บทที่ 6 ปัญหาถูกจัดการ

เขตแดนทำงานให้ภูผาได้อย่างรวดเร็วเสมอ พอเขาบอกว่าอยากได้ผู้หญิงคนไหน ภูผาก็จะสืบประวัติและติดต่อเจรจาให้เรียบร้อยพร้อมสรรพ พอเสร็จกิจแล้วก็เลิกรา เงิน กระเป๋า รองเท้า เขตแดนก็จัดการได้แบบไม่ให้ขาดตกบกพร่อง วิน วินกันทั้งสองฝ่าย

แต่ว่าคงไม่ใช่กับผู้หญิงที่ชื่อพอใจคนนี้ เพราะรู้สึกว่าภูผาจะไม่ต้องจ่ายเงินให้เธอแม้สักแดงเดียว ขอเพียงแค่เขาช่วยแก้ปัญหาให้กับสถานสงเคราะห์เด็กกำพร้าที่เธอเคยเติบโตมาเพียงเท่านั้น

"ว่าไงเขตแดน เรียบร้อยดี ?"

ภูผาถามมือขวาคนสนิท และเป็นคนที่เขาไว้ใจมากที่สุด คอยจัดการปัญหาทุกอย่างให้เขาได้อย่างเรียบร้อย แม้ว่าปัญหานั้นจะเล็กหรือใหญ่แค่ไหนก็ตาม

"เรียบร้อยดีครับ"

เมื่อวานเขตแดนไปพบกับเสี่ยนพ และเคลียส์ปัญหาเรื่องที่ดินของสถานสงเคราะห์เรียบร้อย เพียงแค่บอกว่าตระกูล 'เดชวรวงกุล' ต้องการที่ผืนนี้เช่นกัน เพียงเท่านั้นเสี่ยนพก็เข้าใจและยอมถอยแต่โดยดี

"คุณแม่หายดีแล้วเหรอพอใจ ?"

หัวหน้างานเอ่ยถาม เมื่อเจอกันตรงเครื่องสแกนบัตร

"วันนี้ก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้วค่ะพี่ ขอบคุณมากค่ะ"

วันนี้พอใจรู้สึกไม่ค่อยสดชื่นนัก เพราะศึกหนักที่ภูผามอบให้เมื่อคืนนี้ทำให้เธอระบมไปทั้งตัว แถมยังรู้สึกว่าตัวรุม ๆ เหมือนจะเป็นไข้ ครั้งแรกของผู้หญิง จะเป็นอย่างนี้ทุกคนหรือเปล่านะ พอใจถามตัวเองขณะที่นำยาพาราเข้าปากจิบน้ำตามและเดินออกไปยังเคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์

"ว้าว..คุณภูผา"

เสียงพนักงานสาว ๆ ฮือฮา ขณะที่คณะของแขกคนสำคัญเดินเข้ามาในโรงแรม

"พอใจคงยังไม่รู้ เพราะหยุดงานใช่มั้ยล่ะ คุณภูผาเขาร่วมหุ้นกับโรงแรมของพวกเราแล้วนะ ต่อไปนี้คงมาที่นี่บ่อย ๆ ดีล่ะฉันจะอ่อยให้เต็มที่ เผื่อจะตกถังข้าวสารบ้าง"

หน่อยประชาสัมพันธ์อีกคนพูดออกมา ก่อนจะฉีกยิ้มกว้างส่งให้คณะของภูผา เขาปรายตามองเธอแวบนึงก่อนจะก้าวผ่านไป

พอใจหัวใจเต้นตุ้บ ๆ เพราะความรู้สึกดีที่มีต่อเขาเป็นทุนเดิมในตอนแรก แม้ว่าเขาจะย่ำยีศักดิ์ศรีของเธอมากแค่ไหน แต่พอคิดถึงเหตุการณ์เมื่อคืนแล้วเธอก็อดหน้าแดงไม่ได้ แล้ววันนั้นทั้งวันเธอก็ไม่เจอเขาอีกเลยจนกระทั่งถึงเวลาเลิกงาน

"ว้าย..!"

