวต่อไป หากพ้นคืนนี้แล้วเดินไปอีกไม่ไกลก็อาจถึงใจกลางอู่หวัง”

เมิ่งฮวาพยักหน้ารับ เธอเองก็รับรู้ถึงแรงดึงดูดบางอย่างที่ลึกลงไปในภูเขานี้ คล้ายกับว่ามันรอให้เธอมาค้นพบมานานแสนนาน

“นายท่าน!” องครักษ์คนหนึ่งที่เดินตรวจลึกเข้าไปในอุโมงค์ร้องเรียกเบาๆ สะท้อนเสียงมาไกล ราวกับค้นพบอะไรบางอย่าง

โจวจางเหว่ยและเมิ่งฮวาลุกขึ้นทันที นำองครักษ์บางส่วนถือคบไฟตามเข้าไปยังโพรงแคบภายในห้องต่อไป

ในโพรงนั้น… พื้นหินเรียบแต่ผนังสองข้างกลับคดเคี้ยวด้วยลวดลายสลักเป็นรูปคนและสัตว์ในท่าทางแปลกประหลาด บางภาพเหมือนกำลังทำพิธีอันคล้ายบวงสรวง บางภาพดูราวกับปีศาจกำลังร้องคำราม บรรยากาศวังเวงจนหลายคนขนลุกซู่

“นี่มัน… ภาพแกะสลักพิธีกรรมนอกรีตหรือ?” เมิ่งฮวาเอ่ยเมื่อสังเกตภาพบุคคลในท่าคุกเข่าและบูชาแสงเหนือเศียรมังกร

องครักษ์ผู้ค้นพบชี้ไปที่กำแพงด้านในสุด “ดูนี่ก่อนขอรับ บนพื้นมีรอยเลือดเก่าอีก… แล้วก็มีหลุมตื้นเหมือนที่วางร่างคนได้พอดี” เขาพูดเสียงแผ่ว หวาดเกรงกับสิ่งที่เห็น “คล้ายห้องบูชายัญอย่างที่เราสงสัยในห้องก่อน”

โจวจางเหว่ยเม้มปาก สีหน้าเคร่งเครียดกว่าเดิม “ถ้าเป็นเช่นนั้นจริง คงมีคนมากมายต้องสังเวยชีวิตที่นี่ในอดีตกาล”

เมิ่งฮวามองรอยเลือดแห้งกรังนั้นด้วยหัวใจสั่นสะท้าน ถึงนางจะผ่านการต่อสู้ฆ่าฟันมาบ้าง แต่การนึกภาพผู้คนนับไม่ถ้วนถูกบูชายัญอย่างไร้มนุษยธรรมก็ทำให้รู้สึกหดหู่ไม่น้อย

ในความเงียบงัน จู่ๆเมิ่งฮวา ก็สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงบางอย่างซ้อนทับอยู่ในความมืด เหมือนเสียงกระซิบของสตรีคนหนึ่งอ่อนโยนแต่สะท้อนโศกเศร้า

“ช่วยด้วย… ช่วยลูกหลานเรา… ช่วย… รักษาเลือดมังกร…” เธอตวัดสายตาไปรอบๆแต่ไม่เห็นใครนอกจากคนในขบวนที่ยืนอยู่ เธอมองหาด้วยความสงสัย “เจ้าได้ยินอะไรหรือเปล่า?” เธอถามโจวจางเหว่ยด้วยเสียงแผ่ว

“ไม่ได้ยินอะไรนะ…” เขาตอบพลางจ้องหน้าเมิ่งฮวา “เจ้าได้ยินเสียงอะไรหรือ?”

