LOGIN"พี่รามิลใจเย็นๆ" เอ่ยปรามคนตัวสูงที่เอาแต่ซุกไซร้ซอกคอเธอตั้งแต่ยังยืนอยู่ในลิฟต์ เสียงหายใจแรงของเขาเร้าให้ใจเต้นไม่เป็นร่ำสัน รามิลกดจูบแล้วดันคนตัวเล็กจนชิดกับผนังลิฟต์ บดจูบหวานหยาดเยิ้มเอาแต่ใจไม่ได้สนว่าเธออาจหายใจไม่ทันเสียด้วยซ้ำ
ดวงตากลมเหลือบไปเห็นลำดับลิฟท์ที่ใกล้จะถึงชั้นของเธอกับเขาเต็มที พยายามจะดันอีกคนออกแต่ก็ไม่เป็นผล ขาเรียวข้างหนึ่งถูกเขายกขึ้นแล้วจับเอาไว้ ไม่ได้การแล้ว ท่านี้มันออกจะดูล่อแหลมไปสักหน่อย ขืนประตูลิฟต์เปิดแล้วมีคนยื่นอยู่ต้องแย่แน่
"พี่รามิลพอก่อน" น้ำเสียงออดอ้อนมันได้ผลเพราะเขายอมหยุดแล้วผละมามองตาม แววตาแฝงความต้องการจนเธอเองยังสัมผัสได้ เสียงเตือนลิฟต์ถึงชั้นที่กำหนดทำให้ละความสนใจออกจากกัน ก้าวเดินตามรามิลที่รีบเดินไปเปิดประตูก่อน ไม่รู้ว่าเพราะเธอเดินช้าไปหรือเขาใจร้อนถึงได้เดินกลับมาแล้วช้อนตัวเธอขึ้นอุ้มพาเข้าห้องไปเอง
วางคนตัวเล็กลงบนโซฟาเพราะไม่สามารถอดทนได้อีก เสื้อสูทตัวนอกถอดโยนออกไปแล้วคลายปมเนคไทลง ทาบทับไปบนกายของหญิงสาวแล้วบดจูบ ความต้องการเขามันมากซะจนระบายออกมาจากการกระทำ ชุดราตรีตัวสวยถูกดึงช่วงอกลงให้หน้าอกอิ่มโผล่พ้นออกมา ดูดดุนหัวนมสีอมชมพูสลับกลับเลียไปมา
เสียงดูดดังก้องให้เธอได้ยิน เขาทั้งดูดแล้วยังใช้มือขยำหน้าอกเธออีกข้างไปด้วย ยามที่นิ้วเรียวเปลี่ยนมาเกลี่ยหัวนมเธอเล่นก็สร้าางความวาบหวิวได้เป็นอย่างดี ไล้มือมาตรงหว่างขาแล้วสัมผัสกลีบกุหลาบผ่านถุงน่องบางและกางเกงชั้นใน ถูวนไปวนมาทั้งที่ยังไม่ปลดเปลื้งสิ่งใดออก
รามิลผละออกถอดเสื้อเชิ้ตกับเนคไท ตามด้วยปลดกางเกงลงเหลือไว้แค่กางเกงชั้นในของเขา ดึงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นนั่งพิงโซฟา จับขาเรียวถ่างออกให้ได้องศาพอดี ถุงน่องส่วนกลางหว่างขาถูกฉีกออกเพราะไม่อยากเปลืองเวลา ใช้ปลายนิ้วเกี่ยวกางเกงในลูกไม้สีขาวออกมาไว้ด้านข้าว เปิดทางให้เขาได้เห็นส่วนนั้นให้เต็มตา
