บทที่สิบห้า

"เหยียนเอ๋อร์ข้าต้องไปทำธุระต่างเมืองไม่รู้จะได้กลับมาเมื่อไรเรื่องของเราข้าคุยกันกับพี่ชายของเจ้าแล้วรอให้บิดาของเจ้ากับท่านพ่อของข้ากลับมาอีกสามเดือนจะถึง ให้พวกท่านมาดูฤกษ์แต่งงานให้เราเลยก็แล้วกันเจ้าเตรียมตัวเข้าพิธีแต่งงานของเราได้เลย ข้าจะรีบไปรีบกลับรักษาดูแลตัวเองให้ดี เรื่องเมื่อคืนข้าตั้งใจทำแล้วไม่ทำเพราะฤทธิ์ยาอะไรทั้งนั้นเกิดจากความตั้งใจของข้าล้วนๆแล้วในท้องของเจ้าอาจจะมีก้อนแป้งกำเนิดมาแล้วก็ได้นะ"

หลี่ซูเหยียนถลึงตาใส่เขาตาเขียวปัดเลยทีเดียว  

"ท่านมันหน้าด้านที่สุดไหนบอกเกลียดข้านักหนาแล้วเมื่อเมื่อคืนใครกลืนน้ำลายตัวเองเข้ามารังแกข้าถึงในเรือนนอน ท่านมันหน้าตัวเมียจะไปไหนก็เรื่องของท่านข้าไม่ต้องการจะรู้เรื่องของท่านเลยสักนิด"

นางสะบัดหน้าหนีเขาเล่นประชิดตัวนางจะดิ้นหนีก็เปล่าประโยนช์ในเมื่อเขาไม่ยอมปล่อยดิ้นไปก็เหนื่อยเปล่า

"ข้าขอโทษเรื่องของเรามันเลยเถิดเกินเลยไปมากกว่าคู่หมั้นปลอมๆในวัยเด็กเรื่องในจวนของข้าถือว่าข้ายกโทษให้เจ้าก็แล้วกัน กับเรื่องข้าเข้าหาเจ้าเมื่อคืนถือว่าเราเสมอกันข้าขอโทษกับการไม่ฟังเจ้าอธิบายเรื่องของเราจนทำให้เจ้าเจ็บป่วยหนักข้าเองก็เสียใจแต่อยากดัดนิสัยเอาแต่ใจของเจ้าก็เท่านั้นเอง ยังไงข้าต้องรับผิดชอบในตัวเจ้าอยู่แล้วจนเจ้าโกรธข้ามากถึงขั้นประกาศตัดความสัมพันธ์กับข้ากลางโรงน้ำชาข้าก็ให้เจ้าเอาคืนแล้วเยี่ยงไรเล่า อย่าลืมนะว่าตอนนี้ในท้องของเจ้าอาจจะมีลูกของเราก็ได้เมื่อคืนข้าตั้งใจทำมากเลยทีเดียวเลยละคนดี"

หลี่ซูเหยียนถึงกับอ้าปากค้างกับความหน้าหนาของแม่ทัพใหญ่ตอนนี้กำลังกับดำเป็นขาวได้หน้าตาเฉยให้นางลืมเรื่องเขาด่านางในจวน ต่อหน้าคนในงานเลี้ยงว่าจะไม่มีการรับผิดชอบนางไม่ว่ากรณีใดๆทั้งนั้นแถมจะเอาเรื่องนางให้ถึงที่สุด  แล้วตอนนี้มันเกิดบ้าอะไรมาเปลี่ยนใจง่ายดายปานนั้นนางมองเขาด้วยความระแวดระวังตัวมากกว่าเดิม

