บทที่ 63

บทที่ 63

จบวาจาประชดประชันนั้น นัสรินก็ต้องร้องอุทานออกมาเบาๆ เมื่อปราณต์ละมือจากเอวแต่ยกขึ้นมาตะปบบนหัวไหล่ของเธอแล้วหมุนร่างบางให้หันมาเผชิญหน้า พร้อมกับดันเธอไปติดกับผนังหลังห้อง กดร่างเล็กแนบไปกับแผ่นไม้สัก ตามมาด้วยร่างสูงใหญ่ที่บดบังแสงอาทิตย์ไม่ให้สาดส่องลงมายังเธอได้จนหมดมิด

เขาเบียดแนบเข้ามาติดชิดจนแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกับเธอ ผิดก็เพียงมีเสื้อผ้าขวางกั้นอยู่เท่านั้น นัสรินเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าหล่อเหลาของคนที่เพิ่งตื่นนอน ซึ่งตอนนี้ชวนมองยิ่งนัก และเธอคงเผลอมองไปอีกนาน หากว่าเขาจะไม่โน้มหน้าคมคร้ามนั้นลงมาจนปากเกือบจะแตะปากอิ่ม

“อย่านะคะ นัสยังไม่ได้แปรงฟัน” นั่นเป็นข้ออ้างเดียวที่นัสรินคิดออกในเวลานั้น นึกก่นด่าตัวเองที่เผลอประชดประชันเขาจนได้เรื่อง

“ผมก็ยังไม่ได้แปรง เพราะฉะนั้นเราเสมอกัน”

ปราณต์รวบข้อมือเล็กทั้งสองข้างตรึงติดกับผนังเหนือศีรษะของเธอ จากนั้นก็ก้มหน้าลงซุกไซ้ กดจมูกขยี้พวงแก้มแดงระเรื่อ  นัสรินสะบัดหน้าหลบเป็นพัลวัน แต่หลบซ้ายเขาก็จูบแก้มขวา หลบขวาก็ถูกจูบแก้มทางซ้าย 

“อย่าค่ะคุณปราณต์...”

ปากอิ่มพยายามจะร้องห้าม แต่นั่นไม่ต่างอะไรกับการเปิดทางให้ปราณต์ประกบปากลงมาอย่างได้จังหวะแบบพอเหมาะพอเจาะ เมื่อปากประกบปากปราณต์ก็บดขยี้จูบอย่างเร่าร้อน จากนั้นลิ้นสากหนาก็ชำแรกล่วงล้ำเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในโพรงปากนุ่มชื้น ตวัดลิ้นสอดควานหาความหวานพัวพันกันอย่างสุดเสน่หาเร้าอารมณ์ จนนัสรินเผลอส่งลิ้นตวัดตอบ จนไม่รู้ว่าลิ้นใครเป็นลิ้นใคร

มือซ้ายของปราณต์ยังคงตรึงข้อมือของนัสรินเอาไว้แน่น แต่มือขวาข้างที่ว่างตอนนี้ลูบไล้ต่ำลงมาตามหน้าท้องแบนราบ พร้อมกับกดความขึงขังบางอย่างเข้าหาส่วนสาวของเธอ บ่งบอกอารมณ์และความปรารถนาของตัวเองอย่างชัดเจน

ร่างเล็กอ้อนแอ้นที่อยู่ภายใต้การบดจูบลูบไล้สะดุ้งเฮือก เมื่อปราณต์สอดมือเข้ามาในขอบกางเกงยางยืดและทำท่าเหมือนจะดึงมันผ่านสะโพกผายของเธอลงไป หญิงสาวสะบัดหน้าหนีจนหลุดจากการจูบ และรีบร้องห้ามก่อนที่ปราณต์จะได้ทำตามใจตัวเอง

“อย่าค่ะคุณปราณต์!” เสียงหวานเอ่ยหอบๆ เพราะทั้งดิ้นทั้งเหนื่อยจากการถูกเขาจูบและจูบตอบเขา

“อย่าอะไร?”

