บทที่ 20

              ห้องทำงานของหัวหน้านักเรียนมีขนาดกว้างขวาง  เขามีโต๊ะทำงานตัวเขื่องสำหรับใช้งาน  มันทำมาจากไม้สักแต่ดูเรียบง่าย  ใกล้ๆมีชุดโซฟาสีดำพร้อมโต๊ะกระจกใส  จากที่นั่งสามารถมองเห็นวิวทิวทัศน์ของโรงเรียนทิศเหนือได้ร้อยแปดสิบองศา  เทพทัตนั่งบนโซฟานุ่มแล้วทอดมองทิวทัศน์อย่างเหม่อลอย      เขามองนักเรียนทิศเหนือเดินเข้าอาคาร  คิดถึงการกลับไปเป็นนักเรียนที่ไม่ต้องมีภาระให้หนักสมอง 

              "เคาะประตูก่อนนะคะ"  เสียงเด็กสาวดังขึ้น  เขาคุ้นๆกับเสียงนั้นอย่างบอกไม่ถูก

              ประตูถูกเคาะแล้วเปิดเข้ามา  ปุยฝ้าย  มนสิชา  และชูครีมเดินเข้ามา  ความเซ็งเปลี่ยนเป็นความสดชื่นแทน  เขาคงได้ข้อมูลอะไรบางอย่างเพื่อไปให้ถึงจุดสูงสุดแน่

              "เชิญครับๆ"

              ปุยฝ้ายชูครีมและมนสิชานั่งลงบนโซฟา  ตัวเกร็งเล็กน้อย

เมื่อนั่งต่อหน้าหัวหน้านักเรียน  ไม่อยากเชื่อว่าชายที่หน้าตารุ่นราวคราวเดียวกับพวกเธอจะได้ห้องทำงานใหญ่โตขนาดนี้

              "พวกเราทำตามที่ตกลงกับคุณเทพทัตได้แล้วค่ะ"  ชูครีมเป็นฝ่ายเกริ่น

              "ผมได้ยินข่าวแล้ว  แทนที่คุณจะเปิดโปงกิ่งฟ้า  แต่กลับปล่อยนกเหยี่ยวออกมาแก้แค้นเลยนะครับ"  เทพทัตเอ่ย  ไม่แสดงท่าทางว่าดีใจหรือเสียใจ  "ผมไม่ได้หวังว่าพวกคุณต้องทำขนาดนั้น  แต่เรื่องมันแล้วไปแล้ว  งั้นเรามาคุยเรื่องสัญญาที่ผมเคยให้ไว้แล้วกันนะครับ"

              "ดีเลยค่ะ"  มนสิชาร้อง

              "เอาล่ะครับ  แล้วพวกคุณอยากรู้เรื่องอะไรบ้าง"  เทพทัตถาม

              "คำถามแรกเลยนะคะ  เราจะตื่นจากฝันนี้ได้อย่างไร" ชูครีมถาม

              "ผมไม่รู้  แม้แต่ผู้สร้างก็ไม่รู้  พวกเราได้แต่สร้างโลกที่น่าอยู่ให้พวกคุณสามารถมีตัวตนไปได้เรื่อยๆ ในฝันเท่านั้น"  เทพทัตตอบอย่างซื่อตรง  เขาประสานมือไว้บนหน้าตัก  แสดงทีท่าว่ากำลังรับฟังปัญหาที่สำคัญ 

              "ผู้สร้างมีจุดประสงค์อะไรถึงสร้างโรงเรียนนี้ขึ้นมา  ทำไมต้องเป็นโรงเรียนด้วย"  ปุยฝ้ายถาม

              "เขาไม่ยอมตอบคำถามนี้ว่าสร้างโรงเรียนขึ้นมาทำไม  แต่เขาเคยบอกกับพวกเราหัวหน้านักเรียนทุกคน  ว่าสาเหตุที่ทุกคนอยู่ในช่วงม.ปลาย  เพราะเขาไม่อยากให้อายุเป็นปราการกั้นไม่ให้ทุกคนคุยกันหรือเป็นเพื่อนกัน  ถ้าเราเห็นว่าคนอื่นอายุห่างกับเรามากเกินไป  คงกลัวว่าจะคุยกันไม่รู้เรื่อง  แต่ถ้าดูอายุเท่ากันไปหมด  ก็ไม่กลัวที่จะพูดกันครับ"

