ตอนที่ 2 ผู้ทรงอิทธิพลของหัวใจ (2)

ร่างบางในชุดเดรสแขนกุดตัวสวยลายดอกกุหลาบสีชมพูสดเดินควงแขนพี่ชายในชุดสูทสีดำสนิทสุดหรูเข้ามาในบริษัท ด้วยเพราะไม่อยากอยู่บ้านเลยขอตามมา โดยมีแบรทกับโรมเดินตามมาห่างๆ พนักงานที่ยกมือขึ้นทำความเคารพราฟาเอลลอบมองแพรวพิชชาอย่างสนใจ จนคนถูกมองอดที่จะประหม่าไม่ได้เลยต้องชวนคนข้างกายคุย

“พวกเขาต้องคิดว่าแพรวเป็นแฟนพี่ราล์ฟแน่เลยค่ะ ดูสิมองกันใหญ่เลย สงสัยจะจำแพรวกันไม่ได้” แพรวพิชชาพูดติดตลกอย่างไม่ได้คิดอะไร ต่างกับราฟาเอลที่ใช้หางตามองน้องสาวนอกไส้ยิ้มๆ และปรับสีหน้าเรียบนิ่งเหมือนเดิมราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

“จะมองก็ปล่อยให้เขามองไปเถอะ ใครจะคิดอะไรยังไงเราห้ามไม่ได้หรอก และก็ไม่จำเป็นที่จะต้องมานั่งอธิบายความสัมพันธ์ของเราให้ใครเข้าใจ” ราฟาเอลมองมือที่เกาะแขนเขาเอาไว้ ก่อนจะปลดมือบางออก แล้วเขาฝ่ายเป็นโอบเอวคอดกิ่วแทน แบรทกับโรมที่เดินตามหลังมาต่างมองสบตากัน และยักคิ้วให้กันอย่างรู้ว่าอะไรเป็นอะไร

“ค่ะ” แพรวพิชชายิ้มหวานไม่ได้โต้แย้งใดๆ ทั้งสิ้น

ราฟาเอลพาร่างบางมานั่งที่โซฟาภายในห้องทำงานหรูหรา ที่มีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน และสิ่งที่ทำให้แพรวพิชชาไม่ชอบเอามากๆ ก็คือบาร์เครื่องดื่มขนาดกระทัดรัด ซึ่งมันไม่มีความจำเป็นอะไรเลยที่จะต้องมาอยู่ในนี้เลยสักนิด

“เข้ามาในห้องทำงานพี่ทีไรหน้างอทุกทีเลยน้องแพรว ผ่านไปนานเท่าไหร่ก็ไม่เปลี่ยนจริงๆ ตั้งแต่เด็กจนโตเป็นสาวเลย” ราฟาเอลยิ้มในหน้า ยกมือโยกศีรษะเล็กอย่างเอ็นดู รู้ถึงสาเหตุว่าทำไมน้องสาวนอกไส้ที่เขาไม่เคยนับว่าเป็นน้องมาตั้งนานแล้ว

“ก็แพรวไม่ชอบที่พี่ราล์ฟเอาเหล้ามาไว้ในนี้นี่คะ ไม่รู้ว่าวันๆ ดื่มกี่แก้ว อยู่ใกล้มือขนาดนี้จะอดใจได้ยังไงกัน” แพรวพิชชามองค้อนพี่ชาย ปากก็ขมุบขมิบไม่หยุด ที่บ่นก็เพราะว่าห่วงสุขภาพของเขา แต่ก็ไม่รู้ว่าราฟาเอลจะรับรู้ความห่วงใยของเธอรึเปล่า

ราฟาเอลยิ้มน้อยๆ ก้าวเข้าไปประชิดร่างบางของคนที่บ่นเขาด้วยหัวใจแช่มชื่น ประคองไหล่กลมกลึงเอาไว้หลวมๆ

