บทที่ 21

              วันถัดมาชอปเปอร์ซื้อของกินมาฝากเด็กๆ  เดินเข้าห้องพยาบาลที่ยังไม่มีคนอยู่  เขาลอดอุโมงค์เข้าไปหาเด็กๆ  แต่ในห้องกลับว่างเปล่า  ของเล่นของใช้ถูกเก็บออกไปหมด  ชายหนุ่มอึ้ง  รู้สึกเหมือนถูกหลอก  อาสาสมัครรู้ตั้งแต่แรกว่าเขาเป็นใคร  หรือไม่ก็รู้หลังจากที่เขาลงชื่อไปแล้ว  เขาโทษตัวเอง  ไม่น่าเขียนชื่อจริงลงไป  พวกนั้นคงรู้แล้วพาเด็กๆหนีไป

              ชอปเปอร์ทิ้งของในมือ  แล้ววิ่งออกไปในเมือง  ตอนนี้เป็นเวลาเย็น  คนกำลังออกมาหาซื้ออะไรทาน  หรือไม่ก็เตร็ดเตร่ก่อนกลับบ้าน  เขาเรียกสเลฟที่ก้าวร้าวที่สุดออกมา

              มันคือทีเร็กซ์  หรือไทรันโนซอรัส  ไดโนเสาร์กินเนื้อ  นักล่าในยุคเกือบเจ็ดสิบล้านปีก่อน  เสียงคำรามพร้อมฟันแหลมคม  มันอ้าปากออกมาอย่างดุร้าย  พอๆกับความรู้สึกเกรี้ยวกราดของชอปเปอร์ 

              "หมอก  ฆ่าได้หมด  ไม่ต้องเหลือไว้สักคน" หมอกคำราม  วิ่งเข้าชนร้านค้าข้างทางแล้วกัดหัวเจ้าของร้านอาหาร  มันเคี้ยวจนร่างนั้นหยุดดิ้น  ลำเพลิงพวยพุ่งออกมาแล้วร่างคนก็สลายไป  เสียงกรี๊ดร้องดังขึ้นตลอดทางที่                ชอปเปอร์และหมอกเดินผ่าน  หยดเลือดจากปากเจ้าทีเร็กซ์ไหลหยดเป็นทาง

              อัศวินและสเลฟถูกเรียกให้มารวมตัวกันในเมือง  ไม่เว้นแม้แต่ชูครีมซึ่งยังอยู่ในทิศเหนือ  มนสิชาเรียกฟ้าลั่นออกมาสังเกตการณ์อยู่บนฟ้า  พร้อมปุยฝ้ายที่ขอตามมาด้วย

              "บลูฮาร์ทพ่นไฟ"  ชูครีมสั่ง 

              มังกรน้ำเงินทำตามเจ้านายบอก  แต่ไฟไม่แรงพอที่จะทำให้หมอกรู้สึกร้อน  ผิวหนังของมันทนทานกว่าสเลฟตัวอื่นหลายเท่า  ราวกับว่าจะไม่มีจุดอ่อนให้ทำลาย  ชูครีมลงจากบลูฮาร์ทแล้วสั่งให้มันไปปะทะตรงๆ  มังกรใช้หางฟาด  แต่ทีเร็กซ์ก้มหลบแล้วกัดเข้าที่หลังของบลูฮาร์ท

              อัศวินคนอื่นเก็บสเลฟของตัวเองเมื่อเห็นว่าแม้แต่บลูฮาร์ทก็ทำอะไรไม่ได้  พวกเขากลัวสูญเสียสเลฟที่รักไปเช่นกัน  มนสิชามองเหตุการณ์อยู่บนฟ้า  ก่อนสั่งให้ฟ้าลั่นของเธอบินลงมา

              "ฟังนะชอปเปอร์"  มนสิชาประกาศลั่น  "ฉันรู้ว่าปัญหาของนายคืออะไร  เราจะแก้ปัญหาให้นาย  แต่มีข้อแม้ว่านายต้องเลิกฆ่าคน  แล้วก็ให้พวกเราถามคำถามบางอย่างกับนายด้วย"

