-12- ขอค่าสอนด้วย

ข้าวหอมมองขนมที่ถูกโยนทิ้งลงถังขยะเหมือนอย่างเคย หลังจากวันนั้นขนมที่ธีธัชเอามาให้แทบทุกวันก็โดนโยนทิ้งตลอด ถอนหายใจแบบไม่ใส่ใจกับอาการของรามิลที่เดินหงุดหงิดเข้าไปในห้องแล้ว

นั่งลงหยิบงานที่ต้องส่งอาจารย์วันพรุ่งนี้ขึ้นมาดู โน๊ตบุ๊คยี่ห้อหรูที่เขาให้เธอไว้ใช้ถูกเปิด หน้าจอตั้งค่ารหัสผ่านที่เธอรู้ดีเพราะรามิลเป็นคนบอก รูปภาพหน้าจอแสดงขึ้นมาเป็นรูปของอีกคนอยู่ในสระว่ายน้ำแบบที่ใส่แค่กางเกงเท่านั้น ก็ไม่รู้จะอยากโชว์ไปทำไม คนบ้านี่....

นั่งพิมพ์งานไปนานเท่าไหร่ก็ไม่อาจรู้ รามิลเปิดประตูออกมาดูคนตัวเล็กที่ยกกำปั้นทุบหัาตัวเองเบาๆ เรียวคิ้วขมวดแน่นแล้วจ้องที่จอนิ่งเหมือนกำลังคิดอะไรไม่ออก

"เป็นอะไร?"

"กดตั้งค่าตรงนี้ไม่เป็น งงอ่ะ" รามิลเดินไปมองหน้าจอแล้วนั่งซ้อนข้างหลังเธอ เอื้อมแขนไปกดตั้งค่าให้เธอดูอย่างละเอียด คนตัวเล็กนั่งสนใจสิ่งที่เจาสอนเป็นอย่างดี 

"เก่งนี่ สอนแปปเดียวก็เข้าใจ"

"ก็ถ้าคนสอนใจเย็นแบบพี่ ก็เข้าใจแหละ" 

"ขอค่าสอนด้วย" ปลายนิ้วแตะลงที่แก้มตัวเองแล้วหันข้างไปให้เธอ ข้าวหอมกดจมูกลงไปหอมแก้มเขาแบบที่ต้องการ ก่อนรามิลจะหันอีกข้างมาให้เธอทำแบบเดียวกัน 

"แล้วพี่ทิ้งขนมของพี่ธีทุกวันเลย น่าเสียดาย"

"จะเสียดายของมันทำไม อยากกินอะไรก็แค่บอก เดี๋ยวพี่ซื้อให้เอง" พอพูดถึงธีธัชก็เป็นอันหงุดหงิดขึ้นมาทุกที คนตัวเล็กทิ้งตัวลงพิงอกเขาแล้วยกโน๊ตบุ๊คมาวางตรงหน้าขาแทน แขนแกร่งโอบกอดรอบตัวเธอเอาไว้ กลิ่นหอมจากเส้นผมเร้าให้เขาหอมหัวเธออยู่สักพัก

"เอ้อ อาทิตย์หน้าข้าวไปนอนบ้านนิรินคืนนึงนะ"

"แปลกจัง พี่่ก็มีธุระวันนั้นพอดี ยังคิดอยู่เลยว่าอาจต้องให้เราอยู่ห้องคนเดียว ทำไมไปนอนบ้านนิรินละ ไปกันหมดเลยรึเปล่า"

"ไปกันหมดเลย พอดีที่บ้านนิรินจัดงาน"

"ดีเหมือนกัน พี่จะได้ไม่เป็นห่วง" คำว่าเป็นห่วงที่ออกจากปากเขาทำให้เธอมีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ก็บอกแล้วว่าเวลาอยู่กับรามิลเขาทำให้เธอรู้สึกมีค่ามากซะจนห้ามใจไม่ให้ไปรู้สึกอะไรได้ลำบาก

"ว่าแต่พี่รามิลไม่กลับบ้านบ้างหรอ ข้าวมาอยู่กับพี่ระยะนึงแล้ว ไม่เห็นพี่กลับบ้านบ้างเลย"

"ไม่เห็นมีอะไรให้น่ากลับนี่"

"พี่รวยมาก บ้านก็ต้องใหญ่มากแน่ ไม่น่าอยู่หรอ?"

