บทที่ 3

เถาหลินทำท่าทางราวกับตกใจ ไม่อยากจะเชื่อ “ลูก...... ลูกใส่ร้ายแม่แบบนี้ได้ยังไง?”

เมื่อมองสายตาที่เจ็บปวดของเถาหลิน เจียงเส้าชิงก็รู้สึกว่าลูกสาวกำลังโกหก

เธอทำไปเพื่อปกป้องสวีสวี่ ก็เลยจงใจใส่ร้ายเถาหลิน

จะมีแม่คนไหนทำร้ายลูกตัวเองได้ลงคอ?

เจียงเส้าชิงสั่งสอน “รั่วรั่ว เด็กต้องไม่โกหกนะ อีกอย่าง เธอไม่ใช่คนแปลกหน้า เธอคือแม่ผู้ให้กำเนิดของลูกกับน้องชาย ถ้าไม่มีเธอก็ไม่มีพวกหนู”

“หนูไม่ได้โกหก!”

เถาหลินยิ้มทั้งน้ำตา รีบปลอบเจียงเส้าชิง “ไม่เป็นไร เด็กไม่โกหกหรอก พวกเขาแค่คิดจะปกป้องคนที่ใกล้ชิด ไม่เป็นไรเลย พวกเขาชอบคุณผู้หญิงเจียง ก็แสดงว่าเธอดีกับลูก ๆ แบบนี้ฉันก็ดีใจแล้ว”

ใช่แล้ว เด็กไม่มีทางโกหก

งั้นก็แสดงว่าสวีสวี่จงใจสอนให้ลูกสาวพูดแบบนี้

เมื่อเห็นความเสียใจและน้อยเนื้อต่ำใจในดวงตาของเถาหลิน เจียงเส้าชิงก็ยิ่งโกรธขึ้นมาทันที “คนใช้ล่ะ?”

พี่เลี้ยงรีบเข้ามาในห้อง

เจียงเส้าชิงจ้องไปที่สวีสวี่ “อุ้มเด็ก ๆ ออกไปให้หมด”

นี่หมายความว่าต้องการให้เด็ก ๆ อยู่ห่างจากสวีสวี่!

หลังจากพี่เลี้ยงอุ้มเด็กทั้งสองคนออกไปแล้ว เจียงเส้าชิงก็เดินจากไปพร้อมกับเถาหลินด้วยความโกรธ

สวีสวี่ยืนอยู่ที่เดิมตามลำพัง

พวกเขาคนหนึ่งคือพ่อผู้ให้กำเนิด อีกคนคือแม่ผู้ให้กำเนิด

เธอจะมีสิทธิ์พูดอะไรได้?

มองสำลีก้านที่เปื้อนเลือดซึ่งอยู่ข้าง ๆ หัวใจของเธอก็เจ็บปวดอย่างยิ่ง

แต่ในนั้นกลับเต็มไปด้วยความผิดหวังมากกว่า

แต่งงานกันมาหกปี เธอช่วยเขาดูแลบ้านและลูก ๆ ทำให้เขาสามารถทุ่มเทให้กับธุรกิจได้อย่างเต็มที่โดยไม่ต้องกังวล

เธอเคยคิดว่าตัวเองเป็นคนพิเศษ เพราะตลอดหลายปีมานี้เจียงเส้าชิงไม่เคยนอกใจ ทั้งยังดูแลเอาใจใส่เธอ ทำหน้าที่ของสามีได้เป็นอย่างดี

แต่ทั้งหมดนี้ อยู่บนพื้นฐานที่ว่าเถาหลินยังไม่ปรากฏตัว

เพียงแค่คืนนี้คืนเดียว การปกป้องที่เจียงเส้าชิงมีให้เถาหลินนั้น มากกว่าการปกป้องที่เขามีให้เธอตลอดหกปีที่ผ่านมาเสียอีก

นั่นทำให้ความดีเพียงน้อยนิดที่เขามีให้เธอ ดูเป็นเรื่องน่าขันสิ้นดี

...

