บทที่ 4

โรงพยาบาลเด็ก แผนกฉุกเฉิน

“เกิดอะไรขึ้นคะ?!” สวีสวี่วิ่งเข้ามาพร้อมกับหอบหายใจ

“หวยหวยกินของผิดสำแดงเข้าไปเลยแพ้” น้ำเสียงของเจียงเส้าชิงเต็มไปด้วยความร้อนรน

สวีสวี่ร้อนใจราวกับไฟเผา “แพ้เหรอคะ? ฉันเขียนรายการอาหารที่แพ้ให้หมดแล้วไม่ใช่เหรอ? พวกคุณไม่ได้ดูกันเหรอ?”

เถาหลินรีบกล่าวขอโทษ “เป็นความผิดของฉันเอง ฉันไม่คิดว่าหวยหวยจะแพ้มะม่วงด้วย ขอโทษนะคะ ขอโทษด้วย......”

“เถาหลินก็แค่หวังดี” เจียงเส้าชิงกล่าว “อีกอย่าง กระดาษที่เธอเขียนก็ทำหายไปโดยไม่ตั้งใจ ไม่แน่ว่าเธออาจจะเขียนไม่ชัดเจนก็ได้”

“ฉันเขียนไม่ชัดเจน?” ความโกรธของสวีสวี่พุ่งขึ้นมาทันที

ของที่ลูก ๆ กินไม่ได้ เธอท่องจำได้ขึ้นใจ!

ก่อนที่จะยื่นข้อควรระวังให้พวกเขา เธอยังตรวจสอบซ้ำอีกรอบ เพื่อป้องกันการตกหล่น มันจะเป็นไปได้อย่างไรที่จะเขียนไม่ชัดเจน?

แล้วผลสุดท้ายคือทำหายงั้นเหรอ?

ทันใดนั้นเจียงเส้าชิงก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จาง ๆ “เธอดื่มเหล้ามาเหรอ? ลูกป่วยขนาดนี้ เธอยังมีอารมณ์ดื่มเหล้าอีกเหรอ?”

สวีสวี่เต็มไปด้วยความโกรธ “พวกคุณเป็นคนพาลูกออกไป แต่ตอนนี้คุณกลับมาโทษ......”

“สวีสวี่!”

สายตาของเจียงเส้าชิงลึกล้ำจนน่ากลัว เขาโพล่งออกมาว่า “สิ่งที่เธอควรทำตอนนี้คือไปดูอาการของลูก ไม่ใช่มายืนปัดความรับผิดชอบอยู่ตรงนี้ แม่เลี้ยงก็คือแม่เลี้ยงวันยังค่ำ”

หัวใจของสวีสวี่ดังตึ้กตั้ก พร้อมกับความรู้สึกเจ็บปวดราวกับถูกฉีกกระชากอย่างชัดเจน

เธอนึกไม่ถึงเลยว่า คำพูดนี้จะออกมาจากปากของเจียงเส้าชิง

สวีสวี่ถามใจตัวเอง การดูแลลูกทั้งสองคน เธอไม่กล้าพูดว่าทำได้สมบูรณ์แบบร้อยเปอร์เซ็นต์ แต่เธอก็ทุ่มเทให้ทั้งหัวใจแล้ว

แต่ตอนนี้ เพื่อที่จะรักษาความรู้สึกของเถาหลิน เขากลับทำร้ายเธอด้วยคำพูดแบบนี้ ราวกับว่าคนที่ทำให้ลูกแพ้ในวันนี้คือตัวเธอเองอย่างนั้นแหละ

ในสายตาของเขา เธอเป็นแค่แม่เลี้ยงที่ไม่ได้เรื่องไม่ได้ราวเท่านั้นเองเหรอ?

ความน้อยเนื้อต่ำใจอัดแน่นอยู่ในอก จนเธอไม่สามารถระบายออกมาได้

“ญาติของเจียงหวยอยู่ไหนคะ? เชิญเข้ามาหน่อยค่ะ” ผู้ช่วยแพทย์ตะโกนเรียก

ทั้งสามคนเดินเข้าไปในห้องทำงานพร้อมกัน

แพทย์เจ้าของไข้เป็นแพทย์หญิงอายุราวห้าสิบปี เธอถามว่า “ใครคือพ่อแม่ของเด็กคะ?”

