ผู้คุ้มครอง...(1)

“อุ๊บ แหวะ...อ้อก”

เสียงดังโอกอากตั้งแต่เช้ามืดปลุกร่างกำยำซึ่งกำลังหลับใหลให้รู้สึกตัว คำถามผุดขึ้นมาในหัวว่าใครเป็นอะไร แขนยาวปัดป่ายไปยังด้านข้างจึงได้รู้ว่าเสียงดังเมื่อครู่มาจากคนนอนข้างกันทุกคืน

ร่างสูงสปริงตัวลุกขึ้นจากเตียงนอนแล้วก้าวเท้ายาวไปยังห้องน้ำทันที เพราะนึกขึ้นว่าเมื่อคืนมีคนป่วยนอนอยู่ด้วย สภาพเบื้องหน้าที่เห็นคือร่างอ้วนเกาะโถส้วมโก่งคออ้วก ใบหน้าซีดเซียวไร้สีเลือดเขาแตะไปยังหัวไหล่ซึ่งดูเหมือนไม่มีเรี่ยวแรง

“มนทำให้พี่เวย์ตื่นเหรอคะ”

“ยังจะมาห่วงคนอื่นอีก แล้วนี่เป็นอะไรมากไหม เมื่อวานคุณแม่โทรมาบอกว่าไม่สบาย” น้ำเสียงดูทว่าแววตายังคงมีความเป็นห่วงอยู่บ้าง

“ไม่เป็นอะไรมากค่ะ แค่คลื่นไส้นิดหน่อย”

ดันแขนออกจากไหล่พยายามจะลุกขึ้นยืน แต่ว่าร่างกายก็โอนเอนจนสุดท้ายเขาต้องเดินเข้าไปพยุงร่างอ้วนนั้นกลับไปยังเตียงนอนอยู่ดี

“ไหวหรือเปล่า ไปหาหมอไหม”

“ไม่เป็นไรค่ะ นอนพักนิดหน่อยก็น่าจะดีขึ้น”

เอนหลังลงโดยมีมือของเวทัศคอยประคอง ถึงแม้ว่าเขาจะคอยพูดจาทำร้ายอยู่ตลอดแต่หากว่าเมื่อใดก็ตามที่เธอเจ็บป่วยคนปากร้ายก็มักจะเปลี่ยนไปใช้มุมอ่อนโยนทันที

“ถ้าอย่างนั้นลางานไปเลยก็แล้วกัน”

“ไม่ได้ค่ะ วันนี้มนมีประชุมตอนบ่าย” รีบพูดสวนขึ้นมาทันที

“หยุดงานสักวันบริษัทพี่ไม่เจ๊งหรอกนะ”

ตั้งแต่แต่งงานกันมาและมนลิตาได้เข้าไปทำงานที่ช่องเขาแทบไม่เคยเห็นเธอลางานหรือหยุดไปไหนเลยแม้แต่ครั้งเดียว แต่ในเมื่อเธอดึงดันจะไปทำงานให้ได้เขาก็ไม่อยากห้ามปรามจึงบอกว่าให้ลาครึ่งวันเช้า

หญิงสาวพยักหน้ารับ ใครจะยอมให้เหยื่อมาอ่อยเสือกันหากเธอปล่อยให้พี่เวย์คลาดสายตามีหวังถ่านไฟเก่าที่ยังมอดไม่สนิทมันอาจจะปะทุขึ้นมาอีกตอนไหนก็ได้

เมื่อจัดการคลุมผ้าห่มและบังคับคนดื้อนอนได้แล้วเวทัศก็หันไปจัดการอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานทันทีระหว่างจะขึ้นไปห้องทำงานตัวเองก็ไม่ลืมแวะไปยังแผนกอาชญากรรม

“คุณท้อป”

“ครับ”

ท้อปผละจากกลุ่มน้องในทีมซึ่งกำลังพูดถึงเนื้อหาข่าวข่าวชาวบ้านประจำวันซึ่งหามาได้จากวิดีโอสั้นในแอปพลิเคชันข่องทางต่าง ๆ แล้วเอามาคัดลงในช่วงข่าวชาวบ้านแค่ไม่กี่คลิป

“วันนี้ช่วงเช้าคุณมนลิตาลางานครึ่งวันนะ น่าจะมาเข้าประชุมตอนบ่าย”

“ฮะ”

ชายวัยเลยสี่สิบรีบยกโทรศัพท์มือถือขึ้นดูว่ามีข้อความของน้องในทีมส่งมาลางานหรือเปล่า แต่ก็ไม่เห็นแม้แต่อักษรเดียวไม่โทรมาลางานกับตัวเองแต่กล้าโทรไปลางานกับเจ้าของบริษัทเลยหรือ

