บทที่ 62

บทที่ 62

แสงอรุณของวันใหม่ทาทาบขอบฟ้าในตอนรุ่งสาง ความหนาวเย็นของบรรยากาศอันแท้จริงพร่างพรมมากระทบผิวกายของร่างบางที่สอดตัวอยู่ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับเจ้าของร่างเปลือยเปล่ากำยำ ทำให้นัสรินเผลอขยับตัวเข้าหาไออุ่นที่อยู่ใกล้แสนใกล้นั้นอย่างเป็นอัตโนมัติทันที ความอบอุ่นนั้นช่างลึกซึ้งและละมุนละไมชวนให้อยากหลับใหลต่อไปอีกนานแสนนาน จนแทบไม่อยากตื่นมารับรู้ความจริงใดๆ ระหว่างเขาและเธอ หากสุดท้ายนัสรินก็ตื่น เมื่อตระหนักได้ว่าที่ตนต้องมานอนอยู่บนเตียงเดียวกับปราณต์อยู่ตอนนี้นั้นเป็นเพราะอะไร

ตาคู่สวยจ้องมองใบหน้าหล่อเหลาคมคร้ามของคนที่เป็นเจ้าของหัวใจและร่างกายตัวเองมาตลอดตั้งแต่ได้พบเขาครั้งแรก ด้วยสายตาของคนที่เจียมเนื้อเจียมตัว รู้ดีว่าตัวเองมีค่ามีความหมายต่อปราณต์น้อยแค่ไหน เขาไม่เคยรักเธอ ไม่เคยสงสาร มีแต่รังเกียจและอยากแก้แค้นเท่านั้น หากเป็นไปได้เธออยากให้เวลาหยุดอยู่แค่ตรงนี้ เธอจะได้มีสิทธิ์มอง มีสิทธิ์ครอบครองเขาอย่างเต็มที่ โดยไม่ต้องตระหนักถึงความจริงใดๆ อีก

แต่มันก็คงเป็นไปไม่ได้...อีกไม่นานเมื่อแสงตะวันโผล่พ้นขอบฟ้าแล้ว ปราณต์ก็คงตื่นมาและพาเธอกลับไปสู่โลกแห่งความจริงอีกครั้ง

เพราะความจริงอันน่าเจ็บปวดนั้น ทำให้นัสรินหมดความคิดที่จะนอนต่อ แม้ว่าไออุ่นจากร่างกำยำจะดึงดูดและน่าหลงใหลเพียงใด แต่เธอก็จำต้องตัดความอาลัยอาวรณ์นั้นทิ้ง แล้วค่อยๆ พาตัวเองลุกขึ้นแต่งตัวเงียบๆ และเดินออกไปยืนดูพระอาทิตย์ที่กำลังจะโผล่พ้นเหลี่ยมเขาขึ้นมาอย่างช้าๆ

ร่างบางยืนชิดกับระเบียง ตาทอดมองไปเบื้องหน้า ดูความงดงามของธรรมชาติที่เธอแทบจะไม่มีโอกาสได้สัมผัสมันเช่นนี้มาก่อนในชีวิต แสงสีทองฉายสาดส่องเบิกฟ้า ทว่าแสงอันน้อยนิดเพียงเท่านั้น ก็ยังไม่เพียงพอที่จะปัดเป่าความหนาวเย็นของอากาศยามเช้าๆ เช่นนี้ไปได้ แวบหนึ่งในห้วงความคิดบอกว่าให้กลับไปซุกผ้าห่มอุ่นๆ นอนต่อซะ แต่ทว่าภาพพระอาทิตย์ที่กำลังโผล่พ้นขอบฟ้าก็งดงามเหลือเกิน นัสรินจึงเลือกที่จะยกมือขึ้นกอดอก เพื่อปกป้องตัวเองจากความหนาวแทน แต่แล้วความหนาวเย็นที่โอบล้อมรอบกายนั้น ก็ถูกแทนที่ด้วยไออุ่นๆ จากร่างสูงซึ่งก้าวมายืนซ้อนหลังตอนไหน นัสรินก็ไม่รู้ รู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ถูกเขาตวัดแขนโอบกอดที่เอวแล้ว

“หนีผมอีกแล้วนะนัส” เสียงที่เอ่ยขึ้นนั้นทั้งอ่อนโยนและฟังดูสนิทสนม จนนัสรินลืมที่จะเบี่ยงตัวหนีหรือขัดขืนใดๆ เช่นเดียวกับทุกครั้งเวลาที่ถูกเขากอด