ตกกลางคืน

สวีสวี่อาบน้ำแล้วล้มตัวลงนอน ไม่นานก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังเข้ามา

เจียงเส้าชิงก็อาบน้ำเสร็จแล้วเช่นกัน เขานอนลงอีกฝั่งหนึ่ง ทั้งสองคนนอนหันหลังให้กัน

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง เจียงเส้าชิงก็พูดขึ้น “เถาหลินแค่คิดถึงลูก แวะมาเยี่ยมเฉย ๆ เธอไม่จำเป็นต้องต่อต้านขนาดนั้น แถมยังสอนให้ลูกโกหกอีก เรื่องวันนี้ อย่าให้มีครั้งต่อไป”

อย่าให้มีครั้งต่อไป?

สวีสวี่กัดฟันเบา ๆ “ฉันเลี้ยงพวกเขามาหกปี ดูแลพวกเขามาตั้งแต่ยังเป็นเด็กแบเบาะ ไม่มีใครอยากให้พวกเขาปลอดภัยและเป็นเด็กดีมากกว่าฉันอีกแล้ว คุณมีสิทธิ์อะไรมาพูดว่าฉันเป็นคนสอนพวกเขา?”

“ถ้าไม่ใช่เธอ แล้วเป็นเถาหลินรึไง?” เจียงเส้าชิงพูดอย่างเย็นชา “ต้องให้ฉันเตือนเธอไหมว่า เถาหลินคือแม่แท้ ๆ ของพวกเขา”

พร้อมกับเสียงของเขาที่หยุดลง ก็คือหัวใจของสวีสวี่ที่ราวกับถูกธนูนับหมื่นดอกแทงทะลุ!

ความทุ่มเทตลอดหกปี กลับสู้น้ำตาและการคร่ำครวญของเถาหลินไม่ได้

แล้วหลายปีที่ผ่านมาเธอเป็นตัวอะไร?

...

คืนนั้นไม่มีคำพูดใด ๆ

เช้าวันรุ่งขึ้น

ตอนที่สวีสวี่ตื่นนอน เจียงเส้าชิงก็ไม่อยู่แล้ว

วันนี้เป็นวันหยุดสุดสัปดาห์ ถือเป็นวันครอบครัว เจียงเส้าชิงจะไม่ไปทำงาน และจะอยู่บ้านเพื่อใช้เวลากับลูก ๆ

เมื่อลงมาข้างล่าง

“คุณผู้หญิงครับ อาหารเช้า...... เตรียมเสร็จแล้วครับ” พ่อบ้านลุงหลินพูดจาอ้ำ ๆ อึ้ง ๆ

พอสวีสวี่เดินไปที่ห้องอาหาร ถึงได้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เถาหลินเป็นคนทำอาหารเช้า และทำไว้มากมาย

“คุณผู้หญิงเจียง ตื่นแล้วเหรอคะ รีบมาทานอาหารเช้าเถอะค่ะ” รอยยิ้มของเถาหลินดูอ่อนโยนจริง ๆ

แต่ในสายตาของเจียงเส้าชิง มันกลับกลายเป็นการที่เถาหลินกำลังเอาใจสวีสวี่

เขารู้สึกทนดูไม่ได้เล็กน้อย “เธอไม่จำเป็นต้องทำแบบนี้ ที่นี่คือบ้านของลูก ๆ เธอ เธอพักอยู่ที่นี่ได้อย่างสบายใจเลย”

ฝีเท้าของสวีสวี่ชะงักไป รู้สึกร้อนผ่าวที่แก้ม ราวกับถูกตบหน้า

เถาหลินยิ้ม “ได้สิ”

เมื่อสวีสวี่นั่งลง เถาหลินก็พูดว่า “คุณลองชิมนี่สิคะ ซาลาเปาน้ำซุปนี่เป็นสิ่งที่ฉันถนัดที่สุด เส้าชิงก็ชอบทาน ฉันเลยคิดว่าจะทำให้คุณกับลูก ๆ ได้ลองชิมกัน”

เจียงเส้าชิงชอบทานซาลาเปาน้ำซุปจริง ๆ

เขาชมไม่ขาดปาก “ฝีมือดีกว่าเมื่อก่อนอีก ขอบคุณที่เหนื่อย ต่อไปไม่ต้องทำเองหรอก สวีสวี่ก็ทำเป็น”

ขอบคุณที่เหนื่อย......

