บทที่ 2

เจียงเส้าชิงไม่คาดคิดว่าลูก ๆ จะต่อต้านเถาหลินขนาดนี้

เถาหลินร้องไห้ด้วยความเสียใจอย่างมาก จนเกือบจะล้มลงไป “เป็นความผิดของฉันเอง ทั้งหมดเป็นความผิดของฉัน...... เป็นความผิดของฉันเอง พวกเขาไม่รู้จักฉันตั้งแต่เด็ก......”

เจียงเส้าชิงไม่สนใจด้วยซ้ำว่าสวีสวี่ยังอยู่ตรงนั้น เขาโอบไหล่ของเถาหลินเพื่อปลอบโยน “จะโทษเธอได้ยังไง? เธอทำไปเพราะความจำเป็น”

“อย่าเสียใจไปเลย เธอขึ้นไปล้างหน้าล้างตาจัดการตัวเองให้เรียบร้อยก่อนเถอะ”

เสื้อผ้าหน้าผมของเธอในตอนนี้ดูตกอับและน่าสงสารอย่างยิ่ง

เมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนแออย่างมากของเถาหลิน เจียงเส้าชิงจึงต้องประคองเธอไปที่ห้องรับแขกด้วยตัวเอง

ทั้งสองคนเดินผ่านสวีสวี่ไปราวกับไม่มีใครอยู่ตรงนั้น ไม่ได้สนใจความรู้สึกของเธอเลยแม้แต่น้อย

แต่ถึงอย่างนั้นสวีสวี่ก็ยังคงข่มความรู้สึกไม่สบายใจเอาไว้ เธอพยายามปลอบตัวเองว่า เถาหลินแค่คิดถึงลูก อยากจะมาเยี่ยมลูก ส่วนเจียงเส้าชิงก็แค่ทำหน้าที่ของคนเป็นพ่อ เพื่อควบคุมสถานการณ์เท่านั้น

เธอพยายามยิ้ม “เด็ก ๆ ไปกันเถอะ ได้เวลาไปอาบน้ำนอนแล้วนะ”

“ค่ะ/ครับคุณแม่!” เด็กทั้งสองคนเดินตามสวีสวี่ไปอย่างร่าเริง

ภายในห้องรับแขก

เถาหลินอาบน้ำล้างหน้าอย่างง่าย ๆ และเปลี่ยนเสื้อผ้าชั่วคราว ตอนนี้เธอรู้สึกไม่สบายใจ “เส้าชิง ลูก ๆ ใกล้จะนอนแล้วใช่ไหม?”

เจียงเส้าชิง “อืม ดึกมากแล้ว”

ถ้าวันนี้ไม่ใช่งานเลี้ยงฉลองความสำเร็จ ป่านนี้ลูก ๆ คงจะหลับไปนานแล้ว

เถาหลินวางแก้วน้ำร้อนลง ขอบตายังคงแดงก่ำ “งั้นฉันช่วยอาบน้ำให้พวกเขาได้ไหม? แบบนี้จะได้เพิ่มความสัมพันธ์กันสักหน่อย ฉันคิดถึงพวกเขามากจริง ๆ ฉันหายไปจากชีวิตของพวกเขานานเกินไป ในใจฉันรู้สึกแย่มาก”

ในดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความคิดถึงที่มีต่อลูก ๆ อย่างสุดซึ้ง

เจียงเส้าชิงจะห้ามความรักของคนเป็นแม่ที่มีต่อลูกได้ยังไง?

