บทที่ 14

หนึ่งสัปดาห์ต่อมา

มีนานัดคมกฤษไปเจอที่คอนโดเพื่อบอกเรื่องสำคัญหลังเลิกงานด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มมีความสุข ร่างบางเดินไปนั่งลงข้างๆ ร่างหนาที่นั่งรออยู่ก่อนแล้วตรงโซฟานุ่ม

"มีอะไรก็ว่า จริงๆ คุยกันทางโทรศัทพ์ก็ได้ทำไมต้องมาเจอให้ยุ่งยากด้วย น่ารำคาญ" คมกฤษที่ร่างตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นแอลกอฮอล์เอ่ยขึ้น

"นี่โอม ดื่มมาอีกแล้วเหรอ"

"อืม ไม่ต้องยุ่ง!" เอ่ยด้วยความหงุดหงิด

"ก็นาเป็นห่วงนี่นา ดื่มทุกวันมันไม่ดีต่อสุขภาพโอมก็รู้"

"มันเรื่องของฉัน มีอะไรก็รีบๆ พูดมา"

มีนาได้ยินอย่างนั้นก็รีบหยิบแท่งสีขาวในกระเป๋าออกมายื่นส่งให้คมกฤษดู คมกฤษรับไปดูด้วยความงงงวยเพราะไม่เข้าใจความหมายของแท่งสีขาวในมือที่มีขีดสีแดงขึ้นสองแถบปรากฏอยู่บนแท่งสีขาวนั้น จึงหันไปมองหน้ามีนาเป็นเชิงถาม

"นากำลังท้อง โอมดีใจไหม"

"อะไรนะ!" คมกฤษตกใจหน้าถอดสี

"นากำลังท้องลูกของโอม โอมฟังไม่ผิดหรอก"

"เป็นไปไม่ได้ เธอกินยาคุมทุกวันจะท้องได้ยังไง!" ร่างหนาลุกขึ้นยืนด้วยมือที่สั่นเทา

"นาไม่ได้กินมานานหลายเดือนแล้วล่ะ"

"แสดงว่าที่ผ่านมาเธอโกหกฉัน ทำอย่างนี้ทำไม!" ร่างหนาตวาดเสียงดังด้วยความโกรธ

"นาขอโทษ ที่นาทำไปก็เพราะนารักโอมมาก อย่าโกรธนาเลยนะ" เข้าไปสวมกอดร่างหนาเอาไว้

"ไปเอามันออกซะ!" ผลักร่างบางออกห่างจากตนเองด้วยความโกรธเลือดขึ้นหน้า

"ไม่นะ นาทำไม่ได้หรอก เขาเป็นลูกของเราสองคน โอมจะทำร้ายเขาได้ลงคอเหรอ" มีนามองหน้าคมกฤษน้ำตาไหลอาบแก้มทั้งสองข้าง

"ถ้าเธอไม่ทำก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก"

"ไม่ นารักโอม นาจะอยู่กับโอม" ร้องไห้สะอึกสะอื้น

"ถ้ารักฉันก็ทำตามที่ฉันสั่ง! ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องมาให้ฉันเห็นหน้าอีก!" ตะคอกใส่ร่างบางที่ร้องไห้ตัวสั่นเทาโดยไม่แคร์ว่าเธอจะเสียใจแค่ไหน

"นา ไม่คิดเลยว่าโอมจะเป็นคนใจร้ายใจดำถึงขนาดนี้" มองใบหน้าชายหนุ่มด้วยความผิดหวังเสียใจ

"ถ้าทำไม่ได้ ก็ออกไป!" ชายหนุ่มขบกรามแน่นด้วยความเดือดดาล

"_____" มีนายืนนิ่งปล่อยน้ำตาไหลอาบแก้มไม่ขาดสาย

"ฉันบอกให้ออกไปไง! ไม่ได้ยินหรือไงวะ!" คมกฤษตวาดเสียงดังลั่นห้องจนร่างบางสะดุ้งตกใจ

มีนาค่อยๆ เดินออกไปจากห้องทั้งน้ำตาด้วยความผิดหวังเสียใจ เธอไม่คิดเลยว่าตนเองจะไร้ค่าไร้ราคาสำหรับชายหนุ่มถึงขนาดนี้ แต่ไม่ว่าจะยังไงเธอจะไม่มีทางทำร้ายลูกของตัวเองเด็ดขาด เธอจะหาทางให้คมกฤษยอมรับลูกในท้องของเธอให้ได้ มือบางลูบหน้าท้องราบแบนมองไปข้างหน้าด้วยดวงตาแข็งกร้าวมุ่งมั่น

