ตอนที่ 13 จะมาตื่นตอนนี้ไม่ได้!

ไป๋ฉางอวี้ถอนหายใจทั้งยังส่ายหน้าให้กับความดื้อรั้นของสามี นางคีบเอาเนื้อหมูตุ๋นมาไว้ในจานของเขาผักดองที่นางเอาออกมาจากระบบวิเศษไม่ต้องเสียเงินซื้อในราคาที่สูงลิ่วเช่นนั้นรสชาติอร่อยอย่าบอกใคร

“ท่านแม่อาหารวันนี้น่ากินยิ่งนักขอรับ ท่านแม่ทำเองหมดเลยงั้นหรือ”

“ใช่ที่ไหนกันเล่าข้าแวะซื้อมาจากตลาดต่างหาก หากว่าน่ากินก็กินเยอะๆ ล่ะท่านก็เหมือนกันไม่ต้องกังวลว่าจะไม่ถูกปากเพราะข้าไม่ได้ทำเอง”

พูดจบนางก็ก้มหน้าก้มตากินอาหารต่อ ความอึดอัดที่ถูกระบายออกไปแต่ก็ยังคงไม่หายขุ่นเคืองใจแต่อย่างใดเพราะนางยังคงรู้สึกโกรธตัวเอง ไม่สิโกรธเจ้าของร่างนี้ไม่หาย

‘คนอะไรขายได้แม้กระทั่งคนในครอบครัวน่ารังเกียจเสียจริง’

“เจ้า…”

“ข้ารู้ว่าท่านจะถามอะไร ข้าเคยบอกท่านไปแล้วว่าข้าหามาได้ด้วยตัวของข้าเองใช่ว่าไปปล้นของใครมาท่านวางใจเถอะแล้วก็กินข้าวได้แล้ว”

เหวินเซียวเย่ฟังจากน้ำเสียงของนางก็รู้รับได้ว่านางน่าจะอารมณ์ไม่ดีอยู่จึงไม่คิดจะถามสิ่งใดออกไปอีก เขาละความสนใจแล้วเริ่มลงมือกินอาหารทันที

“พรุ่งนี้ข้าจะเข้าไปในเมืองเสียหน่อยท่านดูแลลูกแทนข้าด้วยนะเจ้าคะ”

“จะไปทำไมอีกเล่า”

“ไว้ถึงเวลาข้าจะบอกท่านเอง อาหยวนกินนี่สิเจ้าจะได้แข็งแรงดูแลท่านพ่อช่วยข้าได้อย่างไรเล่า”

“ขอรับ”

กลางดึกคืนนั้นไป๋ฉางอวี้ก็ยังคงนอนไม่หลับนางลุกขึ้นจากเตียงนอนก่อนจะเดินออกมายังระเบียงหน้าบ้าน ครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นทั้งหมด

‘หากว่านางมีเงินมากๆ ก็คงดีไม่ว่าจะยุคไหนๆ ขอแค่มีเงินเท่านั้นทุกอย่างก็ดูง่ายไปหมด’

“เหตุใดเจ้ายังไม่นอนไหนบอกพรุ่งนี้จะเข้าเมืองอย่างไรเล่า”

“ท่านก็ยังไม่นอนนี่นา เดินออกมาทำไมกันหากชนนู่นนี่อีกข้าจะเย็บแผลให้ท่านด้วยตนเองแล้วนะ”

“นั่นเพราะเจ้าเองก็ยังไม่นอน”

“ท่านต้องรอข้านอนก่อนงั้นหรือถึงจะนอนได้”

เขาไม่ตอบแต่พยักหน้าให้นางเล็กน้อย

“ท่านเป็นอะไรหรือคิดเรื่องเมื่อบ่ายนี้อยู่หรือ”

“ข้าไร้ความสามารถยิ่งนัก”

“นั่นเป็นเพราะข้าไม่ใช่หรือท่านถึงต้องจำนำที่ดินผืนนี้”

“แต่ก็ทำให้เจ้าลำบากไปด้วย”

ดูๆ ไปแล้วบุรุษผู้นี้น่าจะรักฮูหยินของเขามากจริงๆ ไม่ยอมโทษนางเลยแม้เพียงนิด

“หากข้าจำไม่ผิดที่นี่คือบ้านที่ท่านซื้อมาด้วยตนเองใช่หรือไม่”

เขาพยักหน้าให้นางเล็กน้อย

“หากต้องตกไปอยู่ในมือคนอื่นก็คงเสียดายแย่”

ได้ยินดังนั้นเขาก็เบือนหน้าหนีนางเล็กน้อย

“แต่ท่านไม่ต้องเป็นกังวลไปข้ามีวิธี”

“วิธีอะไร”

