บทที่แปด

ในคืนนั้นหลังจากเข้านอนนางฝันเรื่องของตัวเองนอนหลับไปเพราะความเหนื่อยจนมาตื่นในร่างของสาวน้อยหลี่ซูเหยียนผู้คลั่งรัก  จนตัวตายนางฝันถึงร่างของตัวเองถูกเผาแล้วเพื่อนที่เป็นคนเดียวในครอบครัวทำบุญให้นางสิ่งไหนของนางนั้นได้บริจาคให้คนด้อยโอกาส คาเฟ่ของนางในฝันนั้นตัวเองเดินสำรวจเหมือนยังไม่ตาย เวทีแสดงร้องเพลงสดเสาร์อาทิตย์ให้คนมากินลมชมทุ่ง ในคาเฟ่สามารถนี้สามารถขึ้นร้องเพลงได้แล้วแต่ความชอบเพื่อความสุขของทุกคนได้มาดื่มมากินทำให้ผู้คนหลั่งไหลมาใช้บริการทั้งขนมหลากหลายเครื่องดื่มอาหารในพื้นที่ร่มรื่ม ปลูกทุกสิ่งเพื่อนำมาทำอาหารได้ในพื้นที่ห้าไร่ติดถนนใหญ่ ทุ่งนาเขียวขจีบ่อปลาธรรมชาติทุกตารางนิ้วสามารถปลูกทุกอย่างนำมาทำอาหารและเก็บมาวางขายให้ลูกค้าซื้อกลับบ้านไปทำอาหารได้อีกด้วย  นางทุ่มเทมาสามปีกับคาเฟ่นี้กับมรดกเดียวของบิดามารดาทิ้งเอาไว้ให้ลงมือทำจนประสบความสำเร็จด้วยความที่นางเป็นนักร้องหมอลำประจำรถแห่ของเพื่อนรักในมหาลัย ถ้ามีงานนางจะรับหมดมันทำเงินให้นางได้ไม่ใช่น้อยๆในแต่ละคืน งานแสดงสดคืองานชอบร้องใส่ดนตรีกับพี่ๆทุกคนร่วมวงจนรู้ใจกัน ทุกคนจบมหาลัยมาด้วยกันฟ้าใสนั้นเป็นนักร้องมาตั้งแต่เข้าเรียนมหาลัยเลยในค่าเฟ่ของเธอจึงมีการแสดงสดทุกอาทิตย์ มีเพื่อนรักคอยช่วยดูแลด้วยความจริงใจจากสองสาวเป็นเด็กกำพร้าพ่อแม่  จึงรักกันมากสองสาวพึ่งอาศัยกันมาจนค่าเฟ่เริ่มดังผู้คนหลั่งไหลมาใช้บริการทุกวัน ทำให้คาเฟ่ของเธอทำเงินได้ไม่น้อย สำหรับสาวโสดสองคนอยู่ได้สบายถ้าบริหารจัดการรายรับรายจ่ายของตัวเองได้

ทำไมมันเหมือนจริงมากเลยนะฟ้าใสคิดในใจจนไปเห็นเพื่อนในห้องนอนของตัวเอง ได้จำลองคาเฟ่ของเธอไปถวายวัดแล้วนำกลับมาไว้ในห้องนอนชนิดเดียวกันกับของจริงเลยในภพเก่าเปะเลย

"ฟ้าใสเราไม่รู้นะว่าเธอไปอยู่ที่ไหนเราทำบุญอุทิศทุกอย่างไปให้เธอหมดเลยนะ ขอบใจมากนะเพื่อนที่เธอทำพนัยกรรมเอาไว้ถ้าไม่แต่งงานออกไปให้เราดูแลคาเฟ่ให้เธออีกทั้งเงินเดือนให้เราด้วย เงินสดเรานำไปทำตามเธอเขียนเอาไว้ให้ทุกอย่างเลยนะรวมถึงคาเฟ่จำลองออกมาไปถวายหลวงตาแล้วเราบูชามาไว้ในห้องนอนของเธอวันนี้ เราเชื่อว่าความดีที่เธอทำเอาไว้มันต้องส่งไปถึงเธอทุกอย่างแน่นอนฝันดีนะเพื่อนเราไปนอนก่อนนะ" เพื่อนสาวออกไปจากในห้องฟ้าใสได้ยินทุกอย่างกับคำพูดของเพื่อนรักคนนี้