              "ก่อนที่คุณเทพทัตจะมาอยู่ที่นี่  คุณเป็นใครมาก่อน"  มนสิชาถามเรื่องส่วนตัวของเขา  เธอคิดว่าเขาจะไม่พอใจ  แต่เทพทัตมีความเป็นผู้ใหญ่มากกว่านั้น  แค่ยิ้มเล็กน้อยแล้วตอบคำถามอย่างลื่นไหล

              "ผมอายุห้าสิบปีแล้ว  ตอนอยู่ข้างนอกผมเป็นผู้ใหญ่บ้านอยู่ที่ต่างจังหวัด  มีวันหนึ่งเข้ามาเยี่ยมลูกสาวที่กรุงเทพฯ  แต่ประสบอุบัติเหตุเสียก่อน  ผมเองก็อยู่ในฝันมาสองปีแล้ว"  เทพทัตตอบ  แล้วให้ข้อมูลเพิ่ม  "เท่าที่ถามมา ทุกคนที่นี่กลายเป็นเจ้าหญิงหรือเจ้าชายนิทรากันหมด  ผู้สร้างสามารถสร้างเครือข่ายฝันได้ใหญ่ขนาดจุคนพันคนได้  อีกอย่างหนึ่งที่ผมแน่ใจคือ  ผู้สร้างไม่ได้ใช้แค่วิทยาศาสตร์อย่างเดียวเพื่อรวบรวมพวกเรา  แต่น่าจะใช้เวทมนตร์ด้วย"

              "เวทมนตร์!!"  ทั้งสามคนอุทานพร้อมกัน

              "นั่นมันผิดกฎหมายนี่"  ชูครีมพูด  อีกสองคนเงียบไป  ต่างมีความในใจที่ไม่ได้เอ่ยออกมา

              "งั้นก็แปลว่าพวกเราจะตื่นขึ้นได้ด้วยการแก้เวทมนตร์หรือคะ"  มนสิชาถาม

              "เปล่าครับ  ผู้สร้างปลุกพวกเราไม่ได้  อย่างที่ผมบอกคือเขาไม่รู้วิธี  แต่ที่ผ่านมามีคนตื่นไปแล้วสามคน  พวกเราตื่นขึ้นเองโดยไม่ได้ใช้เวทมนตร์  แต่จนตอนนี้ก็ยังไม่มีใครรู้ว่าพวกเขาตื่นขึ้นได้ยังไง"

              "งั้นขอรายชื่อให้เราหน่อยได้ไหมคะ  ทั้งคนที่ตื่นแล้วก็เพื่อนๆของเขา"  ปุยฝ้ายขอร้อง  "พวกเราจะไปถามจากเพื่อนสนิทของเขาเอง

              "ตกลงครับ"  เทพทัตตอบ

              "เรื่องนี้อาจจะนอกเรื่องไปบ้าง  แต่คุณเทพทัตได้อะไรจากการมาเป็นหัวหน้านักเรียนคะ"  ชูครีมถาม

              "ก็อย่างที่คุณน่าจะทราบกันอยู่แล้ว  ผมจะได้รับอาหารและการดูแลเป็นพิเศษ  ผู้สร้างบอกว่าเขามีเส้นสายในโรงพยาบาล  สามารถช่วยคนที่ทำประโยชน์ให้กับโรงเรียนได้"  เทพทัตเปลี่ยนท่านั่งมาไขว่ห้าง  เขาต้องระมัดระวังมากขึ้นในการตอบคำถาม

              "แล้วถ้าเป็นประธานนักเรียนล่ะคะ  จะได้อะไร"  ชูครีมถามอีก

              "จะได้รับการดูแลเป็นพิเศษขึ้นไปอีกครับ"  เทพทัตตอบโดยไม่สบตา  ทุกคนมองออกในทันทีว่าเขาตอบไม่หมด  แต่ไม่มีใครเซ้าซี้อีก  เทพทัตเดินไปหยิบกระดาษและปากกามาจดอะไรขยุกขยิกก่อนยื่นกระดาษให้พวกเธอ  ชูครีมรับเอาไว้

