บทที่ 19

              พวกเธอลงจากสเลฟแล้วก็เดินทางเข้าไปยังส่วนกลาง  คนมากหน้าหลายตาเดินเตร็ดเตร่อยู่ที่นั่น  หลายคนไม่รู้ว่าต้องทำอะไรเมื่อมาที่นี่  เพราะจดจำเรื่องในฝันไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ปุยฝ้ายและชูครีมพามนสิชาไปยังสวนดอกไม้ลับของพวกเธอ  ทุ่งดอกไม้ยังคงสวยอยู่เหมือนเดิม  พวกเธอนั่งลงใต้ร่มไม้ใหญ่  ปุยฝ้ายนอนแผ่บนพื้น  ชูครีมพิงต้นไม้  ส่วนมนสิชานั่งอย่างเกร็งๆ

              "เล่าให้พวกเราฟังหน่อยสิคะ  คุณมนไปเป็นอัศวินให้  คุณกิ่งฟ้าได้ยังไง"  ชูครีมเป็นคนถาม

              "ตอนแรกจำได้ว่าจะมาสมัครงานที่โรงเรียนวรรณวิลาศ  แล้วรถมาจอดที่อาคารบริหาร  พี่เดินเข้ามาในส่วนกลางแล้วก็เดินไปเจอป้าย  เลยสุ่มเดินไปทางทิศตะวันออก  ตอนนั้นได้ยินเสียงเอะอะดังมา  พี่เห็นกลุ่มเด็กนักเรียนปิดหน้ากำลังลอบโจมตีนักเรียนกลุ่มหนึ่ง  มารู้ทีหลังว่าพวกนักเรียนปิดหน้าคือกบฏ"

              "ที่ไหนๆ ก็มีกบฏทั้งนั้นเนอะ"  ปุยฝ้ายแทรก  แล้วก็ทำมือให้เธอเล่าต่อ

              "พี่เห็นพวกกบฏได้เปรียบ  แล้วก็มีผู้หญิงคนหนึ่งที่ไม่มีอาวุธกำลังจะโดนทำร้าย  พี่เลยขว้างก้อนหินใส่คนร้าย  แล้วรู้ทีหลังว่าคนที่ช่วยไว้คือคุณกิ่งฟ้า  จากนั้นอัศวินของคุณกิ่งฟ้าก็มาช่วยเธอไว้  ส่วนพี่ก็โดนฟันที่แขนไปหนึ่งที  เธอพาพี่ไปรักษาตัวแล้วก็ชวนมาเป็นอัศวิน  เธอสอนอะไรพี่หลายอย่างทั้งเล่าเรื่องประตูมิติ  เรื่องฝัน  เรื่องวิธีการเรียกสเลฟ  แล้วก็ให้ที่พัก  พวกอัศวินก็ใจดีกับพี่มาก  แต่พวกเขามีมาดมากเกินไปจนพี่เข้าไม่ถึง  มันทำให้พี่คิดถึงใครบางคนที่คุ้นเคยเหมือนครอบครัวที่ร่าเริงและห่วงพี่จากใจจริง  แต่ก็นึกไม่ออกว่าเพื่อนแบบนั้นคือใคร  จนกระทั่งได้มาพบกับพวกเธอ  ก็เลยตัดสินใจว่าจะเชื่อความรู้สึกของตัวเอง"

              ชูครีมอ้าปากเตรียมจะขอกอดเธอด้วยความซาบซึ้ง  แต่มนสิชากระพริบตาถี่ๆ  ก่อนหายตัวไปจากตรงนั้น  เธอหลับไม่ฝันไปซะแล้ว              