ทางด้านปราภัทรสรเธอกำลังนั่งจ้องหน้าจอโน๊ตบุคเพื่อหางานใหม่ ซึ่งเธอได้สมัครทิ้งเอาไว้หลายโรงแรมพอสมควรในตำแหน่งพนักงานต้อนรับ งานที่เธอรักและถนัดรอการติดต่อกลับมาเท่านั้น

"เป็นยังไงบ้างลูก มีที่ไหนติดต่อมาบ้างหรือยังลูก" ยายบัวเอ่ยถามเมื่อเข้าในห้องนอนของหลานสาว

"ยังเลยจ้ะ"

"ค่อยๆ หาไปนะลูก คงจะมีสักที่แหละที่รับเรา"

"จ้ะ" ยิ้มมุมปาก

"ยายทำกล้วยบวชชีเสร็จแล้วนะลูก อย่าลืมไปทานล่ะ ยายไม่กวนแล้วขอไปนั่งเอนหลังสักหน่อย"

"จ้ะ เดี๋ยวแก้มออกไป"

วันต่อมา

ช่วงสายของวันมีนายืนมองบ้านหลังใหญ่โตอยู่ตรงนอกรั้วหน้าบ้านพร้อมกับกดกริ่งเรียกคนภายในบ้านให้ออกมาเปิดประตูให้เธอ รอไม่นานแม่บ้านสูงวัยก็เดินออกมาเธอจึงแจ้งจุดประสงค์ในการมาครั้งนี้ จากนั้นเธอก็ถูกพาเข้าไปยังห้องรับแขกภายในบ้าน มีนานั่งรอไม่นานเจ้าของบ้านก็เดินเข้ามา

"สวัสดีค่ะ " มีนายกมือไหว้หญิงสูงวัยทันทีไม่รอให้เอ่ยถาม

"หนูเป็นใครมาขอพบฉัน มีเรื่องอะไรงั้นเหรอ" มาลาเอ่ยขึ้น

"หนูชื่อมีนาค่ะ ตอนนี้กำลังคบหากับโอมอยู่"

"เธอเองเหรอ" มาลามองมีนาด้วยสายตาดูถูกดูแคลน

"คุณรู้มาบ้างแล้วเหรอคะ"

"ใช่ รู้ว่าเป็นเพื่อนของหนูแก้ม ตกลงมาที่นี้เพราะอะไรกันแน่"

"ที่หนูมาก็เพื่อจะบอกว่าหนูท้องค่ะ กำลังท้องลูกของโอมอยู่"

"อะไรนะ!" มาลาตกใจ

"หนูกำลังท้องจริงๆ ค่ะ ถ้าคุณไม่เชื่อดูเอกสารพวกนี้ก็ได้ค่ะ" มีนายื่นใบรับรองแพทย์ที่เพิ่งไปตรวจที่โรงพยาบาลเมื่อตอนเช้าให้มาลาดู

"จริงด้วย" มาลามองเอกสารในมือด้วยความตื่นเต้นปนดีใจเพราะอยากอุ้มหลานมานานแล้ว

"คุณเชื่อหนูแล้วใช่ไหมคะ"

"อืม แล้วโอมล่ะเขารู้หรือยัง"

"รู้แล้วค่ะ แต่เขาสั่งให้หนูเอาเด็กออก" มีนาปล่อยโฮด้วยความเสียใจ

"ไม่ได้นะ! ฉันไม่ยอมเด็ดขาดหลานฉันทั้งคน" มาลาโกรธเลือดขึ้นหน้า

"โอมเขาบอกว่าจะไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น และถ้าหนูยังไม่เอาเด็กออกห้ามไปเจอหน้าเขาเด็ดขาด หนูรักโอมมากขาดเขาไปไม่ได้จริงๆ แต่หนูก็รักลูก คุณจะให้หนูทำยังไงคะ" ร่างบางร้องไห้สะอึกสะอื้นตัวสั่นเทา

"คนอะไรลูกตัวเองแท้ๆ จะฆ่าได้ลงคอ ยังมีความเป็นคนอยู่ไหม" มาลารู้สึกผิดหวังในตัวลูกชาย

"นา ไม่รู้จะทำยังไงแล้วค่ะ เขาไม่รักนา นาไม่ว่า ขอแค่เขารักลูกก็พอ"

"ไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันจะจัดการเอง หลานฉันจะได้เกิดขึ้นมาลืมตาดูโลกแน่นอนไม่ต้องกลัว ดูแลตัวเองให้ดีๆ ไม่ใช่ไปวิ่งไล่ตามลูกชายฉัน จนส่งผลเสียต่อลูกในท้องล่ะ"