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การที่พวกเขาต้องแยกจากกันก็เพราะโชคชะตา ไม่ใช่เพราะความสัมพันธ์แตกร้าว ตัวเขาเองก็ทนเห็นเถาหลินเสียใจแบบนี้ไม่ได้

อย่างไรเสีย เด็กทั้งสองคนก็เป็นคนที่เธออุ้มท้องมาอย่างยากลำบาก

ดังนั้น เขาจึงตอบตกลง “ก็ดีเหมือนกัน”

ทางด้านห้องนอนของเด็ก ๆ

“รั่วรั่ว หวยหวย?” เจียงเส้าชิงเคาะประตูห้อง

สวีสวี่เป็นคนมาเปิดประตู มือของเธอยังเปียกอยู่

เมื่อเห็นทั้งสองคนยืนเคียงข้างกัน เธอก็เม้มปากเล็กน้อย “มีอะไรรึเปล่าคะ?”

เจียงเส้าชิงกล่าว “เถาหลินอยากจะอาบน้ำให้ลูก ๆ ถือโอกาสสร้างความคุ้นเคยกัน”

คำขอนี้ ก็ไม่ได้เกินไป

สวีสวี่ทำได้เพียงหลีกทางแล้วเปิดประตู “เข้ามาเถอะ รั่วรั่วอยู่ห้องน้ำด้านขวา”

ผู้หญิงกับผู้ชายแตกต่างกัน เด็ก ๆ ก็อายุหกขวบแล้ว จึงต้องแยกกันอาบน้ำเป็นธรรมดา

เถาหลินรีบเดินไปที่ห้องน้ำด้านขวา ทันทีที่เข้าไป เธอก็พูดเอาใจอย่างระมัดระวัง “รั่วรั่ว? แม่เองนะลูก!”

เมื่อจู่ ๆ ก็เห็นผู้หญิงแปลกหน้าที่คิดจะมาแย่งตำแหน่งของแม่ไป เจียงรั่วก็ใช้ผ้าเช็ดตัวพันรอบตัวทันที

เธอกล่าว “หนูไม่ต้องการให้คุณช่วย”

การต่อต้านและคำพูดที่แข็งกร้าวของลูกสาว ทำให้เถาหลินน้ำตาคลออีกครั้ง

เจียงเส้าชิงหันหลังให้ประตูห้องน้ำ “รั่วรั่ว ลูกทำตัวดี ๆ กับแม่ของลูกหน่อย”

เถาหลินรีบพูด “ไม่เป็นไรค่ะเส้าชิง เด็ก ๆ ยังไม่รู้จักฉัน การระมัดระวังก็เป็นเรื่องปกติ ฉันไม่เป็นไรค่ะ”

น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเจียมตัวและอดกลั้น เจียงเส้าชิงยิ่งรู้สึกสงสารมากขึ้น

แม่ผู้ให้กำเนิดกลับเข้าใกล้ลูกแท้ ๆ ของตัวเองไม่ได้ นี่มันจะยุติธรรมได้ยังไง?

ดังนั้น เขาจึงหันไปมองสวีสวี่ที่กำลังเตรียมจะเอาตุ๊กตาเป็ดยางอาบน้ำไปให้เจียงหวย “ปกติเธอสอนลูกแบบนี้เหรอ?”

สวีสวี่ที่ถูกตำหนิอย่างไม่มีเหตุผลถึงกับชะงักไป “ฉันไปสอนอะไรลูกคะ?”

“เถาหลินเป็นแม่ของพวกเขา ต่อให้เป็นแค่คนแปลกหน้า ก็ควรจะรู้จักมีมารยาทบ้าง”

เจียงเส้าชิงรู้สึกว่าที่ลูก ๆ ต่อต้านเถาหลินขนาดนี้ เป็นเพราะสวีสวี่อบรมสั่งสอนไม่ดี

สวีสวี่รู้สึกเสียใจเล็กน้อย เธออธิบายว่า “ลูก ๆ ไม่คุ้นเคยกับเธอ แล้วฉันจะทำอะไรได้ล่ะ...”

