15 ทำไมไม่บอกว่ามีน้อง

สมิติใช้มืออังหน้าผากเธอเมื่อรู้สึกว่ามีไอร้อนจากตัวกฤติกา 

“ไม่สบายแล้วกินยารึยัง” 

กฤติกาหันหน้าไปทางอื่น จนเขาต้องเรียกอีกครั้ง

“ไก่ พี่ถามทำไมต้องดื้อ” 

“แล้วยังไงคะ ถึงไม่ดื้อไก่ก็ไม่ดีอยู่แล้วออกไปเถอะค่ะ กินยาแล้วนอนแล้วจนพี่มาปลุกนี่ล่ะ” ถึงอย่างไรเธอก็ยังไม่อยากยั่วโมโหเขามากนัก กลัวว่าสมิติจะโมโหแล้วทำอะไรเธอจริงๆ 

สมิติปล่อยมือเธอให้เป็นอิสระเขารู้ว่าเธอยังโกรธเคืองเขาอยู่จึงไม่อยากทำอะไรที่ฝืนใจกฤติกามากกว่านี้ เขาแค่อยากมาคุยจริงๆ  ชายหนุ่มขยับตัวเอาผ้ามาห่มให้และลุกขึ้นยืน

“พี่ไปล่ะ ไก่ตกลงใจได้เมื่อไหร่ก็ไปหาพี่ได้ตลอดเวลา อ้อปลดบล็อกไลน์ให้พี่ด้วยถ้าไม่อยากให้พี่มาคุยกันแบบตัวต่อตัวอย่างนี้อีก” เขาพูดถึงไลน์ที่เธอบล็อกเขาทันทีที่รู้ว่าคนที่เธอส่งโลเคชั่นให้เป็นเขาเอง

สมิติออกไปแล้วกฤติการีบไปล็อกประตู หัวใจเธอเต้นแรงหญิงสาวปลดบล็อกไลน์ตามที่เขาบอก เธอไม่อยากให้เขามีข้ออ้างอะไรอีกแล้ว  หลังจากนั้นเธอกลับนอนไม่หลับเมื่อคิดถึงสิ่งที่เขาพูด

ใช่เธอเป็นแบบที่เขาบอกว่าเธอขาดอำนาจที่ปกป้องตัวเอง ผู้หญิงตัวเล็กๆ ต่อให้มีชื่อเสียง ต่อให้อยู่ในสปอร์ตไลฟ์ก็ไม่ใช่ว่าจะสู้กับอิทธิพลมืดได้เสมอไป แต่กฤติกาตัดสินใจที่จะหาทางออกอื่นให้ตัวเอง และเธอหวังว่าธำรงยังมีความเป็นผู้ใหญ่มากพอที่จะไม่เล่นอะไรลับหลัง

เสียงเรียกเข้าดังขึ้น เธอคิดว่าเป็นสายของสมิติจึงไม่รีบร้อนเอามาดู แต่เมื่อดังนานเข้าเธอจึงต้องยอมดูหน้าจอและเห็นว่าเป็นเบอร์ของนางแก้วคำที่โทรมา

“คะแม่” นางแก้วคำไม่เคยโทรหากลางดึกแบบนี้ หญิงสาวเกรงว่าที่บ้านจะมีเรื่องอะไร

“ไก่อยู่ไหนลูก ตอนนี้น้องเชอรี่เข้าโรงพยาบาลนะ” นางแก้วคำไม่รู้ว่าลูกสาวมาทำงานที่ต่างจังหวัด นางเข้าใจแค่ว่ากฤติกาไปนอนที่คอนโดใกล้ที่ทำงาน 

“เชอรี่เป็นอะไรคะแม่ ตอนนี้หนูอยู่กาญฯ ค่ะ” 

“เชอรี่เป็นไข้หวัดใหญ่ลูก หน่อยเช็ดตัวให้ทั้งคืนไข้ไม่ลดเลยพามาโรงพยาบาลเมื่อกี้หมอสั่งให้แอดมิน ถ้าไก่ทำงานก็ไม่เป็นไรลูก แม่กับหน่อยผลัดกันดูได้” นางเกรงใจลูกสาวคนโตที่โทรมากวน

    “แล้วพี่ฮานละคะแม่” กฤติกาถามถึงพ่อของเด็กหญิง

“ฮานไปต่างจังหวัดลูก งั้นหนูนอนต่อเถอะ” นางแก้วคำตัดบท 

“ไม่เป็นไรค่ะแม่ พรุ่งนี้หนูจะกลับเลยเดี๋ยวเจอกันค่ะ” กฤติกาตัดสินใจ พรุ่งนี้ฝนอาจจะตกอีกเธอกลับกรุงเทพฯ แล้วให้เวธนีอยู่เก็บภาพไปก่อนดีกว่า 