แม้ว่าตอนนี้แสงอาทิตย์จะสาดส่องมาจากทางด้านหลังของปราณต์แรงขึ้น ทำให้เธอเห็นสีหน้าของเขาไม่ชัดนัก แต่นัสรินก็พอจะรู้ว่าตอนนี้ตาของปราณต์เปล่งประกายฉายอารมณ์ปรารถนาของเขามากเพียงใด ไหนจะหลักฐานที่เสียดสีอยู่กับบางส่วนของเธอนั่นอีก

“ก็คุณปราณต์กำลังจะ…” นัสรินพูดไม่ออก ทั้งเขิน ทั้งอาย ทั้งกระดาก และพานโกรธเขาไปด้วย

“จะอะไร” ชายหนุ่มยิ้มละไมและจงใจถามให้ได้อายมากกว่าเดิม เมื่อเห็นใบหน้าอ่อนหวานที่อยู่ใกล้แค่เอื้อมแดงระเรื่อมากขึ้น และเธอก็หยุดพูดเอาดื้อๆ

“ไม่ต้องมาทำเป็นไม่รู้ คุณปราณต์รู้ดีอยู่แล้วว่ากำลังจะทำอะไรกับนัส”

“ช่างเป็นเมียที่รู้ใจผัวดีเสียจริง แล้วทำตรงนี้มันไม่ดีหรือไง น่าจะได้บรรยากาศไปอีกแบบนะ คงตื่นเต้นดีพิลึกทั้งทำไปด้วยทั้งกลัวคนเห็นไปด้วย” ปราณต์ยอมรับหน้าตาย โดยที่ตอนนี้ร่างใหญ่ยังคงเบียดแนบชิด และมือก็ยังตรึงข้อมือของเธออยู่เช่นเดิม

“คนโรคจิต! นอกจากจะหื่นแล้วยังชอบโชว์อีก!”

“ยอมรับว่าโรคจิต แต่ถ้าไม่อยากให้ผมโชว์ งั้นเราก็ไปต่อในห้องกัน”

นัสรินยังไม่ทันจะมีโอกาสได้ปฏิเสธใดๆ ร่างบางก็ถูกอุ้มพาเดินกลับเข้าไปข้างใน ทว่าปราณต์ไม่ได้หยุดแค่ในห้อง แต่ตรงดิ่งไปยังห้องน้ำโดยที่นัสรินห้ามปรามอะไรไม่ได้   

ปราณต์อุ้มร่างบอบบางไปวางลงบนพื้นหินหยาบกันลื่นของห้องน้ำ ปลดเปลื้องเสื้อผ้าของเธอและเขาออกอย่างรีบร้อน ก่อนที่ขาเรียวข้างหนึ่งจะถูกยกขึ้นไปวางพาดบนแขนของเขา

 “คุณปราณต์ไม่เอาค่ะ” นัสรินเอ่ยห้ามด้วยอาการหน้าร้อนผ่าว เมื่อรู้สึกถึงตัวตนอันแท้จริงของเขาที่ตอนนี้ความอบอุ่นเข้มแข็งนั้นกระทบเสียดส่ายอยู่แนบชิดกับทางแยกของร่างกายเธอ

“จะเอา” ปราณต์ก้มลงกระซิบพลางยิ้มสบตากับอดีตภรรยาสาว จนนัสรินต้องหลุบตาลงบดบังความเขินอายของตัวเองและสายตาเจ้าชู้ร้อนแรงของเขา

“ทำไมไม่รีบอาบน้ำล่ะคะ ไม่กลัวไปทำงานสายหรือไง” ถามทั้งที่ไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมองคนที่ยืนแนบชิดอยู่ตอนนี้ ปราณต์จึงเชยคางมนขึ้นแล้วกระซิบตอบคำถามของเธอ

“ก็ทำด้วยอาบน้ำไปด้วย ประหยัดเวลาดีออก”

จบคำ ‘เขา’ ก็ล่วงล้ำเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเธอ นัสรินหลุดเสียงครางกระเส่าออกมาอย่างสุดจะควบคุม ปราณต์ยิ้มอีกครั้งก่อนจะก้มหน้าลงประกบปาก บดจูบเนิ่นนาน พลางเคลื่อนขยับร่างกายส่วนที่จำเป็นไปด้วย จากนั้นไม่นานเสียงซ่าๆ ของน้ำจากผักบัวก็รินไหล คลอเคล้าด้วยเสียงครางอันสุดรัญจวนและเสียงหอบหายใจที่ไม่รู้ว่าเสียงใครดังถี่กว่ากัน