ตอนที่ 14 ความช่วยเหลือจากคนแปลกหน้า

ไป๋ฉางอวี้ที่นอนคิดมาทั้งคืนเช้าวันนี้นางจึงตัดสินใจที่จะเดินทางเข้าไปในตัวเมืองเพื่อไปพบฮูหยินเว่ยผู้นั้นอีกครั้ง

ครั้งนี้นางนำไวน์ออกมาจากระบบมากมายหลายชนิดหวังเป็นอย่างยิ่งว่าจะสามารถไถ่ถอนที่ดินที่เหวินเซียวเย่นำไปจำนำเอาไว้ได้

ภายในบ้านสกุลเว่ย

“ฮูหยินเจ้าคะแม่นางไป๋มาขอพบเจ้าค่ะ”

“ไป๋ฉางอวี้มางั้นหรือ”

“เจ้าค่ะ”

“วิเศษเสียจริง”

นางรีบกุลีกุจอออกไปต้อนรับสตรีตัวน้อยหน้าบ้านท่ามกลางการจับจ้องมองของบุรุษหนุ่มผู้หนึ่ง

“ท่านแม่จะไปไหนรีบร้อนเสียจริง”

“ฮูหยินจะไปพบสตรีที่นำสุราวิเศษผู้นั้นมาขายน่ะเจ้าค่ะคุณชาย”

“สุราวิเศษที่พ่อบ้านซือบอกว่าล้ำค่ามากนักน่ะหรือ”

“เจ้าค่ะ”

“เป็นใครมาจากไหนกันนะ”

คุณชายใหญ่เว่ยจ้องมองผู้เป็นมารดาที่เดินแกมวิ่งไปยังศาลาหลังงามกลางสวนดอกไม้ ดูท่าทางที่ดีใจจนออกนอกหน้าของนางนั้นเหมือนว่ามารดาของเขาจะถูกชะตากับเด็กคนนี้เป็นอย่างมาก

เมื่อจ้องมองไปที่ศาลาหลังนั้นอีกครั้งก็พบเพียงแผ่นหลังตรงสวย ผมที่ยาวสยายถูกมัดรวบไว้ลวกๆ อย่างไม่ใส่ใจนักแต่กลับไม่ทำให้นางดูแย่ลงสักนิด

“ฉางอวี้ในที่สุดเจ้าก็มาข้ารอเจ้าหลายวันเลย”

“ฮูหยินอยากพบข้าหรือเจ้าคะ”

“รู้หรือไม่เพราะของสิ่งนี้ที่เจ้ามอบให้ข้าทำให้ข้าเห็นโลกใบนี้ชัดเจนอีกครั้ง”

“ข้าดีใจที่ท่านชอบมันเจ้าค่ะ เอ่อฮูหยินที่ข้ามาพบท่านวันนี้เพราะว่าข้ามีเรื่องเดือดร้อนเล็กน้อยจึงอยากที่จะมาขอปรึกษาท่านน่ะเจ้าคะ”

“เจ้ามีเรื่องเดือดร้อนอะไรงั้นหรือ”

“คือว่าที่บ้านของข้ากำลังจะถูกยึดหากว่าหาเงินไปไถ่ถอนไม่ทันคงต้องเสียทั้งบ้านและที่ดินที่สามีของข้าสร้างมันมากับมือจึงอยากจะขอให้ฮูหยินหาร้านที่รับซื้อเครื่องดื่ม เอ่อ ข้าหมายถึงสุราของข้าได้มากๆ หน่อย เพราะว่า…”

“เจ้าหาร้านรับซื้อสุราอยู่งั้นหรือ”

เสียงปริศนาดังแว่วมาด้านหลังของนาง เมื่อไป๋ฉางอวี้หันกลับไปมองก็ถึงกับต้องงุนงงไปชั่วครู่

‘เป็นเขา เหตุใดถึงมาอยู่ที่นี่ได้นะ’

ฮูหยินเว่ยไม่ทันได้สังเกตอาการของนางก็เอ่ยปากแนะนำบุรุษผู้นั้นต่อทันที

“ฉางอวี้นี่คือเว่ยลั่วหยางลูกชายของข้าเอง”