"ไม่คุยเรื่องนี้แล้ว" รามิลกอดเธอแน่นขึ้นแล้วซุกหน้าลงบนไหล่ กดจูบที่ต้นคอขาวแล้วหลับตาลง ข้าวหอมเอียงคอมองเล็กน้อยแล้วนั่งคิดในใจ หรือว่าที่บ้านเขามันจะไม่น่าอยู่จริงๆ

"มือปลาหมึกอีกแล้วนะ" ตีมือหนาที่บีบเค้นหน้าอกเธอเล่นตอนทีเผลอ 

"ใกล้เสร็จยัง"

"อีกนิดนึง"

"แต่พี่อยากเสร็จแล้วอ่ะ"

"หืม?"

"ขอเอาก่อนแล้วค่อยมาทำต่อนะ" ประคองหน้าเธอหันมาให้เขาได้บดจูบ มือเอื้อมไปหยิบโน๊ตบุ๊คขึ้นวางบนโซฟา ปลดกระดุมเสื้อนักศึกษาเธอออกด้วยมือเดียว ผละออกมาเพราะมือบางดันที่อกเขา

"ขอทำนะครับ แค่รอบเดียว"

"แต่ว่า..."

"มะรืนต้องจ่ายค่ายาแม่ไม่ใช่หรอ?"

"กะ ก็ได้"สุดท้ายก็ต้องยอมให้เขาครอบครองอีกครั้ง ให้ตายเถอะ.....

@บ้านนิริน

"ดูตัวหรอ!?" ยี่หวาอุทานเสียงดังลั่น นิรินพยักหน้าด้วยใบหน้าเศร้าหมอง ส่วนปลายฟ้ากอดเพื่อนอยู่อย่างให้กำลังใจ

"คือจะให้ดูตัววันนี้เลยอ่ะหรอ พ่อแกตั้งใจหรอว่ะ" ข้าวหอมหันไปถามเพื่อน ดูแล้วพ่อของนิรินคงกลัวลูกจะไปคว้าใครที่ไม่ถูกใจเข้า หรือไม่ก็ทำไปเพื่อธุรกิจแน่ๆ

"ตอนแรกฉันคิดว่าพ่อแค่จัดงานเลี้ยงธรรมดา ไม่รู้ว่านัดดูตัวด้วยอ่ะ"

"ถ้ารู้ล่วงหน้าแล้วนิจะทำอะไรได้ละ ฟ้าว่ายังไงก็ต้องทำตามคำสั่งคุณพ่ออยู่ดีอ่ะ" ยี่หวาพยักหน้าเห็นด้วย นิรินได้แต่ถอนหายใจ รู้ดีอยู่แล้วว่าปฏิเสธผู้เป็นพ่อไม่ได้ อึดอัดจนจะบ้า

เสียงเคาะประตูดังขึ้นเป็นข้าวหอมที่เดินไปเปิด แม่บ้านเข็นราวที่มีชุดราตรีแสนสวยเข้ามา ตามด้วยเซ็ตเครื่องประดับและรองเท้า นิรินละความสนใจเรื่องการดูตัวแล้วลุกขึ้นมาเช็ดดูความเรียบร้อยของชุดที่เธอเลือกไว้

ชุดราตรีแขนตุ๊กตาสีชมพูอ่อนกับกระโปรงแต่งดีเทลสั้นหน้าหลังยาวถูกหยิบมาแนบกับตัวข้าวหอมตนเธอทำหน้าเลิ่กลั่ก

"ฟ้าว่าข้าวใส่ชุดนี้ต้องสวยมากแน่"