"ขอบใจเธอมากนะรียาทำบุญให้เราเยอะมากขนาดนี้ขอให้ติดตัวเป็นมิติได้ด้วยเถอะค่ะหนูขอร้องละ ในเมื่อให้ไปเกิดใหม่ในร่างคนเป็นๆได้ก็ให้มิติติดตัวไปด้วยเถอะนะคะจะได้เข้ามาดื่มกาแฟกับขนมของโปรดหนูด้วยค่ะ"

"เห็นแก่บุญกับความดีของเจ้าข้าจะให้ทุกอย่างติดตัวเจ้าไปก็แล้วกันกับความโชคดีคือได้สามีทันทีของการไปเกิดใหม่อย่างไรละ ข้าชดเชยให้แล้วนะเพียงแค่หลับตานึกถึงเข้าออกได้ตลอดกินนอนในนี้ได้เลยตามสบายเพื่อนของเจ้าเล่นจำลองมาเป๊ะเลย ถือว่าบ้านอีกหลังในมิติใหม่ก็แล้วกันนะเก็บของได้ทุกอย่างรวมถึงสิ่งมีชีวิตถ้าเจ้าอนุญาติคนๆนั้นจะเข้าไปมิติกลับเจ้าได้ทันทีข้าไปละ"  เสียงในหัวหายไปหลี่ซูเหยียนสะดุ้งตื่นด้วยความตื่นเต้นหรือว่าจะใช่นะลองนึกดีกว่า

!

โอ้แม่เจ้าขอบคุนเจ้าค่ะท่านตาสำหรับมิติคาเฟ่ของข้ารอดตายแล้วเราฟ้าใสวิ่งเล่นอยู่มิติจนถึงเช้าอาบน้ำดื่มกาแฟถือขนมติดมือออกมายังได้เลยวิเศษสุดๆ

"คุณหนูเจ้าขาตื่นหรือยังเจ้าคะหลงจู๊ส่งคนมาฝึกเล่นดนตรีร้องรำกับคุณหนูแล้วนะเจ้าคะท่านแม่ทัพรอทานมื้อเช้าอยู่เจ้าค่ะ"  

 เสียงสาวใช้เคาะห้องถามนายของตนเอง

 "เสร็จแล้วเจ้าค่ะรอสักครู่"  นางตะโกนออกมาพี่สาวช่วยแต่งตัวหน่อยใส่ชุดบ้าอะไรใส่ยากใส่เย็นมัวแต่ท่องมิติจนเกือบเลยเวลามื้อเช้ากับพี่ชายเลยเรา วันนี้นัดคนมาซ้อมเสียด้วยสิลืมสนิด

"พี่ใหญ่ข้ามาแล้วเจ้าค่ะขอโทษด้วยนอนตื่นสายไปหน่อย"  นางนั่งลงสาวใช้ตักข้าวให้ทันทีนางคีบอาหารใส่จานให้พี่ชายแล้วส่งยิ้มจนตาหยี

"ไม่เป็นไรหรอกน้องเล็กยังไม่สายเท่าไรพอดีพี่จะดูคนจะมาให้เจ้าเลือกเล่นดนตรีให้เจ้าด้วยอาจจะไปค่ายสายหน่อยพี่ส่งคนไปลาครึ่งวัน" เขาคีบอาหารให้น้องสาวเช่นเดียวกัน 

 "ขอบคุณเจ้าค่ะพี่ชายใจดีที่สุดเลย"   นางพูดแล้วลงมือทานมื้อเช้าด้วยความอร่อยแม้จะดื่มกาแฟมาแล้วนิดหน่อยอิอิวันนี้ข้าจะสดชื่นทั้งวันเอาไว้จะหาทางนำออกมาให้พี่ใหญ่ดื่มด้วยดีกว่าตอนไปทำงานพี่ชายจะได้สดชื่น

หลังจบอาหารมื้อเช้านางก็เดินไปศาลาในสวนข้างสระบัวในจวน จวนออกจะสวยงามมีพื้นที่เยอะแยะให้ชื่นชมแต่แม่สาวน้อยมองข้ามความสุขใกล้ตัววิ่งตามหาความรักแท้แบบเด็ก

