บทที่สาม

หลังจากชวนกันลุกขึ้นจะลงไปด้านล่าง  ประตูหน้ากับถูกเปิดด้วยมือของพี่ชายของนางมาพร้อมกับใบหน้าเคร่งเครียดและกังวลจนมองดูก็รู้ 

 "เหยียนเอ๋อร์น้องหายดีแล้วหรือถึงออกมาเที่ยวเล่นได้หือ" 

    "พี่ใหญ่น้องหายดีแล้วจริงๆค่ะกำลังจะลงไปเล่านิทานด้านล่างเจ้าค่ะ" นางพูดแล้วหยู่ปากใส่พี่ชาย   

   "ก็พี่เป็นห่วงน้องมากนอนไม่สบายไม่กินข้าวกินน้ำเป็นอาทิตย์ถ้าน้องเล็กเป็นอะไรพี่จะมีหน้าบอกท่านพ่อท่านแม่ได้เยี่ยงไรเล่า"  เขาเอามือลูบหัวดูว่านางยังมีไข้หลงเหลืออีกหรือเปล่า

นางแนบใบหน้าใส่มือพี่ชายอย่างออดอ้อนก่อนจะพูดขึ้นให้พี่ชายหายกังวลกับเรื่องของนาง

"พี่ใหญ่เจ้าคะน้องสาวคนที่อ่อนแอคนนั้นตายจากพี่ไปแล้ว ต่อจากนี้พี่ใหญ่จะได้น้องสาวคนใหม่แล้วจะไม่ไล่ตามหาความรักจากคนที่ไม่เห็นคุณค่าของน้องอีกต่อไป  ที่ผ่านมาน้องทำตัวโง่งี่เง่าให้พี่เป็นห่วงไม่กินไม่นอนจากการถูกคนอื่นปฎิเสธรักอย่างไม่เห็นค่า ทั้งที่น้องคนนี้รักเขาหมดหัวใจตลอดเวลาหนึ่งอาทิตย์น้องตรอมตมซมซานแม้แต่คำถามห่วงหาจากคนที่ข้ามอบรักให้ก็ไม่มี  นอกจากพี่ใหญ่กับสาวใช้ข้างกายคอยหาข้าวหาน้ำให้กินจนข้าไปเยืยนประตูผีดื่มน้ำแกงยายเมิ่งมาไปท่องเที่ยวภพของกาลข้างหน้าผู้หญิงทัดเทียมกับผู้ชาย  ทำงานหาเงินเลี้ยงดูตัวเองบางคนไม่แต่งงาน บางแต่งแล้วหย่าขาดเลี้ยงลูกคนเดียวแล้วไม่นิยมเพราะสามีเลวทรามมักมาก  คนในยุคนั้นเขาไม่แต่งถ้าไม่มีอาชีพที่มั่นคงหรือเลี้ยงดูตัวเองได้ทุกคนเรียนจบสูงๆ  ข้าไปเรียนรู้อะไรมากมายตอนนอนไม่สบายจนจดจำได้ทั้งหมด และข้าจะนำกลับมาใช้กลับโรงน้ำชาของพวกเราเจ้าค่ะ  ข้าได้ชีวิตใหม่นี้ข้าได้รับมาอีกครั้ง"

นางบอกให้พี่ชายฟังรวมถึงโกหกไปด้วยว่าที่จริงน้องสาวคนเก่าของเขาได้ตายจากไปแล้วและคนใหม่นี้ไม่สนไม่แคร์กับรักแบบเด็กของเจ้าของร่างเดิมที่อายุยังน้อยอยู่ชั้นมัธยมปลายในภพเก่าที่นางจากมาเท่านั้น

"จริงหรือน้องเล็ก"  เขาดึงน้องสาวมากอดแนบกายเพราะเกือบจะสูญเสียนางไปตลอดกาลดีนะนางได้รับความโชคดีย้อนกลับมาหาครอบครัวใหม่   