“พอแล้ว” เจียงเส้าชิงพูดอย่างหมดความอดทน “เธอรีบไปช่วยเถาหลินอาบน้ำให้รั่วรั่วเดี๋ยวนี้”

พูดจบ เจียงเส้าชิงก็เดินตรงไปยังห้องน้ำของเจียงหวยผู้เป็นลูกชายทันที

สวีสวี่เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ก่อนจะค่อย ๆ เดินไปยังห้องน้ำของเจียงรั่ว

เถาหลินหยิบครีมอาบน้ำขึ้นมา แล้วพูดกับเจียงรั่ว “รั่วรั่ว แม่ช่วยถูครีมอาบน้ำให้นะลูก”

เจียงรั่วอยากจะผลักเธอออกไปมาก แต่เมื่อครู่เธอได้ยินพ่อตำหนิแม่ของเธอ เธอจึงทำได้เพียงอดทน

สวีสวี่ยืนอยู่ข้าง ๆ มองลูกสาวที่กำลังอดทนเพื่อเธอ ในใจก็เจ็บปวดอย่างยิ่ง

แต่เธอจะขัดขวางไม่ให้แม่ลูกอยู่ด้วยกันได้ยังไง

โชคดีที่อาบน้ำเสร็จอย่างรวดเร็ว เถาหลินพยายามเอาใจ หยิบขวดแก้วเล็ก ๆ ขึ้นมา “รั่วรั่ว ทาโลชั่นกลิ่นสตรอว์เบอร์รีนี่ไหม?”

เจียงรั่วแสดงสีหน้าเรียบเฉย “ขอบคุณค่ะ แต่ไม่ต้องหรอก หนูอยากให้คุณแม่ทาโลชั่นให้”

สวีสวี่เดินเข้าไป “ให้ฉันทำเถอะค่ะ?”

เมื่อเถาหลินเห็นลูกสาวต่อต้านเธอแบบนี้ ในใจก็เจ็บปวดรวดร้าว “งั้นก็ได้ค่ะ”

แต่ในตอนที่สวีสวี่กำลังจะหยิบขวดในมือของเธอ เถาหลินก็แกล้งทำเป็นมือสั่น ก่อนที่สวีสวี่จะได้สัมผัสตัวขวดด้วยซ้ำ

ขวดแก้วตกลงบนพื้น แตกออกเป็นเสี่ยง ๆ !

เจียงรั่วตกใจกับเสียงที่เกิดขึ้น เท้าของเธอเสียหลัก เผลอไปเหยียบขอบแก้วที่แตก เท้าเล็ก ๆ ขาวนุ่มก็มีเลือดไหลออกมาทันที!

เจียงรั่วร้องไห้โฮออกมา “คุณแม่! เลือดออก!”

แววตาของสวีสวี่ตื่นตระหนก แต่ก็ตอบสนองอย่างรวดเร็ว เธอรีบอุ้มลูกขึ้นมาแล้วเดินออกไปข้างนอก

เถาหลินรีบตามไป “เกิดอะไรขึ้นคะ? นี่มันเกิดอะไรขึ้น?”

เจียงเส้าชิงได้ยินเสียงก็รีบมาทันที จากนั้นก็เห็นเท้าเล็ก ๆ ของลูกสาวที่เลือดไหลไม่หยุด

สวีสวี่รีบไปหยิบกล่องปฐมพยาบาลมาทำแผลให้ลูกสาวเป็นอันดับแรก

ท่าทางของเธอดูคล่องแคล่วชำนาญอย่างยิ่ง

“เกิดอะไรขึ้น?” เจียงเส้าชิงถาม

เถาหลินร้อนใจอย่างมาก “คุณผู้หญิงเจียง ต่อให้คุณไม่พอใจที่ฉันมาที่นี่ คุณก็ไม่ควรเอาร่างกายของลูกฉันมาเป็นเครื่องระบายอารมณ์นะคะ ขวดแก้วแตกมันอันตรายแค่ไหน เมื่อกี้ถ้าคุณไม่เข้ามาแย่ง......”

