บทที่เจ็ด

"เจ้ากำลังคิดจะทำอะไรต่ออย่างนั้นหรือแล้วยืนยิ้มให้ชายคนอื่นหน้าระรื่นนี้มันใช่หรืออย่าลืมว่าเจ้าคือภรรยาของข้าแล้ว"  แม่ทัพลู่พูดขึ้นหลังจากเดินตามนางมา ตัวนางกำลังหนีหน้าเขามาดูเครื่องดนตรียังตามมาว่านางได้อีกอยากโดนด่าข้าจะจัดให้ก็แล้วกัน

"ไม่ทราบว่าใครเป็นภรรยาของท่านแม่ทัพลู่เหรอเจ้าคะ" นางมองเขาตาแป๋วเอียงคอทำหน้าใสซื่อใส่ไปแบบไม่รู้ไม่ชี้

ลู่เทียนหรงถึงกับอึ้งกับคำตอบของนางเมื่อก่อนเห็นหน้าเขานางจะวิ่งเข้าหาจนน่ารำคาญ  ตอนนี้เอียงคอมองเขาตาแป๋วแกล้งทำเหมือนไม่เคยมีอะไรเกิดขึ้นทั้งที่มันเลยเถิดไปถึงไหนแล้ว

"แล้วใครละถึงกับวางยาข้าจนสำเร็จในจวนของข้าหรือเจ้าจะลืมข้าไปแล้วจะได้ทบทวนให้ "  เขาเดินขึ้นประชิดตัวจนนางดิ้นหนีไปทางไหนไม่ได้มันติดเครื่องดนตรี

"จะมาเรียกร้องอะไรตอนนี้ละข้าก็พูดไปหมดแล้วไม่ใช่เหรอว่าเป็นท่านเองพูดว่าจะเอาเรื่องข้าให้ถึงที่สุดแล้วไม่ยอมรับข้าเป็นภรรยา  วันนี้ท่านจะกลืนน้ำลายตัวเองแล้วหรือท่านแม่ทัพลู่คนเก่ง ใช่เมื่อก่อนข้านั้นโง่งมหลงรักท่านจนโงหัวไม่ขึ้นไม่เคยฟังเสียงพ่อหรือพี่ชายในเรื่องของท่านว่ามันเป็นเพียงคำพูดของมารดาของพวกเราเท่านั้น แล้าท่านแสดงออกว่าเกลียดชังข้านักหนาข้ายังไม่สนใจเลยวิ่งตามหลังหึงหวงคุณหนูทุกคนคอยเข้าหาท่านข้าจะตบตีขัดขวางทุกคน  ยอมเป็นคนร้ายกาจให้ผู้คนหัวเราะเยาะรวมถึงตัวของท่านเองก็ด้วย วันนี้ข้าคิดได้แล้วท่านยังจะต้องการอะไรอีก ท่านไม่ต้องมารับผิดชอบในเรื่องในคืนนั้นอีก ต่างคนต่างไปแล้วไม่ต้องมาทักข้าอีกได้ยิ่งดีเพราะคนเรารักมากเพียงไรยามหมดรักแล้วก็ไม่ต้องการเศษรักจากใครอีก  ข้าจะแต่งให้คนเห็นคุณค่าเขารักข้าเพียงคนเดียวเท่านั้นไม่ต้องเป็นเมียเอกของใครแล้วแบ่งสามีในคนอื่นร่วมใช้ด้วยชัดปะ เชิญท่านแม่ทัพป้ายหน้าเจ้าคะ ข้าไม่จอดป้ายของท่านแล้ว ตามสบายรักใครก็ไปแต่งคนนั้นข้าไม่ขัดขวางด้ายแดงของใครเชิญตามสบายเลยปล่อยข้าได้แล้ว"

"ทำไมข้าต้องสนใจด้วยในเมื่อเจ้าเป็นคนวางแผนร้ายจนได้ตัวข้าสมใจเจ้า แล้วนี้จะทิ้งขว้างข้าก็ไม่ยอมเช่นเดียวกัน กล้าทำต้องกล้ายอมรับให้ได้ละหลี่ซูเหยียน"   เขาจับนางไว้จนดิ้นไม่หลุด 

   "แต่ข้าไม่ต้องการท่านแล้วข้าไม่แต่งปล่อยข้าได้แล้ว! รังเกียจข้ามากไม่ใช่หรือจับตัวข้าทำไมเดี๋ยวเสนียดจากตัวข้าจะติดตัวท่านนะ"  นางตวาดใส่หน้าชายหนุ่มด้วยความโมโหแล้วยกเท้ากระทืบเขาอีก