สวีสวี่ก็ทำเป็น......

หมายความว่าเถาหลินไม่ต้องทำ ให้เธอมาทำแทนงั้นเหรอ?

สวีสวี่ก้มหน้ามองโจ๊กในถ้วยเงียบ ๆ เธอเคยดูแลเจียงหวยที่ไม่สบายอยู่สองวันสองคืน จนขอบตาแดงก่ำไปหมด แต่ตอนนั้นเจียงเส้าชิงกลับไม่เคยพูดคำว่า ‘ขอบคุณที่เหนื่อย’ เลยสักคำ

เธอระงับความต้องการที่จะโต้เถียงเอาไว้ ทำเป็นว่าเจียงเส้าชิงปฏิบัติต่อเถาหลินอย่างสุภาพในฐานะแขกเท่านั้น

สวีสวี่เงยหน้าขึ้น “ใช่ค่ะ ฉันก็ทำเป็น แล้วก็รั่วรั่วแพ้ปู ทานไม่ได้หรอก”

เถาหลินตกตะลึง “แพ้เหรอคะ? เส้าชิง ร่างกายของเด็ก ๆ มีอาการแพ้ ก็เพราะตอนเด็ก ๆ ไม่ได้ดูแลบำรุงให้ดี เด็ก ๆ ไม่ควรถูกปกป้องมากเกินไป ต้องให้เขาได้สัมผัสกับเชื้อโรคต่าง ๆ บ้าง เพื่อสร้างภูมิคุ้มกัน”

เจียงเส้าชิงชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วเหลือบมองสวีสวี่

ตลอดหลายปีมานี้ อันที่จริงแล้วสวีสวี่ดูแลลูก ๆ ได้อย่างไร้ที่ติ

ดังนั้นครั้งนี้ เขาจึงไม่ได้คล้อยตามคำพูดของเถาหลินต่อไป

เถาหลินก็สังเกตเห็นความเงียบของเจียงเส้าชิงเช่นกัน จึงเปลี่ยนเรื่อง “ฉันอยากพาลูก ๆ ออกไปเที่ยว เส้าชิง นายไปเป็นเพื่อนพวกเราได้ไหม?”

พูดจบ เธอก็หันไปมองสวีสวี่ “คุณผู้หญิงเจียง คุณไปกับพวกเราด้วยไหมคะ?”

เจียงเส้าชิงพูดขึ้นมาทันที “เรียกเธอว่าสวีสวี่ก็พอ”

เถาหลินเปลี่ยนคำเรียกอย่างว่าง่าย “ได้เลย สวีสวี่”

ทั้งสองคนพูดคุยโต้ตอบกัน ไม่ได้ถามความเห็นของสวีสวี่เลยแม้แต่น้อย

สวีสวี่ยังไม่ได้ทานโจ๊กเลยสักคำ “พวกคุณไปกันเถอะ ฉันไม่ไปดีกว่า วันนี้ฉันนัดเพื่อนไว้แล้ว”

เจียงเส้าชิงถามกลับโดยไม่รู้ตัว “เธอมีเพื่อนที่ไหน?”