              "นี่เป็นรายชื่อคนที่ตื่นขึ้นทั้งสามคน  พร้อมที่อยู่คนสนิทของพวกเขา  สัญญากับผมอย่างหนึ่ง"  เทพทัตเอ่ย

              "อะไรคะ"  ปุยฝ้ายถาม

              "ถ้ารู้วิธีตื่น  คุณต้องมาบอกผมเป็นคนแรก"

              "ตกลงค่ะ"  ทั้งสามคนตอบพร้อมกัน

              สามสาวเดินออกมาจากโรงเรียน  แล้วกลับไปที่บ้านของพวกเธอ  บ้านยังให้ความรู้สึกอบอุ่นเมือนเดิม  ชูครีมหย่อนก้นลงบนโซฟานุ่มนิ่ม  มองมนสิชากำลังตื่นตาตื่นใจกับบ้านหลังใหญ่

              "พวกเธอเป็นเศรษฐีกันเหรอ"  มนสิชาถามซื่อๆ

              "ชูครีมเป็นอัศวินที่มีชื่อเสียงมากนะ  มนเคยเห็นสเลฟ ของเธอแล้วนี่"  ปุยฝ้ายอธิบายอยู่หลังเคาน์เตอร์  หยิบน้ำออกมาเสิร์ฟเพื่อนๆ  "เธอหาเงินได้เยอะเลยล่ะ"

              "ขอบคุณนะ"  มนสิชาเอ่ยกับปุยฝ้ายเมื่อได้รับน้ำ

              ชูครีมก้มมองกระดาษที่เทพทัตยื่นมาให้  แล้วเอ่ยขึ้น

              "ชูครีมว่าชูครีมรู้จักคนนี้นะคะ"  ชูครีมชี้ไปที่รายชื่อคนรู้จักของคนตื่น

              "ชอปเปอร์เหรอ"  ปุยฝ้ายอ่านตามที่ชี้

              "เขาเป็นใครล่ะ"  มนสิชาถาม

              "เขาเป็นอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุดในทิศเหนือ  ถึงท่าทางเขาจะดูจ๋องๆ  แต่พลังของเขาไม่ธรรมดาเลยนะคะ  แถมนิสัยก็ดุร้ายสุดๆ  เขามักจะท้าดวลกับคนที่ทำให้โกรธอยู่เสมอ  หลายครั้งที่เขาพลั้งมือฆ่าอัศวินหรือคนธรรมดาเพียงเพราะทำให้เขาขัดใจ  เลยถูกสภาอัศวินเรียกตัวไปพิพากษา  มีพยานเห็นเหตุการณ์มากมาย  และทุกคนลงความเห็นให้เนรเทศเขาออกไป  แต่เขาไม่ยอมไปและไม่มีใครทำอะไรเขาได้  สภาอัศวินไม่อยากเสียคนไปอีก  เพราะทุกครั้งที่คนตายแล้วเกิดใหม่  โอกาสที่อัศวินจะย้ายเมืองก็มี  ดังนั้นสภาอัศวินจึงลงมติไม่ให้นักเรียนทิศเหนือทุกคนพูดกับชอปเปอร์อีก  ไม่ขายของให้  และทำเหมือนเขาเป็น     อากาศธาตุค่ะ"  ชูครีมเล่า

              "แล้วไงต่อๆ"  ปุยฝ้ายถาม  สนใจที่เรื่องน่าสนุกขึ้น

              "ไม่รู้แล้วล่ะคะ  ชูครีมออกมาจากทิศเหนือเสียก่อน"

              ชอปเปอร์เดินเตร็ดเตร่ในเมืองทิศเหนือ  ผู้คนหลีกทางให้เขาเดิน  หรือถ้าจะพูดให้ถูกคือหลบเข้าไปในที่พักมากกว่า  เด็กหนุ่มรู้สึกเหงาแม้จะอยู่ในย่านที่มีคนอยู่หนาแน่น  ชอปเปอร์เดินเข้าไปในร้านอาหารริมทางอย่างอารมณ์ดี  คนที่กำลังสั่งซื้ออาหารเดินจากไปทันที  ชอปเปอร์มองสำรวจในร้าน  ลูกค้าที่เห็นเขาหลบสายตา  บางคนก้มหน้างุด  เขาเดินไปนั่งยังโต๊ะว่าง