"ข้าพูดเรื่องจริงข้ามีงานให้ต้องไปทำแล้วจะออกเดินทางไปหลังจากบอกเจ้าแล้วให้ข้ากลับมาก่อนนะข้าจะตามเกี้ยวเจ้าใหม่ถ้าหากเจ้าหมดรักในตัวข้าแล้ว รักษาตัวด้วยข้าจะไม่พูดถึงเรื่องเก่าอีกเรื่องผ่านมาต่อไปลืมมันเถอะนะเหยียนเอ๋อร์ ข้าขอโทษสำหรับคำพูดทำร้ายเจ้าจนทำให้เจ้าโกรธเกลียดข้ามากขนาดนี้ แต่ข้าจะบอกว่าข้าไม่ได้เกลียดเจ้าเหมือนพูดออกมาเลยสักนิด วันนี้เจ้ายังไม่เชื่อใจแต่ข้าจะทำให้เจ้าเชื่อข้าในสักวันข้ามีเวลาตลอดชีวิตให้เจ้าพิสูนจ์ "  พูดจบเขาก้มลงปิดปากอวบอิ่มอย่างอดใจไม่อยู่เพราะเขารู้ว่านางจะต้องว่าให้เขาเสียใจไม่มากก็น้อยกับปากบางๆหวานๆนี้หลุดออกมาแต่ละคำนั้นเจ็บแสบไม่น้อย

หลี่ซูเหยียนอ้าปากจะตอกหน้าเขาให้สมกับคำพูดกับการกระทำของเขากลายเป็นว่าเขาปิดปากนางสอดลิ้นพัวพันดูดดึงจนนางยิ่งโมโห เพราะโดนเขากอดรัดจนดิ้นไม่ได้นางยกเท้าขึ้นจะกระทืบแต่เขาก็รู้ทันขยับออกทันแล้วหัวเราะ นางจะกัดลิ้นชายหนุ่มก็ผละออกมาแล้วบีบปากนางไว้ก่อนจะจูบนางจนพอใจจนตัวอ่อนแล้วปล่อยให้นางยืนได้ก่อนค่อยหอมแก้มนวลทั้งสองข้างก่อนจะกระซิบข้างหูจนนางขนลุก  

 "พี่ไปทำงานก่อนนะขอชื่นใจก่อนไปทำงานเท่านั้นกลับมาจะทบคืนทั้งต้นทั้งดอกเลยละเหยียนเอ๋อร์"

หลี่ซูเหยียนยืนได้มั่นคงตัวต้นเหตุก็เดินไปไกลแล้วนางหยิบอะไรได้ปาตามหลังเขาไปทั้งตะโกนด่าชายหนุ่มตามหลังไปด้วยความโมโห เพราะทำอะไรเขาไม่ได้มีแต่นางเสียเปรียบเขาอยู่ร่ำไป

 "ไอ้บ้าไอ้หื่น"  เสียงหัวเราะของชายหนุ่มกำลังออกไปดังมาเข้าหูนางยิ่งกระทืบเท้าอย่างขัดใจ

แม่ทัพลู่เทียนหรงเดินมาถึงม้าคู่ใจก่อนจะกระโดดขึ้นม้าเขาสั่งคนสนิทให้หาคนดูแลหลี่ซูเหยียนอีกสิบคนไม่ว่านางไปไหนเงาอีกสามคน เพราะชายหนุ่มไปทำงานลับไม่รู้ภายในสองสามเดือนจะเสร็จหรือเปล่า   

"แล้วงานที่สั่งทำสำเร็จหรือยัง"

"รับรองว่าจะดังในเมืองหลวงอย่างแน่นอนขอรับท่านแม่ทัพ"   คนสนิทรายงานแล้วกระโดดขึ้นม้าสั่งลูกน้องต่อจากตัวเองหาคนดูแลฮูหยินน้อยของท่านแม่ทัพก่อนจะออกจากเมืองหลวงไปทำงาน

"คุณหนูเจ้าคะเป็นอะไรหรือเปล่าคนของท่านแม่ทัพขวางทางเอาไว้บ่าวเข้ามาหาคุณหนูไม่ได้เลยเจ้าค่ะ "  สาวใช้ข้างกายรีบวิ่งเข้ามาพอได้ยินเสียงของคุณหนูโวยวายตามหลังท่านแม่ทัพลู่เทียนหรง