“ลูกชายของฮูหยินงั้นหรือเจ้าคะ”

“ใช่แล้ว”

“ลั่วหยาง นางคือไป๋ฉางอวี้คนที่ให้สิ่งนี้กับแม่อย่างไรเล่า”

“หลังจากวันนั้นเหตุใดเจ้าถึงไม่ไปที่โรงเผาอีกล่ะ”

“คือว่าสามีของข้าได้รับบาดเจ็บข้าจึงต้องอยู่ดูแลเขานะเจ้าค่ะ

งั้นหรือ”

ไป๋ฉางอวี้พยักหน้าให้เขาเล็กน้อย

“เอ๋ พวกเจ้ารู้จักกันมาก่อนงั้นหรือ”

“เคยพบกันที่โรงดินเผาน่ะขอรับท่านแม่ นางไปทำงานที่นั่น”

“งั้นหรือ วิเศษเสียจริง”

ใบหน้าหล่อเหลานั้นหันมาจับจ้องนางอีกครั้งแววตาฉงนสงสัยนั้นจ้องมองมาที่นางไม่วางตา

“ท่านไม่ต้องเป็นกังวลว่าข้าจะมาหลอกท่านแม่ของท่านหรอกนะเจ้าค่ะข้าเพียงแค่ต้องการความช่วยเหลือเท่านั้น”

“ข้าได้ยินท่านแม่บอกว่าเจ้าคือเจ้าของสุรารสเลิศนั่น”

“ใช่แล้วเจ้าค่ะ”

“ไม่ต้องไปหาร้านไหนหรอก”

“ทำไมเล่าเจ้าคะ”

เขายิ้มให้นางอย่างอ่อนโยนก่อนที่ทั้งมารดาและสตรีตรงหน้าจะหันไปมองหน้ากัน

-ตลาดจีนเมืองลั่วหนาน-

“เจ้าพาพวกข้ามาที่นี่ทำไมหรือลั่วหยาง”

“ท่านแม่ท่านก็รู้ว่าก่อนหน้านี้ข้ากับท่านพ่อชื่นชอบการค้ายิ่งนักและสะสมที่ดินเอาไว้มากเลยทีเดียว”

“แล้วเกี่ยวอะไรกัน”

“ที่นี่ก็คือหนึ่งกิจการของข้า”

สตรีทั้งสองหันมองหน้ากันทันทีก่อนจะจับจ้องไปยังโรงเตี๊ยมขนาดใหญ่ที่ตั้งตระหง่านอยู่ในกลางเมืองลั่วหนานแห่งนี้

“ระ โรงเตี๊ยมนี่เป็นของเจ้างั้นหรือ”

“ขอรับ”

“มิน่าเล่าเจ้าถึงแอบข้ามาที่แห่งนี้บ่อยนักข้าก็นึกว่าเจ้าใช้เป็นเส้นทางผ่านไปยังหอเทียนสุยนั่นเสียอีก”

“โถ่ท่านแม่เหตุใดจึงว่าร้ายลูกเช่นนั้นกันเล่าขอรับ”

“ก็จริงนี่นาคนของเจ้าบอกข้าหมดแล้วว่าเจ้าน่ะติดสตรีนางหนึ่งในหอเทียนสุย”

“นั่นเพราะข้าทำงานหาใช่เที่ยวเล่นเสียหน่อย”

“เจ้าจะบอกว่านั่นก็เป็นกิจการของเจ้างั้นหรือ”

เขาไม่ตอบเพียงแค่พยักหน้าให้มารดาเท่านั้น

“นี่เจ้ากล้าปิดบังข้าได้อย่างไรกัน”

“พอเถอะขอรับ พวกเราเข้าไปด้านในกันเถอะ”

“เจ้าค่ะ”

ทั้งหมดเดินเข้ามาในโรงเตี๊ยมที่ใหญ่โตโอ่อ่ายิ่งนักบรรดาเสี่ยวเอ้อในร้านรีบเข้ามาบริการพวกเขาด้วยความรวดเร็วดูแล้วคล่องแคล่วกันยิ่งนัก