เกี่ยวเอาความชื้นแฉะขึ้นมาช่วยให้เขาเกลี่ยตรงจุดเสียวให้เธอได้ง่ายขึ้น เสียงครางแผ่วเบาเรื่มเล็ดลอดออกมาให้ได้ยิน ก้มลงใช้ลิ้นเลียวนรอบทั้งที่นิ้วยังคงช่วยทำงานอยู่ ขาที่อ้ากว้างเปิดรับเขากว่าเก่าทำให้ได้ใจ ลงลิ้นรุนแรงจนเสียงครางกระเส่าดังลั่น มันไม่ได้ถูกกักเก็บไว้อย่างครั้งอื่น หรือว่าเธอรู้สึกดีมากซะจนไม่สามารถเก็บเสียงนั้นไว้ได้อีก
ดึงให้สะโพกมลขยับมาด้านหน้าหน่อย เขียวเรียวใช้ค้ำยันร่างของตัวเองเอาไว้ รามิลยกขาเธอทั้งสองข้างพาดไว้บนไหล่ ลิ้นเกี่ยวกระหวัดเลียวนอย่างสนุก ขาเรียวเกี่ยวกันไว้โดไม่รู้ตัวราวกลับล็อกให้เขาอยู่ตรงนั้นจนกว่าเธอจะพอใจ
"อ๊ะ อ๊า เสียวดีจัง" ยิ่งพูดประโยคแบบนั้นก็เหมือนได้รับคำชม เลียจุดนั้นให้เร็วขึ้นอีกอย่างเอาใจ คนตัวเล็กเริ่มเกร็งจนขาที่พาดไหล่เขาอยู่เกี่ยวกันแน่นขึ้น ไม่นานนักสะโพกมลก็ยกขึ้นแล้วกระตุกเกร็งอย่างสุขสม
กดจูดที่ขาอ่อนไปสองสามทีแล้วปล่อยขาเธอวางลง เปลี่ยนตัวเองไปนั่งแล้วดึงให้คนตัวเล็กขึ้นมานั่งบนตักเขา บดจูบอีกรอบด้วยแรงปราถนาที่ประทุขึ้นเรื่อยๆ ล้วงมือไปตรงกลางแล้วสอดใส่นิ้วเข้าไปสองนิ้วจนสุด ชักเข้าออกเร้าอารมณ์ของเธออีกรอบ ความเปียกชื้นจากที่เธอเสร็จเมื่อครู่ทำให้เขาใช้นิ้วได้ง่ายขึ้น
ชักเข้าออกแล้วดูดดึงปากบวมเจ่อไปด้วย คนตัวเล็กโผลเข้ากอดเขาคงเพราะความเสียวซ่านวิ่งแล่นมาอีกรอบ ชักนิ้วให้เร็วขึ้นจนใบหน้าน่ารักซุกลงที่ไหล่เพื่อเก็บเสียง เสียงนิ้วกระทบกับน้ำกามของเธอเองดังจนน่าอาย สมองเริ่มขาวโพลนจากปลายทางที่ใกล้เข้ามาถึง กระตุกเกร็งตอดรัดปลายนิ้วเอาไว้แน่น น้ำที่มาจากความสุขไหลเปอะเปื้อนที่ขาแต่เขาไม่ได้ว่าอะไร
"เสร็จไปสองรอบแล้ว ขอพี่เสร็จบ้างสิครับ" คนตัวเล็กลงไปยืนแล้วก้มถอดกางเกงชั้นในเขาออกอย่างรู้งาน อีกคนไม่ได้ทันได้ก้มลงไปเขาก็ดึงให้เธอลงมานั่งบนตักอย่างเก่า
"ไม่ต้องอมให้ก่อนหรอ" จุ๊บที่ปากตอบแทนคำถามแสนน่ารักไปหนึ่งที ยกสะโพกมลขึ้นแล้วยัดแก่นกายเข้าไปภายใน จับเอวคอดดันให้เธอนั่งลง เข้าไปลึกมากซะจนเขาเองยังส่งเสียงพออกพอใจออกมา