"ดีแล้วๆน้องสาวของพี่คิดได้เราจะไม่พูดถึงเรื่องมันผ่านมาอีกนะเหยียนเอ๋อร์"   เขากอดน้องสาวเอามือลูบหัวนางด้วยความรักนี้สิครอบครัวนางคิดในใจและรู้สึกเสียใจกับเจ้าของร่างเดิมที่วิ่งตามหารักแท้จนลืมว่าคนในครอบครัวรักนางที่สุดแล้วในชาตินี้

"เจ้าค่ะพี่ใหญ่ข้าจะไม่พูดถึงเรื่องเก่าๆอีกและข้าลืมผู้ชายใจร้ายคนนั้นไปแล้วรวมถึงแม่เพื่อนรักคนนั้นด้วยเจ้าค่ะ"

นางบอกเล่าเรื่องราวเกิดขึ้นให้พี่ชายฟังทุกอย่างหลังจากปรับความเข้าใจกันแล้ว  นางจึงเดินลงมาด้านล่างกับพี่ชายเพื่อจะเล่านิทานบนชั้นสองมีที่นั่งสำหรับคนเล่าจึงทำให้คนด้างล่างนั้นได้ยินและเห็นคนเล่านิทานนั่งเห็นทุกโต๊ะในนี้

"เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับโรงน้ำชาตระหลี่หรือเสียงคนจึงดังฮือฮามาจนถึงเหลานี้" เทียนหรงถามถึงสาเหตุพอคนสนิทกลับมาเพื่อรายงานเรื่องให้ไปสืบข่าว

"คุณหลี่พูดขอบคุณลูกค้าที่มาอุดหนุดโรงน้ำชาของตระกูลหลี่มาโดยตลอดตอนเที่ยงคุณหนูหลี่จะเล่านิทานให้คนที่มาดื่มชาวันนี้ให้ฟัง แล้วยังมีขนมสูตรใหม่ขึ้นโต๊ะให้ลูกค้าชิมทุกโต๊ะขอรับทุกคนตอบเสียงเดียวกันว่าอร่อยมาก อีกทั้งโรงน้ำชาจะมีการแสดงร้องรำสลับกันไป คุณหลี่ขอเวลาสองอาทิตย์จะมีการแสดงครบชุดให้รอชมได้เลยจึงมีเสียฮือฮาที่ท่านแม่ทัพได้ยินมาถึงนี้ละขอรับ พอดีข้าเห็นแม่ทัพหลี่ซูหยางมาถึงแล้วขึ้นไปบนชั้นสามหาคุณหนูหลี่ข้าจึงกลับมารายงานข่าวขอรับ"

ลู่เทียนหรงนั่งคิดในใจนางกำลังจะทำอะไรกับโรงน้ำชานั้นที่ผ่านมานางไม่เคยสนใจทำงานทำการตั้งแต่รู้ว่าเขากลับมาประจำการค่ายทหารในเมืองหลวงนางก็วิ่งตามจนเขารำคาญ 

 "ว่าอย่างไงละแม่ทัพลู่กับข่าวใหม่จากซางสงไปสืบมาท่านว่าจะมีอะไรดีๆในโรงน้ำชาของคุณหนูหลี่บ้างละ"

"เจ้าไปจองห้องพิเศษให้ข้าหนึ่งห้องบอกชื่อของข้าหลงจู๊จะจัดการให้เอง"   องค์รัชทายาทบอกคนของตัวเองไปแทนคนของแม่ทัพลู่

"พะย่ะค่ะ"  รับคำสั่งก่อนจะหายไปอย่างรวดเร็วสองหนุ่มมองหน้ากันแต่คิดไปคนละทางกับข่าวใหม่ในวันนี้

 

"ไปเจ้าค่ะพี่ใหญ่ข้าจะไปเล่านิทานต่อข้าสบายดีหายห่วงได้เลย น้องสาวของพี่คนนี้จะทำให้ท่านพ่อท่านแม่รวมถึงพี่ใหญ่ภูมิใจในตัวข้าคนนี้ตลอดไปเลยเจ้าค่ะ"