              ชอปเปอร์เงยหน้ามองม้าบินที่กำลังลดระดับมาอยู่บนพื้น  เขาไม่อยากไว้ใจใครอีก  โดยเฉพาะคนที่ทำเหมือนหวังดี

              "แล้วฉันจะเชื่อเธอได้ยังไง"

              "นายมีทางเลือกสองทาง  หนึ่งคือฆ่าคนในเมืองนี้จนกว่าจะหมด  แต่นายจะแก้ปัญหาที่นายกำลังเผชิญอยู่ไม่ได้  หรือสองให้ความร่วมมือกับพวกฉัน  แล้วอยู่ร่วมกับคนอื่นอย่างมีความสุข  นายเลือกได้ว่าอยากจะทำแบบไหน"  มนสิชาเสนอ

              ชอปเปอร์เก็บสเลฟของเขาทันที  ชาวเมืองที่แอบอยู่รอบๆออกมาปรบมือให้มนสิชา  มนสิชาโค้งขอบคุณ  พวกเขาเชิญชอปเปอร์มาที่บ้านแล้วเริ่มสัมภาษณ์เขา

              "ช่วยเล่าเรื่องที่แฟนของนายตื่นขึ้นจากฝันได้ไหม  ตั้งแต่ต้นเลย"  มนสิชาพูดเชิงขอร้อง

              "ตอนนั้นฉันกับแฟนฝันพร้อมๆกัน  แฟนอยากตื่นมากจึงพยายามหาทางออกไปจากฝัน  ไม่ว่าพยายามไปเท่าไหร่  อย่างดีก็ทำให้เขาหลับไม่ฝันไปเท่านั้นเอง  พวกเธอก็เป็นเหมือนกันใช่ไหม"  ชอปเปอร์ถาม

              "ใช่ค่ะ  พวกเราก็เคยหลับโดยไม่ฝันไปเหมือนกัน"   ชูครีมบอก  ยกกาแฟขึ้นดื่ม

              "เวลาผ่านไปหนึ่งปีเราก็ยังออกจากฝันไม่ได้  เธอสิ้นหวังมากจนไม่ยอมหาทางอีก  แต่มีสิ่งหนึ่งที่เธอค้นพบก็คือ  คนที่มองโลกในแง่ร้ายจะมีพลังมากกว่าคนทั่วไป  สเลฟจะยิ่งทรงพลังมากหากมีความคิดในแง่ลบระหว่างที่เรียกออกมา"

              ทั้งสามคนมองหน้ากันอย่างตกใจ  แล้วก็พบว่าปุยฝ้ายที่ร่าเริง  มองโลกในแง่ดีเสมอมีพลังที่อ่อนแอ  ส่วนชูครีมที่ชอบดูถูกตัวเอง  มองโลกในแง่ร้าย  กลับมีพลังที่เข้มแข็ง  ส่วนมนสิชานั้นเป็นพวกกลางๆ  จึงมีพลังปานกลาง

              "แฟนฉันเอาแต่หมกตัวอยู่ในห้อง  ไม่ยอมทำอะไรเลย  ฉันพยายามทำให้เธอร่าเริงขึ้นด้วยการชวนไปเดินเล่น  แล้วก็วางแผนว่าจะใช้ชีวิตอยู่ในฝันนี้ต่อไปยังไง  จู่ๆ ตอนที่คุยกัน  เธอก็หายตัวไป  ไม่มีสัญญาณ  ไม่มีอาการอะไรเลย  แค่หายตัวไปเฉยๆ  ตรงที่เธอเคยยืนอยู่มีผงสีเหลืองทองเหลือไว้  เหมือนกากเพชร  ฉันไม่รู้ว่านั่นคืออาการของคนที่ตื่นขึ้นจากฝัน  จนผ่านไปหนึ่งอาทิตย์เต็มๆที่ฉันไปรอเธอที่ส่วนกลาง  แต่เธอไม่ได้เกิดใหม่ที่นั้น  ฉันใช้เวลาอีกพักใหญ่เดินทางไปทั่วเพื่อตามหาเธอ  แต่ก็ไม่เจอที่ไหนเลย  ฉันเลยไปแจ้งไว้กับโรงเรียนว่าเธอตื่นขึ้นแล้ว  และเป็นคนแรกที่ออกจากโรงเรียนนี้ได้"