คุณชายเว่ยสั่งอาหารมาไม่น้อยหน้าตาอาหารที่นี่น่ากินสมชื่อโรงเตี๊ยมอันดับหนึ่งของเมืองเสียจริง

ขณะที่กินอาหารไปด้วยคุณชายเว่ยก็เสนอราคาและขอรับซื้อสุราของนางไว้เองทั้งหมด

“เงินที่ขายสุราพวกนี้มากมายพอที่จะใช้หนี้ได้ทั้งยังเหลือพอที่จะตั้งตัวได้อีก คุณชายท่านแน่ใจแล้วหรือเจ้าคะว่าจะรับซื้อไว้ทั้งหมด”

“ก็หลงจู๊เพิ่งยืนยันกับข้าเองว่าสุราของเจ้าไม่มีที่ไหนเทียบเท่าได้แม้กระทั่งโรงเตี๊ยมใหญ่ในเมืองหลวงก็ยังต้องพ่ายแพ้ หากข้าไม่รับไว้ทั้งหมดคงโง่เขลาแล้ว”

“เช่นนั้นขอบคุณคุณชายมากนะเจ้าคะ”

“ว่าแต่เจ้าเถอะข้าได้ยินมาว่าสามีของเจ้าตาบอด”

“ไม่ผิดเจ้าคะ”

“เคยรักษาแล้วหรือไม่”

“เรื่องนั้นยังหรอกเจ้าค่ะพวกข้าเป็นเพียงชาวบ้านธรรมดาไหนเลยจะสู้ค่ารักษาได้”

“น่าเสียดายฝีมือการปั้นของสามีเจ้ายอดเยี่ยมอย่าบอกใคร หากว่าเขาไม่ตาบอดแล้วล่ะก็ไม่แน่อาจได้เป็นช่างแกะสลักในเมืองหลวงไปแล้ว”

ไป๋ฉางอวี้ได้ยินดังนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองคุณชายใหญ่เว่ยทันทu ใจหายเล็กน้อยที่ได้ยินว่าเหวินเซียวเย่มีโอกาสเติบโตในหน้าที่การงานแต่ต้องจากบ้านไปไกลถึงเมืองหลวงแล้วนางกับลูกชายจะทำอย่างไร

‘ไม่สิ บ้าไปแล้วนางจะมาอาลัยอาวรณ์เขาไปเพื่ออะไร นางไม่ใช่ภรรยาตัวจริงของเขาเสียหน่อยนี่นา’

“เดิมทีข้าตั้งใจจะมารบกวนฮูหยินเพื่อติดต่อซื้อขายสุรากันเรื่อยๆ เท่านั้นแต่ในเมื่อพบท่านที่นี่ด้วยเช่นนั้นท่านจะว่าอะไรหรือไม่เจ้าคะหากว่าข้า….”

“อะไรหรือ”

“หากว่าอะไรๆ ลงตัวกว่านี้ข้าจะไปเจรจาซื้อขายเครื่องเคลือบจากท่านมาวาดลวยลายเพื่อเปิดร้านขายน่ะเจ้าค่ะ”

“เปิดร้านขายกระเบื้องเคลือบงั้นหรือ” ฮูหยินเว่ยที่นั่งฟังทั้งสองคนสนทนากันมานานในที่สุดก็เอ่ยปากขึ้นมาสักที

“ใช่แล้วเจ้าค่ะฮูหยิน เดิมทีข้าแค่คิดว่าอยากที่จะเปิดร้านสุราเล็กๆ เป็นการค้าของครอบครัวเท่านั้น”

‘ให้ตายสิในหัวของนางทำไมถึงได้มีแต่เรื่องสุรานะ นางกลายเป็นคนขี้เหล้าแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ บ้าจริง!’