ไป๋ฉางอวี้ยิ้มให้เขาเล็กน้อยแม้จะรู้อยู่เต็มอกว่าผู้เป็นสามีไม่มีทางได้เห็นรอยยิ้มนี้แต่นางก็อยากยิ้มให้เขาจริงๆ

ใบหน้าหล่อเหลานี้ทำให้ไป๋ฉางอวี้คิดไปถึงคำพูดของสตรีคนหนึ่งที่ไปทำงานที่โรงเผาด้วยกัน

“สามีของเจ้าเป็นอย่างไรบ้างงั้นหรือ”

“หืม สามีของข้างั้นหรือ”

“ใช่แล้วข้านั้นยุ่งจนไม่มีเวลาไปเยี่ยมเลย”

ไป๋ฉางอวี้มองใบหน้าที่กำลังเขินอายอยู่นั้นก็ขมวดคิ้วด้วยความสงสัย

“แต่เจ้าอย่าคิดมากเลยนะเจ้าเคยบอกข้าว่ารังเกียจบุรุษตาบอดไม่ใช่หรือ ไม่ต้องกังวลไปหากท่านพี่เซียวเย่เปิดใจข้านั้นจะดูแลเขาให้เป็นอย่างดี”

“อะไรนะ!”

ไป๋ฉางอวี้รู้สึกรังเกียจเจ้าของร่างนี้เป็นอย่างมาก นางกล้าขายสามีของตนเองให้สตรีคนอื่นเพียงเพราะเขาไร้ความสามารถในการทำงานหาเงินให้นางเท่านั้นเองหรือ ไหนจะแอบเก็บเงินที่เขาตั้งใจจำนำที่ดินที่สร้างมันมากับมือไว้เพียงคนเดียวอีก

‘เป็นคนที่เห็นแก่ตัวและร้ายกาจมากเสียจริง เหวินเซียวเย่รักนางลงได้อย่างไรกัน’

ไป๋ฉางอวี้หลับตาลงพยายามไม่คิดถึงเรื่องที่ได้รับรู้มาต่อจากนี้นางจะดูแลครอบครัวนี้ดูแลสองพ่อลูกนี้ให้ดี แม้วันหนึ่งจะต้องจากกันแต่หากพวกเขาสุขสบายขึ้นแค่นี้ก็ดีมากแล้ว

“ดึกมากแล้วไปนอนกันเถอะเจ้าค่ะ”

“อืม”

ทั้งคู่เดินเข้ามาในห้องนอนบนเตียงนอนยังคงมีร่างเล็กที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียงเพียงลำพัง ขณะที่เหวินเซียวเย่จะล้มตัวลงนอนก็ถูกไป๋ฉางอวี้รั้งข้อมือของเขาเอาไว้

“มีอะไรหรือ”

“ท่านนั่งก่อนข้าจะทายาให้”

“ยาอะไร”

“ก็ร่างกายของท่านมีแต่รอยฟกช้ำทายาเสียหน่อยจะได้หายไวๆ”

เขาไม่ได้ตอบนางและปล่อยให้นางทำตามที่ต้องการ มือนุ่มนิ่มของนางที่จับต้องร่างกายกำยำของเขาทำเอาเหวินเซียวเย่ตื่นตัวขึ้นมาทันใด

“ขะ ข้าว่าข้าทาเองดีกว่า”

“ได้อย่างไรก็ท่านมองไม่เห็นรู้หรือว่าต้องทาตรงไหน”

“ข้าจับๆ ดูก็ได้”

“ไม่ได้ท่านอย่าดื้อสิข้าจะทาให้เอง”

เหวินเซียวเย่กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากพยายามฝืนเกร็งร่างกายที่ร้อนรุ่มในเวลานี้เอาไว้ รอคอยจนนางทายาเสร็จถึงได้หายใจโล่งทันที

“ท่านร้อนหรือ”

“หืม ข้าหรือ”

“ใช่ ท่านเหงื่อออกร้อนงั้นหรือแต่อากาศก็เย็นเพียงนี้ร้อนได้อย่างไรกันนะ”

“ข้าไม่ได้ร้อน ดึกมากแล้วเจ้านอนเถอะเหนื่อยมาทั้งวันแล้วนี่นา”

“อืม”

ไป๋ฉางอวี้ทิ้งตัวลงนอนเมื่อหัวถึงหมอนก็หลับลงอย่างง่ายดาย เหวินเซียวเย่ที่นอนลงไปไม่นานก็หันไปมองสตรีผู้เป็นภรรยาลมหายใจที่ดูสม่ำเสมอของนางดูท่าคงจะหลับไปแล้วจริงๆ เขาหันกลับมาก่อนจะใช้มือก่ายหน้าผากของตนเองพยายามทำจิตใจให้นิ่งเข้าไว้

‘อดทนไว้สิเซียวเย่เจ้าจะมาตื่นตอนนี้ไม่ได้!’