ผู้คุ้มครอง...(2)

ช่วงเวลาเที่ยงกว่ามนลิตามาถึงที่ทำงานเร็วกว่าเวลาที่แจ้งเอาไว้ สิ่งผิดปกติเลยคือสายตาของพี่ท้อปเอาแต่มองตามเหมือนมีคำถามแต่ก็ไม่ยอมถามสักทีจนกระทั่งการประชุมงานเสร็จลง

“พี่ท้อป!”

“ฮะ...มีอะไร” คนตัวผอมสะดุ้งโหยง

“มนเห็นพี่เอาแต่มองหน้าตั้งแต่มาถึงแล้ว มีอะไรหรือเปล่า”

“เออ...คือ...ว่า”

พี่ท้อปมีความลังเลอยากรู้ก็อยากรู้แต่ก็ไม่กล้าถามเดี๋ยวจะหาว่ายุ่งเรื่องส่วนตัวของคนอื่นอีก

“เอ้า เอออ่า อยู่นั่นแหละ”

“ก็ข้าแค่สงสัยว่าทำไมคุณเวทัศถึงได้มาลางานแทนเอง” คราวนี้เป็นเธอบ้างแล้วที่เริ่มอ้ำอึ้งเพราะมันหาเหตุผลยากเหลือเกิน

“พอดีว่าฉันจะส่งข้อความหาพี่ท้อปนั่นแหละแต่พอดีส่งผิดไปหา

คุณเวทัศ”

“เหรอ แต่ว่าคุณเวทัศบอกว่าห้ามรบกวนแกนะ เพราะว่าแกนอนอยู่”

อยากจะบ้าตายจริงๆ เธอไม่รู้ว่าพี่เวย์พูดอะไรเอาไว้บ้างแล้วบอกว่าไม่อยากให้ใครรู้ว่าเป็นอะไรกัน หญิงสาวพยายามหาข้อแก้ตัวแล้วก็มีเสียงเทพบุตรมาช่วยชีวิตเอาไว้ได้

“ไม่ทราบว่าคุณมนลิตามาหรือยังครับ”

หญิงสาวหันกลับไปมองหรี่ตาลงรู้สึกคับคล้ายคับคลาผู้ชายหน้าหล่อตรงหน้าเหลือเกิน เธอจึงชูมือขึ้น

“ฉันเองค่ะ”

“มาแล้วเหรอครับ ผมได้รับคำสั่งจากผู้กำกับให้มาดูแลคุณระหว่างตามจับกุมตัวคนร้ายและก็ผมเป็นหนึ่งในตำรวจดูแลโปรเจคใหม่ของเราด้วย”

“ออค่ะ เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนหรือเปล่าคะ มนรู้สึกคุ้นหน้า

คุณตำรวจเหมือนเคยเจอที่ไหนมาก่อน” หรี่ตามองพยายามคุ้นคิด

ตุลย์ธรคลี่ยิ้มจนเผยเขี้ยวฟันเล็ก ๆ เท้าเขยิบเข้าไปใกล้คนเจ้าเนื้อมากขึ้น ลำตัวยาวโค้งลงจนใบหน้าหล่อห่างกันแค่คืบแค่คืบเท่านั้น

“ลืมหน้าคนที่ช่วยไม่ให้หมาวิ่งไล่กัดตรงสระเสริมรักแล้วเหรอครับ”

ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างขึ้นยกมือสองข้างตบเข้าหากันเมื่อเริ่มจำได้

ริมฝีปากเผยรอยยิ้มกว้าง ความดีใจทำให้เธอคว้ามือเขาขึ้นมากุมโดยไม่รู้ตัว

“พี่ตุลย์ ตุลย์ธร เดือนคณะนิติศาสตร์สุดหล่อและที่สำคัญ...” ขยับเข้าไปใกล้และกระซิบข้างให้ได้ยินกันสองคน

“เป็นศัตรูหัวใจของพี่เวย์ด้วย”

ชายหนุ่มหัวเราะผ่านลำคอยกมือขึ้นยีหัวด้วยความเอ็นดู พอจำหน้ากันได้ทั้งคู่ก็หวนนึกถึงวันที่เธอกันวันแรกได้ทันที ความสนิทสนมนั้นไม่ได้จางหายไปไหนมันยังคงอยู่ในมิตรภาพของทั้งสองคน

“ตั้งแต่เรียนจบมนก็ไม่ได้ติดต่อพี่ตุลย์ไปเลย นึกว่าพี่จะสอบเป็นอัยการไปซะแล้ว”

“พี่ไม่ชอบนะ เลยขอคุณพ่อว่าจะมาสอบตำรวจแทนตอนนี้พี่เลื่อนขั้นมาเป็นผู้กองแล้วนะ” ตุลย์ธรรีบอวดยศตัวเองยกใหญ่

“หูย อย่างนี้ต้องฉลองแล้วค่ะ ว่าแต่จะให้ใครเป็นคนเลี้ยงดีล่ะ”