สวีสวี่อ้าปากค้าง “เพื่อนเก่าของฉันคนหนึ่งน่ะ เธอย้ายมาอยู่ที่เมืองจูแล้ว ฉันจะไปหาเธอหน่อย”

เธอมีเพื่อนมากมาย เพียงแต่หลังจากแต่งงานกับเจียงเส้าชิงและย้ายมาอยู่ที่เมืองจู ก็ไม่ค่อยได้ติดต่อกันเท่าไหร่ เพราะเพื่อน ๆ ส่วนใหญ่อยู่ที่มืองหลวงฉางจิงกันหมด

เจียงเส้าชิงไม่ได้พูดอะไรต่อ เพียงแค่กำชับว่า “กลับมาเร็ว ๆ นะ ระวังตัวด้วย”

สวีสวี่หันหลังกลับขึ้นไปข้างบน

ช่างเถอะ เจียงเส้าชิงคีบอาหารให้เถาหลิน “หายป่วยดีแล้วเหรอ?”

เถาหลินยิ้มแล้วพยักหน้า “หายดีแล้ว นายวางใจได้”

เขากล่าว “อืม หลายปีมานี้คงลำบากมากสินะ?”

เถาหลินก้มหน้าลง สายตาฉายแววเศร้าสร้อย “ก็ยังดี ตอนนี้ก็พ้นความลำบากและมีความสุขแล้วไม่ใช่เหรอ?”

อันที่จริงแล้ว เธอไม่ได้ลำบากอะไรเลย กลับกันยังใช้ชีวิตสุขสบายด้วยซ้ำ

เพียงแต่เรื่องราวในอดีตเหล่านั้นไม่สามารถพูดถึงได้ก็เท่านั้น

...

พอเด็ก ๆ ตื่นนอน สวีสวี่ก็ช่วยเตรียมของที่ต้องใช้สำหรับออกไปข้างนอกวันนี้

กระบอกน้ำ ทิชชูเปียก กล้องถ่ายรูปเด็ก และเสื้อผ้าสำรอง

“วันนี้แม่ไม่ได้ไปกับพวกลูกนะ ออกไปข้างนอกต้องเชื่อฟังคุณพ่อ ห้ามวิ่งซนล่ะ” สวีสวี่นั่งยอง ๆ แล้วจัดเสื้อผ้าให้ลูกทั้งสองคน

เจียงหวยเบ้ปาก “แล้วใครจะไปกับพวกเราล่ะครับ?”

“คุณพ่อ แล้วก็...” สวีสวี่หยุดไปครู่หนึ่ง “แม่แท้ ๆ ของพวกลูก”

“พวกเราไม่เอา!” เจียงรั่วเริ่มงอแงขึ้นมา “คุณแม่จะไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของพวกเราได้ยังไงล่ะ? ผู้หญิงคนนั้นโกหก พวกเราไม่เคยเจอเธอมาก่อนด้วยซ้ำ!”

สวีสวี่เกลี้ยกล่อม “รั่วรั่ว เธอคือแม่แท้ ๆ ของพวกลูกจริง ๆ ถ้าพวกลูกต่อต้านเธอ คุณพ่อจะไม่พอใจนะ”

แม้ว่าเด็กทั้งสองคนจะไม่พอใจ แต่ก็ยังเชื่อฟังสวีสวี่อย่างว่าง่าย

พวกเขายอมรับความจริงที่ว่าสวีสวี่ไม่ใช่แม่แท้ ๆ ของพวกเขาได้ยากมาก จนทำให้ความรู้สึกต่อต้านเถาหลินยิ่งรุนแรงขึ้นไปอีก

หลังจากลงมาข้างล่าง สวีสวี่ก็วางกระดาษแผ่นหนึ่งลงบนโต๊ะอาหาร “พฤติกรรมการกินของลูก ๆ แล้วก็อาหารที่แพ้และห้ามทาน ฉันเขียนไว้บนนี้หมดแล้ว” พูดจบ เธอก็ไม่ได้อยู่ต่อ เปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกไปทันที

จนกระทั่งใกล้ค่ำ สวีสวี่ก็ยังคงอยู่ที่บาร์ของเพื่อนสาว

“วันครอบครัวแท้ ๆ ยากนะเนี่ยที่จะเห็นเธอมาอยู่ที่นี่ได้นาน” เฉียวอวี่เมิ่งนำจานผลไม้มาให้

