บทที่สามสิบแปด

พอองค์รัชทายาทได้เข้าไปเห็นในบ้านสวนคาเฟ่ของสองพี่น้องถึงขั้นไม่ยอมกลับเมืองหลวงพระองค์ประทับค้างคืนด้วยกันกับแม่ทัพลู่เทียนหรงถึงสามวันทั้งขึ้นเขาหาอาหารป่าได้หมูป่าไก่ป่าแม้แต่กวางป่าลงมาทำอาหารทุกมื้อ ยิ่งได้ทานหมูกะทะของหลี่ซูเหยียนแล้วจนพระองค์ไม่อยากเสด็จกลับวังหลวงจนครบกำหนดวันหยุดของแม่ทัพหลี่ซูหยางกับหลี่ซูเหยียน ทุกคนจึงต้องกลับไปทำหน้าที่ของตัวเอง

ทุกคนมีหน้าที่ต้องทำจึงพากันกลับไปสะสางงานของตัวเอง แต่มีอีกคนคือแม่ทัพลู่เทียนหรงนั้นมีวันหยุดต่อแต่เขากับทำตัวตามติดคู่หมั้นตัวน้อยแทบจะสิงร่างกันกับนางไปแล้ว

หลี่ซูเหยียนนั้นจะด่าจะว่าอะไรไปชายหนุ่มนั้นไม่สนใจเดินหน้าเกี้ยวนางด้วยความหน้าด้านหน้าทน จนนางขี้เกียจจะด่าก็หยุดไปเองถ้าตัดนิสัยเสียเมื่อตอนเจ้าของร่างเดิมมีชีวิตอยู่เพราะเขาไม่เคยเห็นค่าของนางจึงทำให้นางในร่างใหม่เอาคืนชายหนุ่มกับคืนไปได้เยอะพอสมควรจนพี่ชายของนางบอก

"เหยียนเอ๋อร์ให้สงสารแม่ทัพลู่เถอะพี่ว่าเราทำโทษเขาจนพอใจแล้วเลิกอาฆาตแม่ทัพลู่แล้วเปิดใจให้กันทำวันข้างหน้าให้มีความสุขดีกว่าไหมพี่ว่า"

เพราะตอนนี้นางได้รับสมรสพระราชทานทำยังไงก็ไม่สามารถขัดราชโองการสวรรค์ได้หรอก

 หลี่ซูเหยียนว่าให้แม่ทัพลู่เทียนหรงไปเขาบอกว่านี้ล่ะคือการพิสูนจ์ความรักของเขาจะชดเชยให้นางไปตลอดชีวิต

 เพราะเขาพูดทำร้ายนางเอาไว้มากนางจึงถอยให้เขาเพราะพี่ชายอยากเห็นน้องสาวมีความสุขแล้วให้ลืมอดีตที่เจ็บปวดทั้งสองคนจะได้เดินหน้ากับชีวิตคู่ที่มีอยู่กำลังจะถึงในอีกหนึ่งเดือน  คืองานแต่งของนางกับท่านแม่ทัพลู่เทียนหรงจะมีขึ้น กิจการในโรงน้ำชาของนางนั้นดีจนผู้คนหลั่งมาชมมาดูมาชิมอาหารอร่อยมากมาย จนติดอันดับหนึ่งของเมืองหลวงไปแล้ว

"วันนี้ข้าตื่นสายอีกแล้วใช่หรือไหมไม่เห็นพวกพี่สาวจะมาปลุกข้าเลยนี้เจ้าคะป่านนี้พี่ใหญ่ไม่รอทานมื้อเช้าแย่แล้วหรือ " นางถามพี่สาวตอนนี้แทบจะวิ่งตามหลังกันไปเรือนใหญ่