"ค่อยอมตอนจะเสร็จแล้วกันนะ เพราะวันนี้พี่จะสด" ขยับสะโพกกระแทกสวนแล้วซี๊ดปาก คนบนตักจับที่ไหล่เขาแล้วออกแรงขยับสะโพกเอง ทำแบบนี้ก็หลงเข้าไปใหญ่ ไอรามิลแย่แน่ หลงจนตายแน่ๆ
มองกายบางที่ขยับโยกอยู่บนตักเขา ซุกซอกคอขาวแล้วเลียไล้ลงมาที่หน้าอก เสียงครางกระเส่าที่ไม่ปกปิดความเสียวซ่านเป็นดั่งเชื้อเพลิงชั้นดีให้ใจเขาร้อนลุ่มไปทั้งใจ
"อยากเสียวกว่านี้ไหม?" คนน่ารักทำหน้าสงสัย ขาเรียวถูกเขาดันออกให้ตั้งขึ้น จับเอวคอดออกแรงยกขึ้นก่อนจะดันลงแบบที่ไม่ให้ส่วนนั้นออกจากกัน กระแทกลงมาแบบนี้เสียวกว่านั่งโยกเฉยๆตั้งหลายเท่า รอให้อีกคนชินกับจังหวะรามิลก็ปล่อยให้เธอทำมันด้วยตัวเอง
"ลึกจัง อ๊ะ อ๊า" ยิ่งทำแบบนี้ยิ่งกระแทกจนไปถึงจัดเสียวด้านใน รามิลเอ่ยชมไม่ขาดปากในระหว่างที่เธอกำลังทำให้เขา ทั้งที่เป็นประโยคแสนธรรมดาแต่กลับรู้สึกมีค่ามาก รูดซิบชุดจากด้านหลังให้เธอได้สบายขึ้น ดึงช่วงให้หลุดออกมาก่อนดึงชุดมากองรวมกันไว้ที่เอวบาง
"มานี่มา" พลิกตัวให้เธอนอนราบลงบนโซฟาตัวนุ่ม ดันกระโปรงให้เปิดออก แล้วสอดใส่เข้าไปอีกรอบ
"ถอดออกก็ได้นะ"
"ไม่ต้องหรอก เอาทั้งแบบนี้แหละ สวยจนจะบ้าเลยครับ" พูดก็ขยับสะโพกเข้าออกต่อ ข้าวหอมยกมือแตะที่แก้มของคนที่กำลังครอบครองร่างกายเธออยู่ ไม่รู้ว่าตั้งแต่ตอนไหนที่เธอชอบเซ็กส์ของเขา ยอมรับว่าแอบดีใจเหมือนกันที่เขาเป็นคนแรกและยังคงเป็นคนเดียว ถึงจะรู้สถานะในตอนนี้เป็นอย่างดีแต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ความรู้สึกดีมีต่อเขามันเริ่มคืบคลานเข้ามาในความรู้สึกช้าๆ
รามิลยังคงทะนุถนอมเธอในทุกครั้งกับเรื่องอย่างว่า ไม่มีครั้งไหนเลยที่เขาทำให้เธอเจ็บ แต่กลับเอาแต่คอยถามว่าเธอเจ็บหรือเปล่า อ่อนโยนเสียจนนึกหวาดหลัวในบ่งครั้งว่าหากสุดท้ายแล้วถ้ารู้สึกอย่างครอบครองเขาเอาไว้ขึ้นมาจะเป็นยังไง คงไม่ใช่เขาที่ผิดหวังแต่มันน่าจะเป็นเธอมากกว่าที่คิดอะไรเกินตัว
หลุดเสียงครางออกมาเพราะเขากระแทกย้ำจุดเสียวให้แรงขึ้น รามิลกลายเป็นคนที่รู้จักทุกจุดในร่างกายเธอเป็นอย่างดี เขารู้ว่าครทำยังไงให้เธอรู้สึกดี และควรทำยังไงให้เธอเสียวจนสั่นไปทั้งร่างอย่างที่เป็นอยู๋ตอนนี้
