บทที่ 5 อดข้าว

กลางดึกคืนนั้นจวนชินอ๋องค่อนข้างวุ่นวายเป็นอย่างมาก เพราะมู่หลานเฟินได้รับบาดเจ็บไม่น้อย ท่านหมอที่ทำการรักษาได้ฝังเข็มและตรวจอาการของนางอย่างละเอียด อีกทั้งยังบอกอีกว่าเพราะร่างกายของนางบอบบาง แต่กลับฝืนใช้วรยุทธ์ทั้งที่ไม่เคยฝึกฝนมาก่อน ทำให้ได้รับผลกระทบลมปราณภายในแปรปรวน จึงกระอักโลหิตออกมา นับว่าโชคดีที่เป็นเช่นนี้ หากมู่หลานเฟินไม่กระอักโลหิตออกมา อาจจะทำให้ภายในเสียหาย และอาจล้มป่วยจนถึงแก่ชีวิตได้

หลังจากจัดเทียบยาเรียบร้อย ท่านหมอก็จากไป อวี้หลิงที่ได้ทราบเรื่องจากปากของเซวียนเจ๋อก็ถึงกับร้อนใจ มู่หลานเฟินหลานสาวตัวดีของนางไม่เห็นเคยบอกนางเลยว่ามีวรยุทธ์ หากรู้แต่แรกนางจะได้ไม่ต้องเสียเวลาให้มู่หลานเฟินยั่วยวนเซวียนซานหลาง แต่ให้ลงมือฆ่าเขาเสียเลย!

ด้านเซวียนซานหลางนั้น ตอนที่เห็นว่ามู่หลานเฟินจัดการนักฆ่า เขาก็มีความสงสัยอยู่ภายในใจเต็มไปหมด แม้จะรู้จักนางได้ไม่นาน แต่ภูมิหลังและความเป็นไปของนางเขาล้วนสืบมาอย่างละเอียด นางเป็นเพียงบุตรสาวของตระกูลคหบดี วันๆเอาแต่แต่งหน้าทาปากยั่วยวนบุรุษ แต่งตัวงดงามเดินเตร็ดเตร่เพียงเท่านั้น

แต่ที่เขาเห็นนั้นฝีมือของนางไม่ธรรมดาเลย คล้ายกับฝึกฝนมาตั้งแต่วัยเยาว์จนชำนาญ แต่ที่หมอหลวงบอก กลับขัดแย้งกันอย่างสิ้นเชิง ร่างกายของมู่หลานเฟินบอบบาง แต่ยามที่นางเคลื่อนไหวกลับรวดเร็วยิ่งนัก ใบหน้าสวยหวานกลับนิ่งสงบไม่หวั่นเกรงยามประมือกับคนร้าย ราวกับการฆ่าคนนั้นนางทำมาแล้วนับครั้งไม่ถ้วน

หรือว่าตระกูลอวี้จะหาอาจารย์มาสอนวรยุทธ์นาง เรื่องนี้คงต้องสืบให้ละเอียดถี่ถ้วน

แต่สิ่งที่เขาต้องครุ่นคิดมากกว่าเดิมก็คือ ในเมื่อนางมีวรยุทธ์เช่นนั้นก็จะประมาทไม่ได้อีก

เซวียนซานหลางปรายตามองมู่หลานเฟินที่นอนอยู่บนเตียง ใบหน้าของนางซีดขาว นางไม่ใช่สตรีที่งดงามล่มเมือง กิริยาท่าทางก็ไม่ได้อ่อนช้อยงดงามเฉกเช่นคุณหนูในเมืองหลวง นิสัยรึก็ป่าเถื่อน สตรีเช่นนี้เขาไม่มีทางแต่งเป็นภรรยาเด็ดขาด