“ไม่ต้องมากอดเลย” แพรวพิชชาสะบัดหน้าหนีอย่างแง่งอน กอดอกทำท่าประท้วงกลายๆ

“พี่ไม่ค่อยได้ดื่มแล้ว เพราะกลัวคนแถวนี้จะบ่นพี่จนหูชาหากว่าเป็นอะไรไป” เขาเป็นอย่างที่พูดจริงๆ เพราะทุกครั้งที่คุยกันน้องน้อยของเขาจะย้ำอยู่เสมอว่าอย่าดื่มเยอะ จนเขาปฏิบัติตามคำพูดกึ่งสั่งนั้นโดยอัตโนมัติ เรียกได้ว่าแทบจะไม่ได้ดื่มเลยดีกว่า

“แน่นะคะ ไม่ใช่ว่าพูดเพื่อให้แพรวเลิกบ่น” แพรวพิชชาหรี่ตามองอย่างจับผิด

“โกหกแล้วพี่จะได้อะไรล่ะ หืม” คนอย่างเขาไม่มีคำว่าโกหกอยู่แล้ว ตรงไปตรงมาในทุกๆเรื่องไม่เว้นแม้แต่ความรู้สึก

“ถ้าพี่ราล์ฟยืนยันแพรวก็เชื่อค่ะ ถ้างั้นท่านประธานใหญ่ของบารานอฟก็ทำงานได้แล้วค่ะ แพรวจะนั่งรออยู่ที่โซฟา หรือถ้ามีอะไรให้ช่วยบอกได้เลยนะคะ แพรวยินดีช่วยพี่ราล์ฟทุกอย่างค่ะ” แพรวพิชชาแกะมือที่โอบบ่าเธอเอาไว้ออก แล้วจูงมือใหญ่ไปส่งยังโต๊ะทำงาน

“นั่งดูหนัง ฟังเพลงไปก่อนนะน้องแพรว พี่ขอเวลาเคลียร์งานก่อน เสร็จแล้วจะได้ออกไปหาอะไรอร่อยๆ ทาน” แพรวพิชชาพยักหน้า หมุนตัวเดินออกมายังมุมส่วนตัวของห้องทำงานใหญ่ที่มีทีวีจอขนาดยักษ์ และเครื่องให้ความบันเทิงอีกหลายอย่างแทน

ระหว่างที่ราฟาเอลตั้งหน้าตั้งตาทำงาน แพรวพิชชานั่งดูภาพยนตร์ฝรั่ง จู่ ๆ ประตูห้องทำงานก็ถูกเปิดเข้ามาโดยพลการไร้เสียงแจ้งจากเลขาหน้าห้อง สองหนุ่มสาวที่ต่างอยู่ในโลกของตัวเองพลันเงยหน้าขึ้นมองแทบจะพร้อมกัน

“พี่ไอด้า” แพรวพิชชาเอ่ยชื่อของผู้บุกรุกอย่างไม่ใคร่จะพอใจเท่าไหร่

“น้องแพรว กลับมาแล้วเหรอจ๊ะ ว่าแต่กลับมาวันไหนล่ะ” สาวสวยหุ่นนางแบบนามว่าไอด้าถามเสียงอ่อนหวาน เอียงใบหน้าสวยเฉี่ยวมองคนที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนโซฟาอย่างสำรวจอย่างตระหนี่ถี่ถ้วน

“แพรวเพิ่งจะกลับมาถึงเมื่อวานนี้เองค่ะ” แพรวพิชชาตอบสั้นๆ เพราะไม่รู้ว่าจะคุยอะไรด้วย แต่ไม่ใช่สำหรับราฟาเอล

“มาทำไมอารดา บอกแล้วไงว่าฉันไม่ชอบให้คนนอกมายุ่งวุ่นวาย ที่นี่ไม่ใช่สถานที่ที่เธอจะมาเดินเล่นตามใจชอบได้”ราฟาเอลพูดด้วยน้ำเสียงห้วนจัดบ่งบอกว่ากำลังไม่พอใจอย่างที่พูดจริงๆ ร่างสูงสมาร์ทลุกขึ้นจากเก้าอี้ทำงานมาหยุดยืนจ้องใบหน้าเฉี่ยวด้วยสายตาดุดัน