เมิ่งฮวากลืนน้ำลายฝืดๆลงคอ ไม่แน่ใจว่าจะบอกอย่างไรดี นางเพียงส่ายหน้าเบาๆแต่ภายในใจกลับรู้สึกถึงแรงดึงดูดของเสียงปริศนานั้น… ราวกับมาจากสายเลือดเดียวกับเธอ

หลังตรวจตราโพรงแคบจนครบถ้วน ทั้งหมดก็กลับมารวมตัวกันในห้องพักหินเดิม เมิ่งฮวากับโจวจางเหว่ยปรึกษากันอย่างเร่งด่วน

“เราอาจจะพักไม่ได้นานนัก ศัตรูด้านนอกย่อมไม่ปล่อยเราเดินหน้าสบายๆแน่”

โจวจางเหว่ยกล่าว ดวงตาทอดกว้าง “เส้นทางลึกเข้าไปจะคับแคบกว่านี้ คงจะช่วยให้พวกมันยกพลเข้ามาตีกะทันหันได้ยากขึ้น แต่ก็เสี่ยงหากมีดักหรือกับดักโบราณอีก”

เมิ่งฮวาครุ่นคิดอย่างหนัก เธอรู้สึกถึงความร้อนผ่าวเล็กๆในกลางอก ราวกับพลังลี้ลับกำลังเรียกร้องให้เธอเดินหน้าค้นหา

“สัญญาณเสียงกระซิบนั่น… บอกให้ข้าช่วย ‘เลือดมังกร’ ไว้” นางคิดในใจ “หรือแท้จริงแล้ว ข้าคือทายาทของผู้ครองปราสาทแห่งนี้? หรืออาจเกี่ยวพันกับราชวงศ์โบราณที่ถูกลืมเลือน?”

น้ำเสียงเธอแผ่วเบาแต่เด็ดขาด “ข้าคิดว่าเราควรไปต่อ ไม่อย่างนั้นปลายทางเราจะถูกศัตรูขัดขวางจนหมดหนทาง เราอุตส่าห์มาถึงที่นี่แล้ว”

“ตกลง” โจวจางเหว่ยเห็นพ้อง “เราจะเร่งทำเวลา ถ้าไหวก็จะแบ่งสองกลุ่ม กลุ่มหนึ่งอยู่คอยรับมือศัตรู อีกกลุ่มนำโดยข้ากับเจ้าเข้าลึกไปสำรวจ ถ้าเจอปัญหาใหญ่อะไรค่อยส่งสัญญาณเรียกกำลังเสริม”

ก่อนออกเดินทาง เมิ่งฮวาฉุกใจคิด “บางคนยังบาดเจ็บอยู่ ถ้าให้เขาอยู่คอยสกัดข้างหลัง ก็ต้องมียาและอาหารให้เพียงพอ”

ดังนั้นนางจึงอาศัยจังหวะที่ไม่มีใครสนใจมากนัก ลับไปยังซอกหินด้านข้าง ทำทีว่าไปหยิบของในกระเป๋าแต่แท้จริงแล้วเปิดมิติช่องว่างของเธออีกครั้ง หยิบยาแก้ปวด น้ำดื่ม และเสบียงสำเร็จรูปเพิ่ม

“นี่คือ…” โจวจางเหว่ยเดินตามมาพอดี สังเกตเห็นว่านางได้เสบียงมาเพิ่มอีก เป็นถุงสมุนไพรลักษณะแปลกตา “ของพวกนี้เจ้าเอามาจากไหน? ไม่เคยเห็นเจ้ามีถุงยาตรงนี้ตอนออกจากจวน”

เมิ่งฮวาชะงัก พยายามรักษาความนิ่ง “อ้อ… ข้าจัดของแบบแยกไว้ตั้งแต่ต้น กลัวของจะปะปนกันหาย เลยเก็บให้ปลอดภัยน่ะ” เธอตอบเลี่ยงๆอย่างเดิม แม้สีหน้าจะขึ้นสีเล็กน้อย

โจวจางเหว่ยมองเธอด้วยรอยยิ้มบางเบาที่ปนความสงสัย แต่ก็ยังคงไม่คาดคั้น “อืม ข้ารู้ว่าเจ้ามีวิธีพิเศษ ข้าจะไม่ถามจนกว่าเจ้าพร้อมจะบอกเอง”

เมิ่งฮวาส่งยิ้มขอบคุณ มันทำให้เธออบอุ่นใจอย่างประหลาดที่มีคนคอยเข้าใจและพร้อมยืนเคียงข้าง แม้จะมีเรื่องลึกลับอีกมากในตัวเธอ

