ตอนที่ 20

“คุณพ่อแอบไปเดินเล่นในสวนหรือคะ ดึกแล้วน้ำค้างลงจัดแบบนี้ เดี๋ยวก็ไม่สบายเอาหรอก คุณพ่อนี่ น่าตีจริง ๆ เลยนะคะลุงทอง”

“คุณปราง” เสียงทอดอ่อนอย่างเป็นห่วงเป็นใยของลุงทองดังแว่วมาตามสาย “กลับมาบ้านนะครับ กลับมาส่งคุณพ่อของคุณปรางครั้งสุดท้าย พวกเรารอคุณปรางอยู่นะครับ” เพราะเป็นแค่ลูกน้อง ไม่อาจจัดการใด ๆ เองได้ ลุงทองจึงต้องรอทายาทคนเดียวของเจ้านายกลับไปจัดการ

แม้จะพยายามหลอกตัวเองว่าสิ่งที่ลุงทองพูดไม่ใช่เรื่องจริง แต่พอผู้สูงวัยย้ำชัดมาอีกครั้ง มะปรางก็สูดลมหายใจลึกเพื่อตั้งสติ

“ค่ะ ปรางจะรีบไป”

พอลุงทองวางสายไปแล้ว มะปรางจึงสะอื้นไห้ออกมาอย่างสุดจะกลั้น

“คุณพ่อ...”

          แม้น้ำตาไหลอาบสองแก้มเนียน แต่เพราะตระหนักถึงหน้าที่ของลูกสาวคนเดียวของพ่อ มะปรางจึงก้มใช้ปากแกะเนกไทที่ข้อมือ แต่มันยากเหลือเกิน ในเมื่อเธอทั้งสะอื้นไห้ ทั้งเร่งรีบ อะไรก็ดูเหมือนไม่เป็นใจเอาเสียเลย กว่าจะแกะเนกไทออกจากข้อมือได้ก็ใช้เวลาพอสมควร

พอแกะพันธนาการออกจากข้อมือได้ มะปรางก็รีบลุกขึ้นยืน ทว่าขาที่อ่อนแรงก็ทำให