บทที่สี่สิบเอ็ด

"เหยียนเอ๋อร์น้องตื่นนานหรือยังทานข้าวแล้วหรือพี่จะได้ไปบอกสาวใช้หาอะไรมาให้น้องทาน"  

เขากอดคนตัวเล็กแล้วยกนางขึ้นนั่งตักกอดหอมด้วยความคิดถึงแม้จะห่างไปไม่นานก็ตาม

   "อือท่านแม่ทัพอย่าทำตัวรุ่มร่ามสิเจ้าคะอายบ่าวไพร่บ้าง" นางเอามือปิดปากชายหนุ่มเอาไว้ก่อนเขาจะจูบต่อ

"ไม่มีคนอยู่บนเรือนนี้หรอกพี่สั่งให้พวกเขาไปพักหมดแล้วนี้คือเรือนหอของเรานะวันนี้คือคืนเข้าหอของเราสองคน ว่าแต่น้องเรียกพี่ผิดนะไม่ใช่ท่านแม่ทัพต้องเรียกว่าท่านพี่ถึงจะถูก" ชายหนุ่มบอกภรรยาตัวน้อยในอ้อมแขนเขาซุกลงซอกคอของนางแทน

"พูดใหม่สิน้องหญิง" ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นบอกนางพร้อมทั้งหอมแก้มนวลทั้งสองข้าง  

 "ไม่พูดพี่จูบแล้วนะ"แม่ทัพลู่ขู่นางให้เรียกเขาว่าพี่ให้ได้หลี่ซู่เหยียนเอามือปิดปากเขาไว้ก่อนจะพูด 

  "อย่านะท่านพี่"  หึชายหนุ่มหัวเราะเบาๆที่ได้แกล้งนางให้เรียกพี่ได้   

"เอาล่ะพี่ไม่แกล้งเหยียนเอ๋อร์แล้วล่ะเรามาคุยกันหน่อยดีไหมว่าสิ่งที่พี่ทำมาทั้งหมดจนถึงวันนี้พี่รักน้องมากนะ ถึงแม้ว่าเราจะเริ่มต้นไม่ดีเลยสักครั้งนับตั้งแต่พี่ได้เจ้าเป็นภรรยาพี่เองก็รู้ใจตัวเองว่ารักน้องหญิงมากจนพี่ไม่อาจขาดน้องไปได้ยิ่งเหยียนเอ๋อร์ตีตัวออกห่างไม่วิ่งคอยหึงหวงพี่ยิ่งทำให้พี่เป็นกังวลกลัวว่าน้องจะไปชอบคนอื่น เรื่องที่น้องไม่สบายจนหมดรักพี่ตอนเจ้าเจ็บป่วย   เจ้าประกาศตัดสัมพันธ์กับพี่กลางโรงน้ำชา  พี่ขอโทษเพียงเพราะอยากดัดนิเสียเอาแต่ใจของน้องชอบตามตบตีกับเหล่าคุณหนูทั้งหลายยามพี่ไปที่ไหนพี่แค่ไม่อยากให้น้องหึงหวงแบบไม่มีเหตุผล พี่อยากให้น้องใจเย็นๆเพราะต่อไปถ้าเราแต่งงานกันน้องต้องปกครองคนทั้งจวนของพี่  จึงทำใจไม่ไปเยี่ยมน้องคิดว่าจะเข้าไปคุยกับแม่ทัพหลี่ในจวนทีหลังแต่น้องกับถึงขั้นบอกเลิกพี่ต่อหน้าผู้คนมากมาย  ตอนแรกพี่ก็โกรธแต่คงเพราะน้องเสียใจเรื่องในจวนพี่พูดให้น้องเสียใจมากจนล้มป่วย พี่ก็เข้าใจมีที่ไหนบ้างภรรยาบอกตัดสัมพันธ์สามีแบบไร้เยื่อใย เหมือนน้องทำในวันนั้นบ้าง  เหยียนเอ๋ร์ให้อภัยพี่ได้ไหมเรามาเริ่มต้นชีวิตคู่ไปด้วยกันใหม่นะพี่สัญญาว่าจะมีน้องเป็นฮูหยินจวนแม่ทัพลู่เทียนหรงคนนี้เพียงคนเดียว เพราะพี่หลงรักภรรยาตัวเองไปตั้งวันเกิดเรื่องในจวนของพี่แล้ว  พี่ขอโทษนะลืมมันไปได้ไหมคนดีต่อจากนี้จะมีแต่เราสองคนมีอะไรหรือน้องอยากทำอะไรพี่จะสนับสนุนน้องเอง ยกโทษให้พี่นะคนดีพี่รักน้องหญิงมากนะ"