"อ๊ะ พี่รามิล อื้อ"
"อ่าส์ เรียกอีกสิครับ" ยามที่ได้ยินเสียงเรียกชื่อจากคนตัวเล็กยิ่งทำให้เขามีอารมณืมากกว่าเขา เสียงหวานครางกระเส่าพูดชื่อเขาไปด้วยนี่เพราะยิ่งกว่าเสียงอะไรก็ตามที่เขาเคยฟังมาเลย
"เสียวไหมครบ"
"อื้อ"
"พูดให้ชื่นใจหน่อยเร็ว"
"สะ เสียว อ๊ะ เสียวมาก" เพียงเท่านั้นก็ยิ่งกระแทกเข้าไปจนสุดโคน ก้มลงจูบแต่สะโพกก็ยังทำหน้าที่ได้ดีไม่มีตก
"พี่รามิลขา" เสียงหวานออดอ้อนทำให้ใจเขาย้วยไปหมด ผละมามองหน้าคนที่จู่ๆก็พูดหวานในแบบที่เขาไม่เคยได้ยินเธอพูดมาก่อน
"ว่ายังไงคะคนสวย"
"ตรงนี้เมื่อยมากเลยค่ะ ข้าวอยากได้ที่นอนนุ่มๆได้ไหมคะ" จะบ้าตาย ลูกอ้อนแบบนี้มีหรอพี่รามิลจะไม่ใจอ่อน
"ได้สิคะ" พูดคะขาตอบไปแล้วจูบตรงจมูกรั้นหนึ่งที
ถอนแก่นกายออกช้อนเธอขึ้นอุ้ม บดรอยจูบระหว่างเดินไปด้วย ผลักประตูกห้องนอนออกแล้ววางเธอลงบนเตียงนุ่มอย่างที่ต้องการ จับหมอนมาให้เธอหนุนนอนได้สบายขึ้น คนตัวเล็กเกี่ยวคอเขาลงไปแล้วกดจูบ
"ขอบคุณค่ะ"
"ทำแบบนี้อย่าหวังว่าจะได้นอนเลย" ดันแก่นกายเข้าไปจนคนตัวเล็กกัดปากตัวเองแน่น ขยับสะโพกอีกครั้งส่งปลายนิ้วไปที่ริมฝีปากให้เธออม ภาพเธอโคลงเคลงไปตามแรงกระแทกของเขามันแสนสวยงาม อยากทำแบบนี้มันทุกวันเลย ซอยเข้าออกถี่อยู่แบบนั้นสักพักก่อนจะหยุดเพราะความเหนื่อย อกแกร่งถูกดันให้นอนลงแล้วคนตัวเล็กขึ้นมาอยู่ด้านบนแทน
"on top ได้ไหมคะ?"
"ใครสอนเนี่ย หืม"
"พี่รามิลขาไงคะ"
"ข้าวหอม อย่ายั่ว" คนตัวเล็กบดสะโพกจนสติเขาแทบกระเจิง มองภาพคนด้านบนที่โยกไปมาอยู่บนตัวเขา ยกมือจับหน้าอกที่ล่อตาล่อใจบีบขยำไปด้วย มือบางที่จับนอกแกร่งไว้เพราะไม่รู้จะเอาไว้ตรงไหน รามิลรวบมือคู่สวยมาจับไว้ช่วยให้เธฮประคองตัวได้ แรงโยกที่มากขึ้นก็เพิ่มความเสียวของเธอให้มากขึเนด้วย
"ซี๊ดด ทำไมวันนี้ยั่วจัง"
"อ๊ะ อ๊า พี่รามิล"
"เรียกพี่มิลสิครับ"
"พี่มิล อ๊ะ ชอบไหมคะ"
"ชอบสิคะ อ่าส์ ชอบจนจะบ้าแล้วค่ะ ซี๊ดด"
"ไม่ไหวแล้วค่ะ อื้ม" พลิกตัวให้เธอกลับไปนอนลงอย่างเก่า เพราะกลัวว่าอีกคนจะลุกออกไม่ทัน ขืนเขาแตกในตัวเธอขึ้นมาต้องแย่แน่