พอใจร้องว้ายด้วยความตกใจ เพราะขณะที่เธอเดินออกมาจากห้องของตู้ล็อคเกอร์นั้น เธอก็ถูกใครบางคนคว้าเอวเอาไว้และดึงเข้ามาหาตัวเอง แผ่นหลังของเธอจึงกระแทกกับอกแกร่งอย่างแรง

"คุณภู"

อ้อมกอดแกร่ง และกลิ่นโคโลญจน์ที่คุ้นเคย ทำให้พอใจรู้ทันทีว่าคนที่กำลังกอดกุมเธอในตอนนี้คือใคร

"เธอนี่เย็นชาจังนะ ทำเป็นว่าไม่มีอะไรกับฉันได้แนบเนียนมาก"

เขาพูดเสียงราบเรียบก่อนจะก้มลงขบเนื้ออ่อนตรงซอกคอของเธอเบา ๆ พอใจสะดุ้งขนลุกเกรียว ไม่เข้าใจคำพูดของเขา ก็เขาเองไม่ใช่หรือไงที่บอกว่าห้ามให้ใครรู้เรื่องความสัมพันธ์ในครั้งนี้

"คุณภู"

"หยุด..ตามฉันมา"

พูดจบก็คว้าแขนของเธอให้เดินตามเขาไปที่ลานจอดรถ รถคันใหญ่สีดำเปิดประตูรอเขาอยู่แล้ว

ภูผาผลักเธอเข้าไปในรถตู้คันนั้นก่อนจะตามเข้าไป เมื่อเจ้านายขึ้นรถเรียบร้อย เขตแดนก็ปิดประตูและขึ้นไปนั่งด้านหน้าคู่คนขับ รถค่อย ๆ เคลื่อนตัวออกไปช้า ๆ

"ขยับมานี่"

บอกเธอเสียงเย็น พอใจจำต้องทำตามเพราะไม่อยากให้เขาไม่พอใจ เธอขยับเข้าไปใกล้จนต้นขาเรียวของเธอแนบชิดกับต้นขาแกร่งเขาก็จับใบหน้าของเธอเอาไว้และประทับจูบลงมาทันที

"อื้อ"

พอใจส่งเสียงประท้วงเขาออกมา เพราะเกรงว่าคนขับรถและเขตแดนจะเห็น แต่ภูผาก็ไม่ยอม เขาดูดดึงริมฝีปากของเธออย่างช่ำชองจนเธอเผลอเปิดปาก เขาจึงส่งลิ้นร้อนเข้าไปดูดกระหวัดลิ้นเล็กของเธอ เนิ่นนานจนพอใจเขาจึงยอมปล่อย แต่มือก็ยังล้วงเข้าไปลูบไล้ต้นขาเนียนไม่ยอมหยุด

"คุณภูคะ"

เธอคิดจะห้ามเขา แต่สายตาดุ ๆ ที่ส่งมา พอใจจึงพูดได้เพียงแค่นั้นและยอมให้เขาทำตามใจ

เกือบชั่วโมงจึงมาถึงคอนโคของเขา การจราจรในช่วงเย็นยังคงติดขัดเสมอ

"คุณภู วันนี้คุณหญิง อยากให้คุณภูกลับไปทานข้าวที่บ้านนะครับ"

เขตแดนบอกกับภูผาก่อนที่ประตูลิฟท์จะปิดลง เขาใบหน้าเรียบเฉยไม่พูดอะไร ก่อนจะโอบเอวเล็กของพอใจเอาไว้หลวม ๆ

และพอเข้ามาในห้องแล้ว เขาก็ซุกไซ้ตรงซอกคอของเธอต่อ

"คุณภู มะไม่อาบน้ำก่อนเหรอคะ ?"

เธอดันคางเขาออกจากซอกคอของตัวเอง ภูผามองหน้าเธอก่อนจะคว้าตัวของเธอแบกขึ้นบ่าพาเข้าห้องน้ำ

กว่าทุกอย่างจะเสร็จสิ้นก็ปาเข้าไปเที่ยงคืน เสื้อผ้าของเธอเปียกปอนเพราะเขาแกล้งฉีดน้ำใส่ตอนอยู่ในห้องน้ำ

"ค้างที่นี่แล้วกัน หรือไม่งั้นเธอก็แก้ผ้ากลับบ้าน"

ภูผาพูดจบเขาก็กระโดดขึ้นเตียง ทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่า พอใจจำต้องยอมตามเขาขึ้นเตียงไปหลังจากที่เธอซักชุดของตัวเองเรียบร้อยแล้ว เขาลืมตาขึ้นมาในขณะที่ร่างเล็กของพอใจหลับไปแล้ว มองหน้าเธออย่างไม่เข้าใจตัวเอง ความสัมพันธ์ของเขากับเธอเริ่มล้ำเส้นไปมากแล้ว และคนที่ล้ำเส้นก็คือ..เขา

"แย่แล้ว ๆๆ"

พอใจลนลานลุกขึ้นมา มองเวลาที่หน้าจอมือถือ

"แปดโมงเช้า !"