“พี่เลี้ยงเองก็ได้ แค่ลูกหมูตัวเดียว พี่เลี้ยงไหว”

“หึ ยังไม่เลิกเรียกมนว่าลูกหมูอีกเหรอคะ” ทำเสียงแห้วยกมือขึ้นกอดอกแล้วเปลี่ยนมาเป็นยิ้มกว้าง

“มนจะให้พี่ตุลย์มาเลี้ยงได้ยังไงคะ อุตส่าห์มาคุ้มครองความปลอดภัยให้ เอาเป็นว่ามื้อเย็นมนขอเป็นเจ้ามือเลี้ยงหมูจุ่มตรงรัชดานะคะ”

“ได้ครับ ว่าแต่เราเถอะนิสัยไม่เปลี่ยนเลยนะยังหาเรื่องใส่ตัวอยู่อีกเหรอ อันตรายน่ะรู้จักกลัวเสียมั่ง”

“ก็มันเป็นงานนี่คะ อีกอย่างตอนนี้มีพี่ตุลย์มาคอยดูแล มนไม่กลัวอะไรอยู่แล้ว”

“กลัวบ้างก็ดีนะ พี่ไม่ได้อยู่ดูแลเราตลอด24ชั่วโมงขนาดนั้น”

“ค่ะ รับทราบค่ะท่าน”

มือป้อมยกขึ้นตะเบะเลียนแบบท่าทำความเคารพของเจ้าหน้าที่ตำรวจซึ่งมันตลกมากจนเขาอดขำไม่ได้ ท้อปยืนฟังทั้งคู่อยู่นานจึงยกมือขึ้นเพื่อเป็นฝ่ายพูดบ้าง

“คุณตำรวจรู้จักกับมนลิตาด้วยเหรอครับ”

“เธอเป็นรุ่นน้องที่มหาวิทยาลัยผมครับ เราเรียนคนละคณะฯ แต่ก็สนิทกันเพราะหมา”

“ฮะ เพราะหมา? ฮ่า ๆ” พี่ท้อปเลิกคิ้วขึ้นสูง ก่อนจะปล่อยขำออกมา

“ไม่ต้องมาหัวเราะเลยพี่ท้อป ก็วันนั้นหมามันหวงลูก มนเดินผ่านไปพอดีมันเลยวิ่งไล่กัด”

หญิงสาวเล่าถึงความหลังแต่ก็ไม่สามารถหยุดเสียงหัวเราะได้จนกระทั่งเสียงทุ้มดังขึ้นบ่งบอกถึงความเคืองใจ

“ว่างงานกันมากหรือไงถึงได้มาจับกลุ่มคุยกัน”

เรียกว่าวงแตกเลยก็ว่าได้คนอื่นรีบแยกย้ายกันกลับไปยังโต๊ะทำงานเหลือเพียงแค่มนลิตากับตุลย์ธรเท่านั้นที่ยังยืนอยู่จุดเดิมไม่ได้ขยับเขยื้อน

ไปไหน เวทัศตวัดสายตามองไปยังตุลย์ธรแล้วหันกลับไปหาคนเป็นเมีย

“มนลิตา ไปพบผมที่ห้อง ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ”

“เรื่องอะไรคะ พอดีว่ามนมีงานยังทำค้างอยู่”

หญิงสาวต่อต้านไม่อยากคุยกับเขาตอนนี้ดูจากสีหน้าแล้วคงหาเรื่องทะเลาะกับเธออีกเป็นแน่

เพื่อนร่วมงานต่างเงยหน้าขึ้นมองทันทีเมื่อมนลิตากล้าปฏิเสธประธานบริหารของช่อง ไม่คิดว่าเธอจะกล้าได้ขนาดนั้นแม้แต่ตุลย์ธรเองก็ยังแปลกใจ

ชายหนุ่มขบกรามแน่นย่างก้าวเข้าไปหา ใบหน้าถมึงทึ้งแบบนั้นเธอเริ่มรู้ตัวแล้วว่าเขาโกรธจริงแต่แค่ไม่รู้ว่าโกรธเรื่องอะไรกันแน่

“มนหมายถึงค่อยกลับมาทำก็ได้ค่ะ พี่ตุลย์ไม่ต้องตามขึ้นไปคุ้มครองหรอกนะคะ ภายในบริษัทปลอดภัยค่ะ รอออกไปทำข่าวตอนบ่ายด้วยกันดีกว่า”

ตุลย์ธรพยักหน้ารับ สายตาเลยมองไปยังเวทัศซึ่งเหมือนมันมีอะไรบางอย่างซ่อนอยู่ ชายหนุ่มเดินนำหน้าออกไปด้วยอารมณ์คุกรุ่นไม่รู้ว่าโกรธที่มนลิตาหาเรื่องให้ตัวเองจนตกอยู่ในอันตราย หรือว่าโกรธที่เห็นว่าเธอสนิทกับตุลย์ธรกันแน่...