"come for me ค่ะเบบี๋" กระแทกเข้าไปเต็มแรงซอยถี่เพื่อส่งให้เธอไม่ถึงความสุข ดวงตากลมหลับลงทั้งครางดังระงม ดึงแขนสองข้างไว้ให้ขยับกระแทกเข้าไปได้ดีขึ้น คนตัวเล็กกระตุกเกร็จจังหวะเดียวกับที่เขาชักออกมาจ่อที่ปากเธอ
"อ่าส์ ซี๊ดด ข้าวหอม" ยัดเข้าไปในปากของคนที่ชิงเสร็จไปก่อน เธอดูดดุนแล้วขยับหัวเข้าออก น้ำรักขาวขุ่นพุ่งเข้าไปภายในปาก รามิลขยับสะโพกอีกสองสามทีให้น้ำกามของเขาออกมาจนหมด
"แคก แคก" เสียงไอของเธอทำเขากูลีกูจอหยิบทิชชู่มาให้คายออก อ่า ครั้งนี้ทำไมน้ำของเขามันเยอะขนาดนี้นะ
"ทำไมวันนี้ยั่วเก่ง"
"ไม่รู้สิ"
"พูดแบบเมื่อกี้อีกสิครับ แบบว่าพี่รามิลขาอะไรแบบนี้"
"ไม่เอาอ่ะ"
"งั้นพี่เอาเอง...." รามิลซุกไซร้ที่ซอกคอเธออีกรอบจนเธอรีบดันเขาออกมาก่อน
"พึ่งเสร็จไปเองจะทำอีกแล้วหรอ ยังไม่หมดแรงอีกรึไง"
"พี่มีแรงทำได้ทั้งคืนเลยครับ แล้วก็ช่วยยั่วให้ได้เท่าเมื่อกี้ด้วยนะ"
ข้าวหอมเหลือบมองคนตัวสูงที่ยังนอนหลับอยู่บนเตียง ร่วมอาทิตย์แล้วตั้งแต่เกิดเรื่องวันนั้น เธอตัดสินตอบรับคบกับรามิลและยอมกลับมาอยู่กับเขาที่คอนโดอย่างที่เขาต้องการ ก่อนหน้านี้เพราะเอาแต่กังวลเรื่องแม่อีกคนก็เลยคิดหนัก แต่ในเมื่อจะเล่นกันแรงแบบนี้ ก็เผชิญหน้ากันให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย รามิลสัญญาว่าจะปกป้องเธอ คำพูดเขามันทำให้ใจดวงน้อยสั่นไหวนิดหน่อย เพราะแบบนั้นเธอถึงกล้าตัดสินใจที่จะลองเริ่มต้นกับความสัมพันธ์ครั้งนี้ดู ก็อยากจะรู้ว่าถ้าแม่ของรามิลที่หวงลูกชายมากจะรู้สึกยังไงยามได้รู้ว่าเธอกับรามิลกำลังคบหากัน นั่งลงข้างเตียงแล้วส่งมือไปลูบตามกรอบหน้าของรามิล ใบหน้าราวกับฟ้าประทานแบบนี้มันก็ไม่แปลกที่ใครจะหลงรัก เธอเองก็เป็นอีกคนที่เผลอใจไปให้เขาเหมือนกัน แต่มันไม่ใช่แค่เพราะเขาหน้าตาดีเพียงเท่านั้น ถ้าตัดเรื่องที่เขาถ่ายรูปพวกนั้นเอาไว้จนทำให้เธอเจอเรื่องแย่ในชีวิต เขาก็เป็นอีกคนที่ดูแลเธอดีมากที่สุด มือบางถูกรามิลจับไว้แล้วดึงไปหอมลงที่หลังมือ คนนอนอยู่ลืมตาตื่นขึ้นมาแล้วขยับตัวเข้าใกล้เพื่อหอมแก้มเธอ เขายิ้มสดใสออกมาจนข้าวหอมเองก็ยังได้แต่นึกสงสัยว่าทำไมถึงได้ดูมีคยามสุขมากขนา