นางดึงมือพี่ชายลงมาด้านล่างด้วยกันรอขึ้นเล่านิทานต่อจากคนเก่าที่ขึ้นเล่าก่อน นางทำให้คนหลั่งไหลมาหาโต๊ะนั่งกำลังจะเต็มหมดทุกโต๊ะทั้งมีคุณหนูนางหนึ่งซึ่งหลี่ซูเยียนอยากเจอเช่นกัน  แม่เพื่อนรักนั้นเองนางโง่เชื่อฟังทุกอย่างคงจะมีคนส่งข่าวว่านางออกจากจวนมาโรงน้ำชานางจึงเดินทางมาเพื่อจะเสี้ยมอะไรนางต่อละสิเหอะ  วันนี้ข้าจะจัดให้ลืมทางมาโรงน้ำชาของข้าเลยละพอนางมองเห็นเพื่อนรักคนนั้นของเจ้าของร่างเดิม

วันนี้หลี่ซูหยียนแต่งกายด้วยชุดสีม่วงขับผิวขาวราวหิมะของนางแต่งหน้าแบบสาวอิการิมาวันนี้ในภพเก่านาง หน้าของเจ้าร่างเดิมสวยและใสอยู่แล้วแต่งนิดหน่อยก็สวยจนคนมองเหลียวหลัง  ชุดปักลายดอกไม้ส่งในร่างบางเย้ายวนกำลังเดินลงมาด้านล่างคนมองเห็นกับตกตะลึงกับความสวยในการแต่งกายใหม่ของนาง เมื่อก่อนนางพอกหน้าขาววอกหนาเตอะปากแดงเหมือนก้นลิง มองดูตลกในสายตาคนอื่นแต่เพื่อนนางบอกว่าสวยนางเชื่อทุกอย่าง

ลู่เทียนหลงที่มองเห็นนางจับมือพี่ชายลงมาจากด้านบนเขาอยู่ห้องพิเศษพึ่งจะมาถึง มองตามเสียงคนคุยกันร่างบางเย้ายวนเดินจับมือพี่ชายรวมถึงรอยยิ้มของนางคุยกับพี่ชายเขาไม่เคยเห็นนางในแบบนี้มาก่อน มองนางจนถอนสายตากลับมาไม่ได้จนได้ยินเสียงกระแอ่มจากอีกคนที่นั่งลงอีกข้างกัน  ทุกสายตามองตรงไปยังคุณหนูหลี่ซูเหยียนกำลังจะขึ้นไปเล่านิทานต่อแต่ใบหน้างามนั้นยิ้มตลอดเวลาจนชายหนุ่มหงุดหงิดใจ  นางส่งยิ้มไปทุกชั้นทุกโต๊ะหึนางช่างทำตัวน่าละอายไม่เหมือนคุณหนูในห้องหอเลยสักนิดเขาคิดในใจ

"เอาละทุกคนต่อจากนี้ได้เวลาจะได้ฟังนิทานจากคุณหนูหลี่ซูเหยียนตามสัญญาเอาไว้เมื่อเช้านี้แล้วเชิญคุณหนูขอรับ"  หลงจู๊ผายมือเชิญนางไปนั่งเก้าอี้มีพี่ชายเดินตามประกบไปนั่งด้านข้างน้องสาวด้วย

"ก่อนอื่นข้าต้องกล่าวสวัสดีทุกท่านอีกรอบที่สละเวลาอันมีค่ามานั่งฟังนิทานของข้านะเจ้าคะ และสวัสดีคุณหนูทุกท่านอยู่ในวัยเดียวกับข้าด้วยวันนี้ข้าจะเล่านิทานเรื่องชีวิตจริงเกิดขึ้นกับตัวของข้าโดยตรงจากข่าวลือในเมืองหลวงในตอนนี้ไม่มีใครจะไม่รู้จักข้าคงไม่มีอีกแล้วละ  คุณหนูทั้งหลายจงฟังและคิดตามข้าด้วยนะว่าสิ่งที่ข้าจะเล่าออกมานั้นเพื่อตัวของเราเอง จะเลือกทำตามหรือหยุดในตอนนี้ก็ยังไม่สายต่อพวกเราเจ้าเลยค่ะ"