"หึ ไม่เอาอ่ะ" ปฏิเสธเสียงหลงแล้วยกมือส่ายไปมาปฏิเสธ นิรินดันหลังอีกคนเข้าหากระจกแล้วเทียบให้ดู พิจารณาสักพักแล้วยิ้มขึ้นมา จังหวะเดียวกับที่ช่างแต่งหน้าทำผมที่เธอนัดมาเดินเข้ามาพอดี

"มาพอดีเลย ของข้าวหอมขอแบบไม่จัดมากนะคะ ให้มองดูธรรมชาติ สบายตา แต่ก็ยังสวยอยู่"

"แล้วทำไมแกบรีฟของฉันคนเดียวอ่ะ"

"ของแกคนเดียวที่ไหน ของยี่กับฟ้า ฉันบรีฟไปหมดละ ก็วันลองชุดแกไม่ยอมมาอ่ะ"

"ก็ไม่อยากแต่งแบบนี้"

"ฉันสั่งตัดชุดมาแล้ว เพราะงั้นใส่ซะ" ถอนหายใจมองชุดที่นิรินแขวนกลับไปที่ราวอย่างเก่า ในเมื่อเพื่อนเสียเงินไปแล้วก็คงปฏิเสธไม่ได้ ได้แต่จำใจปล่อยให้มันเป็นไปตามนั้น

"แม่มึงส่งมึงมาดูตัวลูกสาวบ้านนี้หรอ" ทิวเขาพยักหน้าตอบริวไปด้วยใบหน้าเบื่อหน่าย ถึงอย่างนั้นก็ยังต้องมาเพื่อไม่ให้เสียไปถึงธุรกิจของที่บ้าน

"ทำหน้าบูดทำไม เห็นคนลือกันว่าลูกสาวบ้านนี้สวยนะ"

"กูไม่หน้าหม้อเหมือนมึงเนอะ" ริวทำท่ากวนจับที่อกข้างซ้ายเจ็บกับคำพูดที่เพื่อนสวนมา ทำไมมีแต่คนว่าหน้าหม้ออยู่เรื่อยเลย งงนะ

"ตาทิวใช่ไหม?" ชายสูงวัยเดินเข้ามาทักก่อนพวกเขาจะสวัสดีทักทาย มือเหี่ยวย่นส่งมาแตะที่ไหล่ของทิวเขาแล้วพยักหน้าพอใจ

"แม่บอกแล้วใช่ไหม?"

"ครับ"

"นั่นไงลูกสาวลุงมาพอดี" 

คนตัวเล็กมองเพื่อนที่ตอนนี้ยิ้มได้บ้างแล้วหลังจากที่เห็นว่าคู่หมั้นเป็นใคร ดูท่าแล้วนิรินน่าจะถูกใจอยู่พอสมควรและไม่ทำท่าทีต่อต้านอีก หันมองปลายฟ้าที่เงียบไปเลยเอื้อมมือไปสะกิด

"เป็นอะไรเปล่า จู่ๆก็เงียบไป"

"ไม่มีๆ แค่เบื่ออ่ะ" ทำเป็นพยักหน้ารับทั้งที่ไม่เข้าใจมากนัก ตอนแต่งตัวยังอารมณ์ดีพูดกันเจื้อยแจ้วอยู่แท้ๆ ทำไมตอนนี้ถึงซึมได้นะ ต่างจากนิรินที่ก่อนหน้านี้อารมณ์บูดไปหมดแต่ตอนนี้ดันยิ้มร่าคุยสนุกซะงั้น

รามิลมองตามคนตัวเล็กที่ลุกขึ้นเดินออกไปจากบริเวณงานแล้วเดินตาม ขาเรียวเดินทอดยาวไปตรงสวนหลังบ้านที่ไม่มีผู้คน หยุดยืนบนสะพานเล็กที่ใช้ตกแต่งสวน แล้วมองดูพระจันทร์คืนนี้ที่สวยเป็นพิเศษ

"ตกใจหมดเลย" เพราะถูกเขาโอบกอดแบบไม่ได้ตั้งตัวจนสะดุ้งตกใจ รามิลสูดกลิ่นหอมจากกายเธอไปเต็มปอด กลิ่นน้ำหอมที่เขาไม่คุ้นเคยทำให้อยากสูดดมไม่หยุด 

"มาทำอะไรตรงนี้คนเดียว เดี๋ยวใครก็ฉุดไป".