“ก็ไม่ได้หนีไปไหนนี่คะ แค่ออกมาดูพระอาทิตย์ขึ้น” เสียงหวานตอบไปอย่างละมุนหูเช่นกัน เพราะเขาเองก็ยังไม่ได้หาเรื่องหรือชวนทะเลาะอะไร

“บอกแล้วไม่ใช่เหรอว่าถ้าหนีอีกจะถูกทำโทษแบบไหน”

ปราณต์กระซิบคลอเคลียอยู่ที่ใบหูพร้อมกับซุกไซ้หาความหอมจากบริเวณนั้น

“อย่าค่ะคุณปราณต์...เมื่อคืนนัสก็แทบแย่แล้วนะคะ”

นัสรินเอ่ยห้ามเบาๆ แก้มนวลแดงซ่านขึ้นเล็กน้อยเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืน เธอหวีดร้องอย่างบ้าคลั่งครั้งแล้วครั้งเล่า เพราะถูกปราณต์ทำให้เร่าร้อนและวาบหวามรัญจวนราวกับจะขาดใจ ก่อนจะลงท้ายด้วยความสุขสมอันมากล้น มันทำให้เธอนึกถึงคำพูดของเขาที่ว่า เขาจะฆ่าด้วยไฟสวาทอันร้อนแรงของเขา ซึ่งเธอไม่อาจโต้แย้งได้เลยว่าคำพูดนั้นสอดคล้องกับการกระทำของเขามากเพียงใด

“แย่อะไร เมื่อคืนก็เห็นคุณมีความสุขดีนี่ออกจะชอบด้วยซ้ำที่ผมรักแรงๆ แบบนั้น เสียดายนะลืมตั้งกล้อง ไม่งั้นจะได้เก็บไว้ให้ดูเป็นหลักฐาน ผู้หญิงปากแข็งอย่างคุณจะได้ปฏิเสธไม่ได้”

“ไม่ต้องค่ะ แค่คลิปนั้นคลิปเดียวนัสก็เป็นจำเลยของคุณอยู่แล้ว”

“รับปากมาก่อนว่าจะไม่หนีผมไปอีก”

นัสรินอดอุ่นซ่านในหัวใจไม่ได้ เขาพูดเหมือนกับกลัวเธอจะหนีเขาไปไหนไกลๆ แต่คงไม่ใช่กระมัง ปราณต์ก็แค่กลัวว่าเธอจะหนีเขาก่อนที่เขาจะเบื่อก็เท่านั้น

“ค่ะ...” เสียงหวานเอ่ยรับปากแค่สั้นๆ

“คุณชอบที่นี่หรือเปล่า” ปราณต์ชวนคุยต่อเมื่อเห็นว่านัสรินเป็นเด็กว่าง่าย

“ชอบค่ะ ที่นี่สวยราวกับหลุดออกมาจากภาพวาด”

“ถ้างั้นวันหลังจะพามาบ่อยๆ”

“ไว้พาคนอื่นมาเถอะค่ะ พานัสมาบ่อยๆ เดี๋ยวคุณจะเบื่อเอา” นัสรินเผลอประชดไปตามความน้อยใจที่เก็บซ่อนไว้อยู่ลึกๆ จนได้

“ผมไม่เบื่อ ‘เอา’ หรอก มันส์จะตาย หรือจะเถียงว่าไม่จริง”

“คนบ้า! คนหื่น! นัสไม่ได้หมายความแบบนั้นเสียหน่อย”

“แล้วหมายความว่ายังไง”

“แปลเองสิคะ นัสพูดออกจะชัด”

“ให้ผมแปลเอง ผมก็จะแปลว่าที่คุณพูดเมื่อกี้ก็เพราะคุณหึงผม ไม่อยากให้ผมพาคนอื่นมาที่นี่”

“นัสไม่ได้หึงค่ะ และคุณจะพาใครไปไหนมันก็เรื่องของคุณ ไม่เกี่ยวกับนัส” นัสรินปฏิเสธเร็วจี๋ จนปราณต์ต้องหัวเราะออกมาเบาๆ เพราะจับพิรุธคนพูดได้

“ทำไมเหรอนัส มันยากมากหรือไงที่จะยอมรับออกมาตรงๆ ว่าคุณหึงผม”

“ก็แล้วทีคุณทำไมไม่ยอมรับล่ะคะว่าหึงนัสกับหมออรรณพ อ้อ...นัสลืมไปว่าคุณไม่ได้หึง แต่แค่หวงก้าง”