"โอ้โหคนเยอะเหมือนกันนะนี้พี่ใหญ่ทำไมนั่งกันคนละฝั่งละเจ้าคะ" อ้อลืมไปชายหญิงต้องนั่งแยกกันแปลกชะมัดถือให้มันหนักไปทำไมนางพูดคนเดียวเบาๆ

"ท่านแม่ทัพคุณหนูมาพอดีเลยขอรับ นี้คือคนจะมาให้คุณหนูคัดเพื่อฝึกซ้อมขอรับเชิญคุณหนูคัดเลือกได้เลยขอรับหลงจู๊หม่าให้ข้ามาแทนขอรับ"

"อือขอบใจท่านมากนะ"    

 "พี่ใหญ่เหมือนว่าเราจะได้คนเล่นดนตรีแล้วนะพี่เจิ้งห่าวฉีส่งมากี่คนละเจ้าคะนั่งแยกกันสามกลุ่มเลยเหมือนหมอลำคนละคณเลยอิๆ"

หลี่ซูหยาง  " ... "  งงกับคำพูดประหลาดของน้องสาว

"เอาละทุกคนมารวมกันตรงหน้าข้านี้น้องสาวข้าคุณหนูหลี่ซูเหยียนคนที่ต้องการนักร้องนักดนตรีนางรำพวกเจ้าคุยกันกับนางได้เลย ใครผ่านจะได้ร่วมงานกับน้องสาวข้า คนไม่ได้คัดเลือกไม่ต้องตกใจข้าย่อมมีงานให้พวกเจ้าทำอย่างแน่นอน"

หลี่ซูหยางบอกคนที่มารอเสียงดังฟังชัดดุดันจนคนเกรงบารมีของแม่ใหญ่ใหญ่  

 "ใครอย่าคิดมาสร้างเรื่องในจวนของข้าขอให้ตั้งใจทำงานให้ดีก็พอใครคิดร้ายกับน้องสาวข้าอย่าหวังจะรอดชีวิตออกไปจากจวนแม่ทัพอย่างข้าไปได้"   หลี่ซูหยางบอกทุกคน 

   "ขอรับ/เจ้าค่ะ "  ทุกคนตอบพร้อมกัน

หัวจะปวดเขาคุยกับคนหรือข่มขู่วะนี้พี่ชายเราไม่ใช่ทหารของท่านนะ ดูสิตกใจขี้หดตดหายหมดแล้วมังนางรำนักร้องของข้าหลี่ซูเหยียนคิดในใจกับขู่คนของพี่ชาย

"สวัสดีขอรับ/สวัสดีเจ้าค่ะ คุณหนูหลี่ซูเหยียน"  ทุกคนทักทายนาง

"พี่ใหญ่ข้าคุยเองเจ้าค่ะ"   นางพูดยิ้มๆให้พี่ชายดูทำหน้าเข้าพวกเขากลัวพี่ชายหมดแล้วก้มหน้าชิดอกไม่กล้าจะเงยมองนางเลยสักคน

"สวัสดีเจ้าค่ะยินดีต้อนรับทุกคนร่วมงานกับข้าไหนใครเคยทำอะไรมาบ้างเข้ามาบอกข้ากับพี่สาวทั้งสองคนข้างกายข้าหน่อยสิ นี้คือเลขาส่วนตัวของข้าใครมีเรื่องอะไรติดต่อพี่สาวสองคนนี้ชื่อพี่สาวผิงผิงกับพี่สาวซิงซิงเจ้าค่ะ"   เข้าใจตามนั้นนะ

จากนั้นสามสาวก็ลงมือคัดคนออกเป็นสามกลุ่มคนร้องเพลงเป็นมาก่อน คนเล่นดนตรี คนฟ้อนรำหลี่ซูหยางยืนมองน้องสาวคัดคนแล้วเห็นว่านางทำได้ดีเขาจึงสั่งคนสนิทให้จัดคนคุ้มกันน้องสาวเพิ่มก่อนจะบอกน้องสาวแล้วไปค่ายทหารเพื่อทำงานในจวนไม่มีอะไรน่าเป็นห่วงแล้ววันนี้