              ชอปเปอร์ผายมือออกมาทางมนสิชา  ก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อ

              "ฉันบอกพวกเธอไปแล้ว  ตอนนี้เธอจะทำให้ฉันมีชีวิตที่ปกติได้หรือยัง  ฉันรักโรงเรียนทิศนี้มากเพราะจะนึกถึงเธอทุกครั้งที่เห็นสถานที่ที่เคยอยู่กับแฟน  ฉันคงไม่ไปจากที่นี่"

              "นายต้องแกล้งแพ้บ้าง"  มนสิชาตอบสั้นๆ

              "แกล้งแพ้เนี่ยนะ"  ชอปเปอร์ทวนคำ  เขาคิดว่าตัวเองหูฝาด

              "นายควรไปเจรจากับคุณเทพทัต  ทำสัญญาสงบศึก  และ

นอกจากมอนสเตอร์แล้ว  ห้ามนายฆ่าคนอีก"  มนสิชาบอก

              "แค่นี้น่ะเหรอ"  ชอปเปอร์ดูผิดหวังกับคำตอบ

              "ถึงจะง่ายแค่นี้  แต่นี่คือสิ่งที่คนทั่วไปเป็นกัน  นั้นคือมีจุดอ่อนให้คนอื่นเอาชนะได้  นายอาจจะไม่รู้  แต่ที่คนกลัวนายก็เพราะนายไม่เคยแพ้ให้ใครยังไงล่ะ"  มนสิชาบอก

              ทั้งสามคนออกมาส่งชอปเปอร์หน้าโรงเรียน  ปล่อยให้เขาไปหาเทพทัตตามลำพัง  ส่วนพวกเธอก็มองเขาจนลับสายตา

              "พลังความคิดมีผลต่อชีวิตในความฝันมากเลยนะคะ"      ชูครีมพูดลอยๆ

              "นั่นสินะ"  ปุยฝ้ายตอบ  จากนั้นหลับตาลงแล้วรวบรวมความคิดแง่ลบ  "สเลฟจงออกมา"

              หมีขั้วโลกออกมาจากประตูมิติ  มันเดินมากอดขาเจ้านายด้วยความน่าเอ็นดู  ขนสีขาวเหมือนเพิ่งถูกซักฟอกไม่นาน  มันมีพุงอ้วนกลมดูน่าซุก  น้ำหนักตัวสองร้อยกว่ากิโลกรัมทับลงไปบนร่างของปุยฝ้าย  เธอจึงหงายหลังล้มลงไป

              "ฉันจักจี้นะเจ้าหมี"  ปุยฝ้ายหัวเราะ

              "ไม่นะ"  ชูครีมร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาไหลออกมา   "เอาอิซาเบลล่ากลับมา"

              ดูเหมือนหมีขั้วโลกจะจำชูครีมได้  มันผละจากปุยฝ้ายแล้วเดินเข้ามาหาชูครีม  ยกขาหน้าขึ้นที่อกเธอ  ชูครีมจับขาหน้าไว้แล้วกอดหมีแน่น  ที่แท้กระรอกน้อยก็ยังเป็นตัวเดิม  เพียงแต่เปลี่ยนร่างเป็นหมีเท่านั้นเอง

              "อิซาเบลล่า"  ชูครีมร้องแล้วซุกหน้าลงไปตรงอกหมี    ปุยฝ้ายก็เช่นเดียวกัน  พวกเธอนัวเนียกันจนหายหมั่นเขี้ยว มนสิชามองดูแล้วอดยิ้มไม่ได้