ไป๋ฉางอวี้สะบัดหัวเพื่อไล่ความคิดพวกนั้นออกไปเล็กน้อยแต่แล้วประโยคถัดไปของคุณชายเว่ยก็ทำให้นางรีบเงยหน้าขึ้นมาทันที

“หากว่าเจ้าอยากได้ข้าจะให้คนส่งไปที่บ้านเจ้าได้หาใช่เรื่องยากไม่”

“จริงหรือเจ้าคะ”

“ก็ใช่น่ะสิอีกอย่างนะรสสุราที่เจ้าทำขึ้นมานี้ยอดเยี่ยมเพียงนี้ข้าจะรับซื้อแล้วเจ้าก็มาส่งที่โรงเตี๊ยมก็พอหรือไม่ข้าจะส่งคนไปรับที่บ้านของเจ้าเอง”

“ขอบคุณคุณชายมากเจ้าค่ะ”

“เจ้าอยากเปิดร้านสุราเล็กๆ หรือร้านขายเครื่องกระเบื้องล่ะก็ไม่สู้ย้ายมาเปิดในตัวเมืองไม่ดีกว่าหรือ” ฮูหยินเว่ยเอ่ยออกมาทำเอาหนึ่งบุรุษและหนึ่งสตรีเงยหน้าขึ้นมาสบตากันทันที

“จริงด้วยที่เฟิ่งหวงอยู่ห่างไกลจากตัวเมืองมากพอควร ไม่สู้เจ้าและครอบครัวย้ายมาอยู่ที่นี่ไม่ดีกว่าหรือจะได้ไปมาหาสู่กันได้ง่ายขึ้น” คุณชายเว่ยเองก็เหมือนจะเพิ่งนึกออกจึงเอ่ยสมทบกับผู้เป็นมารดาทันทีด้วยกลัวว่าสตรีตรงหน้าจะเปลี่ยนใจนั่นเอง

“คือว่าข้า”

“หากกังวลเรื่องร้านค้าล่ะก็ข้ายังมีให้เจ้าเลือกอีกหลายหลังอยากได้ตรงไหนของตัวเมืองเพียงแค่บอกมาข้านั้นจัดหาให้ได้อยู่แล้ว”

“คุณชายข้าเกรงใจท่านมากนะเจ้าคะ เท่านี้ก็มากพอแล้ว”

“ยังมีร้านอีกมากมายงั้นหรือมีสิ่งใดที่ข้าไม่รู้อีกหรือไม่”

ฮูหยินเว่ยมองบุตรชายของตนด้วยแววตาดุดัน

“โถ่ท่านแม่บางอย่างก็ไม่จำเป็นต้องบอกหมดนี่ขอรับ แต่ถึงอย่างไรก็คือกิจการของสกุลเว่ยทุกอย่างล้วนเป็นของท่านแม่อยู่แล้ว”

“จะไปเป็นของข้าได้อย่างไร ข้าแก่เพียงนี้แล้วไม่สนใจของพวกนี้หรอก”

“ขอรับๆ”

“เฮอะ แต่ก็จริงดังที่ลูกชายของข้าพูดเจ้าไม่คิดย้ายมาอยู่ในตัวเมืองหรือ มาตั้งรกรากทำการค้าในเมืองย่อมสะดวกกว่านะเทียวไปเทียวมามันเสียเวลานะฉางอวี้”

“คือว่า…ขอบคุณคุณชายและฮูหยินที่เมตตานะเจ้าคะแต่ข้าคงต้องไปปรึกษาสามีของข้าก่อน”

“ไม่เป็นไร ค่อยๆ คิดข้ากับลั่วหยางหาใช่อยากได้ผลประโยชน์อันใดจากเจ้าไม่ ก็เพียงแค่รู้สึกผูกพันธ์กับเจ้าแปลกๆ”

“ข้าว่าพวกท่านไว้ใจคนแปลกหน้ามากไปนะเจ้าคะ”

“ไม่รู้สิเหมือนว่าพวกเรารู้จักกันมานานแล้วอย่างไรก็ไม่รู้ ในเมื่อเข้ามาในตัวเมืองแล้วไม่สู้ไปดูไว้ก่อนดีหรือไม่เล่า”

คุณชายเว่ยเอ่ยออกมาก่อนจะส่งยิ้มอันอบอุ่นให้นาง

“เจ้าคะ?”