-11- มันมายุ่งกับคนของพี่

ข้าวหอมสะดุ้งตกใจที่จู่ๆนิรินที่เดินมาจากข้างหลังดึงโทรศัพท์เครื่องใหม่ออกไปจากมือ คนตัวเล็กลุกขึ้นก่อนจะดึงกลับมาแล้วถือไว้แน่นจนเพื่อนหรี่ตามองเพื่อจับพิรุธ 

หันไปเก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋าแล้วนั่งนิ่ง นิรินเดินมานั่งฝั่งตรงข้ามแล้วมองแบบไม่ละสายตา ข้าวหอมยกกำปั้นขึ้นเหมือนกำลังบอกว่าให้เพื่อนเลิกทำท่าทางแบบนั้นเสียที

"ฟ้ากับยี่ไปไหนอ่ะ?" บ่ายเบี่ยงถามคำถามอื่นเพื่อเปลี่ยนความสนใจของนิริน คนตรงหน้าพยักเพยิดให้เธอหันไปมองยี่หวากับปลายฟ้าที่เดินมาพร้อมถุงขนมเต็มมือ

"อย่าพึ่งบ่นนะ ยี่ไม่ได้ใช้เงินเยอะ อันนี้พี่รามิลฝากมาให้ข้าว" ยี่หวายื่นถุงที่มีแต่ขนมกับเครื่องดื่มมาให้ คนตัวเล็กรับมันมาด้วยความงุนงงก่อนจะเหลือบไปเห็นกระดาษโน๊ตใบสีชมพูแปะเอาไว้กับซองขนมด้านใน หยิบมันออกมาดูก่อนจะเห็นข้อความที่ทำให้หลุดยิ้ม

"กิน Chocolate เยอะๆจะได้อารมณ์ดี  

คิดถึงนะครับ"

"ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อะไร" คนตัวเล็กหุบยิ้มลงแล้วเอากระดาษแผ่นนั้นซ่อนไว้ข้างหลัง ดวงตากลมหันไปสบกับคนที่ยืนยิ้มอยู่ตรงมุมเสา รามิลยืนกอดอกมองมาแล้วทำมือราวกับบอกเธอว่าให้กินขนมที่เขาซื้อมาให้ก่อนโบกมือลาแล้วเดินไป

"ฟ้าว่าข้าวกับพี่รามิลนี่...มีอะไรปิดบังป่ะเนี่ย"

"ไม่มีสักหน่อย คิดไปเองแล้ว" เฉไฉแล้วรีบรวบของทำเป็นรีบเดินขึ้นห้องเพื่อออกจากสถานการณ์ที่โดนคาดคั้นอยู่ตอนนี้ แต่เพื่อนก็ยังวิ่งตามกันมาแล้วเอ่ยปากแซวไม่เลิก

"ต้องมีอะไรที่พวกเราไม่รู้แน่ๆ เดี๋ยวนี้ปิดบังหรอ" ยี่หวาหน้ามุ่ยลงทำเหมือนกำลังงอนเธอที่ปิดบังอะไรอยู่ คนตัวเล็กทำแค่ปฏิเสธว่าไม่มีอะไรเหมือนอย่างเคยแล้วเดินหนีไป

เสียงอาจารย์บอกเลิกคลาสพอดีกับที่เสียงแจ้งเตือนแชทดังขึ้น ข้าวหอมหยิบมันขึ้นมาดูก็เห็นเป็นข้อความของรามิลที่ส่งมาบอกเธอว่าเขารอรับอยู่ที่เดิม รีบรวบของใส่กระเป๋าเพราะกลัวอีกคนจะรอนาน แต่เสียงเรียกของนิรินดังขึ้นมาซะก่อน

"แกจะรีบไปไหน? วันนี้ต้องทำงานหรอ?"