เขาเงยหน้ามองคนเป็นเจ้านาย ยกมือขึ้นเกาหัวกำลังจะอ้าปากถามว่ารู้ได้อย่างไรร่างสูงของเจ้านายก็กำลังจะเดินออกไป แต่แล้วก็ชะงักเท้าลงเหมือนนึกอะไรขึ้นได้จึงหันกลับมากำชับอะไรบางอย่าง

“อ้อ อย่าโทรหรือส่งข้อความไปรบกวนเธอนะ ตอนนี้น่าจะหลับอยู่”

พูดเสร็จก็ล้วงกระเป๋ากางเกงเดินออกไป ปล่อยให้หัวหน้าฝ่ายข่าวอาชญากรรมยืนงงกับคำสั่งใหม่เมื่อครู่ แล้วเกิดคำถามใหม่ขึ้นมาในใจว่าเจ้านายรู้ได้อย่างไร

ขณะเดินกลับมายังลิฟต์เพื่อขึ้นไปทำงาน เวทัศต้องหยุดฝีเท้าลงเมื่อมีผู้ชายคนหนึ่งสวมชุดตำรวจครึ่งท่อนกำลังเดินผ่านไปเพราะรู้สึกคุ้นหน้า

“เดี๋ยวครับ คุณขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง”

ร่างสูงหยุดเดินแล้วหันกลับไปพร้อมรอยยิ้ม ทว่าอีกฝ่ายยืนอึ้งใบหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์เท่าไร เพราะผู้ชายตรงหน้าเคยเป็นศัตรูหัวใจเมื่อสมัยเรียนต่างคนต่างแย่งกันจีบอินทุภาแต่สุดท้ายเป็นตัวเขาที่ได้หัวใจของเธอไปครอง

“ไอ้ตุลย์”

“ว่าไงครับ ไอ้คุณเวย์” ขึงตาใส่แววตาเย้ยหยันจนรู้สึกได้

“แกขึ้นมาบนนี้ได้ยังไง ใครให้ขึ้นมา ไม่รู้หรือไงว่าคนนอกห้ามเข้าก่อนได้รับอนุญาต”

ตุลย์ธรยกยิ้มมุมปากขยับเท้าเดินเข้ามาหา “ก็ได้รับอนุญาตไงถึงได้ขึ้นมา”

“หมายความว่ายังไง” คิ้วเข้มขมวดเข้าหากัน เขาไม่ชอบสีหน้ากวนตีนนั้นเหลือเกิน

“ผมเป็นตำรวจที่ได้รับมอบหมายมาคุ้มครองพยานครับ”

“พยาน? หมายถึงใคร”

“แกเป็นถึงเจ้าของช่อง ยังไม่รู้อีกเหรอว่าพนักงานในบริษัทถูกขู่ฆ่า”

ชายหนุ่มไหวไหล่แล้วก็เดินจากไปทันทีปล่อยให้เวทัศยืนทำหน้างงเป็นไก่ตาแตก เขาพลาดเรื่องอะไรในบริษัทไปหรือเปล่า ทำไมเลขาฯ ถึงไม่ได้โทรรายงานเรื่องนี้ให้ฟัง ขายาวรีบเดินเข้าลิฟต์กลับห้องทำงานเพื่อสอบถามกับเลขาฯ ทันที

“พนักงานของเราถูกขู่ฆ่าเหรอ ทำไมคุณไม่รายงานเรื่องนี้กับผม”

“แป๋ว โทรรายงานแล้วนะคะ ตั้งแต่ฆาตกรลงคลิปห้านาทีแรก

แล้วนะคะ ทั้งส่งคลิปให้ท่าน ทั้งส่งข้อความบอก”

เธอก้มหน้าตอบเพราะกลัวสายตาเกรี้ยวกราดของท่านประธานในตอนนี้เหลือเกิน เวทัศนึกขึ้นได้ถึงกับถอนหายใจเป็นความผิดของเขาเองที่มัวแต่ไปฟิตเนสกับอินทุภาเพราะเธอขอให้ช่วยสอนวิธีลดหน้าท้องให้จนลืมเรื่องนั้นเสียสนิท

ดวงตาหรี่ลงคิ้วเลิกขึ้นสูงขณะจ้องคลิปในมือที่เพิ่งเปิดดู ไม่คิดเลยว่าพนักงานที่ถูกขู่ฆ่าจะเป็นมนลิตา ฝ่ามือกำเข้าหาแน่นขบกรามจนขึ้นสันนูนไม่รู้ว่าการทำให้คนอื่นเป็นห่วงมันเป็นงานถนัดของผู้หญิงนี้หรือไง

มิน่าล่ะ แม่เขาถึงได้โทรมาบ่นจนหูชา