บทที่ 4 นางรองแอบเจ้าเล่ห์ (1)

"คุณหนูเจ้าขากลับกันเถิดเจ้าค่ะ หาไม่นายท่านกับฮูหยินเป็นห่วงเอาได้นะเจ้าคะ" เจียถงกระซิบข้างหูเจ้านายสาว หยวนเสี่ยวหงจึงพยักหน้ารับ แม้จะรู้สึกเสียดายที่ยังไม่ทันได้พูดคุยกับท่านแม่ทัพเปาอี้ส่วงบุรุษที่แอบปลื้มมานานให้มากกว่านี้ แต่เพราะนางออกมาข้างนอกนานแล้ว หากไม่รีบกลับไปท่านพ่อกับท่านแม่คงจะเป็นห่วงไม่น้อย

"ข้าคงต้องขอตัวกลับก่อน ลาก่อนนะเจ้าคะท่านแม่ทัพ คุณหนูสวีอี้ฝาน" หญิงสาวระบายยิ้มหวานให้กับทุกคน ท่าทางอ่อนหวานงดงามจนทำให้ใครหลายคนยิ้มตามโดยไม่รู้ตัว เว้นเสียแต่เปาอี้ส่วงที่ยังทำหน้านิ่งตีหน้าขรึมอยู่เช่นเดิม

"ไม่มีอะไรแล้วเราก็กลับกันดีกว่าหลิงหลิง" สวีอี้ฝานรับรองเท้าผ้าแพรจากมือหลิงหลิงมาสวมกลับคืนก่อนจะหันไปกล่าวคำลากับคนตัวโต จากนั้นก็เดินจากไปทันที

แต่เมื่อเดินมาถึงรถม้าก็เห็นสีหน้าเลิ่กลั่กของพลขับรถม้า ก่อนจะหันไปเห็นล้อรถข้างหน้าทั้งสองข้างแบนราบไปกับพื้นราวกับเป็นชิ้นส่วนเดียวกัน

"เอาอย่างไรดีเจ้าคะคุณหนู ล้อแบนราบเช่นนี้คงนั่งรถม้ากลับจวนไม่ได้แล้ว" หลิงหลิงทอดถอนลมหายใจออกมาด้วยความกลัดกลุ้ม ยามนี้แดดเปรี้ยงยิ่งนัก ร้อนจนแสบไปทั่วทั้งผิวกาย

"จะทำอย่างไรได้ล่ะหลิงหลิง นอกจากเดินกลับ" สวีอี้ฝานไม่ได้สะทกสะท้านต่อเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแต่อย่างใด นางตอบด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งไม่ทุกข์ร้อน จากนั้นก็สาวเท้าเดินไปตามถนน ความลำบากแค่นี้เป็นเรื่องเล็กน้อยสำหรับนาง เพราะในตอนที่ยังคงดำรงตำแหน่งเป็นองครักษ์ฝึกหัดอยู่ในหน่วยม้าบิน นางลำบากมากกว่านี้หลายเท่า

"ฮ้าาา" หลิงหลิงทำตาโตอุทานขึ้นมาด้วยความตกใจ จากตลาดไปถึงจวนสกุลสวีอยู่ไกลกันไม่ใช่น้อย พวกนางจะเดินไปถึงได้อย่างไรกัน แต่สุดท้ายก็ต้องรีบรวบกระโปรงขึ้นวิ่งตามเจ้านายสาวที่ก้าวดุ่มๆ เดินนำหน้าไปแล้ว

กุบกับ กุบกับ!

เดินห่างออกมาจากตลาดได้เพียงไม่นานก็ได้ยินเสียงรถม้าคันใหญ่วิ่งตรงมา ก่อนจะหยุดนิ่งอยู่เบื้องหน้าห่างออกไปจากพวกนางไม่ไกล

"ขึ้นมาสิข้าจะไปส่ง" ม่านผืนบางถูกสายลมพัดจนเห็นใบหน้าหล่อเหลาที่นั่งหลังตรงตาทิดมองไปเบื้องหน้าราวกับภาพเมื่อครู่ที่ตลาดก็มิปาน

"ท่านแม่ทัพเปา" สวีอี้ฝานขานเรียกชื่อคนตัวโตเบาๆ

"คุณหนูเจ้าขา บ่าวว่าเราควรรับน้ำใจจากท่านแม่ทัพนะเจ้าคะ" หลิงหลิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหอบ ยามนี้ยังเดินออกมาจากตลาดไม่ถึงครึ่งทาง นางก็แทบจะไม่ไหวแล้ว

สวีอี้ฝานหันไปสบตากับหลิงหลิงที่อยู่ในสภาพเหงื่อท่วมไปทั่วกายราวกับเพิ่งไปเล่นน้ำที่ไหนมา เห็นเช่นนี้ก็นึกสงสารสาวใช้คนสนิทไม่น้อย คิดว่าหากนางยังคงดึงดันเดินกลับจวนต่อ หลิงหลิงคงได้เป็นลมหมดสติไปก่อนถึงจวนเป็นแน่ สุดท้ายหญิงสาวจึงตัดสินใจตอบรับน้ำใจจากเปาอี้ส่วง

ประตูรถม้าถูกดึงให้เปิดออก สวีอี้ฝานก้าวเข้าไปนั่งด้านในฝั่งตรงข้ามกับคนตัวโต ส่วนหลิงหลิงได้ขึ้นไปนั่งข้างพลขับรถม้าที่ด้านนอก

"ขอบคุณท่านแม่ทัพมากนะเจ้าคะ หากแต่ว่าข้ากับท่านอยู่ด้วยกันตามลำพังในรถม้าเช่นนี้เห็นทีจะไม่เหมาะสมเท่าใดนัก หากท่านแม่ทัพจะกรุณา ข้าขอให้สาวใช้ของข้าเข้ามานั่งด้วยได้หรือไม่"

"จะสนใจไปไยในเมื่ออีกไม่นานเราทั้งสองคนก็ต้องแต่งงานกันอยู่ดี" เปาอี้ส่วงตอบเสียงเรียบ สวีอี้ฝานจึงจำต้องเงียบเสียงลงเพราะรู้ว่าพูดไปเขาก็คงไม่อนุญาต

ตลอดทางกลับไปยังจวนสกุลสวีบรรยากาศมีเพียงแค่ความเงียบ สวีอี้ฝานขยับตัวไปมาอย่างอึดอัด ในที่สุดจึงตัดสินใจถามในสิ่งที่ค้างคาอยู่ในใจออกไป

"ท่านแม่ทัพวางแผนอนาคตของเราสองคนอย่างไรบ้างเจ้าคะ"

"หมายความว่าอย่างไร"

"เอ่อ... ก็หมายความว่าหลังจากที่เราสองคนแต่งงานกันไปแล้ว ท่านแม่ทัพมีแผนอย่างไรเกี่ยวกับชีวิตของเราสองคนเจ้าคะ" สวีอี้ฝานทำหน้ามุ่ย คำถามง่ายๆ เหตุใดเขาถึงไม่เข้าใจ

"การแต่งงานสำหรับข้าเป็นเพียงหน้าที่หนึ่งที่ต้องกระทำ ไยต้องคิดอะไรมากมายให้ปวดหัว" ชายหนุ่มตอบด้วยใบหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย น้ำเสียงฟังดูหงุดหงิดอยู่มาก สวีอี้ฝานคิดว่าท่านแม่ทัพเปาเองก็คงไม่ได้ต้องการแต่งงานกับนางกระมัง