เรื่องราวก็ผ่านไปเช่นนี้ หลายวันต่อมาหลังจากที่ได้กินยาและนอนพักอย่างเพียงพอแล้ว มู่หลานเฟินก็ได้สติกลับคืนมา เมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาก็พบกับอวี้หลิงป้ามหาภัยและเซวียนเจ๋อญาติผู้พี่ที่กำลังนั่งรอให้นางฟื้นอยู่ในห้อง เซวียนเจ๋อเมื่อเห็นว่าน้องสาวฟื้นแล้วก็รีบเข้ามาประคองและช่วยหาน้ำให้ดื่ม ส่วนอวี้หลิงกลับเอ่ยถามด้วยความตื่นเต้น

"หลานสาวตัวดี เจ้าไม่เห็นเคยบอกป้าอย่างข้าเลยว่าเจ้ามีวรยุทธ์ ให้ข้าส่งเจ้าไปยั่วยวนซานหลางอยู่ตั้งนานสองนาน หรานหร่านหลานรัก เจ้าหายดีแล้ว ไม่สู้ไปจัดการฆ่าเซวียนซานหลางเสีย แล้วจัดฉากว่าเขาป่วยตายหรือถูกศัตรูสังหารดีหรือไม่ ตำแหน่งซื่อจื่อจะได้ตกเป็นของเซวียนเจ๋อพี่ชายของเจ้า"

มู่หลานเฟินส่งเสียงไอคอกแค่ก นางรู้สึกว่าตอนนี้ร่างกายดีขึ้นมากแต่ยังอ่อนเพลียอยู่ หญิงสาวไม่ได้เอ่ยอะไรเพียงส่ายหน้าไปมาให้กับความโลภมากของอวี้หลิง ส่วนเซวียนเจ๋อเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็หันไปมองมารดาตนทันที

"ท่านแม่ ในหัวของท่านคิดเป็นแต่เรื่องนี้หรือ พี่ใหญ่ไปทำอันใดให้ท่านกัน ท่านถึงต้องฆ่าเขา โทษที่คิดจะฆ่าเชื้อพระวงศ์หนักหนานัก หากเสด็จลุงทรงทราบ ท่านคิดว่าตนเองจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุขได้หรือ"

"เจ้า!"

อวี้หลิงที่ถูกเซวียนเจ๋อต่อว่าก็โมโหจนขาดสติ นางคว้าไม้มาตีที่กลางหลังของเซียวเจ๋ออย่างไม่พอใจ เซวียนเจ๋อไม่หลบซ้ำยังไม่ส่งเสียงร้อง ตั้งแต่เล็กจนโตจวบจนกระทั่งจำความได้ เขาจำได้ว่าท่านแม่แทบไม่เคยจะเลี้ยงดูเขา ทิ้งเขาเอาไว้กับแม่นม ส่วนตนเองกลับเอาแต่สู้รบปรบมือกับเหล่าอนุของท่านพ่อ คอยวางยาให้พวกนางแท้งบุตร ทำร้ายพวกนางถึงตาย แต่กลับไม่เคยสนใจเขา แทบจะนับครั้งได้ที่ท่านแม่กล่อมเขาเข้านอน

คนที่เขาอยู่ด้วยมากที่สุดคือแม่นมและพี่ใหญ่ เขาและพี่ใหญ่อายุห่างกันห้าปี ตอนนั้นเขาห้าขวบพี่ใหญ่สิบขวบ แต่กลับดูแลเขา หาข้าวให้เขากิน พาเขาไปเล่นสนุก สอนให้เขาอ่านหนังสือ พี่ใหญ่ดีกับเขามาก ห่วงใยเขายิ่งกว่ามารดาแท้ๆเสียอีก เขาไม่ได้อยากอกตัญญูแต่เขาไม่เคยรู้สึกว่าตนเองผูกพันธ์กับท่านแม่แลยแม้แต่น้อย

ยิ่งได้รู้ว่าท่านแม่มีแผนการอะไรเขาก็ยิ่งรู้สึกละอายใจต่อพี่ใหญ่

"ท่านหยุดตีเขาเสียที เหตุใดต้องลงไม้ลงมือด้วย ท่านโทษแต่คนอื่น ท่านเคยมองดูตนเองบ้างหรือไม่!"