หลังปันเสบียงและยาให้กลุ่มที่คอยเฝ้าด้านหลังเรียบร้อย กลุ่มสำรวจซึ่งประกอบด้วยเมิ่งฮวา โจวจางเหว่ย และองครักษ์ฝีมือดีอีกสี่นาย ก็จัดเตรียมคบไฟและอาวุธ ให้พร้อมออกเดินลึกเข้าไปในอุโมงค์คดเคี้ยว

“ทุกคนพร้อมหรือไม่?” โจวจางเหว่ยหันมาถาม ทุกสายตาแสดงความเคร่งเครียด แต่ไม่ถอย

“พร้อม” เมิ่งฮวาตอบก่อนใครด้วยน้ำเสียงมั่น “เราไม่มีทางเลือกมากนัก”

กลิ่นไอความลึกลับแผ่ซ่านไปทั่ว เมื่อก้าวพ้นจุดนี้ก็ไม่รู้ว่าสิ่งใดจะรออยู่เบื้องหน้า กับดักโบราณ เงื่อนงำของ “เลือดมังกร” หรืออำนาจลี้ลับบางอย่างที่อาจเชื่อมโยงกับอดีตของนาง

และปริศนา ‘อู่หวัง’ ที่ถูกร่ำลือว่าเป็น ปราสาทโบราณ ซึ่งเก็บงำมรดกอันสามารถสั่นคลอนราชสำนัก ซึ่งอาจปรากฏให้เห็นในอีกไม่กี่อึดใจ

ทุกย่างก้าวในอุโมงค์ชวนให้ทุกคนเผลอกลั้นหายใจ เพราะเงามืดตามผนังเหมือนจะแปรเปลี่ยนเป็นรูปทรงเคลื่อนไหวได้ หมอกจางๆปกคลุมตามซอกหิน บางครั้งเหมือนมีลมพัดผ่านจนคบไฟสั่นไหวไปมา

ในจังหวะหนึ่งเมิ่งฮวาได้ยินเสียงกระซิบแผ่วอีกครั้ง “จงสืบทอด… ผู้มีสายเลือดมังกร… จงปกป้อง…”

เธอรีบเหลือบมองรอบตัว “มีใครได้ยินเสียงประหลาดบ้างไหม?”

“ไม่มี… ข้าได้ยินแต่เสียงลม” โจวจางเหว่ยบอกพลางขมวดคิ้วเป็นกังวล “ระวังตัวหน่อยนะฮวาเออร์ ถ้าไม่ไหวก็บอกข้าจะให้คนพาเจ้าออกไปข้างนอก”

“ข้าสบายดีเจ้าค่ะ” เมิ่งฮวาหายใจเข้าปอดลึกแม้ใจสั่นกลัวเบื้องลึก แต่ก็ยังไม่อยากถอย “เชื่อข้าสิเจ้าคะ เราจะต้องผ่านมันไปได้”

เดินลึกไปอีกพักหนึ่งพวกเขาพบทางแยกสองสาย ทางหนึ่งเป็นอุโมงค์ทรุดโทรมมืดมิด แต่มีลวดลายสลักแบบเดียวกับผนังห้องบูชายัญ ด้านอีกทางเป็นอุโมงค์ที่ดูค่อนข้างใหม่กว่า มีรอยเท้าจางๆ เหมือนเคยมีคนผ่านไปไม่กี่วันก่อน

“สายไหนกันแน่ที่นำไปสู่ ‘ใจกลาง’ อู่หวัง?” องครักษ์นายหนึ่งเอ่ยสีหน้าสับสน

“ทางที่มีรอยเท้า อาจเป็นนักฆ่าที่ล่วงหน้าไป หรือคนอื่นที่อยากค้นหาสมบัติ เห็นชัดว่าถ้าเราตามไป อาจปะทะอีกครั้ง” โจวจางเหว่ยวิเคราะห์

เมิ่งฮวาเพ่งมองอุโมงค์ทรุดโทรมภายในมีร่องรอยหินสลักรูปมังกรเกาะกุมดาบลักษณะแปลกๆ แล้วก็เกิดอาการสั่นหนาววูบหนึ่ง