รามิลน่ังกอดอกทิ้งตัวฟังแม่เขาบ่นด้วยความเบื่อหน่าย เขาถูกตามตัวกลับมาที่่บ้านทันทีที่แม่กลับมาหลังจากไปดูงานที่ต่างประเทศมาร่วมสองอาทิตย์ เขาเองรู้ดีแต่แรกว่าแม่ต้องการคุยเรื่องอะไรถึงอีกคนจะไม่บอกเขาในตอนที่เรียกตัวให้กลับมา แม่คงจะรู้เรื่องที่เขาไปป่าวประกาศว่าคนตัวเล็กเป็นอะไรกับเขาแล้ว ถึงได้บ่นเป็นฟืนเป็นไฟไม่รู้จบอยู่แบบนี้เรื่องราวที่แม่พูดมันถูกแต่งเติมซะจนเขาเองได้แต่กรอกตามองบน แค่ฟังก็รู้แล้วว่าใครเป็นคนเอาเรื่องนี้ไปบอกแม่เขา ทั้งที่ปกติแม่เขาเป็นคนฉลาดมากจนเขาเองก็ไม่เข้าใจเลยสักนิดว่าอะไรทำให้แม่เขาเชื่อในมารยาของเพื่อนสาวคู่ขาเก่าเขาขนาดนั้น หรือแค่ทำเป็นเชื่อเพราะไม่ชอบคนตัวเล็กของเขากันแน่คนตัวสูงลุกขึ้นด้วยอารมณ์รุกกรุ่นที่ได้ยินผู้เป็นแม่พูดถึงข้าวหอมในทางไม่ดีมาพักใหญ่ บอกปัดผู้เป็นแม่ไปว่าเหนื่อยแล้วรับเดินออกมาจากห้องก่อนที่จะอดไม่ไหว ประตูห้องนอนที่เขาแทบไม่ได้กลับมาเหยียบถูกปิดลงดังลั่น เดินไปนั่งลงบนเตียงแล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่เขาคิดไม่ตกมาตลอดว่าควรทำยังไงแม่เขาถึงจะเลิกทิฐิแล้วชอบเธอขึ้นมาบ้าง ดูเหมือนว่ามันการันตีได้ดีว่าเขารู้สึกกับเธอแบบไหน ก่อนหน้านี้เ
คนตัวเล็กพรูลมหายใจออกมาคลายความกังวลในใจ เธอตัดสินใจมาเรียนตามปกติหลังจากรู้จากเพื่อนว่ารามิลไปเคลียจนไม่มีการยึดทุนคืน เมื่อวานเธอเข้าไปเยี่ยมแม่แล้วได้รับกำลังใจมาเยอะแยะ แม่ของเธอเอาแต่ย้ำใซ้ำไปซ้ำมาว่ารามิลดีกับเธอมาก และเชื่อว่าเขาจะไม่ทำแบบนั้นกับเธอแน่ ได้แต่ยิ้มรับตอบแม่ไปทั้งที่ในใจยังไม่ได้สบายใจมากนัก เดินผ่านผู้คนที่พากันพูดถึงเรื่องราวของเธอแบบไม่ได้เรียกว่าเป็นกันนินทาแต่เหมือนตั้งใจให้ได้ยินมากกว่า กว่าจะเดินมาถึงใต้คณะก็รู้สึกอัดอัดแทบแย่ พยักหน้ากับตัวเองว่าเก่งมากแล้วที่เดินมาถึงตรงได้ ก้าวเดินต่อได้เพียงไม่กี่ก้าวก็มีใครบางคนมายืนขวางเธอเอาไว้คนตัวเล็กเงยมามองแล้วทำหน้าเซ็งเพราะคนที่มาดักเธอว่าคือรุ่นพี่สาวสวยคู่ขาเก่าของรามิล