เช้าวันต่อมาสมิติต้องหัวเสียเมื่อรู้ว่ากฤติกาหนีกลับบ้านไปแล้ว แต่เขายังเชื่อมั่นอยู่ว่าถึงอย่างไรเธอก็ต้องยอมให้เขาช่วยเรื่องธำรงแน่นอน

“รอยอะไรครับเฮีย แพ้อะไรรึเปล่าทำไมรอยเกายาวขนาดนั้น” ชานนท์ถามในตอนเช้า แต่สมิติไม่ตอบเขาเดินหนีเข้าห้องส่วนตัวไปเก็บของ

ถ้ากฤติกาไม่อยู่แล้ว เขาก็ไม่รู้จะอยู่ทำไมเช่นกัน ชายหนุ่มรูดบัตรเครดิตค่าใช้จ่ายทั้งหมดไว้แล้วขอตัวกลับทันที

กฤติกามาถึงโรงพยาบาลในตอนเที่ยง เธอโล่งใจที่เห็นน้องเชอรี่สบายดี 

“น้องมะลิล่ะคะแม่” เธอถามถึงเด็กหญิงอีกคน

“อยู่บ้านน่ะ แม่ไม่อยากพามาโรงพยาบาลเดี๋ยวจะรับเชื้อไปอีกคน” นางแก้วคำบอกเธอจึงพยักหน้าเห็นด้วย

“พี่ลูกไก่หน้าตาเหมือนคนไม่ได้นอนเลย กลับบ้านไปนอนก่อนไหม” เกศราทักพี่สาวเธอเห็นรอยดำใต้ตา รึว่ากฤติกาจะเครียดมากเรื่องธำรง 

สมิติรู้จากชานนท์ว่าลูกของกฤติกาเข้าโรงพยาบาล เขาย้ำแล้วว่าลูกของเธอใช่ไหม ฝ่ายนั้นย้ำชัดเจนแถมบอกด้วยว่าเด็กหญิงอายุสี่ขวบ เขานับเวลาหากกฤติกาท้องในช่วงที่แยกจากกัน เด็กจะอายุสี่ขวบจริงๆ ชายหนุ่มเริ่มเครียดเมื่อคิดว่ากฤติกาอาจจะมีท้องในตอนนั้นที่เป็นลูกของเขา

สมิติเรียกวายุมาสั่งงาน

“ฉันอยากรู้ว่าที่บ้านลูกไก่มีเด็กกี่คน อายุเท่าไหร่กันบ้างนายไปสืบมาให้เร็วที่สุด” 

“ครับนาย” 

เมื่อวายุออกไปแล้ว สมิติคิดต่อด้วยความว้าวุ่น หากกฤติกาท้องทำไมอัศราไม่บอกเขา ในเมื่อช่วงนั้นเธอทำงานกับอัศราหรือว่าหมอนี่หันไปเข้าข้างกฤติกาแล้วช่วยกันปิดบังความจริง

    เมื่อความร้อนใจมีมาก ชายหนุ่มตัดสินใจไปที่โรงพยาบาลที่เด็กหญิงเชอรี่รักษาตัวอยู่ทันที

     “อ้าวเฮียหมิงสวัสดีค่ะ” เกศราเห็นญาติของคู่หมั้นรีๆ รอๆ อยู่หน้าห้องพักคนไข้เธอจึงออกมาดู 

“มาเยี่ยมน้องเชอรี่เหรอคะ” เธอถาม

“ครับ น้องเชอรี่เป็นไงบ้างแล้วไอ้ฮานกลับมาหรือยัง” เขาถามถึงอัศรา

“ดีขึ้นมากแล้วค่ะ พรุ่งนี้น่าจะออกจากโรงพยาบาลได้ พี่ฮานจะมาเย็นนี้ค่ะ” เกศราไม่ได้สงสัยว่าสมิติรู้ได้อย่างไร เธอคิดว่าเขาคงมาเยี่ยมเพราะเห็นว่าเชอรี่เป็นหลานเขาเท่านั้น

บานประตูถูกเปิดนางแก้วคำเข้ามาพร้อมกับน้องมะลิ นั่นทำให้สมิติตัวชา เพราะเด็กหญิงมะลิรุ่นราวคราวเดียวกับเชอรี่ แถมมีหน้าตาละม้ายกับกฤติกาอย่างมาก