“พวกเราค่ะ/ครับ!”

เถาหลินดึงแขนเจียงเส้าชิงก้าวไปข้างหน้าทันที ทำท่าทางเป็นห่วงลูกสุดหัวใจ

สวีสวี่ยืนอยู่ด้านหลังของทั้งสองคน เธอไม่มีอารมณ์จะไปสนใจสถานการณ์ตรงหน้า สิ่งเดียวที่เธออยากรู้คืออาการของลูกเป็นอย่างไรบ้าง

แพทย์หญิงกล่าวว่า “เด็กอายุหกขวบแล้ว อะไรกินได้อะไรกินไม่ได้ ยังไม่รู้อีกเหรอคะ? อย่าเห็นอาการแพ้เป็นเรื่องล้อเล่นนะคะ อาการแพ้บางอย่างถึงขั้นเสียชีวิตได้เลย วันนี้โชคดีที่เด็กกินเข้าไปไม่เยอะ ไม่อย่างนั้นกว่าจะส่งมาถึงก็สายเกินไปแล้ว”

เมื่อถูกตำหนิ เถาหลินก็กล่าวขอโทษ “เป็นความประมาทของฉันเองค่ะ”

“คุณเป็นแม่ประสาอะไรกัน” แพทย์หญิงไม่ชอบพ่อแม่ที่สะเพร่าแบบนี้ที่สุด

เถาหลินทำท่าทางน้อยใจและร้อนรน “ฉัน...... ฉันไม่ได้อยู่กับพวกเขามาตั้งแต่เด็ก ฉันก็เลยไม่รู้ว่าลูกแพ้อะไร อีกอย่างที่ลูก ๆ แพ้ง่ายแบบนี้ เป็นเพราะสภาพแวดล้อมที่เติบโตมารึเปล่าคะ?”

คำถามนี้ดูเหมือนพยายามจะโทษว่าเป็นความผิดของสวีสวี่ที่เลี้ยงลูกไม่ดี

แพทย์หญิงกล่าว “เด็กมีสารก่อภูมิแพ้ในตัวหลายอย่าง ปัจจัยก็มีเยอะค่ะ สภาพแวดล้อม ยีน และอื่น ๆ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ อาหารการกินของแม่ในช่วงตั้งครรภ์”

เถาหลินเบือนหน้าหนีอย่างรู้สึกผิดเล็กน้อย

ตอนที่เธอตั้งครรภ์ ที่บ้านประสบกับการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ทำให้เธออารมณ์ไม่ดี ไม่เคยระมัดระวังเรื่องการกินเลย แถมยังดื่มเหล้าอีกด้วย

แพทย์หญิงสังเกตเห็นบางอย่าง และสันนิษฐานจากประสบการณ์อย่างชำนาญ “พวกคุณหย่ากันเหรอคะ? แล้วใครเป็นคนดูแลเด็ก?”

เจียงเส้าชิงหันไปมองสวีสวี่ในทันที

สวีสวี่ก้าวไปข้างหน้า “สวัสดีค่ะคุณหมอ ฉัน...... ฉันเป็นแม่เลี้ยงของเด็ก ๆ ค่ะ”

แพทย์หญิงมองสวีสวี่แวบหนึ่ง หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งก็กล่าวว่า “คุณไม่รู้เหรอคะว่าเด็กแพ้อะไร?”

สวีสวี่กำมือแน่น ทันใดนั้นเธอก็ไม่อยากรับผิดในเรื่องที่ไม่ได้ก่อ “ฉันทราบค่ะ ตอนที่คุณแม่ของเด็ก ๆ พาพวกเขาออกไป ฉันเขียนข้อควรระวังให้แล้ว แต่กระดาษแผ่นนั้นถูกทำหายไปค่ะ”

เจียงเส้าชิงขมวดคิ้วเล็กน้อย

ดูเหมือนเขาไม่อยากให้สวีสวี่โทษว่าเรื่องนี้เป็นความผิดของเถาหลิน

แต่สวีสวี่ไม่มีเวลามาสนใจอารมณ์ของเขา เธอรีบถามคุณหมอ “อาการของลูกหนักไหมคะ? อาเจียนรึเปล่าคะ? มีไข้ไหมคะ?”