อีกคนยิ้มเยาะเธออย่างสะใจที่เห็นเธออยู่ในสภาพนี้ บางทีก็อยากพุ่งเขาไปหยุมหัวให้มันรู้แล้วรู้รอดไปเลย น่ารำคาญเป็นบ้า"ยังกล้ามาเรียนอีกหรอ" คนตรงหน้าเดินเข้ามาใกล้ขึ้นแล้วตั้งคำถามที่ชวนหงุดหงิดขึ้นมา "แล้วทำไมต้องไม่กล้าด้วยละ" คนตัวเล็กพูดสวนกลับไปแล้วกอดอกมองอย่างไม่สบอารมณ์ แค่ใช้ชีวิตในแต่ละวันก็เหนื่อยมากพอแล้ว ยังต้องมาเจอคนแบบนี้
รามิลตักข้าวในชามที่พยาบาลพึ่งเอาเข้ามาให้ป้อนคนบนเตียงผู้ป่วย คนตัวเล็กเบี่ยงหน้าหนีแล้วไม่ยอมอ้าปากรับที่เขาพยายามป้อน ลองทำแบบนั้นซ้ำไปซ้ำมาสักพักก็ดูเหมือนว่าจะไม่มีประโยชน์เลยสักนิด อีกคนยังเอาแต่หลบกัน ไม่กิน ไม่พูดคุย เขาเองรู้ดีว่าสิ่งที่ข้าวหอมเจอมันไม่ใช่เรื่องเล็ก และต้นสายปลายเหตุมันก็มาจากที่เขาถ่ายรูปภาพพวกนั้นเอาไว้ "กินหน่อยสิครับ จะได้กินยา เดี๋ยวหายแล้วจะได้ไปเรียนไง" คนตัวเล็กหันมาแล้วกรอกตาใส่เขา เธอโดนมาขนาดนี้ ยังคิดว่าเธอยังจะสามารถพบเจอใครได้แบบปกติอีกหรอ เพราะเขาไม่ใช่คนถูกกระทำสินะถึงได้พูดอะไรแบบนั้นออกมาได้"คิดว่าข้าวจะยังมีหน้าไปเรียนได้อีกหรอ" น้ำเสียงติดกระแทกกระทั้นให้เขารู้อารมณ์ภายในใจที่กำลังครุกกรุ่นทำให้รามิลคว้าเอามือบางเข้ามากอบกุมไว้ ลูบไปมาอย่างขอความเห็นใจและสื่อให้เธอรู้ว่าเขาไม่เคยมีเจตนาจะให้เรื่องนี้มันเกิดขึ้นเสียด้วยซ้ำ"พี่ขอโทษ ข้าวจะมองว่ามันเป็นความปิดพี่ก็ได้ แต่ว่า...." เอ่ยพูดคำขอโทษที่เขาไม่รู้ว่าพูดมันไปแล้วกี่สิบรอบตั้งแต่คนตัวเล็กฟื้นขึ้นมา แต่ถึงอย่างนั้นก็เป็นวิธีที่ดีที่สุดแล้วที่เขาจะสามารทำได้ในตอนนี้"มันก็เป็นความผิด
"พี่ขอคุยด้วยหน่อยได้ไหม" รามิลยังคงเดินตามคนตัวเล็กแล้วเอ่ยปากขอพูดคุยแบบที่เขาพยายามทำมาทุกวัน ปฏิกิริยาเรียบนิ่งไม่ปฏิเสธแต่ก็ไม่ยอมให้เขาคุยด้วยเป็นเครื่องการันตีว่าอีกคนโกรธเขามากแค่ไหนร่วมอาทิตย์ที่พยายามเข้าหาเพื่อขอโทษหรืออธิบาย แต่ดูเหมือนว่าอีกคนจะไม่ยอมให้เขาได้เข้าใกล้เลย ทุกครั้งที่ดักรอหน้าคณะอีกคนก็จะหนีไป