“นั่นน้องมะลิค่ะ ลูกสาวพี่ไก่” เกศราพูดตามที่เกศรารับเป็นแม่ทูนหัวให้น้องมะลิเช่นเดียวกับเชอรี่ แต่คนสนิทก็รู้กันดีว่าจริงๆ แล้วน้องมะลิเป็นลูกของนางแก้วคำ

สมิติกลับมาถึงคอนโดอย่างมึนงง เขาตัดสินใจโทรไปหากฤติกา ชายหนุ่มรอสายอยู่นานกว่าเธอจะรับ

“สวัสดีค่ะ” 

สมิติเกิดอาการลิ้นแข็งไม่รู้จะพูดอะไรเมื่อเธอรับสาย 

“ไก่เหรอ พี่เองนะ” 

กฤติกาเอาโทรศัพท์มาดูเบอร์อีกที ใช่นี่เบอร์สมิติเธอจำได้  ว่าแต่เขาเป็นอะไรไป

“ค่ะ มีอะไรเหรอคะ” 

“ทำไมไก่ไม่บอกพี่เรื่องน้องมะลิ” 

เอ๋... กฤติกางงมาก  เรื่องแม่เธอมีลูกใหม่อีกคนต้องบอกเขาด้วยหรือ 

“ก็ไม่มีอะไรนี่คะ ตอนนั้นเราเลิกกันไปแล้ว อีกอย่างไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรไก่ดูแลน้องมะลิได้”  เธอก็ไม่ได้ตัวคนเดียวนี่นะ แม่ก็อยู่  เกศราก็อยู่  อัศราก็ด้วย ก้องเกียรติอีกคน สนุกจะตายบ้านมีเด็กเยอะๆ หญิงสาวคิดในใจ

“ชีวิตหนึ่งชีวิตไก่บอกไม่ใช่เรื่องใหญ่ได้ไง  น้องมะลิควรจะมีการศึกษา มีอนาคตที่ดี ถึงตอนนั้นเราจะเลิกกันแล้วพี่ก็บอกว่าถ้าไก่มีปัญหาอะไรก็บอกพี่ได้ตลอด”  สมิติใส่เป็นชุดจนเธอนิ่วหน้า เขาเป็นบ้าอะไรจู่ๆ มาห่วงใยอนาคตน้องสาวเธอเนี่ย

“พี่หมิงคิดว่าไก่ให้อนาคตที่ดีกับน้องมะลิไม่ได้เหรอคะ  แค่น้องคนเดียวถึงจะเป็นลูกหลงของแม่ ถึงไม่ใช่น้องพ่อเดียวกันไก่ก็ดูแลน้องได้ค่ะ”  กฤติกาเริ่มโมโหนิดๆ ถึงจะเริ่มรู้สึกดีที่เขาห่วงใยคนในครอบครัวเธอมาก  ความที่เคยอยู่กันมานานทำให้เธอรู้ว่าสมิติจริงๆ เป็นคนใจกว้าง

สมิติสะดุดกึก  เขาสมองเบลอชั่วขณะเมื่อได้ยินคำว่าน้องมะลิเป็นน้องคนละพ่อของเธอ  เป็นลูกสาวคนเล็กของแม่มิน่าวันนี้เจอว่าเด็กหญิงมากับนางแก้วคำ

กฤติกามองโทรศัพท์อย่างไม่เข้าใจที่จู่ๆ สายก็ตัดไป  ‘อะไรของเขา ประสาท’   เธอคิดในใจ

อีกฟากนึง วายุเข้ามารายงานผลที่นายสั่งให้เขาไปหาข้อมูล

“ที่บ้านคุณลูกไก่มีคนอยู่หลักๆ หกคนครับคือคุณแม่ น้องสาว น้องชาย มีเด็กสองคนเป็นผู้หญิง อายุสี่ขวบทั้งคู่ คนแรกเป็นลูกของคุณฮานกับน้องสาวคุณลูกไก่  อีกคนคือน้องสาวคนเล็กของคุณไก่ น่าจะเป็นลูกหลงครับ”

“เออ  กูรู้แล้ว”  สมิติพึมพำกับตัวเองมากกว่าที่จะพูดกับวายุ  “หน้าแตกเพล้งเลยกู” 

วายุมองเจ้านาย พักนี้รู้สึกว่าสมิติจะเพ้อแปลกๆ  เขาส่งแฟ้มรายงานวางให้บนโต๊ะ

“ส่วนนี่ข้อมูลคุณลูกไก่ทั้งหมดครับ  สถานที่ทำงาน พิกัดคอนโดที่เธอพักเวลามาทำงาน สถานที่ที่ไปประจำ เช่น ฟิตเนส ห้างสรรพสินค้าต่างๆ”