"ขอบคุณค่ะ ถ้าคุณจะกรุณา หนูขอเข้ามาอยู่ในบ้านด้วยได้ไหมคะ"

"รู้ตัวหรือเปล่า ว่าเธอพูดอะไรออกมา"

"รู้ค่ะว่าขอมากเกินไป แต่หนูอยากอยู่ใกล้ๆ โอม อีกอย่างพ่อกับแม่ยังไม่รู้เรื่อง รู้แต่ว่าหนูกำลังคบกับโอมเท่านั้น ถ้าเกิดว่าท่านทั้งสองคนรู้เรื่องคงไม่พอใจแน่ๆ ที่หนูท้องไม่มีพ่อต้องไล่หนูออกจากบ้านแน่ๆ"

"แล้วจะให้ฉันทำยังไง"

"คุณต้องไปคุยกับท่านแล้วล่ะค่ะ ท่านถึงจะเข้าใจ"

"ถึงแม้จะไม่มีสถานะอะไรในบ้านหลังนี้ เธอก็ยอมสินะ"

"ค่ะ ขอแค่โอมยอมรับลูกในท้องของหนู และลูกได้อยู่สุขสบายก็พอค่ะ"

"ตกลง เพื่อหลานคนแรกของตระกูล ฉันจะจัดการทุกอย่างให้เอง"

"ขอบคุณมากนะคะ" มีนายิ้มทั้งน้ำตาไหลอาบแก้มพนมมือไหว้มาลาด้วยความนอบน้อม

มีนาเดินออกไปจากบ้านด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเมื่อได้สิ่งที่ต้องการซึ่งมันง่ายกว่าที่คิดมาก เธอรู้ว่าหากคมกฤษรู้เรื่องคงจะโกรธเธอมากขึ้นกว่าเดิมไปอีก ถึงจะโกรธมากแค่ไหนก็ไม่สามารถทำอะไรเธอได้เพราะมีคนคอยปกป้องเธออยู่ มีนาเดินยิ้มหน้าบานขึ้นแท็กซี่ไปยังอีกจุดหมายหนึ่ง

เมื่อไปถึงจุดหมายมีนาก็ก้าวลงจากรถยืนมองปราภัทรสรกับยายบัวกำลังยืนขายข้าวแกงอยู่ตรงหน้าบ้าน ร่างบางค่อยๆ เดินเข้าไปหยุดตรงหน้าสองยายหลานด้วยใบหน้าเรียบเฉย

"แก้ม ขอคุยด้วยหน่อยสิ" มีนาเอ่ยขึ้น

"______"ปราภัทรสรได้ยินอย่างนั้นก็หันไปทางยายบัว

"ไปเถอะลูก" ยายบัวเอ่ยขึ้น

ปราภัทรสรเลือกที่จะเดินออกไปห่างๆ จากยายบัวเพื่อคุยกับมีนาตามลำพัง ทั้งสองยืนเผชิญหน้ากันเหมือนเป็นคนแปลกหน้าต่างคนต่างความรู้สึก ไม่เหลือมิตรภาพที่เคยมีให้กันอีกแล้ว

"มีอะไรก็พูดมา" ปราภัทรสรเปิดประเด็นขึ้น

"ก็ไม่มีอะไรมากหรอก ฉันก็แค่มีข่าวดีจะมาบอกน่ะ" ยกยิ้มมุมปาก

"อะไร"

"ฉันจะบอกว่าตอนนี้ฉันกำลังตั้งท้องลูกของโอมเขาน่ะ รู้ไหมว่าโอมเขาดีใจมากเลยนะ ที่เราสองคนมีลูกด้วยกัน คุณแม่ก็ใจดีมากด้วย อ้าแขนต้อนรับฉันเป็นอย่างดีเลยล่ะ งานก็ไม่ต้องทำอยู่เฉยๆ สบายๆ" มีนาพูดไปยิ้มไป

"แค่นี้ ใช่ไหมที่จะบอก ขอตัว" ปราภัทรสรทำท่าจะเดินออกไป

"เดี๋ยวก่อนสิ จะรีบไปไหนล่ะ หรือว่ายอมรับความจริงไม่ได้ จะไม่ยินดีกับฉันหน่อยเหรอ"

"ยินดีด้วยแล้วกัน"

"ขอบใจ คราวหน้าคราวหลังจะคบใครก็หัดเอาใจผู้ชายเสียบ้างนะ หัดใช้สมองบ้างไม่ใช่ใช้แต่หัวใจ รู้ไหมว่าเรื่องบนเตียงมันสำคัญมากแค่ไหน รู้จักใช้มัดใจผู้ชายเสียบ้างจะได้ไม่เสียใจซ้ำซากอีก หึ" มีนายิ้มหัวเราะเยาะขบขัน