              "ขอเมนูด้วยครับ"  ชอปเปอร์ยกมือขึ้นเมื่อไม่เห็นพนักงานเสิร์ฟมาสักที

              ไม่มีใครกล้าเดินไปที่เขา  แม้แต่เจ้าของร้านก็มือไม้สั่นอยู่หลังเคาน์เตอร์เก็บเงิน

              "เอาเมนูมา"  ชอปเปอร์สั่งเสียงแข็ง  "ฉันนับถึงสาม       ถ้าเมนูยังไม่ถึง  พวกแกตายยกร้าน"

              ทุกคนกรีดร้องและวิ่งหนีออกนอกร้าน  ชอปเปอร์มองสภาพร้านเปล่าแล้วใจหาย  เป็นแบบนี้มาสามร้านแล้ว  เขาเดินลากขาอย่างหมดกำลังใจออกจากร้านไปที่โรงเรียน  แอบคิดว่าบางทีครูคงจะคุยกับเขาบ้าง  คนที่ยืนในที่แจ้งมักอ้างตัวว่ามีคุณธรรม  ชอปเปอร์คิดว่าครูต้องไม่ปล่อยเขาไว้เฉยๆ  ต้องคุยกับเขาแน่นอน

              ตอนนี้เป็นเวลาเลิกเรียน  ห้องเดียวที่มีครูอยู่ก็คือห้องพยาบาล  ชอปเปอร์แทบจะวิ่งไปที่นั่นด้วยความตื่นเต้น  เขาไม่ได้คุยกับใครมาสองวันแล้ว  การนึกถึงเรื่องดีๆ ทำให้เขายิ้มกว้างออกมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายวัน

              ในห้องพยาบาลทุกอย่างเป็นสีขาวหมด  ผนังห้องสีขาว  ผ้าม่านสีขาว  ผ้าคลุมเตียงสีขาว  และเฟอร์นิเจอร์สีขาว  แต่ไม่มีใครอยู่ในนั้น  เขาเห็นประตูบานเล็กสีขาวอยู่ข้างในห้อง  ดูเหมือนมีห้องที่เชื่อมต่อกับห้องนี้อีกที  ชอปเปอร์เดินไปสำรวจที่ประตูนั้น  เขาผลักประตูเข้าไป  มีอุโมงค์ขนาดเล็กทอดยาวออกไป  ไฟดวงเล็กๆที่ติดอยู่ในอุโมงค์สว่างขึ้น  มันดูเหมือนฐานทัพลับมากกว่าสถานที่ที่น่ากลัว

              อุโมงค์สิ้นสุดลง  เขาเจอห้องขนาดใหญ่ที่บรรจุนักเรียนเอาไว้  แต่ที่นี่ไม่มีโต๊ะ  มีแต่ห้องกว้างที่เต็มไปด้วยกองของเล่น  นักเรียนมัธยมปลายที่เล่นดินน้ำมัน  รถของเล่น  และวิ่งไล่จับกัน  ไม่มีใครสนใจชอปเปอร์  เขายืนมองอยู่นานจึงเรียกคนที่ยืนอยู่ใกล้ๆ

              "ที่นี่ที่ไหน"  ชอปเปอร์ถาม

              "ห้องเรียนครับ  แต่พวกผมเลิกเรียนแล้ว"  เด็กหนุ่มตอบโดยยังร่อนเครื่องบินกระดาษ

              "ทำไมถึงเล่นอะไรเหมือนเด็กๆล่ะ  พวกนายเป็นเด็กหรือไง"  ชอปเปอร์ถาม

              เด็กหนุ่มมองชอปเปอร์เหมือนเขาพูดอะไรแปลกๆออกมา

              "ผมว่าผมโตแล้วนะ  อายุตั้งเจ็ดขวบแล้วด้วย  พวกนั้นต่างหากที่เป็นเด็ก"  เด็กหนุ่มชี้ไปที่นักเรียนกลุ่มหนึ่งกำลังนอนอยู่บนพื้น  เอาหัวแม่มืออมไว้ในปาก