              "อ้าว  ไปซะแล้ว  งั้นเราก็มานั่งรอกันเถอะ"  ปุยฝ้ายบอก

              มนสิชาไม่มีความรู้สึกตัวตลอดเวลาที่หลับไม่ฝัน  เหมือนโลกทั้งใบดับวูบลง  เธอไม่ได้คิดอะไร  จนกระทั่งได้ยินเสียงทะเลาะกันดังอยู่ใกล้ๆ  เธอลืมตาขึ้นมาเห็นสองสาวยังนั่งอยู่ที่เดิม  คุยกันเสียงเครียด

              "ชูครีมขอแค่นิดเดียวเองนะคะ"  ชูครีมตัดพ้อ

              "ก็คนมันหวงนี่นา"  ปุยฝ้ายแสดงเหตุผลแบบใจดำ

              "แต่ถ้าใครคิดเองได้  คุณปุยฝ้ายก็ไม่ควรบังคับเขาสิคะ"  ชูครีมเถียงคอขึ้นเอ็น

              "นี่พวกเธอ  อย่าบอกนะว่า"  มนสิชาเดาจากบทสนทนา  "แย่งผู้ชายกัน"

              "คุณมนไม่เกี่ยวค่ะ"  ชูครีมบอกโดยไม่สนใจ

              "ไหนบอกรักกันไง  ที่พาพี่มาก็เพราะจะให้พวกเราอยู่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ  ทำไมมาทะเลาะกันเรื่องผู้ชาย"  มนสิชาพยายามทำให้พวกเธอนึกออกว่าพวกเธอรักกัน

              "ให้เขาเลือกดีกว่าค่ะ  ว่าอยากให้ใครลูบหัว  ให้นอน

หนุนตัก"  ชูครีมท้า

              "ถ้าอย่างนั้นฉันก็แพ้เธอน่ะสิชูครีม  ก็เธอน่ะพกอาหารติดตัวตลอด"  ปุยฝ้ายไม่ลดราวาศอก

              "เขาเป็นผู้ชายเห็นแก่กินงั้นเหรอ"  มนสิชาอุทานอย่างแปลกใจ

              "ไม่ใช่ผู้ชายแต่เป็นผู้หญิง"  ปุยฝ้ายประกาศ

              "พวกเธอเป็นยูริงั้นเหรอ"  มนสิชาตาโต

              "เรียกออกมาเลยค่ะ"  ชูครีมไม่สนใจ

              "อย่าท้านะ"  ปุยฝ้ายเสียงสูง  "สเลฟจงออกมา"

              กระรอกน้อยตัวสีน้ำตาล  อ้วนปุกลุก  ขนชี้โด่เด่  ท่าทางขี้เซาออกมาจากประตูมิติ  มันตกลงบนมือของเจ้านาย  แล้วหลับตาพริ้มเมื่อถูกปุยฝ้ายลูบหัว  สายตาแข็งกร้าวของทั้งสองคนอ่อนโยนขึ้นทันที

              "อิซาเบลล่า"  ชูครีมเรียกเสียงหวาน  ชูแอปเปิ้ลเขียวไว้ในมือ  "มาหาพี่มา"

              อิซาเบลล่ากระโดดเข้าหาชูครีม  คว้าแอปเปิ้ลแล้วลังเล  ชั่วครู่ว่าจะไปนั่งบนตักใครดี  เพราะชูครีมและปุยฝ้ายต่างร้องเรียกเสียงดังให้เข้าไปหา  เมื่อเห็นมนสิชาไม่ส่งเสียงเรียกมัน  ก็ตัดสินใจว่าที่นี่คงสงบกว่าจึงไปนั่งกินบนตักมนสิชาแทน   ไม่สนใจสองสาวที่ทำตาเป็นประกาย  หญิงสาวลูบหัวกระรอกแล้วหัวเราะออกมาอย่างโล่งใจ  ก่อนเอ่ยด้วยเสียงร่าเริง

              "เรากลับทิศเหนือกันเถอะ"