"ที่ผ่านมา เราก็เป็นเพียงแค่ตัวตลกในสายตาของนาสินะ" ปราภัทรสรยิ้มเย้ยตนเอง

"ใช่ ตอนนี้คงจะกำลังหาใหม่อยู่สินะ ขอให้ได้เร็วๆ ล่ะ จะได้ไม่ต้องยืนขายข้าวแกงราคาถูกๆ งกๆ ทุกวันแบบนี้ บ๊าย" มีนายิ้มเย้ยแล้วเดินจากไป

ปราภัทรสรมองตามหลังมีนาน้ำตาคลอเบ้าเธอรู้ดีว่ามีนามาเพื่อตอกย้ำความรู้สึกของเธอเพื่อความสะใจและมันก็ได้ผลจริงๆ มือบางรีบปาดเช็ดน้ำตาที่เอ่ออยู่จวนจะไหลออกมาตรงขอบตาออกเสียก่อน กดความรู้สึกข้างในเอาไว้แล้วเดินไปช่วยยายบัวต่อ

ตกเย็นคมกฤษเดินเข้าไปในบ้านหลังใหญ่ด้วยใบหน้าอิดโรยมึนเมาไร้ชีวิตชีวาทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟานุ่มด้วยความเหนื่ิอยล้า ร่างกายตลบอบอวลไปด้วยกลิ่นของแอลกอฮอล์ส่งกลิ่นโชนไปทั่วบริเวณ

"กลับมาแล้วเหรอ" มาลาเอ่ยขึ้น

"ครับ"

"นี่เหรอสภาพคนที่กำลังจะเป็นพ่อคน" มาลาเปิดประเด็นขึ้น

"แม่ว่าอะไรนะ!" คมกฤษตกใจเริ่มตื่นตัวอีกครั้ง

"วันนี้ผู้หญิงคนนั้นมาเล่าให้แม่ฟังหมดแล้ว ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง"

"นามาที่นี้เหรอครับ"

"ใช่ แม่ไม่คิดเลยนะ ว่าลูกจะใจร้ายใจดำจะฆ่าลูกตัวเองได้ลงคอ"

"ก็ผมไม่ต้องการ ที่นาท้องก็เพราะตั้งใจจะจับผมไม่กินยาคุมเอง ผมโดนหลอกแม่เข้าใจไหม"

"แต่เด็กเขาไม่รู้เรื่องนะโอม!"

"แล้วคุณแม่จะให้ผมทำยังไง"

"หลานทั้งคนแม่จะรับผิดชอบเอง โอมอยู่เฉยๆ ก็พอ"

"หมายความว่ายังไง" คมกฤษขมวดคิ้วมุ่น

"แม่รับปากกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว ว่าจะคุยกับพ่อแม่ของเธอ และจะรับเธอเข้ามาอยู่ในบ้าน"

"อะไรนะ! ผมไม่ยอม"

"ไม่ยอมก็ต้องยอม จะมารังเกียจอะไรตอนนี้ ทีตอนที่มีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่นทำไมไม่คิดบ้าง รู้ไหมว่าหนูแก้มเขาเสียใจมากแค่ไหน โอมเคยคิดบ้างไหม" มาลาเอ่ยเตือนสติลูกชาย

"ผมรู้"

"ที่แม่ยอมให้ผู้หญิงคนนั้นเข้ามาอยู่ในบ้านก็เพื่อความปลอดภัยของหลานในท้อง กลัวว่าถ้าอยู่ข้างนอกจะแท้งเอา หลังคลอดค่อยว่ากันอีกที"

"แต่ผมไม่ได้รักนา"

"โอมแน่ใจนะ ว่าไม่ได้รักเลย"

"ครับ" รับคำไม่เต็มปาก

"แม่ขอร้องอดทนไปก่อนนะ ถือซะว่าทำเพื่อแม่ นะลูกนะ"

"ครับ จัดการตามที่แม่พอใจเถอะ"

คมกฤษพาตนเองตรงเข้าไปยังห้องนอนกว้างด้วยความสิ้นหวังหมดเรี่ยวแรงแม้แต่จะก้าวขาเดิน ทิ้งตัวนอนลงบนเตียงทั้งน้ำตา ในตอนนี้เขาคงหมดโอกาสที่จะคืนดีกับปราภัทรสรแล้ว ยิ่งมีเรื่องลูกเข้ามามันก็ยิ่งทำให้มันยุ่งยากมากขึ้นไปอีก เขาและเธอมันคงเหมือนเส้นขนานที่ไม่มีทางมาบรรจบกันได้อีกต่อไป