“ข้าว่าทางนี้อาจพาเราไปยังหัวใจของปราสาทโบราณได้เร็วขึ้น… หรืออาจเจอกับดักร้ายแรง”

ท้ายที่สุดกลุ่มสำรวจตกลงแบ่งเป็นสองชุดย่อยเล็กๆสองนายจะลองไปทางที่มีรอยเท้า เพื่อเฝ้าดูความเคลื่อนไหวของศัตรูหรือพบเส้นทางขึ้นลงอื่นๆ ส่วนเมิ่งฮวา โจวจางเหว่ย และองครักษ์อีกสองคนเลือกมุ่งสู่ “อุโมงค์ทรุดโทรม” ที่สลักลายมังกร

“ระวังตัวกันด้วยล่ะ ถ้าเจอเรื่องฉุกเฉินให้รีบส่งสัญญาณหรือกลับมารวมตัวตรงนี้ทันที” โจวจางเหว่ยสั่งการชัดเจน

ทั้งสองฝ่ายจับมือกันเล็กน้อยเป็นการให้กำลังใจ ก่อนแยกย้าย

บรรยากาศในอุโมงค์ทรุดโทรมอัดแน่นด้วยความเงียบสงัด มีเพียงเสียงหยดน้ำดัง ติ๊ง… ติ๊ง… จากเพดานหิน บางช่วงพื้นดินยุบตัวจนต้องคอยย่ำเดินช้าๆไม่ให้ลื่นตกหลุม

เมิ่งฮวาใช้คบไฟส่องผนังทุกจุดผ่าน ดวงตาเธอเริ่มจับภาพลวดลายมังกรค่อยๆเปลี่ยนแปลงเป็นมังกรที่มีปีกหรือเกล็ดขรุขระขึ้นเรื่อยๆ ราวกับเป็นการพัฒนาเผ่าพันธุ์ตามยุคสมัย

“เหมือนจะสื่อถึงตำนานมังกรที่ถูกดัดแปลง หรือผ่านการผสมสายเลือด…” นางพึมพำพลางกวาดตามองสัญลักษณ์

โจวจางเหว่ยเองก็ฉงนใจ “เป็นไปได้ไหมว่าในอดีต พวกเขาเชื่อว่ามังกรและสายเลือดมนุษย์ผสมกันได้จนเกิด ‘เลือดมังกร’ หรืออะไรแนวๆนั้น?”

เมิ่งฮวาใจเต้นแรงขึ้นพลันนึกถึงเสียงกระซิบ “ปกป้องเลือดมังกร” ที่เธอได้ยินซ้ำๆ หลายครั้ง

เดินอยู่พักหนึ่ง เสียง กึก… กึก… แปลกๆ ก็ดังมาจากด้านลึกสุดของอุโมงค์ ราวกับหินหรือบานประตูบางอย่างเคลื่อนตัวเอง หนึ่งในองครักษ์ยกมือขึ้นเป็นสัญญาณหยุด

“นายท่าน… มีอะไรกำลังขยับอยู่ข้างหน้าขอรัข” เขากระซิบอย่างหวาดระแวง

ไฟคบเริ่มสั่นเพราะสายลมเย็นที่โชยเข้ามา เหมือนอากาศกำลังไหลเวียนจากพื้นที่ว่างขนาดใหญ่ เมิ่งฮวากับโจวจางเหว่ยแลกสายตากัน รู้สึกว่ากำลังจะได้พบจุดสำคัญของปราสาทโบราณก็คราวนี้

เสียง ครืด… ครืด… ยังคงดังเป็นระยะ จนกระทั่งเมิ่งฮวาก้าวเข้าใกล้จุดเลี้ยวโค้งของผนังหิน เธอเงี่ยหูฟังอย่างระวัง และสายตาก็เบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อมองเห็นเงาดำของบางสิ่งขนาดใหญ่…

อาจเป็นประตูกลไก หรือรูปสลักมังกรเคลื่อนไหวด้วยวิธีปริศนาไม่มีใครแน่ใจ รู้เพียงแค่ว่าสิ่งนั้น กำลังขวางเส้นทางของพวกเขาอยู่!