"คุณหนูเจ้าขาเมื่อคืนท่านแม่ทัพก็นอนดึกเหมือนกันกับคุณหนูไม่ต้องรีบเจ้าค่ะท่านแม่ทัพบอกบ่าวว่าห้ามปลุกคุณหนูให้นอนตื่นสายได้ตามสบายนี้เจ้าคะ"  สาวใช้ข้างกายบอกตอนนี้อีกสามคนเดินไปเรือนใหญ่เตรียมอาหารสำหรับนางทุกวัน คือไปไหนต้องมีห้าสาวตามตัวตลอดนางรีบเดินมาถึงห้องทานข้าว ก็เรียกหาพี่ชายทันที และไม่รู้ว่าตอนนี้มีแขกเพิ่มอีกสามคนนั่งดื่มกาแฟของนางด้วยความถูกใจ  

 "พี่ใหญเหยียนเอ๋อร์มาแล้วเจ้าค่ะรอนานไหมน้องขอโทษที่ตื่นสายนะเจ้าคะ"

"เหยียนเอ๋อร์น้องมาแล้วหรือท่านพ่อกลับมาถึงจวนเกือบสว่างพี่เลยไม่บอกน้อง เมื่อคืนพวกเรานอนดึกเหมือนกันมากแล้วแม่ทัพลู่เองก็ด้วย พี่เลยสั่งสาวใช้ของน้องไม่ให้ปลุกอยู่ในจวนของเรานะน้องพักบ้างเถอะทำงานหนักทุกคืนเลย" ชายหนุ่มบอกน้องสาว

แม่ทัพใหญ่หลี่ซูเหอนั่งเก้าอี้ของหัวหน้าครอบครัว

"ท่านพ่อกลับมาถึงแล้วทำไมไม่บอกลูกละเจ้าคะ" นางทำความเคารพบิดาแล้วก็วิ่งไปกอดร่างสูงใหญ่ของบิดาด้วยความคิดถึง  

 "เหยียนเอ๋อร์ของพ่อโตแล้วพ่อคิดถึงลูกมากนะ"

ท่านพ่อของนางกอดบุตรสาวเอามือลูบหลังนางด้วยความรักเพราะนางเสียมารดาจึงทำให้บิดาสงสารตามใจนางทุกอย่างถึงแม้ว่าท่านจะไม่ได้อยู่ในเมืองหลวงเองแต่มีลูกชายนั้นคอยดูแลปกป้องบุตรสาวแทนท่าน

"นี้ท่านแม่ทัพลู่ฟงเหวินบิดาของท่านแม่ทัพลู่เทียนหรงคู่หมั้นของลูกก็เดินทางมาถึงพร้อมพ่อเหมือนกันเพื่อจะให้ทันงานแต่งของลูกกับแม่ทัพลู่ยังไงล่ะเหยียนเอ๋อร์"

นางจึงผละออกจากอ้อมกอดของบิดาทำความเคารพท่านแม่ทัพใหญ่ลู่ฟงเหวิน

"เหยียนเอ๋อร์คาราวะท่านลุงเจ้าค่ะ" นางบอกแม่ทัพใหญ่ด้ายน้ำเสียงสดใสอ่อนหวาน

  " เด็กดีๆลุงยินดีได้เจ้ามาเป็นลูกสะใภ้นะแม้ว่าภรรยาของลุงจะเสียไปแล้วนางยังสั่งความว่าอยากได้เจ้ามาเป็นลูกสะใภ้เลยในที่สุดก็เป็นความจริง นางคงจะมีความสุขมากกับมารดาของเจ้าพวกนางอายุสั้นด้วยกันทั้งคู่ แต่ลุงโชคร้ายมีแค่ลู่เทียนหรงคนเดียวไม่เหมือนพ่อของเจ้าได้บุตรสาวน่ารักน่าชังมาอีกคน"   แม่ทัพลู่ฟงพูดกับนางอย่างไม่ถือตัว

"ให้เหยียนเอ๋อร์เป็นลูกสาวอีกคนของท่านลุงก็ได้เจ้าค่ะ" นางพูดให้คนแก่ดีใจ  

 "ฮ้าๆลู่เทียนข้าได้ลูกสาวคนเล็กแล้วเจ้ากลายเป็นหมาหัวเน่าแล้วละ"  แม่ทัพฟงบอกกับลูกชายเสียงดัง

