บทที่สิบสี่

"พี่ใหญ่ข้าขอโทษเจ้าค่ะตื่นสายไปหน่อยนี้เจ้าค่ะกาแฟ" นางยื่นกระบอกน้ำของยุคนี้ให้พี่ชายจะได้ไม่มีใครสงสัย   

"ส่วนของคนติดตามพี่อยู่กับพี่สาวทั้งสองเจ้าค่ะพี่ใหญ่ลองดื่มเจ้าค่ะจะได้สดชื่นวันนี้มีอะไรให้ทานบ้างเอ่ย"  นางมองบนโต๊ะแล้วนางก็ยิ้มให้บ่าวรับใช้ในห้องอาหาร 

  "อืมกลิ่นหอมกลมกล่อมพี่ชอบมากเหยียนเอ๋อร์"    

"รอบบ่ายดื่มได้อีกรอบเจ้าค่ะพี่ใหญ่แต่คนดื่มใหม่อาจจะนอนหลับยากหน่อยใจสั่นนะเจ้าคะแต่ถ้าออกกำกายหรือทำงานเหงื่อออกจะดีเจ้าค่ะ" นางบอกพี่ชายก่อนจะทานอาหารไปด้วยคุยกันไป ก่อนนางจะกรอกตามองบนกับเสียงพ่อบ้านเข้ามาบอกพี่ชายของนางกับการมาถึงของแม่ทัพลู่เทียนหรงมาหาแม่ทัพหลี่ซูหยางในตอนนี้ ยังไม่ทันจะเอ่ยอะไรอีกคนเดินมาถึงโต๊ะอาหารแล้ว

"อ้าวท่านแม่ทัพลู่มาแต่เช้าเลยนะข้ากำลังทานมื้อเช้าพอดีเชิญนั่งก่อนทานอะไรมาหรือยังขอรับ" หลี่ซูหยางถามแม่ทัพลู่เทียนหรงอย่างเจ้าบ้านที่ดี

"ยังเลยขอรับท่านแม่ทัพหลี่ข้าว่าจะมาให้ทันมื้อเช้าพร้อมกับท่านและเหยียนเอ๋ร์จะได้กระชับความสัมพันธ์ของพวกเราด้วยมื้อนี้ข้าฝากท้องด้วยเลยนะขอรับแม่ทัพหลี่"

พูดจบเขานั่งลงตรงข้ามกันกับหลี่ซูเหียนมองหน้าสำรวจภรรยาสาวตัวน้อยว่านางจะตื่นไหวไหมกับบทรักของเขาลงโทษนางกับชุดนอนวาบหวิวนั้น

"ได้สิเชิญท่านแม่ทัพลู่ตามสบาย"  

 "ตักข้าวให้ท่านแม่ทัพด้วย"  เขาสั่งสาวใช้ก่อนจะนั่งลงทานข้าวไปพร้อมกันหลี่ซูเหยียนไม่ทักทายเขาแถมนั่งทานข้าวต่อไปอย่างไม่สนใจชายหนุ่มนั่งตรงข้ามกันกับนาง 

  "เหยียนเอ๋อร์น้องเสียมารยาทหรือไม่ "  พี่ชายบอกน้องสาวเสียงเข้มเรื่องมารยาทของแขกมาจวน

"ไม่เป็นไรข้าไม่ถือสานางคงจะโกรธข้าอยู่กับข้าวอร่อยมากนะถ้ามีเวลาข้าจะมาทานด้วยทุกวันนะท่านแม่ทัพหลี่ วันนี้ข้าจะมาคุยเรื่องของข้ากับเหยียนเอ๋อร์พ่อบ้านกำลังนำสินสอดมาตามหลังมาข้าล่วงหน้ามาก่อน"