              สมองชอปเปอร์ทำงานอย่างรวดเร็ว  นอกจากผู้ใหญ่จะกลายเป็นเด็กแล้ว  ที่ในฝันแห่งนี้เด็กก็จะมีร่างกายใหญ่โตเท่านักเรียนมัธยมปลายด้วย  ชอปเปอร์มองเครื่องบินกระดาษในมือเด็กแล้วนึกถึงสมัยก่อน  เขาอมยิ้ม

              "งั้นให้พี่เล่นด้วยได้ไหม"  ชอปเปอร์ถาม  ส่งสายตาเว้าวอนไปที่เด็กหนุ่ม

              "ได้สิครับ"  เด็กหนุ่มยื่นกระดาษเปล่าให้เขาพับ

              "พี่ชื่อชอปเปอร์  แล้วน้องชื่ออะไร"

              "ผมชื่อเก็นฮะพี่ชาย" 

              "เรามาเล่นมอญซ่อนผ้ากันไหม  ชวนเพื่อนๆมาเล่นด้วยกันสิ"  ชอปเปอร์ถาม  เขาเห็นผ้าขนหนูวางอยู่บนโต๊ะพอดี  เก็นเรียกเพื่อนๆเสียงดังให้มาเล่นด้วยกัน  เด็กๆนับสิบคนมารวมตัวนั่งเป็นวงกลม  อีกส่วนหนึ่งยังนอนหลับอุตุ  "เล่นมอญซ่อนผ้าเป็นกันไหม"

              "เป็นค่ะ/ครับ"  เด็กๆตอบพร้อมกัน

              "งั้นพี่เป็นมอญก่อนนะ"

              "ค่ะ/ครับ"

              ชอปเปอร์รู้สึกถึงพลังงานด้านบวกที่เขาได้รับมาจากเด็กๆ  เขาเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว  ชายหนุ่มเดินไปรอบๆวงขณะที่พวกเด็กๆร้องเพลง

              "มอญซ่อนผ้า  ตุ๊กตาอยู่ข้างหลัง  ไว้โน่นไว้นี่  ฉันจะตีก้นเธอ"

              ประตูเปิดออกโดยไม่มีปี่ไม่ขลุ่ย  เด็กนักเรียนสองคนเดินเข้ามาพร้อมกับอาหารเย็น  พวกเขาอึ้งเมื่อเห็นชายแปลกหน้าเล่นกับเด็กๆ

              "พี่ๆ มาเล่นด้วยกันไหมครับ"  เก็นตะโกนถาม 

              "แล้วนี่ใครครับ  เข้ามาได้ยังไง"  เด็กหนุ่มที่เข้ามาใหม่ถาม  ไม่ไว้ใจเขา

              "พวกคุณเป็นใคร  แล้วทำไมต้องขังพวกเด็กๆไว้ในนี้

ด้วย"  ชอปเปอร์ถาม  ไม่สนใจจะตอบ

              "พวกเราเป็นอาสาสมัครค่ะ  เราไม่อยากให้เด็กๆหลงทางไปไหน  ก็เลยให้เล่นอยู่แต่ในนี้"  เด็กสาวตอบแทน  "มากินข้าวกับพวกเราไหมคะ  เราเอาข้าวมาเผื่อเยอะเลย"

              ชอปเปอร์ดีใจที่เธอไม่รู้จักเขา  เขารับข้าวกล่องจากพวกอาสาสมัคร  แล้วนั่งคุยกับพวกเขา

              "พอดีผมเห็นประตูในห้องพยาบาล  ก็เลยลองเดินเข้ามา  ไม่นึกว่าจะเจอเด็กๆที่นี่"  ชอปเปอร์บอก 

              "สนใจจะเป็นอาสาสมัครบ้างไหมครับ  เรากำลังต้องการคนอยู่พอดี"  หนุ่มอาสาสมัครถาม

              "ผมมาที่นี่ทุกวันยังได้เลย"  ชอปเปอร์อวดเหมือนเด็กๆ  "แล้วต้องทำยังไงบ้าง"

              "เดี๋ยวพอเด็กๆนอน  เธอก็ออกไปลงชื่อได้เลยค่ะ  แล้วก็มาที่นี่ตามวันที่ลงชื่อเอาไว้"  ผู้หญิงเอ่ย