คุณยาย

เมื่อฉันต้องมาเป็นคุณแม่ลูกแฝด

คุณยาย

*****

เมื่อหลิวเมิ่งหลันจัดการห้องนอนเสร็จแล้ว จึงออกมาดูเจ้าแฝดทั้งสอง สิ่งที่เห็นคือ ฟางหลินและเหวินหลงได้หลับไปแล้ว นอนขานี่พาดกันเลย คงจะกินอิ่ม แล้วพอเล่นเพลินจึงเผลอหลับไปล่ะสินะ 

ก็อย่างว่าแหละ เด็กอายุเพียงสองขวบสามเดือนเท่านั้น จะนอนบ่อยก็เป็นเรื่องธรรมดา 

เธอจึงกลับเข้าไปในห้องนอน นำผ้าห่มผืนบางมาห่มให้พร้อมกับจัดท่านอนใหม่ ให้นอนได้สบายมากขึ้น

ในเมื่องานบ้านเสร็จแล้ว เมิ่งหลันจึงคิดได้ว่า ร่างนี้ไม่มีเงินเลย เธอจะทำยังไงดีนะเพื่อที่จะได้เงิน มาไว้ใช้ในยามจำเป็น

แต่ใจจริงแล้วเธออยากจะเข้าไปขายของในตลาดมืดมากกว่า ติดที่ว่าไม่มีใครดูแลลูกให้เธอ 

ในความรู้สึกนึกคิดของเธออยู่ๆก็วูบเข้ามา 

“ใช่แล้ว ป้าหวัง เราเอาเด็กๆไปไปฝากใว้ได้นี่นา”

เพราะว่าร่างเดิมก็มักจะนำเด็กๆไปฝากไว้ยามที่ตนต้องเข้าไปในเมืองซื้อของ ป้าหวังเป็นหญิงชราที่ไม่ได้ออกไปทำนาเก็บแต้มค่าแรงแล้ว แกเลี้ยงหลานชายอยู่หนึ่งคน อายุมากกว่าสองแฝดหนึ่งปี จึงเป็นเพื่อนเล่นกันได้ป้าหวังนั้นยังใจดีมากอีกด้วย ยามที่เธอลำบากก็มักจะหยิบยื่นสิ่งของมาให้เธอเสมอ ถึงแม้จะไม่มาก ก็ถือว่ามีน้ำใจ 

เที่ยงแล้วเธอจึงปลุกสองแฝด ให้มาล้างหน้าล้างตาเตรียมกินข้าวเที่ยง 

“มันคืออะไรคะแม่”

“ใช่ครับมันน่ากินมากเลย”

สองแฝดอดตื่นเต้นไม่ได้กับอาหารตรงหน้า ซึ่งมันไม่ใช่อาหารหรูหราอะไรเลย มันแค่ข้าวใข่เจียวเท่านั้นเอง 

“มันเรียกว่าข้าวไข่เจียวค่ะลูก” เมิ่งหลันบอกออกไป สองแฝดก็ตักข้าวเข้าปาก

“อืม อร่อย”

“อร่อย” 

สองแฝดกินข้าวอย่างมีความสุขมาก เธอก็กินด้วยเหมือนกัน แต่ที่เพิ่มขึ้นมา คือพริกน้ำปลา เพื่อเพิ่มรสชาติ เพราะเธอค่อนข้างที่จะเคยชินแบบนี้ 

“เย็นนี้เราไปบ้านคุณยายหวังกันนะคะ แม่มีธุระคุยกับคุณยาย” เมิ่งหลันบอกกับสองแฝด

“ไปค่ะ/ไปครับ” สองแฝดรับคำ เพราะตนก็คิดถึงคุณยายเหมือนกัน พวกตนไม่ได้ไปเล่นบ้านคุณยายหลายวันแล้ว

ตอนเย็น...

“สวัสดีดีค่ะป้าหวัง”

“สวัสดีครับ/สวัสดีค่ะ” ทั้งสามคนทักทายหญิงชราที่มีท่าทางใจดีเสมอ

“ว่าไงเจ้าซาลาเปาน้อยของยาย ไม่เจอกันหลายวันเลยนะ” ป้าหวังทัักทายเจ้าแฝดแล้วหันมาถามเมิ่งหลันว่า

“แล้วมีอะไรกันถึงได้พากันมาทั้งหมดแบบนี้” ถึงแม้นางหวังจะพอเดาได้แต่ก็ถามออกไป เผื่อว่าเด็กสาวผู้น่าสงสารคนนี้จะมีเรื่องอื่นที่ต้องการมาให้เะอช่วย 

“คือพรุ่งนี้ฉันจะเข้าไปในเมือง  เลยอยากเอาฟางหลินกับเหวินหลงมาฝากไว้นะคะ” เมิ่งหลันบอกออกไป เพราะพรุ่งนี้เธอคิดที่จะไปหาเงิน ดังนั้นกาพาลูกไปด้วยไม่ใช่วิธีที่ดี ดังนั้นการฝากลูกเอาไว้ที่นี่ย่อมดีและปลอดภัยกว่า

“ได้สิ ไม่มีปัญหาอะไรหรอก” หญิงชรารับคำเรื่องนี้มันเล็กน้อยมาก

“ขอบคุณมากเลยนะคะ ถ้าไม่มีคุณป้าฉันเองก็ไม่รู้จะทำอย่างไร” เมิ่งหลันพูดด้วยควาทราบซึ้งใจ

“คนกันเองทั้งนั้นแหละ ไม่ต้องคิดมากหรอกน่า” หญิงชราก็ได้แต่ปลอบใจ สงสารในโชคชะตาของหญิงสาว ต้องเลี้ยงลูกด้วยตัวคนเดียว สามีก็มาทิ้งไปตั้งแต่ยังไม่รู้ตัวว่าท้อง จนป่านนี้ก็ไม่เคยติดต่อกลับมา คนดีๆแบบนี้ช่างอาภัพเหลือเกิน

เด็กๆนั้นก็ได้เพื่อนเล่นเป็นหลานของป้าหวังมีชื่อว่าตี้ตี้ เด็กทั้งสามเล่นกันอย่างสนุกสนานส่วนเธอกับป้าหวังก็คุยสัปเพเหระไปทั่ว

“ถ้าอย่างนั้น เราสามคนกลับเข้าบ้านกันก่อนนะคะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมารบกวนแต่เข้า เด็กๆจ๊ะมาลาคุณยายก่อนเร็ว” เธอเห็นว่าสมควรแก่เวลาแล้วจึงขอตัวกลับ

“สวัสดีค่ะ/สวัสดีครับ”  

หลังจากนั้นเธอจึงพาเด็กๆเข้าบ้าน ก่อนที่จะพาเข้านอนนั้น เมิ่งหลันได้ชงนมให้กินคนละแก้ว เด็กทั้งสองคนชอบมาก เธอจึงบอกว่าถ้าเป็นเด็กดี พรุ่งนี้จะให้กินอีก