สวีสวี่หัวเราะเบา ๆ แฝงไปด้วยการเยาะเย้ยตัวเองเล็กน้อย “ครอบครัวสี่คนเขาออกไปเที่ยวกัน ฉันจะไปทำอะไรได้ล่ะ”

“เธอก็ทำธุรกิจของตัวเองสิ”

สวีสวี่ส่ายหน้าช้า ๆ “ธุรกิจของฉัน ที่เมืองจูไม่มีหรอก”

เธอเรียนจบด้านการลงทุน แต่บริษัทผู้ผลิตขนาดกลางในเมืองจูเหล่านี้ ตอนนี้ยังไม่มีโครงการใหญ่ ๆ ระดับหมื่นล้านที่ต้องระดมทุนหรือควบรวมกิจการ

บริษัทที่มีโอกาสเติบโตมากที่สุด ก็มีเพียงบริษัทของเจียงเส้าชิงเท่านั้น

เพราะเจียงกรุ๊ปถือเป็นบริษัทที่แข็งแกร่งที่สุดในบรรดาสามมณฑลใกล้เคียงแล้ว

แต่สวีสวี่ไม่เคยเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเรื่องงานของเขาเลย

“เธอทิ้งความสามารถของตัวเองไปโดยเปล่าประโยชน์จริง ๆ” เฉียวอวี่เมิ่งรู้สึกเสียดายแทนเธอ

สวีสวี่ซึมซับเรื่องธุรกิจมาจากพ่อและพี่ชายตั้งแต่เด็ก พออายุสิบเจ็ดก็เริ่มตามพ่อของเธอไปเรียนรู้เรื่องการลงทุน สายตาเฉียบคมมากตั้งแต่ยังเด็ก ไม่รู้ว่าช่วยตระกูลสวี่ทำเงินไปได้มากมายเท่าไหร่

ด้วยเหตุนี้ คุณหนูผู้สูงศักดิ์จากตระกูลที่มั่งคั่งอย่างสวีสวี่ ในตอนที่ตัดสินใจจะแต่งงานกับเจียงเส้าชิงที่ยังไม่ได้แต่งงานแต่มีลูกติดถึงสองคน ตระกูลสวี่ถึงได้คัดค้านอย่างหนัก ถึงขั้นตัดความสัมพันธ์กันเลยทีเดียว

แต่ผู้ชายที่เธอแอบรักมาตั้งแต่สมัยเรียน ตอนนี้ได้มาเป็นสามีแล้ว แน่นอนว่าต้องทุ่มเทให้ทั้งใจ เฉียวอวี่เมิ่งจึงไม่สามารถพูดอะไรได้

แต่เรื่องพวกนี้เจียงเส้าชิงไม่รู้เลย

เขาคิดว่าสวีสวี่มาจากครอบครัวธรรมดา บ้านเกิดอยู่ไกลและเดินทางลำบาก พ่อแม่ของเธอถึงไม่เคยปรากฏตัวเลยตลอดหลายปีที่ผ่านมา

สวีสวี่เริ่มรู้สึกมึนหัวเล็กน้อย “ไม่ดื่มแล้ว ฉันจะกลับ......”

“ครืด—”

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นขัดคำพูดของเธอ

เป็นสายจากเจียงเส้าชิง

สวีสวี่เดาว่าน่าจะเกิดอะไรขึ้นกับลูก ๆ ไม่อย่างนั้นเจียงเส้าชิงแทบจะไม่โทรหาเธอเลย ปกติจะคุยกันทางไลน์มากกว่า

เธอรับสาย “ฮัลโหล?”

น้ำเสียงของเจียงเส้าชิงเย็นชา “รีบมาที่โรงพยาบาลเด็กเดี๋ยวนี้!”

สวีสวี่ยังไม่ทันได้บอกลาเฉียวอวี่เมิ่ง ก็รีบวิ่งออกไปทันที