"อะ อื้ม ใช่ ต้องรีบไปอ่ะ" พูดโกหกเพื่อนออกไปทั้งที่เธอไม่ได้ทำงานที่บาร์ตั้งแต่ที่มาอยู่กับรามิลแล้ว เพราะรุ่นพี่ตัวสูงบอกว่าไม่อยากให้เธอไปทำงานที่แบบนั้น ถึงจะดูเหมือนเขาไม่มีสิทธิ์ออกคำสั่งแต่ว่าเธอดันทำตามที่เขาบอกไปซะทุกอย่าง

ขาเรียวก้าวจ้ำก้มดูนาฬิกาที่ข้อมือ มัวคุยกับเพื่อนอยู่นานเลยกลัวว่ารามิลจะหงุดหงิดที่ต้องมาคอย มองเห็นรถหรูจอดอยู่ในมุมเดิมไม่ไกล กำลังจะออกตัวเดินลงบันไดไปก็ต้องชะงักหันไปหาใครบางคนที่จับแขนเธอไว้

"น้องข้าวหอม...." คนตัวเล็กเลิ่กคิ้วถามเขาว่ารู้จักกับเธอด้วยหรอ ยืนนึกอยู่สักพักคนตรงหน้าก็ยื่นกระดาษแผ่นหนึ่งมาให้ มันเป็นฉลากที่จับพี่รหัสกับน้องรหัสที่พึ่งจะจับไปเมื่อวันก่อน

"พี่เป็นพี่รหัสข้าวหรอคะ?" คนตรงหน้าเธอยิ้มรับแล้วพยักหน้า

"พี่ชื่อธีธัช เรียกพี่ว่าธีก็ได้" อีกคนดูเป็นมิตรจนเธออดที่จะยิ้มตอบกลับไม่ได้ มือบางถูกเขาจับให้แบออกแล้วอีกคนก็วางลูกอมไว้ให้ 

"ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ พี่รู้ชื่อข้าวแล้วใช่ไหม"

"ดาวคณะเลยนะ จะไม่รู้ได้ยังไง" ข้าวหอมยกมือเกาที่ต้นคอแก้เขินกับคำว่าดาวคณะ เพราะอีกคนคุยสนุกก็เลยลืมไปเลยว่ามีใครบางคนรอเธออยู่

รามิลมองดูรอยยิ้มหวานเรี่ยราดอย่างไม่ชอบใจเท่าไหร่ ตั้งใจจ้องเข้าไปอีกยามเห็นเหมือนคนตัวเล็กยื่นโทรศัพท์ให้อีกคนสแกนอะไรบางอย่าง คงไม่ได้ให้คอนแทคไปหรอกมั้ง

"ไอธีมาคุยอะไรด้วย" ถามทันทีที่คนตัวเล็กก้าวมานั่งบนรถ น้ำเสียงเข้มของเขาแอบน่ากลัวนิดหน่อย

"มาบอกว่าเป็นพี่รหัสข้าว..."

"ไอธีเป็นพี่รหัสเราหรอ"

"อื้ม ตกใจอะไรขนาดนั้นอ่ะ" คาดเข็มขัดแล้วทำหน้าไม่เข้าใจกับอาการของรามิลไปด้วย

"แล้วเมื่อกี้ให้มันสแกนอะไร"

"ไลน์"

"นี่เจอวันเดียวให้ไลน์มันแล้วหรอ!?"

"ก็เขาเป็นพี่รหัส พี่จะเสียงดังทำไมเนี่ย" รามิลจิ๊ปากเสียงดังแล้วขับรถออกจากตรงนั้น ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงหงุดหงิดมากขนาดนี้

รามิลไม่รู้ว่าควรจะหงุดหงิดอะไรก่อนดี ทั้งคนตัวเล็กที่ยิ้มเรี่ยราด ทั้งเรื่ิองให้คอนแทคคนอื่นไปง่ายๆ แล้วยังมารู้ว่าธีธัชรุ่นน้องที่ล่ำลือเรื่องความหล่อมาเป็นพี่รหัสเธออีก หรือจริงๆแล้วเขาจะหงุดหงิดกับทุกอย่างที่คิดเลยกันแน่นะ แต่ถึงธีธีชมันจะหล่อยังไง ก็ยังหล่อน้อยกว่าเขานิดนึงอยู่ดี ไม่สิ....เขาหล่อกว่ามันตั้งหลายเท่า แถมรวยกว่าด้วย