มือของสวีสวี่ชะงักไปเล็กน้อย สำลีก้านเกือบจะทิ่มเข้าไปในแผลของลูกสาว

ตอนนี้เธอไม่มีเวลามาแก้ต่างเรื่องพวกนี้ แผลของลูกสำคัญที่สุด

โชคยังดีที่ไม่มีเศษแก้วทิ่มเข้าไป เพียงแค่ผิวหนังถูกบาดเท่านั้น

เมื่อได้ยินดังนั้น เจียงเส้าชิงก็แสดงความไม่พอใจต่อสวีสวี่ “ถ้าเธอไม่พอใจก็มาบอกฉันสิ เอามาลงกับลูกมันหมายความว่ายังไง?”

สวีสวี่อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้น “ฉันไม่ได้จะแย่งขวดแก้ว และฉันก็ไม่ได้โมโหด้วย”

เถาหลินตำหนิตัวเองอย่างหนัก “พอเถอะค่ะเส้าชิง เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่ควรขอใกล้ชิดกับลูก ไม่ควรขออาบน้ำให้ลูก ถ้าไม่มีฉัน ลูกสาวสุดที่รักของฉันก็คงไม่เจ็บตัว ทั้งหมดเป็นความผิดของฉันเอง”

แต่เจียงเส้าชิงกลับพูดว่า “จะเป็นความผิดของเธอได้ยังไง? เธอเป็นแม่แท้ ๆ ของลูกนะ บนโลกนี้ใคร ๆ ก็อาจจะทำร้ายลูกได้ แต่ยกเว้นเธอ”

สำลีก้านในมือของสวีสวี่หักออกทันที เธอกัดฟันแน่น ขอบตาแดงก่ำ

หมายความว่าเจียงเส้าชิงคิดว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเพราะเธอใช้อารมณ์อย่างนั้นเหรอ?

ความน้อยเนื้อต่ำใจถาโถมเข้ามาในอกอย่างกะทันหัน

“คุณแม่อย่าเสียใจเลยนะคะ” เจียงรั่วโอบกอดสวีสวี่ในทันที “รั่วรั่วไม่เจ็บสักนิดเลยค่ะ”

หัวใจของสวีสวี่พลันอบอุ่นขึ้นมา เธอกลั้นน้ำตาที่กำลังจะไหล “อืม แม่ไม่เป็นไรจ้ะ”

เจียงเส้าชิงมองไปที่เจียงรั่ว “แม่แท้ ๆ ของลูกร้องไห้เสียใจอยู่ตรงนี้ ลูกไม่คิดจะปลอบสักหน่อยเหรอ?”

เถาหลินดึงแขนเสื้อเชิ้ตของเจียงเส้าชิง แล้วส่ายหน้าเล็กน้อย “อย่าโทษลูกเลยค่ะ ลูกยังเด็กอยู่ จะไปรู้เรื่องอะไร?”

ความหมายก็คือที่เด็ก ๆ เป็นแบบนี้ ก็เพราะสวีสวี่อบรมสั่งสอนไม่ดีพอ

ความโกรธในใจของเจียงเส้าชิงเพิ่มขึ้นอย่างมาก เขาพูดกับสวีสวี่ว่า “ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไป เธอไม่ต้องดูแลลูก ๆ แล้ว ให้เถาหลินเป็นคนดูแลเถอะ”

อะไรนะ?

สวีสวี่ทำแผลให้ลูกสาวเสร็จก็ลุกขึ้นยืน

ยังไม่ทันที่เธอจะได้เอ่ยปาก เจียงรั่วก็พูดขึ้นมาทันที “คุณพ่อคะ คุณแม่ไม่ได้แย่งขวดเลยค่ะ แต่เป็นคุณน้าคนนั้นที่จู่ ๆ ก็ปล่อยมือตอนที่คุณแม่ยังไม่ทันได้จับขวดเลยด้วยซ้ำ! เธอจงใจค่ะ!”