"แต่ข้าบอกท่านไปแล้วว่าไม่ต้องมารับผิดชอบข้า"  นางพูดขึ้นมาทันทีพี่ชายนางยกมือห้ามนางก่อนนางจึงจำใจยอมสงบลงทั้งตอนนี้ใจนางเดือดปุดๆแต่ไม่วายส่งค้อนไปวงใหญ่  ลู่เทียนหรงหัวเราะเบาๆกับท่าทางน่ารักของนางยามกลางวันเหมือนว่านางจะสดใสชอบโวยวายถ้าไม่ชอบนางจะพูดออกมาเลย ส่วนกลางคืนกลายร่างเป็นจิ้งจอกสาวยั่วยวนจนเขาห้ามตัวเองไม่อยู่

"พี่ใหญ่ข้าอิ่มแล้วขอตัวไปหาคนของข้าก่อนนะเจ้าคะ แล้วช่วยบอกท่านแม่ทัพใหญ่ด้วยว่าข้าไม่แต่งงานกับเขาเจ้าค่ะ"  นางพูดแล้วจึงลุกออกไปทันที ไอ้แม่ทัพหื่นปากบอกเกลียดข้าเมื่อคืนนี้หมาตัวไหนเคี้ยวกรำนางทั้งคืน ไอ้หน้าตัวเมียสะกดจุดข้าไว้ทำไมตอนแรก พอไฟติดทำมาคลายจุดให้ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจร่างกายไม่รักดีดันต้องการกับบทรักร้อนแรงของชายคนนั้น นางจึงไม่อยากจะคุยหรือมองหน้าเขาเพราะกลัวว่าพี่ชายจะจับได้ว่าเมื่อคืนเขานั้นมารังแกนางถึงในเรือนนอน คืนนี้ข้าจะเข้านอนในคาเฟ่หึหาให้ตายก็ไม่เจอข้าหรอกข้าจะเสียเปรียบท่านทุกวันคงไม่ใช่ละ

พี่ชายของนางพยักหน้าให้นางแล้วผายมือเชิญแขกไปห้องรับรองตอนนี้พ่อบ้านของจวนได้นำสินสอดมาส่งหนึ่งร้อยหีบ

"เอาละท่านแม่ทัพลู่ข้าเองก็หนักใจกับปัญหาของท่านกับน้องสาวของข้า นางมาบอกข้าหลังจากฟื้นจากป่วยปางตายจากอะไรคงไม่ต้องให้ข้าบอกหรอกนะท่านจะว่าอย่างไรนางบอกว่าไม่ต้องการความรับผิดชอบจากท่านอีกแล้ว ตลอดมานางวิ่งตามท่านจนหมดรักไปแล้วเหมือนนางประกาศบอกในโรงน้ำชา ทุกอย่างข้าได้ส่งจดหมายไปบอกท่านพ่อแล้วเอาไว้ให้ท่านพ่อกลับมาถึงเมืองหลวงก่อนแล้วค่อยให้ผู้ใหญ่คุยกันอีกครั้งดีไหม ตอนนี้ข้าว่าท่านควรจะกลับไปคิด ว่าแน่ใจว่าจะรับน้องสาวของข้าไปเป็นฮูหยินของจวนได้อย่างเต็มใจหรือไม่ เพราะท่านเองก็ไม่ได้รักนางอยู่แล้ว อันนี้ข้าไม่บังคับฝืนใจให้ท่านมารับผิดชอบน้องสาวของข้าเพราะความสุขของนางคือสิ่งที่ข้ากับท่านพ่อต้องการและจะไม่บังคับนางเช่นเดียวกันท่านจะว่าเยี่ยงไรเล่า"   สองแม่ทัพใหญ่พูดกัน