ยามที่ไปดักรอหน้าหอของยี่่หวาเพื่อนของคนตัวเล็กก็เอาแต่ขวางเขาเอาไว้"คุยกันหน่อยได้ไหมครับ" คนตัวสูงเอ่ยปากถามอีกรอบแล้วจับมือคนตรงหน้ามากอบกุมไว้ ข้าวหอมดึงมือออกอย่างไม่อยากให้เขามาแตะต้องตัวเธอ "ข้าวไม่อยากคุย" พูดปฏิเสธแล้วเตรียมเดินหนีแต่รามิลก็ยังวิ่งมาดักข้างหน้าเอาไว้ คนตัวเล็กหลับตาลงแล้วก้มหน้าหนี ถอนหายใจด้วยความเหนื่อยที่ต้องคอยเอาแต่เดินหนีเขาอยู่แบบนี้"ให้พี่อธิบายหน่อย พี่ไม่ได้ส่งต่อภาพพวกนั้นไปให้ใครนะ""แต่มันก็คือรูปที่พี่ถ่ายใช่ไหมละ!" เขาอธิบายออกมาง่ายดายขนาดนี้ได้ยังไง เรื่องนี้มันใหญ่มากสำหรับเธอแต่ดูเหมือนกับรามิลจะไม่ใช่แบบนั้น "พี่ก็แค่ถ่ายไว้...." "แบล็คเมล์" พูดขัดทันทีแบบไม่รอให้เขาได้พูดต่อ คนตรงหน้าดูไม่ได้สะทกสะท้านอะไรทั้งที่ในใ
รามิลนอนเล่นโทรศัพท์ทั้งมีคนตัวเล็กนอนอยู่ในอ้อมกอดด้วย อีกคนยังคงหลับสนิทหลังจากผ่านค่ำคืนแสนเร่าร้อนมาด้วยกันทั้งคืน ภาพของเธอกับเขาในยามร่วมรักทุกครั้งถูกเลื่อนดู ใครรู้คงคิดว่าเขาเป็นพวกโรคจิตที่เก็บรูปพวกนี้เอาไว้ แต่เขาเพียงแค่อยากเอาไว้เพื่อเป็นข้อต่อรองในวันที่ข้าวหอมเริ่มดื้อกับเขาแล้วก็แค่นั้นเอง กดเข้าหน้าบัญชีธนาคารแล้วจิ้มรายการโปรดที่เขาบันทึกเอาไวั จัดการโอนเงินเข้าบัญชีของเธอในจำนวนตามที่ตกลงกัน ก่อนจะโอนแยกอีกสลีปเป็นเงินส่วนตัวที่ตั้งใจอยากให้เธอเอาไว้ใช้จ่าย เกิดเป็นคนรวยนี่มันก็ดีเหมือนกัน เพราะถ้าไม่ใช่แบบนั้น ก็ไม่รู้จะเอาอีกคนเข้ามาครองได้ยังไงส่งนิ้วเรียวเกลี่ยปลายจมูกของคนนอนหลับ เขาเคยพาผู้หญิงมากินที่นี่แทบนับไม่ถ้วน เพื่อนสาวคนสนิทก็เคยมาตั้งหลายครั้ง แต่ทว่ายังไม่เคยชวนใครมาอยู่ด้วยแบบนี้เลยสักที ใบหน้าที่มองยามไหนก็รู้สึกว่าสวยขึ้นในทุกๆวัน กับความรู้สึกที่อยากกอดเธอทุกทีที่ได้อยู่ด้วยกันนี่มันคืออะไร บางครั้งก็แปลกใจในความรู้สึกตัวเองซะจนคิดไม่ตก ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าอาการแบบนี้มันเป็นเพราะอะไรเขาซื้อกินมากมายแต่ก็ไม่ได้ซีเรียสเรื่องที่ผู้หญิง