"ก็โดนหมามันกัดนะสิเจ้าคะแล้วไม่มีใครมาช่วยข้าเลยสักคนหึพี่ใหญ่ไปค่ายแล้วหรือถึงไม่มาดูข้าเลย"

"เอ่อมีหมาด้วยหรือเจ้าคะในจวนเราแล้วท่านแม่ทัพลู่ไม่ช่วยคุณหนูเลยหรือเจ้าคะไหนมันอยู่ไหนเจ้าคะบ่าวจะไล่มันไปพวกเจ้าดูสิมีหมาที่ไหนหลุดเข้ามาในจวนทำร้ายคุณหนูของข้าได้"  

 หลี่ซูเหยียน   ".."    ข้าจะบ้าตายกับสาวข้างกาย

"มันไปแล้วเจ้าค่ะพี่สาวหมาสองขาไม่ใช่สี่ขา"  นางตอบหน้าตาย

"อะไรคือหมาสองขาเจ้าคะคุณหนูบ่าวเกิดมาจนป่านนี้ยังไม่เคยเห็นหมาสองขาเลยนะเจ้าคะ ทำไมคุณหนูถึงได้เจอบ่าวก็อยากจะเจอเช่นกันใช่ไหมผิงผิงนาง"  หันไปถามเพื่อนสนิท

"อือข้าเองก็อยากเห็นทำไมมันออกมาให้คุณหนูเห็นคนเดียวนะข้าไม่เข้าใจเลยจริงๆ"

"เอ่อพวกพี่ไม่ต้องไปหาแล้วเจ้าค่ะป่านนี้มันคงจะไปไกลแล้วละเจ้าค่ะ"   จะบอกว่าแม่ทัพลู่เป็นหมาสองขาเดี๋ยวสองสาวจะตกใจแล้วว่านางพูดไม่งามเลยเหอะ

"แล้วมันทำร้ายคุณหนูตรงไหนบ้างเจ้าคะมีบาดแผลไหมบ่าวจะทำแผลให้เจ้าค่ะ"

"มันกัดปากข้าแล้วมันเจ็บที่ใจข้านี้เจ้าค่ะใจข้านี้มันเจ็บ"  

  "อะไรนะมันกัดปากเลยหรือเจ้าคะไหนให้บ่าวดูสิมันเป็นแผลหรือไม่เจ้าคะแต่มันออกบวมๆเฉยๆไม่มีแผลแสดงว่ามันกัดไม่แรง ให้บ่าวตามหมอมาดูดีกว่าเจ้าค่ะเพื่อความสบายใจ"

"ไม่ต้องหรอกเจ้าค่ะเดี๋ยวมันก็หายเองว่าแต่ทำไมพี่สาวไม่เข้ามาอยู่เป็นเพื่อนข้าปล่อยให้แม่ทัพบ้ารังแกล่ะ ข้าเจ็บใจยิ่งนักเอาคืนไม่ได้เลย ทีหลังพี่ห้ามออกห่างกายข้านะเจ้าคะเดี๋ยวข้าจะโดนหมากัดอีก"

"ห๊า!คุณหนูอย่าบอกนะว่าท่านแม่ทัพกัดคุณหนู!"   สองสาวตะโกนขึ้นพร้อมกัน   

"แล้วที่ว่าหมาสองขามันกัดคือท่านแม่ทัพลู่เทียนหรงเหรอเจ้าคะ"

"ก็ใช่นะสิพี่วามันมีหมาสองขาจริงหรือถ้าไม่ใช่แม่ทัพบ้านั้นหึข้ายังเจ็บใจไม่หายเลย"

ส่วนบ่าวข้างกายสองคน    "..."   หมดคำจะพูดเพราะน้ำท่วมปากท่านแม่ทัพลู่กลายเป็นหมาสองขาไปแล้วตอนนี้