มู่หลานเฟินที่มองดูเหตุการณ์อยู่นานก็ทนไม่ไหว นางลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะยื่นมือไปแย่งไม้มาจากมือของอวี้หลิงและโยนมันทิ้งลงไปที่พื้น อวี้หลิงโมโหหนักชี้หน้าด่าเด็กทั้งสองอย่างไม่ไว้หน้า

"ดีนัก พวกเจ้าช่างดียิ่งนัก ที่ข้าทำทุกอย่างก็เพื่อพวกเจ้าสองคนทั้งนั้น!"

มู่หลานเฟินที่ได้ฟังก็ส่งเสียงเหอะออกมา

"พูดซะน่าฟัง ความจริงแล้วท่านกำลังทำเพื่อตัวท่านเองต่างหาก ท่านเคยถามเซวียนเจ๋อสักคำหรือไม่ว่าเขาต้องการสิ่งใด ไม่เคยเลย! ท่านเอาแต่ยัดเยียดในสิ่งที่เขาไม่ต้องการ ส่วนข้า ท่านก็ทวงบุญคุณไม่เว้นแต่ละวัน แต่ก่อนเพราะข้าโลภมากจึงยอมทำตามที่ท่านสั่ง แต่ตอนนี้ข้าไม่ทำแล้ว ท่านป้า ข้าขอเตือนท่าน เซวียนซานหลางไม่ใช่คนที่ท่านคิดจะล่วงเกินได้ง่ายๆ เป็นศัตรูกับเขาก็เท่ากับเอาขาข้างหนึ่งเยียบลงไปในปรโลกแล้ว!"

"หุบปาก! วันนี้พวกเจ้าสองคนไม่ต้องกินข้าวเย็น!"

"ไม่กินก็ไม่กินสิ!"

อวี้หลิงโมโหมาก นางเดินจากไปอย่างไม่สบอารมณ์ เมื่ออยู่ในห้องเพียงลำพังแล้ว นางก็มองมือสองข้างของตนเองที่ทุบตีเซวียนเจ๋อลงไป

เดิมทีนางแทบไม่เคยตีบุตรชายเลย นางทำเพื่อเขาทุกอย่าง แต่ครั้งนี้เซวียนเจ๋อยั่วโมโหนางจนนางเผลอลงไม้ลงมือกับเขา อวี้หลิงยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาตน รู้สึกอับจนหนทางยิ่งนัก ความรู้สึกตอนนี้ทั้งโมโหทั้งเสียใจปะปนกันจนนางแยกไม่ออก

 มู่หลานเฟินส่งเสียงไอออกมาเล็กน้อย คนป่วยแทบตายแทนที่จะถามไถ่ห่วงใยกัน กลับเอาแต่พร่ำเพ้อวางแผนว่าจะฆ่าเซวียนซานหลางไม่หยุดไม่พัก! 

มู่หลานเฟินหันไปมองเซวียนเจ๋อที่นั่งเงียบไม่พูดไม่จาด้วยความสงสาร ถึงนางจะเพิ่งรู้จักเขาได้ไม่นาน แต่นางมองออกว่าเซวียนเจ๋อเป็นคนจิตใจดี ต่างจากมารดาของเขา อีกทั้งยังเป็นเพื่อนเล่นกับนางได้ แม้จะอายุห่างกันปีเดียวแต่กลับเข้ากันได้ดี เป็นญาติเพียงคนเดียวที่นับว่าดีกับนางไม่น้อย

"เซวียนเจ๋อ ท่านไม่ต้องไปสนใจนาง ตราบใดที่พวกเราไม่เข้าร่วมด้วยนางก็ทำอะไรไม่ได้หรอก"

"ข้าไม่อยากให้ท่านแม่ถลำลึกไปมากกว่านี้ ที่สำคัญ ข้าไม่อยากเป็นซื่อจื่ออะไรนั่น ตำแหน่งชินอ๋องข้าก็ไม่ต้องการ"

"อืม ไม่เป็นไรนะ ท่านเจ็บหรือไม่"

"ไม่เจ็บหรอก ข้าหนังหนา นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ท่านแม่ดุด่าข้า"

"เหลวไหลสิ้นดี!"