เมื่อได้ยินคำถามของเธอ แพทย์หญิงก็รู้ได้ทันทีว่าแม่เลี้ยงคนนี้ใส่ใจเด็กมาก

ตรงกันข้ามกับแม่แท้ ๆ คนนั้น ดูเหมือนจะไม่สนใจเลยว่าลูกเป็นอย่างไรบ้าง จนถึงตอนนี้ยังไม่ถามสักคำว่าอาการของเด็กเป็นอย่างไรบ้างแล้ว

แพทย์หญิงจึงดึงสวีสวี่เข้ามา แล้วกำชับเรื่องต่าง ๆ สุดท้ายจึงกล่าวว่า “ต้องให้น้ำเกลือ และนอนโรงพยาบาลเพื่อดูอาการ ถ้าไม่มีอะไรแล้วก็กลับบ้านได้ค่ะ”

“ค่ะ” สวีสวี่ถอนหายใจอย่างโล่งอก

แพทย์หญิงไม่ได้ไว้หน้าคนอีกสองคนเลย “ถ้าดูแลเด็กไม่ดีก็อย่ามาอวดเก่ง คิดว่าการเลี้ยงเด็กให้โตมาคนหนึ่งมันง่ายขนาดนั้นเลยเหรอคะ?”

เถาหลินหน้าแดงก่ำ เธอหันหลังเดินออกไปทั้งน้ำตา

ระหว่างทางไปห้องผู้ป่วย เธอกล่าวโทษตัวเอง “เส้าชิง ฉันเป็นแม่ที่ไม่ได้เรื่องจริง ๆ ความประมาทของฉันทำให้ลูกต้องมาเป็นแบบนี้”

เจียงเส้าชิงปลอบ “ไม่ใช่ความผิดของเธอหรอก เธอก็ไม่รู้ว่าลูกแพ้อะไรบ้าง คุณหมอก็บอกแล้วนี่ว่าไม่เป็นอะไรมาก”

ทั้งสามคนเดินเข้าไปในห้องผู้ป่วยพร้อมกัน

สวีสวี่ตั้งใจจะเข้าไปดูเจียงหวย แต่เถาหลินกลับเดินเข้าไปใกล้เตียงผู้ป่วยก่อน

เธอกับเจียงเส้าชิงยืนอยู่ซ้ายขวาคนละข้างของเตียง คอยดูแลเจียงหวย ดูเหมือนครอบครัวที่รักใคร่และอบอุ่น

“หวยหวย เป็นความผิดของพ่อเอง ต่อไปพ่อจะระวังให้ดีกว่านี้ ขอโทษนะ” เจียงเส้าชิงจับมือเล็ก ๆ ของลูกชาย ในใจก็รู้สึกเป็นห่วงอย่างยิ่ง

เจียงหวยเบ้ปาก ไม่ค่อยพอใจที่เถาหลินอยู่ที่นี่ จึงไม่ตอบคำถามของพ่อ

เขาอยากให้แม่อยู่เป็นเพื่อน

เมื่อเห็นทั้งสองคนเฝ้าเจียงหวยอยู่ สวีสวี่จึงพาเจียงรั่วเดินออกจากห้องผู้ป่วย

สวีสวี่นั่งลงบนเก้าอี้ตรงทางเดิน เจียงรั่วโอบคอเธอไว้ “คุณแม่อย่าเสียใจเลยนะ คุณพ่อไม่มาอยู่เป็นเพื่อนคุณแม่ เดี๋ยวรั่วรั่วอยู่เป็นเพื่อนเองค่ะ”

คำพูดนี้ยิ่งทำให้ความเศร้าในใจของสวีสวี่เพิ่มมากขึ้น “แม่ไม่เสียใจจ้ะ”

...