แพรวพิชชามองคนทั้งคู่อย่างสนใจ จริงๆ แล้วเธอก็ไม่ได้ชอบอารดาเลยสักนิดเดียว แม้จะเคยเจอหน้ากันเพียงไม่กี่ครั้งก็ตาม ดีแล้วที่พี่ชายของเธอไม่หลวมตัวไปชอบคนอย่างนี้ อยู่ต่อหน้าราฟาเอลก็จะทำเป็นว่ารักและเอ็นดูเธอ หน้าไหว้หลังหลอกแบบนี้ใครจะไปชอบลง

“ไอด้าไม่ได้มาเดินเล่นสักหน่อย แค่คิดถึงคุณเลยมาหากะว่าจะมาชวนออกไปหาอะไรทานตอนกลางวันด้วยกัน ไม่คิดเลยว่าจะได้มาเจอน้องแพรวที่นี่ พาน้องแพรวไปด้วยกันนะคะ” อารดายิ้มหวาน เข้าไปเกาะแขนแกร่งอย่างออดอ้อนออเซาะ บดเบียดร่างกายเข้าหาอย่างยั่วยวน แต่ในเวลาไม่ถึงนาทีก็ต้องเซถลาจนเกือบจะเสียการทรงตัว เพราะโดนราฟาเอลผลักออกอย่างไม่ใยดี

“ราล์ฟ!” เสียงฉุนเฉียวตะคอกเรียกชื่อชายหนุ่ม

“อย่าเอามือเธอมาโดนตัวฉันไอด้า” ราฟาเอลพูดเสียงเย็น

“ทำไมคุณต้องรุนแรงกับไอด้าด้วยคะ ไอดาเป็นแฟนคุณนะคะราล์ฟ อีกอย่างไอด้าเป็นลูกสาวของคนที่คุณร่วมลงทุนในโครงการคอนโดหรูมากมายทั่วกรุงเทพเลยนะ หากคุณพ่อรู้ว่าคุณปฏิบัติตัวกับไอด้าแบบนี้มันจะไม่เป็นผลดีกับตัวคุณเองนะราฟาเอล” อารดาหยิบยกบิดาขึ้นมาอ้าง เพื่อหวังให้ราฟาเอลฉุกคิดขึ้นมาแล้วทำดีกับเธอ

“ฉันไม่เคยตกลงเป็นแฟนกับเธอนะไอด้า อย่ามาทึกทักเอาเอง ฉันว่าฉันพูดเรื่องนี้กับเธอมาหลายรอบแล้วนะ นอนกับเธอฉันยังไม่เคยคิดอยากจะนอนด้วยเลย หยุดคิดเองเออเองได้แล้วอารดา ฉันกับพ่อเธอแค่ทำธุรกิจร่วมกัน อย่าได้ริอาจใช้ความคุ้นเคยระหว่างฉันกับพ่อเธอเป็นบันไดในการเข้าหาฉัน ทุเรศสิ้นดีพูดมาได้ยังไงว่าฉันเป็นแฟนกับเธอ การลงทุนทำธุรกิจไม่ได้หมายความว่าฉันจะต้องเอาเธอมาทำเมียด้วย พูดกันตามหลักแล้วเงินฉันมีมากกว่าพ่อเธอมากมายหลายเท่า ไม่จำเป็นจะต้องง้อให้ใครร่วมทุนด้วยเลย พอเธอต่างหากที่เดินมาขอฉันเอง” ไม่ทันตั้งตัวราฟาเอลก็คว้าคางของไฮโซสาวแล้วบีบแน่น แววตาดุดันจ้องหน้างามเขม็ง

“ปล่อยไอด้านะราล์ฟ มันเจ็บ!” อารดาหน้าเหยเกด้วยความเจ็บปวด พยายามจะแกะมือหนาออกแต่ก็ทำไม่ได้ เพราะสู้แรงที่มีมากกว่าไม่ไหว