ชายหนุ่มบอกรักภรรยาเป็นรอบที่เท่าไรเขาไม่รู้แต่อยากจะบอกรักนางทุกวันตอนยังมีลมหายใจอยู่

"ที่จริงข้าก็หายโกรธท่านพี่ไปนิดหน่อยแล้วล่ะเจ้าค่ะเพียงแต่ข้าเป็นคนเจ้าคิดเจ้าแค้นพอคิดถึงคำพูดของท่านทีไรทำให้ข้าทำใจไม่ได้สักทีถึงแม้ว่ามันจะผ่านไปหลายเดือนแล้วก็ตาม ไม่ว่าท่านพี่จะทำอะไรข้าก็รู้สึกขัดหูขัดตาไปเสียหมดเพราะข้าคิดว่าความรักของข้ามันตายไปพร้อมตอนข้าป่วยจนฟื้นตื่นมาอย่างเจ็บปวดในวันนั้นแล้ว ข้าจึงตั้งใจว่าจะไม่ขอรักใครอีกข้าไม่อยากเจ็บปวดข้าจึงปิดกั้นทุกอย่างที่ท่านพี่ทำให้ข้า คำพูดของท่านมันฝังลึกเข้าไปในใจของข้า ตอนไม่สบายข้าคิดเพียงว่าในเมื่อท่านพี่ไม่ได้รักข้าจะวิ่งตามให้ตัวเองไร้ค่าไปทำไม  ข้าจึงตัดใจจากท่านไม่อยากเห็นหน้าไม่อยากพบเจอหรือพูดคุยอะไรกับท่านทั้งนั้น ในเมื่อตอนนี้เราไม่สามารถจะหย่าขาดจากกันได้  และงานแต่งนั้นท่านพี่เป็นคนไปขอสมรสพระราชทานเพื่อไม่ข้าหนีไปไหนได้ท่านบอกว่านี้คือการพิสูนจ์ความรักของท่านมีให้ข้า นับจากนี้ข้าจะลองเปิดใจให้ท่านพี่อีกสักครั้งแต่วันไหนถ้าท่านพี่ทำผิดสัญญาอย่าหวังเลยว่าจะได้รับความจริงใจหรือให้อภัยจากข้าคนนี้ เพราะข้าเป็นคนรักแรงเกลียดแรงมากนะเจ้าคะ"  นางยังไม่บอกความจริงว่าเจ้าของร่างเดิมนั้นตายไปทั้งที่รักเขามากมายนางนั้นยังมีมิติติดตัวมาด้วย เอาไว้ให้นางไว้ใจเขาจึงจะบอกเรื่องความลับของนางให้เขาฟัง

นางจะลองเปิดใจให้ชายหนุ่มดูนางในภพเก่ายังไม่เคยมีความรักจึงไม่แปลกถ้านางจะยังไม่ได้มอบหัวใจให้แม่ทัพลู่ในเร็ววัน เพราะว่านางไม่อยากเสียใจเหมือนเจ้าของร่างเก่าจึงปิดกั้นตัวเองทุกทางเมื่อชายหนุ่มเพียรพยายามบอกรักนางมากมายในทุกวันเพราะนางนั้นแค่คนตายแล้วมาสวมร่างคนเก่า

"ขอบใจน้องมากเหยียนเอ๋อร์ที่น้องยอมให้อภัยพี่ต่อจากนี้พี่จะพิสูนจ์ให้น้องเห็นว่าสิ่งที่พี่ทำมาหลายเดือนเพราะพี่รักน้องคนเดียวและตลอดไปจนจะสิ้นอายุไขฝั่งร่างเคียงข้างน้องไปทุกภพทุกชาติ"  พูดจบเขาก็ก้มลงจูบริมฝีปากอวบอิ่มของภรรยาสาวก่อนที่สองร่างจะสอดผสานในคืนเข้าหอราตรีนี้ยังอีกยาวไกลเพราะได้ปรับเข้าใจกันของสามีภรรยาแล้ว

บทรักจึงเร่าร้อนขึ้นอีกเท่าตัวทำให้ชายหนุ่มมีความสุขมากเพราะภรรยารักตอบสนองคืนกับด้วยความเร่าร้อนไม่ต่างกันเสียงครางกระเส่าของสามีภรรยาดังลอดออกมาจนเกือบฟ้าสางกอดร่างกอดกันหลับไปทั้งยังเปลือยเปล่าจนถึง ยามอู๋แม่ทัพหนุ่มอุ้มภรรยาไปอาบน้ำอุ่นด้วยกันแล้วอาหารเช้ากับมื้อเที่ยงคือรอบเดียวเลย หลี่ซูเหยียนทานทุกอย่างบนโต๊ะอาหารจนเกลี้ยงกับสามีคอยคีบใส่ถ้วยข้าวของด้วยความใส่ใจ  มีสาวใช้ข้างกายคอยดูแลไม่ห่างต่างมีรอยยิ้มให้กับท่าทางของเจ้านายทั้งสองตอนนี้ช่วงข้าวใหม่ปลามัน กับการมีรอยยิ้มของคุณหนูของพวกนางพูดคุยกับท่านแม่ทัพอย่างเป็นธรรมชาติมีรอยยิ้มของคนมีความสุขเพียงเท่านี้พวกนางก็พอใจมากแล้ว