"พูดไปเรื่อย"หมุนเธอกลับมาหาแล้วอุ้มให้นั่งบนราวสะพาน ใช้แขนรั้งเอวบางไว้กันไม่ให้ตกลงไป เวลานี้เขามองหน้าเธอได้ชัดขึ้น ปกติอีกคนก็ดูสวยมากอยู่แล้วในสายตาเขา แต่พอแต่งตัวแต่งหน้าแบบนี้แล้วยิ่งสวยเป็นบ้า

"พระจันทร์คืนนี้สวยจังเลย"

"พระจันทร์สวยมาตั้งนานแล้ว" 

จูบซับตรงซอกคอขาวของคนที่ยังเอาแต่เงยมองพระจันทร์ เหมือนเธอจะไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาสื่อเลยสักนิด ขบเม้มแผ่วเบาไม่ให้เกิดรอยอะไร ผละมองคนที่ก้มหน้ามาสนใจเขา กดจูบลงบนปากอิ่มที่ล่อตาเขาอยู่ ในตอนนี้ข้าวหอมจูบตอบเขาเป็นแล้วแต่ก็ยังไม่เก่งมากนัก

"พอแล้ว เดี๋ยวคนมาเห็น"

"คืนนี้กลับห้องนะ"

"พี่ไม่ได้จะกลับบ้านหรอ ข้าวบอกนิรินไว้ว่าจะนอนด้วยกัน"

"ไม่กลับบ้านแล้ว ส่วนเราก็กลับไปนอนที่ห้องด้วยกัน ...นะครับ" 

"คิดอะไรทะลึ่งอีกแล้วแน่ๆ"

"สวยขนาดนี้ ถ้าคืนนี้ไม่ทำก็พลาดแย่สิครับ" กำปั้นเล็กทุบที่ไหล่ของคนที่เอาแต่คิดเรื่องลามก อ้าแขนออกแล้วเขารับรู้เป็นอย่างดีก่อนจะอุ้มเธอลงมา ปล่อยให้เธอเดินกลับไปภายในงานก่อนเขาจะทิ้งระยะแล้วเดินตามไปเพื่อไม่ให้ใครสงสัย

"ไอข้าว ไปทำอะไรมา!?" 

"อะไรของแกยี่..."ข้าวหอมขมวดคิ้วใส่เพื่อนที่ถามขึ้นมาเสียงดัง 

ยี่หวาเดินมาประชิดตัวแล้วเปิดกล้องในโทรศัพท์ให้ดู ลิปสติกที่เปอะเปื้อนเต็มรอบริมฝีปากทำให้เบิกตากว้าง รีบเดินไปดึงทิชชู่มาเช็ดออกแล้วหันไปมองคนที่ยังคงมองเธอแล้วยิ้มร่ามีความสุข ฝากไว้ก่อนเถอะ.....

"ไปทำอะไรมาถึงได้เลอะขนาดนี้อ่ะ" นิรินถาม

"ปะ เปล่า คงเอามือไปถูมันอ่ะ" มองรามิลอย่างคาดโทษแล้วจิ๊ปาก คนตัวสูงก้มลงกดโทรศัพท์อยู่ไม่นานเสียงแจ้งเตือนของเธอก็ดังขึ้น

Ramil : ลืมบอกว่ากลับห้องด้วยชุดนี้นะครับคนสวย ไม่ต้องรีบถอด เดี๋ยวพี่รามิลคนนี้จะถอดให้เอง