              ช่วงเวลาเดียวกัน  กุมภาเห็นปริญใช้เวทมนตร์เต็มสองตา  เธอเปิดประตูเข้ามาในห้องพักแล้วสำรวจร่างกายพี่สาว  แผลฟกช้ำต่างๆหายไปหมด  ใบหน้าดูมีเลือดฝาด  ปากกลับมาสีชมพู  ตอนนี้เธอดูเหมือนแค่หลับไปเท่านั้น

              "ทำไมพี่มนถึงยังไม่ฟื้นล่ะคะ"  กุมภาถาม

              "พี่ก็ไม่รู้  ตอนนี้สภาพร่างกายเธอเป็นปกติแล้ว                 

แต่ระหว่างตอนที่พี่ร่ายเวท  พี่เจอเวทมนตร์ที่ผูกความฝันเธอไว้กับเครือข่ายความฝันของคนอีกนับพัน"  ปริญบอก  ส่งสายตากังวลไปที่มนสิชา

              "หมายความว่ายังไงคะ"  กุมภาไม่เข้าใจ

              "หมายความว่าตอนนี้เธอกำลังฝันเรื่องเดียวกันกับคนอีกนับพันที่โคม่าหรือเป็นเจ้าหญิงนิทราอยู่ในโรงพยาบาลแห่งนี้"  เขาบอก

              "เพราะแบบนี้พี่มนเลยฟื้นขึ้นมาไม่ได้ใช่ไหมคะ"  กุมภานั่งลงบนเก้าอี้  รู้สึกหมดเรี่ยวแรง

              "ไม่นะ  มันเป็นเวทการรักษาแบบโบราณ  แค่เรายังไม่รู้ว่าคนที่ฝันต้องทำอะไรหรือคิดแบบไหนถึงจะตื่นขึ้นมา"  ปริญคิดหนัก  ก่อนหันมาเผชิญหน้ากับกุมภาโดยตรง  "กุมภาไม่ตกใจเหรอที่พี่ใช้เวทมนตร์ได้"

              "หนูต่างหากที่เป็นคนควรถามพี่ว่า  ทำไมถึงเพิ่งมาใช้  เวทมนตร์เอาป่านนี้"

              ปริญโล่งอก  อย่างน้อยเขาก็ไม่ถูกแจ้งความ  โทษฐานที่ใช้เวทมนตร์กับคนอื่น

              "ที่พี่ไม่ใช้เพราะหวังว่ามนจะตื่นโดยไม่ต้องพึ่งของแบบนี้"  ปริญบอก

              ความเงียบแทรกซึมอยู่ในทุกอณูอากาศ  ปริญทรมานกับการคิดลบว่าญาติของมนสิชาจะรังเกียจ  ถ้ารู้ว่าเขาเป็นพวกใช้   เวทมนตร์  ในขณะที่กุมภากลับครุ่นคิดบางเรื่องที่แตกต่างออกไป

              "เดี๋ยวนะ  หมายความว่า  ถ้าพี่มนทำอะไรบางอย่างหรือคิดอะไรบางอย่างได้ถูกต้อง  เธอจะฟื้นงั้นเหรอ"  กุมภาถาม    ปริญพยักหน้าแทนคำตอบ  "แล้วอะไรที่ว่า  มันคืออะไรคะ  ถ้าเรารู้  เราจะบอกพี่มนได้ไหม"

              "ก็ได้อยู่"

              "พี่บอกว่าคนที่ใช้เวทมนตร์เขาทำแบบเดียวกันกับคนอื่นอีกนับพัน  นั่นก็แปลว่าเขาเป็นคนที่สามารถเข้าถึงเจ้าหญิง-เจ้าชายนิทราในโรงพยาบาลนี้ได้ทั้งหมดน่ะสิ"  กุมภาพูด  รู้สึกเหมือนมีคนมาจุดแสงสว่างในหัวเธอทีละจุด

              "ก็นะ  ที่นี่เป็นโรงพยาบาลสำหรับอนุบาลเจ้าหญิง-เจ้าชายนิทราโดยเฉพาะนี่นา"  ปริญบอก