"ข้าเข้าใจในสิ่งที่ท่านพูดมาแต่ข้าเต็มใจจะแต่งให้นางแม้ว่าตอนนี้นางจะยังโกรธยังเกลียดข้าอยู่ก็ตามสินสอดนี้ข้านำมาหมั้นนางอย่างเต็มใจ แล้วรอท่านพ่อกลับมาแล้วเราหาหรือวันแต่งได้เลยแต่อีกสองวันข้ามีงานต้องไปจัดการอาจจะหลายเดือน หวังว่าท่านจะเข้าใจเพราะข้ากับนางเกินเลยไปถึงขั้นสามีภรรยาแม้ว่าจะไม่ทันได้แต่งให้นางตอนนี้ได้ ท่านไม่คิดหรือว่าในท้องของนางอาจจะมีบุตรของข้าหรือหลานของท่านก็ได้นะ"

เมื่อคืนเขาปล่อยลูกๆไปตั้งหลายรอเอาสิว่าเจ้าจะรอดจากการเป็นภรรยาของข้าไปได้

"เอาละข้าจะรับสินสอดเอาไว้เพราะท่านได้ล่วงเกินน้องสาวข้าไปแล้วถ้าไม่ได้แต่งก็ถือว่าค่าเสียหายชดเชยก็แล้วกัน"

หลี่ซูหยางเองก็ไม่ยอมเสียเปรียบเช่นเดียวกันไม่ได้คนก็เอามันตำลึงนี้ละน้องสาวบอกเอาไว้เมื่อคืนตอนคุยกันในห้องนอนของนาง

"เอาเป็นตกลงตามนี้เลยนะท่านแม่ทัพหลี่ข้าจะให้ท่านพ่อมาคุยกับท่านลุงอีกทีฟาวันแต่งงานเลย ที่เหลือข้าจะคุยกับนางเองนางโกรธข้าอยู่ วันนี้ข้าคงต้องเกี้ยวภรรยาของตัวเองใหม่ข้าขอตัวไปหานางก่อนนะจะได้บอกนางด้วยว่าข้ามีงานให้ต้องไปจัดการ"   แม่ทัพลู่เทียนหรงลุกขึ้นบอกพี่ชายของภรรยาสาวตัวน้อย

"อืมให้ท่านพ่อกลับมาค่อยคุยกันดีแล้วข้าเองก็ลำบากใจ"  หลี่ซูหยางบอกแม่ทัพลู่ก่อนจะแยกกันไปทำธุระต่อคือเก็บสินสอดให้น้องสาวในคลังของจวน

ลู่เทียนหรงเดินออกเรือนใหญ่มุ่งไปหาหลี่ซูเหยียนเพื่อบอกนางของการไม่อยู่เมืองหลวงสักพักของเขา นางกำลังสั่งคนงานฝึกซ้อมเพลงเขายืนมองนางสอนงานให้คนงานด้วยความสนใจ เมื่อก่อนนางวิ่งตามเขาไม่สนใจตอนนี้นางหมดความสนใจเป็นเขาต้องวิ่งตามนางแทนหึๆ

เสียงดนตรีดังขึ้นเสียงเพลงตามมานางรำออกมาเต้นใส่ให้พร้อมเพียงกัน   

"เต้นตามพี่สาวซือหงให้เข้ากันก่อนนะเจ้าคะสักสองวันจะมาเต้นท่าใหม่ให้เข้ากันอีกที่"  เต้นต่อเพลงใหม่ทุกสองวันสามวันแล้วแต่จะยากจะง่ายของเพลง นางสั่งงานเสร็จก็ยืนมองแล้วเต้นตามไปด้วยรอยยิ้มเสียงหัวเราะของนางสะกดแม่ทัพหนุ่มจนละสายตาจากนางไม่ได้เลย เขายืนมองนางเกือบสองเค่อจึงเดินออกไปหานางแล้วบอกขอคุยด้วยสักครู่

หลี่ซูเหยียนถึงจะไม่ชอบขี้หน้าเขาแต่เพราะต้องคุยกันให้รู้เรื่องจึงจำใจเดินไปคุยในศาลาออกไปจากวงดนตรีของนางเพราะเสียงมันดังมากถ้าจะพูดตรงนี้คงจะฟังไม่รู้กันแน่นอน