ภายในห้องผู้ป่วย

เถาหลินมองเจียงหวย ดวงตาเต็มไปด้วยความอ่อนโยน “เขาว่ากันว่าลูกชายจะเหมือนแม่ นายดูดวงตาของหวยหวยสิ เหมือนฉันเปี๊ยบเลย แล้วก็นิสัยของรั่วรั่วอีก นี่ก็...... ถอดแบบมาจากฉันเป๊ะเลย พอเห็นพวกเขาแล้ว ก็เหมือนได้เห็นตัวเองตอนเด็กเลยจริง ๆ ”

เจียงเส้าชิงอดไม่ได้ที่จะนึกถึงเถาหลินในวัยเด็กที่อารมณ์ร้อน ไม่เกรงกลัวอะไร

ลูกสาวของเขาก็เหมือนกับเถาหลินเวอร์ชันย่อส่วน

เขาพยักหน้า “เหมือนมากจริง ๆ ”

เถาหลินก้มหน้าลง “น่าเสียดายที่อัลบั้มรูปตอนเด็ก ๆ หายไปหมดแล้ว”

ครอบครัวล้มละลาย คฤหาสน์ถูกขายอย่างเร่งด่วน ตอนนั้นเหตุการณ์เกิดขึ้นกะทันหัน ครอบครัวเถาหยิบไปได้แค่เอกสารสำคัญกับเสื้อผ้าไม่กี่ชุด ไม่ได้เหลืออะไรไว้เลย

เจียงเส้าชิงย่อมไม่ลืมช่วงเวลาที่ยากลำบากนั้น

“ไม่เป็นไร ต่อไปค่อยถ่ายใหม่”

เถาหลินพูดทั้งน้ำตา “ฉันยังจำได้เลยว่าตอนที่ฉันเพิ่งท้อง นายยังหัดทำบะหมี่ปลาไหลให้ฉันกินเลย อร่อยมาก”

ความทรงจำของเจียงเส้าชิงผุดขึ้นมาชั่วขณะ “ยังอยากกินอีกเหรอ?”

“ไม่อยากแล้ว มันผ่านไปแล้ว” เถาหลินสูดจมูก แล้วเบือนหน้าหนี “ฉันไปเข้าห้องน้ำก่อน”

แต่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว เถาหลินก็เดินไปชนกับปลายเตียงผู้ป่วย

“หลินหลิน!” เจียงเส้าชิงรีบเข้าไปประคองเธออย่างรวดเร็ว “เป็นอะไรไป?”

ริมฝีปากของเถาหลินซีดขาว “ไม่เป็นไร แค่หมดแรงเฉย ๆ หลายปีมานี้ขาดสารอาหารไปหน่อย”

เจียงเส้าชิงขมวดคิ้ว “แล้วจะฝืนทำไม? เดี๋ยวฉันไปส่งเธอกลับก่อน”

“ไม่ต้องหรอก นายลืมแล้วเหรอว่าวันนี้เรานัดทานข้าวกับพวกเริ่นหาวไว้? นี่ก็สายแล้ว พวกเราผิดนัดก็คงไม่ดี เธอไปเถอะ เดี๋ยวฉันอยู่ดูแลลูกเอง”

เจียงเส้าชิงคิดจะยกเลิกนัดทานข้าววันนี้ แต่เถาหลินกลับพูดว่า “นายไม่ไปไม่ได้นะ ไม่งั้นพวกเขาจะคิดว่าฉันไม่อยากเจอพวกเขา ฝากนายทักทายพวกเขาแทนฉันด้วยนะ พอเลี้ยงต้อนรับพวกเขาเสร็จแล้ว ช่วยเอาของใช้ส่วนตัวมาให้ฉันได้ไหม?”

เรื่องแค่นี้ ไม่ใช่เรื่องที่ทำไม่ได้

เมื่อนึกถึงเถาหลินในอดีตที่ร่าเริงสดใส เข้ากับเพื่อน ๆ ของเขาได้เป็นอย่างดี แต่ตอนนี้กลับ......