มู่หลานเฟินหมดคำจะกล่าว นางสั่งให้ลั่วเหมยหายามาทาหลังให้เซวียนเจ๋อ สองพี่น้องอยู่สนทนากันอีกครู่หนึ่งก่อนที่เซวียนเจ๋อจะเดินกลับเรือนของตนไป

ที่เรือนของเซวียนซานหลางตอนนี้ชายหนุ่มกำลังมองดอกโบตั๋นที่ออกดอกผลิบานอยู่ด้านหลังเรือนด้วยแววตาที่เรียบเฉยพลางฟังเรื่องที่องค์รักษ์ลับนำกลับมารายงานอย่างเงียบๆ

 เขาจำได้ดีว่าตอนท่านแม่ยังมีชีวิตอยู่นางชื่นชอบดอกโบตั๋นเป็นอย่างมาก จวนชินอ๋องแทบจะรายล้อมไปด้วยดอกโบตั๋น แต่หลังจากที่อวี้หลิงแต่งเข้ามาดอกโบตั๋นที่ท่านแม่ของเขาปลูกเอาไว้ก็เริ่มตายไปทีละต้นเพราะไม่ได้รับการดูแลเอาใจใส่อย่างถูกวิธี หลังจากเขาเติบโตขึ้นจึงเริ่มหาดอกโบตั๋นที่แสนงดงามมาปลูกอีกครั้ง และยังทุ่มเทแรงกายแรงใจดูแลจนมันออกดอกงดงาม

ดอกโบตั๋นเหล่านี้เปรียบเสมือนตัวแทนของท่านแม่ ยามที่เขามองดอกโบตั๋นเหล่านี้ ก็เหมือนได้มองเห็นท่านแม่อีกครั้ง

"ซื่อจื่อ เรื่องทั้งหมดก็เป็นเช่นนี้ขอรับ"

"อืม ออกไปเถอะ จับตาดูพวกเขาต่อไป"

"ขอรับ"

ชายหนุ่มละสายตาจากดอกโบตั๋นแสนงามตรงหน้า ก่อนจะครุ่นคิดในใจ

เขาส่งคนเข้าไปแฝงตัวดูความเป็นไปในเรือนของอวี้หลิงมาหลายปีแล้ว ย่อมรู้ทุกการกระทำและทุกสิ่งที่สตรีนางนั้นคิดจะทำทุกอย่าง เดิมทีเขาเห็นแก่เซวียนเจ๋อจึงไม่อยากจะถือสานาง เทียบกันแล้วตอนนี้นางไม่มีทางจะทำร้ายเขาได้ แต่วันนี้นางกลับคิดจะให้มู่หลานเฟินที่มีวรยุทธ์มาลอบสังหารเขา

หลายสิบปีมานี้อวี้หลิงไม่เคยละความพยายามในการทำให้เขาหายไปจากโลกใบนี้เลยสักวัน

แต่สิ่งที่ทำให้เขาประหลาดใจยิ่งกว่านั่นก็คือมู่หลานเฟิน ตั้งแต่นางตกน้ำก็ดูเหมือนเปลี่ยนไปเป็นคนละคน นางไม่เห็นด้วยกับความชั่วที่อวี้หลิงคิดจะทำ อีกทั้งยังไม่ให้ความร่วมมือ 

กับเซวียนเจ๋อนั้นเขารู้นานแล้วว่าน้องชายไม่เคยมีใจคิดเป็นศัตรู แต่กลับมู่หลานเฟินเขากลับไม่อาจวางใจในตัวนางได้ 

จะโทษใครได้ เพราะพบเจอแต่คนชั่วคิดทำร้ายจึงทำให้เขากลายเป็นคนระแวดระวังและไม่ไว้ใจผู้ใดง่ายๆเช่นนี้