"แม่ง!" รามิลทุบที่พวงมาลัยรถจนคนตัวเล็กเบาะข้างคนขับสะดุ้งตกใจ

"เป็นอะไรเนี่ย ตกใจหมดเลย"

"หงุดหงิด"

"หงุดหงิดอะไรอ่ะ"

"........." เอ้า ไม่ตอบกันซะอย่างนั้น

ข้าวหอมวิ่งตามรามิลที่เดินไม่รอเธอ ประตูห้องถูกผลักเข้าไปเต็มแรงจนกระแทกกับชั้นที่วางอยู่ ก้มลงเก็บรองเท้ามี่เขาถอดกระจัดกระจายมาวางบนชั้นให้ดีแล้วถอดของตัวเองวางไว้ข้างกัน

"พี่รามิล..." ไม่มีเสียงตอบรับจากคนที่เธอเรียก ข้าวหอมเดินไปนั่งลงข้างคนตัวสูงที่นั่งเงียบอยู่บนโซฟา ทำไมเขาถึงดูหงุดหงิดขนาดนี้นะ

"ข้าวทำอะไรผิดหรอ" รามิลหันมามองสบแววตาใสซื่อที่ดูเหมือนว่าจะไม่รู้อะไรเลยจริงๆว่าตัวเองทำให้เขาหงิุดหงิด

"เอามา" รามิลแบมือแล้วพูดในสิ่งที่เธอไม่เข้าใจ รุ่นพี่ตัวสูงหลับตาลงแล้วชี้ไปยังถุงที่เธอถือมา ข้าวหอมยื่นให้แต่โดยดีเพราะนั่นมันก็แค่ถุงใส่ขนมที่เขาซื้อให้

"หงุดหงิดเพราะจะเอาขนมคืนหรอ"

"ไม่ใช่สักหน่อย" ลูกอมรูปหัวใจแปลกแยกไปจากขนมที่เขาซื้อให้เธอถูกหยิบแล้วเหวี่ยงลงถังขยะตรงมุมห้อง

"ทิ้งทำไมอ่ะ" ริมฝีปากเล็กยู่ลงแล้วมองดูลูกอมในถังขยะด้วยความเสียดาย เป็นอะไรของเขานะ

"ห้ามกินของจากมัน กินแค่ของพี่ก็พอ"

"พี่ไม่ชอบพี่ธีหรอ?"

"ตอนแรกก็ไม่ได้ไม่ชอบ แต่ตอนนี้เริ่มจะไม่ชอบมันแล้ว"

"อ้าว ทำไมละ?" ข้าวหอมยังคงเอียงคอถามแบบไม่รู้อะไรเลย จะซื่อไปถึงไหน เพราะแบบนี้เขาถึงไม่อยากให้เธอไว้ใจใคร นอกจากเขาคนเดียว

"มันมายุ่งกับคนของพี่ แล้วพี่ควรจะชอบมันหรอ"

"คนของพี่?"

"ก็นี่ไงคนของพี่" รามิลชี้ไปที่อีกคนส่วนเธอก็ชี้ไปที่ตัวเองอย่างแปลกใจเหมือนกัน

"ข้าวไปเป็นคนของพี่ตอนไหน"

"ต้องให้ทวนไหมละ เอาตอนนี้เลยก็ได้นะ กำลังอยากเอาอยู่พอดี"

"หยุดเลย"คนตัวเล็กดันอกปรามคนที่พุ่งเข้ามาหาเธอ อีกคนยอมถอยลงไปนั่งแต่โดยดี แล้วล้มตัวลงนอนหนุนตักเธอแทน มือบางถูกจับไว้ก่อนปลายจมูกจะหอมไปตามหลังมือ

"ห้ามสนใจผู้ชายคนอื่น"

"เป็นแค่ลูกค้าสั่งได้ด้วยหรอ"

"ก็จะสั่งอ่ะ" น้ำเสียงติดเอาแต่ใจนิดหน่อยพูดขึ้นแล้วเอาแต่จับมือเธอพลิกเล่นไปมา

"เอาแต่ใจ"