              "หนูว่าต้องเป็นเจ้าหน้าที่ในโรงพยาบาลนี่แหละ" 

              ปริญและกุมภามองหน้ากันอย่างตื่นเต้น

              "พวกเราไปลองถามพยาบาลตรงเคาน์เตอร์ของแผนกดูไหม"  ปริญเสนอ

              "ไปกันเถอะค่ะ"

              ปริญและกุมภาเดินออกจากห้องพักผู้ป่วยออกไปยังบริเวณใกล้กับลิฟท์  นางพยาบาลประจำแผนกมีแค่สองคน        คนหนึ่งกำลังรับโทรศัพท์  ส่วนอีกคนก้มหน้าอ่านอะไรบางอย่าง  ปริญใช้ร่างสูงใหญ่ของตัวเองทำให้พยาบาลรู้สึกเหมือนมีเงาขนาดใหญ่เดินผ่าน  เมื่อรู้สึกตัว  เธอจึงเงยหน้าขึ้นมองเขา

              "ขอโทษนะครับ  ผมขอทราบชื่อหมอเจ้าของไข้ของนางสาวมนสิชา  ภูริเดโชได้หรือเปล่าครับ"

              "คุณหมอดนุเดช  กิตติวินท์ค่ะ"  พยาบาลตอบโดยไม่ต้อง

หาข้อมูล

              "คนไข้โคม่าหรือเจ้าหญิงนิทราที่นี่  มีหมอเจ้าของไข้คนเดียวกันหรือเปล่าครับ"  ปริญยิงคำถามตรงๆ  พยาบาลสาวกดโทรศัพท์มือถือของตัวเองโทรออกไปยังเบอร์ฉุกเฉิน  หมอดนุเดชรับสายแต่ไม่พูดอะไร

              "คนไข้ที่เป็นเจ้าหญิงนิทราที่นี่มีนับพันคน  หมอหรือพยาบาลคนเดียวคงจะดูแลไม่ทั่วถึงหรอกค่ะ  ดังนั้นทางโรงพยาบาลจึงจัดหมอที่ดูแลไว้หลายท่านนะคะ"  พยาบาลตอบ  พยายามเก็บความกังวลไว้ข้างใน

              "แล้วมีใครหรือเปล่าที่สามารถเข้าห้องคนไข้ทุกคนได้"  ปริญถามตรงๆอีก  กุมภาอยากจะฟาดแขนเขาให้ระวังปากมากกว่านี้  แต่ไม่ทันแล้ว

              "เกิดอะไรขึ้นกับคนไข้หรือเปล่าคะ  ถ้ามีเรื่องร้องเรียนก็เชิญบอกได้เลยนะคะ  เราจะได้สืบหาตัวคนทำได้"  พยาบาลสาวตอบอย่างมืออาชีพ

              "คุณยังไม่ได้ตอบคำถามผมเลย"  ปริญเซ้าซี้

              "พยาบาล  แม่บ้าน  หรือคุณหมอทุกคนสามารถเข้าไปในห้องผู้ป่วยได้อยู่แล้วค่ะ  ถ้าทราบเวลาที่แน่นอนว่าคนไข้ได้รับ  การรักษาที่ไม่ถูกต้อง  หรือของหาย  เราสามารถหาตัวคนทำผิดมาสอบสวนได้นะคะ"

              ปริญมองหน้ากุมภา  รู้สึกมืดแปดด้าน  เขาแทบไม่ได้เบาะแสอะไรเลย

              "งั้นก็ช่างเถอะครับ  เราไม่ได้มาเอาผิด  แค่มาถามเท่านั้นเอง"  ปริญเดินจากไป 

              พยาบาลสาวยกโทรศัพท์มือถือขึ้นพูด

              "ดูเหมือนจะมีคนรู้ตัวแล้วค่ะ ผอ."