"อาต่งออกมา"

"มาแล้วขอรับซื่อจื่อ"

ไม่นานนักก็มีบุรุษผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้น เซวียนซานหลางหันไปมองอาต่ง องค์รักษ์ของตน ก่อนจะเอ่ย

"ไปบอกห้องครัวให้ทำอาหารสักสองสามอย่างส่งไปให้เซวียนเจ๋อ บอกว่าข้าเป็นคนส่งมาให้ บ่าวไพร่คนใดไม่ยอมทำตามคำสั่งให้โบยได้ทันที"

"ขอรับ"

"ช้าก่อน"

"มีอะไรอีกหรือขอรับ"

"เอาข้าวไปเพิ่มหน่อย เผื่อว่าจะมีคนร่วมโต๊ะกับเขา"

อาต่งพยักหน้ารับก่อนจะรีบไปจัดการตามที่เจ้านายสั่ง 

เย็นวันนั้น มู่หลานเฟินและเซวียนเจ๋อไม่ได้มาร่วมมื้อเย็น เมื่อเซวียนซานอ๋องเห็นเช่นนั้นก็เอ่ยถามอวี้หลิง นางจึงบอกว่าเด็กๆไม่ค่อยสบายและไม่อยากอาหารจึงพากันงดมื้อเย็น เซวียนชินอ๋องเมื่อได้ฟังก็ไม่ได้เอ่ยถามสิ่งใดอีก แต่เซวียนซานหลางกลับส่งเสียงหัวเราะในลำคอ จนเซวียนชินอ๋องต้องหันมาเอ่ยถามบุตรชาย

"เจ้าขบขันอันใดกัน คนป่วยไม่อยากอาหารเป็นเรื่องน่าขันนักหรือ"

เซวียนซานหลางเงยหน้ามาสบตาบิดาของตน ก่อนจะเอ่ยวาจากำกวม

"เด็กสองคนนั้นป่วยไม่อยากอาหารหรือว่าถูกบังคับให้งดอาหารกันแน่ แต่ไหนแต่ไรอาเจ๋อกินจุอย่างกับอะไรดี ท่านแม่ หรือว่าพวกเขาทำอันใดผิดท่านจึงสั่งงดมื้อเย็นพวกเขา"

อวี้หลิงเมื่อได้ยินก็หันมามองเซวียนซานหลาง ก่อนจะยิ้มให้เขา แต่ทว่ารอยยิ้มนั้นกลับไม่จริงใจเลยแม้แต่น้อย

"พวกเขาไม่หิวน่ะ ซานหลาง เจ้าสงสัยอันใดกัน มีแม่ที่ใดบ้างจะสั่งงดอาหารเย็นลูกหลานตนเอง"

"ไม่มีอันใด ลูกเพียงเอ่ยวาจาไปเรื่อยเปื่อย ท่านแม่จิตใจดีงาม สะอาดบริสุทธิ์ จะทำเรื่องเลวทรามเช่นการสั่งงดอาหารเย็นบุตรชายตนได้เช่นไรกัน"

อวี้หลิงพยักหน้าและยิ้มอย่างอ่อนโยนทั้งที่ในใจอยากจะลุกขึ้นอาละวาดเต็มทน เซวียนซานหลางหลอกด่านางชัดๆ!

ด้านเซวียนเจ๋อเมื่อเห็นว่าอาต่งเอาอาหารมาให้และยังบอกอีกว่าเซวียนซานหลางเป็นคนส่งมาให้ เขาก็ดีใจมาก เพราะตอนนี้รู้สึกหิวแทบตายแล้ว

ชายหนุ่มพลันคิดถึงญาติผู้น้องขึ้นมาได้ จึงรีบนำกล่องอาหารไปที่เรือนของมู่หลานเฟิน คนทั้งสองกินอาหารร่วมกันอย่างรีบร้อน เพราะเกรงว่าอวี้หลิงจะกลับมาเห็น