เหลือเวลาอีกครึ่งชั่วโมงจะเข้างาน คงไปทำงานไม่ทันแน่ ๆ

"ก็โทรลาหัวหน้าสิ"

ภูผางัวเงียตื่นขึ้นมาเพราะเสียงของเธอรบกวนเขา

"จะลาเองหรือให้ฉันลาให้"

เมื่อยังเห็นเธอซึมกะทือ ไม่ยอมขยับตัวสักที จึงคว้ามือถือของเธอเอามาไว้ในมือ

"อย่าค่ะ เดี๋ยวฉันโทรเอง"

และในที่สุดเธอก็ต้องลางานจนได้โดยให้เหตุผลว่าต้องไปรับคุณแม่พรพรรณที่โรงพยาบาล หัวหน้างานคาดโทษเธอเอาไว้ว่าหากเธอลางานบ่อยและกะทันแบบนี้อีกจะโดนหักเงินเดือน พอใจก็จำต้องยอม

"หิวแล้ว ไปทำกับข้าวสิ"

ภูผาสั่ง พอใจจึงใส่เสื้อคลุมอาบน้ำของเขาเดินเข้าไปในห้องครัว สำรวจดูของสดในตู้เย็นพบว่าไม่มีอะไรเลยนอกจากน้ำเปล่าและเบียร์ แต่ยังโชคดีที่พอมีพวกบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปอยู่ เธอจึงต้มบะหมี่ให้เขา

"เสร็จแล้วค่ะ"

พอใจเดินไปเรียกเขา และพบว่าภูผาอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว เขาไม่พูดอะไรเดินตรงเข้าไปในห้องครัวและลงมือทานบะหมี่เงียบ ๆ เธอจึงอาศัยจังหวะนี้เข้าไปอาบน้ำ

เมื่อแต่งตัวเรียบร้อยเขาก็ทานบะหมี่เสร็จพอดี ภูผารู้สึกทึ่งในความรวดเร็วของพอใจ ปกติถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่นอย่างน้อยก็เกือบชั่วโมงถึงจะเสร็จ แต่สำหรับเธอแค่สิบห้านาทีเท่านั้น

"ออกไปพร้อมกัน จะไปโรงพยาบาลหรือกลับห้องพักเลย ?"

"ไปโรงพยาบาลค่ะ"

เขาจึงเดินนำเธอออกไปจากห้อง ตรงไปที่ลิฟท์ และระหว่างที่อยู่ในลิฟท์ภูผาก็จูบและขยำหน้าอกเธอจนลงมาถึงข้างล่าง เพราะต้องอาศัยบารมีของเขาในเรื่องของสถานสงเคราะห์เธอจึงยอมทุกอย่าง แม้ว่าเขาจะกระทำราวกับว่าเธอเป็นผู้หญิงราคาถูกก็ตาม

ภูผาแวะไปส่งเธอที่โรงพยาบาลก่อน เขาจึงได้ไปทำงาน เขตแดนรู้สึกแปลกใจ ปกติเจ้านายของเขาไม่เคยกินของซ้ำ ๆ แต่ก็อย่างว่าแหละนะ รสนิยมของคนรวยเขาก็เดาใจไม่ออก บางทีแม่สาวคนนี้อาจจะมีทีเด็ด

"ไม่ต้องสงสัยอะไรให้มาก"

ภูผาพูดกับเขตแดนเสียงเรียบ ๆ เขตแดนได้แต่ยิ้ม เจ้านายเขานี่เซ้นส์โคตรแรง รู้ได้ไงว่าเขากำลังนินทาในใจ

'มีเงินเข้าบัญชีของคุณ 100,000 บาท'

ก่อนจะเปิดไลน์ดูรูปสลิปการโอนเงินที่ภูผาส่งมาให้ ในตอนแรกเธอคิดจะคืนเขาไป แต่แล้วเธอก็เปลี่ยนใจ ใช้เงินจำนวนนี้จ่ายค่าโรงพยาบาลให้คุณแม่พรพรรณละกัน