"ยอมรับ"

"ลุกได้แล้ว ข้าวต้องไปร้านเน็ต" รามิลลุกขึ้นมาแล้วมองหน้าเธอ จู่ๆก็เดินไปในห้องสักพักก่อนจะออกมาพร้อมกับโน๊ตบุ๊คยี่ห้อแพงแล้วยื่นให้

"จะไปทำไม เอาของพี่ไปใช้สิ"

"ได้หรอ"

"ก็ยื่นให้อยู่นีี่ไง ทำที่ห้องนี่แหละ ร้านแบบนั้นมีแต่พวกผู้ชายเยอะแยะ" ดูเหมือนจะเป็นประโยคธรรมดาแต่ก็ดูแสนหวงไม่เบา พึ่งรู้ว่ารามิลเป็นคนแสดงออกชัดเจนมากขนาดนี้เลย

"ขอบคุณ"

"ค่ะด้วยสิ"

"ขอบคุณค่ะพี่รามิลขาา พอใจรึยังละ" รามิลยิ้มแล้วยื่นมือไปลูบหัวคนพูดประชด ยิ่งมองก็ยิ่งน่ารัก 

"ขอบคุณที่เลี้ยงข้าวครับน้องนิริน" นิรินยิ้มให้ทิวเขาด้วยใบหน้าแดงกล่ำ ถึงจะรู้จักกันในฐานะรุ่นพี่แต่ว่าก็ไม่เคยมานั่งร้านอาหารด้วยกันสองต่อสองแบบนี้สักที

รถของเธอดับระหว่างทางกลับบ้าน ยืนโบกอยู่นานก็ไม่มีใครจอด โทรหาผู้เป็นพ่อก็ไม่มีใครรับสาย บังเอิญทิวเขาผ่านมาตรงนั้นแล้วอาสาช่วยเธอไว้ เธอก็เลยขอเลี้ยงข้าวเขาตอบแทน อีกคนตอบรับแบบไม่ได้ปฏิเสธอะไร

ยามมองทิวเขาใกล้ขึ้นก็ยิ่งรู้สึกว่าใบหน้าอีกคนมีสเน่ห์มาก ท่าทีเอาใจใส่ ถามไถ่ พูดเพราะทำให้นิรินหลุดไปในภวังค์แทบทุกที แต่ไม่ทันจะได้เพ้อฝันไปไกลใครคนหนึ่งก็เดินเข้ามา

"มาด้วยกันได้ไงเนี่ย" ริวนั่งลงเก้าอี้ข้างเธอแบบไม่ได้เอ่ยปากขอ แต่เธอก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรนัก

"พอดีกูไปเจอน้องรถเสีย"

"รถเสียแล้วจบด้วยการกินข้าวเนี่ยนะ?"

"นิเป็นคนขอเลี้ยงพี่ทิวเขาเองค่ะ อยากขอบคุณอ่ะ" คนนั่งข้างเธอทำหน้าเข้าใจ แล้วไม่พูดอะไรต่อ

ยืนมองดูรุ่นน้องคุณหนูเดินโบกมือลาเพื่อนเขาด้วยรอยยิ้มออกนอกหน้า ดูยังไงก็คงตกหลุมรักทิวเขาไปแล้วแน่ๆ แต่เพื่อนเขาละมันจะคิดยังไง

"มึงชอบน้องนิรินหรอ?"

"กูดูเหมือนชอบอ่อ"

"ไม่รู้สิ ก็ไม่มั้ง"

"น้องไม่ใช่สไตล์กูมึงก็รู้"

"แล้วสไตล์มึงเป็นแบบไหน แบบน้องปลายฟ้า?"

"รู้มากนะมึงอ่ะ" มองเพื่อนที่ชิ่งเดินหนีไปก่อนอย่างคิดไม่ตก เกิดทิวเขาสนใจปลายฟ้าอย่างที่เขาบอก ทีนี้มันจะรักกี่เศร้ากันละเนี่ย