"ก็นางเป็นลูกสะใภ้ของท่านพ่ออยู่แล้วนี้ขอรับยังไงข้าก็เหมือนจะเป็นหมาหัวเน่าแล้วล่ะตอนนี้" แม่ทัพลู่ตอบบิดาทุกคนจึงหัวเราะด้วยความถูกใจ 

 "มาทานข้าวกันก่อนเถอะเจ้าค่ะแล้วค่อยคุยกัน"   นางบอกทุกคนสาวใช้ตักข้าวใส่ถ้วยให้เจ้านายอาหารหลายอย่างบนโต๊ะหมดลงตามด้วยผลไม้จากต้นในสวนเป็นของหวานตบท้ายล้างปากแล้วทุกคนย้ายมานั่งที่ห้องโถงใหญ่รับแขก

"พ่อได้ข่าวว่าลูกซื้อพันธุ์ผลไม้มากมายมาลงปลูกจนตอนนี้ขายในโรงน้ำชากับพ่อค้าแทบจะไม่พอขายเลยหรือ ลูกสาวของพ่อโตแล้วจริงๆแล้วบ้านสวนคาเฟ่ของลูกจะเปิดตัวในอีกหนึ่งอาทิตย์นี้คือรอพ่อกลับมาถึงก่อนหรือ พ่อคิดว่าฤกษ์งานแต่งของลูกพ่อว่าจัดที่บ้านสวนคาเฟ่ของลูกเลยดีไหมเห็น แม่ทัพลู่เตรียมการเอาไว้หมดแล้วพ่อเองก็ส่งจดหมายคุยกับแม่ทัพฟงคุยกันเอาไว้แล้วเหยียนเอ๋อร์คุยกับแม่ทัพลู่เหมือนกันไหม"

นางมองบิดาและว่าที่สามีของนางเขายิ้มให้นางมองนางอย่างลึกซึ้ง ใช่สิไอ้แม่ทัพหื่นเผลอเป็นไม่ได้หาข้ออ้างจับนางกดลงเตียงตลอดยิ่งนางไปทำงานในโรงนำชาเขาจะอ้างว่านางทำผิดคือมองหนุ่มคนอื่นหรือมีคนส่งจดหมายหรือดอกไม้ให้นางเขาจะหาเรื่องเอาเปรียบนางตลอด

ลู่เทียนหรงหัวเราะเบาๆในลำคอยามคิดถึงบทรักเร่าร้อนของเขากับนางในยามเขาหาเรื่องกินเต้าฮู้ของนางให้ได้มากที่สุด ใครจะไปทนไหวภรรยาน่ารักมากถึงเพียงนี้ยิ่งมีหนุ่มๆมาดูนางยามขึ้นเล่นดนตรีหรือร้องเพลงโรงน้ำชา นั้นแทบจะแตกเขานี้ต้องตามหึงตามหวงหาเรื่องนางเวรกรรมนั้นมันมันมีจริงเมื่อก่อนนางวิ่งตามหลังหึงหวงเขาตอนนี้เป็นเขานั้นต้องวิ่งตามหลังนางแทน

"องค์รัชทายาทบอกว่าจะเปิดงานบ้านสวนคาเฟ่และงานแต่งในเมืองหลวงแต่กินเลี้ยงที่บ้านสวนคาเฟ่ขอรับท่านลุง" แม่ทัพลู่บอกพ่อตาตามแผนงานวางเอาไว้กับแม่ทัพหลี่ซูหยาง

"อืมเอาตามที่ลูกวางแผนเอาไว้เถอะถ้าเช่นนั้นวันนี้พวกเราก็ไปพักบ้านสวนคาเฟ่เลยดีไหมพ่ออยากจะไปเห็นเสียแล้วสิ"   บิดาของนางพูดกับนางและพี่ชาย