"พี่สาวท่านพ่อกับพี่ใหญ่พาท่านพ่อสามีของข้าไปบนเขาแล้วหรือเจ้าคะ"  นางถามเพราะได้ยินว่าพวกท่านจะพากันไปหาของป่ามาทำกินเพราะพี่ชายเล่าให้พวกท่านฟังว่านำมาทำอาหารมันอร่อยมากก่อนจะเข้าหน้าหนาวเดี๋ยวจะไม่ได้ทานกัน

"เจ้าค่ะคุณหนูไปตอนยามซือนี้เองเจ้าค่ะบอกว่าจะหาของมาทำมื้อค่ำด้านหลังจวนริมแม่น้ำพวกท่านจะย้ายไปนอนที่นั้นคืนนี้เลยเจ้าค่ะ"  พี่สาวผิงผิงตอบคุณหนูด้วยรอยยิ้ม

"แล้วเมื่อคือพวกพี่ได้ไปดื่มไปทานอาหารในงานเลี้ยงของข้าหรือเปล่าเจ้าคะหรือกลับไปนอนพักเลยล่ะ" นางถามคนสนิททั้งห้า

"ไปเจ้าค่ะคุณหนูสนุกมากพอท่านแม่ทัพมาบ่าวก็พากันไปที่งานจนงานเลิก แขกที่มางานคุณของคุณนั้นเมาหลับกันหน้าเวทีแต่ก็มีคนดูแลเป็นอย่างดีส่วนคนที่จองบ้านเอาไว้ก็เข้าพักเลยเจ้าค่ะตอนเช้ามามีอาหารมีกาแฟให้ดื่ม ทุกคนเข้าสวนทานผลไม้ลูกค้าทุกคนมีความสุขมากเจ้าค่ะทำตำลึงถล่มทลายท่านพ่อบ้านยิ้มจนแก้มจะฉีก"

พี่สาวคนสนิทพากันเล่าให้นางฟังมีสามีหนุ่มนั่งรับฟังแล้วยิ้มตามภรรยารักไปด้วยอย่างมีความสุขเพราะนางเปิดใจให้เขาแล้วนั้นเองทำให้ชายหนุ่มมีความสุขจนจะตายคาอกของภรรยาสาวตัวน้อยแล้วในตอนนี้

"เหยียนเอ๋อร์เราไปรอพวกท่านที่ท้ายจวนดีไหมพี่ว่าวันนี้เราไปทานหมูกะทะกันดีไหม"  ชายหนุ่มถามภรรยารัก

  "อืมข้าก็ว่าดีเหมือนกันเจ้าค่ะเราเดินเล่นย่อยอาหารไปด้วยดีกว่านะเจ้าคะ ข้าจะได้แวะดูผักไปด้วย"

นางบอกสามีด้วยรอยยิ้มจากนั้นสองสามีภรรยาก็เดินจับมือจูงกันไปท้ายจวน  หลี่ซูเหยียนปล่อยวางเรื่องของเจ้าของร่างเดิมนางจะเริ่มต้นชีวิตวิตแทนเจ้าของร่างเดิมให้มีความสุข ในเมื่อหลอมรวมกันเป็นคนเดียวแล้วนางมีความสุขร่างของสาวน้อยหลี่ซูเหยียนเองก็มีความสุขเช่นเดียวกันสองคนสามีจูงมือกันไปด้วยความเข้าใจและเริ่มชีวิตใหม่ที่รออยู่ข้างให้มีความสุขในวันข้างหน้าถ้ามีอุปสรรคทั้งสองจะร่วมกันฝ่าฟันไป

 

 

 

จบบริบูรณ์

ในที่สุดก็เดินทางมาถึงตอนจบขอบคุนทุกการติดตามนะคะรี้ดเด้อร์ที่น่ารักฝากติดตามอีกบุ๊คด้วยนะคะแต่คงจะออกปลายเดือนมีนาค่ะไรท์ขอเวลาทำอีบุ๊คก่อนจ้า

แล้วมาต่อเรื่องใหม่ไปด้วยกันนะคะ