เจียงเส้าชิงจึงตอบตกลง “งั้นฉันไปก่อนนะ”

“ได้”

เมื่อเจียงเส้าชิงเดินออกจากห้องผู้ป่วย เขาก็พูดกับสวีสวี่ที่อุ้มเจียงรั่ว “ตอนกลางวันนัดทานข้าวกับพวกเริ่นหาวไว้ คนค่อนข้างเยอะ จะไม่ไปก็ไม่ดี เดี๋ยวฉันจะรีบกลับมา”

สวีสวี่รู้ว่านี่เป็นการแจ้งให้ทราบ เธอจึงแค่พยักหน้ารับ

หลังจากเขาไปแล้ว สวีสวี่ก็พาเจียงรั่วกลับเข้าไปในห้อง

เมื่อไม่มีพ่ออยู่ที่นี่แล้ว เจียงหวยก็กล้าขึ้นมาทันที เขาไล่คนตรง ๆ “ผมไม่ต้องการให้คุณดูแล คุณไปเถอะ แม่ของผมจะดูแลผมเอง”

เถาหลินรู้สึกน้อยใจอย่างยิ่งกับคำเรียกของลูกชาย แต่ก็ทำได้เพียงอดทน “หวยหวย ลูกไม่สบาย แม่เป็นห่วงลูกมากเลยนะ”

เมื่อเห็นว่าเจียงหวยกำลังจะพูดอะไรอีก สวีสวี่ก็เดินเข้าไป “หวยหวย พักผ่อนดี ๆ ”

เจียงหวยเม้มปาก แล้วหลับตาลงไม่พูดอะไรอีก

หลังจากนั้น ในห้องผู้ป่วยก็ไม่มีใครพูดอะไรอีก เจียงรั่วกอดแขนสวีสวี่ไว้ตลอดเวลา สองแม่ลูกสนิทสนมกันอย่างยิ่ง

กลับเป็นเถาหลินที่คอยมองโทรศัพท์เป็นระยะ ๆ โทรศัพท์ของเธอสั่นไม่หยุด

ทันใดนั้นเจียงรั่วก็เงยหน้าขึ้น “คุณน้าไปทำธุระก็ได้นะคะ ไม่ต้องอยู่เฝ้าน้องชายที่นี่หรอกค่ะ”

เด็กอายุหกขวบ ยังไม่เข้าใจถึงเหตุและผลของคำว่าแม่แท้ ๆ กับไม่ใช่แม่แท้ ๆ

พวกเขารู้แค่ว่าแม่เป็นคนเลี้ยงดูพวกเขามาจนเติบโต

และตอนนี้ชีวิตที่มีความสุขและแม่สุดที่รักของพวกเขากำลังถูกคุกคาม พวกเขาจึงต่อต้านเถาหลินที่ปรากฏตัวขึ้นมากะทันหันอย่างยิ่ง

เมื่อได้ยินคำพูดของลูกสาว เถาหลินก็ตอบด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน “ไม่ยุ่งหรอกจ้ะ เป็นข้อความที่พ่อของหนูส่งมา แม่วานให้คุณพ่อช่วยเอาของใช้ส่วนตัวมาให้หน่อย คุณพ่อเขากำลังถามแม่อยู่น่ะ”

พูดจบ เธอก็จงใจยื่นโทรศัพท์ให้เจียงรั่วดู

วินาทีนั้น หัวใจของสวีสวี่ก็กระตุก สั่นไหวอย่างรุนแรง

เจียงรั่วกับสวีสวี่นั่งอยู่ฝั่งเดียวกัน ต่อให้สวีสวี่จะไม่อยากเห็น แต่หางตาก็ยังเหลือบไปเห็นอยู่ดี

เธอได้เห็นด้านที่เอาใจใส่และละเอียดอ่อนของเจียงเส้าชิงโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ไม่ใช่กับเธอ

หนึ่งนาทีต่อมา แก้มของเถาหลินก็แดงระเรื่อขึ้นเล็กน้อย เธอพูดอย่างเขินอาย—

“ขอโทษนะคะสวีสวี่ เส้าชิงหาของไม่เจอ แล้วมันก็มีของใช้ส่วนตัวบางอย่างที่เขาไม่เข้าใจด้วย ฉันขอกลับไปเอาก่อน เดี๋ยวจะรีบกลับมา ทางนี้คงต้องรบกวนคุณก่อนแล้ว”