"ก็เรามันเกินเลยมากกว่ากอดไปแล้วนี้นาข้ากับเจ้าทำเรื่องนั้นกันทั้งคืนลืมไปแล้วหรือ ข้าปลี่ยนใจแล้วคิดถึงเรื่องของเราสองคนข้าจะลืมการวางยาไปก็แล้วกันเจ้าเตรียมตัวเป็นเจ้าสาวของข้าได้เลยแล้วอย่าหวังไปส่งสายตาให้กับใครอีก"  เขากระซิบใส่หูนางจนขนลุกก่อนจะปล่อยนางแล้วเดินออกมาพยักหน้าให้หลี่ซูหยางก่อนจะออกจากร้านไป

"ข้าไปก่อนนะแล้วจะไปหาที่จวนแม่ทัพหลี่"   หลี่ซูหยางจึงพยักหน้าตอบด้วยความหนักใจกับสองคนนี้

หลี่ซูเหยียนโกรธจนลมออกหูไอ้แม่ทัพบ้านี้มันจะเอายังไงพอนางต้องการมันไล่เหมือนหมาบอกไม่ยอมรับเรื่องเกิดขึ้นในวันนั้น วันนี้พูดอีกอย่างถ้าจะเป็นประสาท  

 "ไปหาหมอเลยนะข้าไม่แต่งเว้ย"   นางตะโกนตามหลังเขาแล้วสะบัดหน้าหนี

"พี่ใหญ่กลับกันเถอะเจ้าค่ะข้าเกลียดขี้หน้าคน"   นางเดินตามหลังออกมากระแทกใส่ชายหนุ่มที่กำลังออกไปจากร้านเดินไปขึ้นรถม้าอย่างไม่สนใจอะไร

เจ้าในตอนนี้ช่างทำให้ข้าสนใจลู่เทียนหรงหัวเราะในใจ นางถึงกับกลัาเดินกระแทกแขนเขาออกจากร้านไปขึ้นรถม้า เจ็บไหมนั้นเขาไม่เป็นอะไรหรอกนะส่วนนางนั้นผอมบางจนลมจะลมพัดบลิวมาชนเขาเจ็บมากไหมละนั้น

ไอ้บ้านั้นชนไม่กระดิกเลยเจ็บเหมือนกันนะนี้นางเอามือลูกแขนตัวเองพอขึ้นรถม้ามาแล้วเพราะะความโมโหจึงกะจะชนเขาให้เจ็บเป็นนางเจ็บเองคนบ้าอะไรวะแข็งเป็นบ้าเลยหึ้ยนางนั่งทำหน้าไม่พอใจในรถม้า

"ต้องขอโทษแทนน้องสาวข้าด้วยนะแม่ทัพลู่นางเดินชนท่านแม่ทัพเมื่อสักครู่ นางเอาแต่ใจถ้าไม่ได้ดังใจก็อย่างที่ท่านแม่ทัพเห็นนี้ละเปลี่ยนใจตอนนี้ยังทันนะแม่ทัพลู่" เขาบอกชายหนุ่ม

"อ้อข้าไม่ถือเอายานี้ให้นางด้วยเดินชนแขนข้าแรงเหมือนกันเมื่อสักครู่คงจะเจ็บไม่น้อย"

แม่ทัพลู่ล้วงเอาตลับยาออกมายื่นให้แม่ทัพหลี่ซูหยางไปให้น้องสาว ก่อนจะเดินไปขึ้นรถม้าของตนเองที่คนสนิทนำมารอแถมจอดเลยรถม้าคันของหลี่ซูเหยียนเขาจึงเดินมาพร้อมพี่ชายของนาง

"อย่าลืมทายาละเดี๋ยวจะหาว่าข้ารังแกเจ้าอีก" เขาพูดขึ้นลอยๆให้คนในรถม้าได้ยินก่อนจะเดินยกยิ้มมุมปากไปรถม้าของตัวเอง วันนี้เขาได้แกล้งนางทำให้อารมณ์ดีขึ้นมามันแปลกมากทุกครั้งจะเป็นเขาคอยเลี่ยงนางวันนี้กับอยากตอแยนาง พอได้ยินนางประกาศตัดขาดเขาจากทุกทางอย่างไม่ไว้หน้า คงจะโกรธเขามากตอนนางป่วยเขาไม่ได้ไปเยี่ยมเพราะอยากดัดนิสัยเอาแต่ใจของนางแต่ห่างกันแค่อาทิตย์เดียวนางเปลี่ยนเป็นคนละคนเลย คุยแบบสบตาทำท่าทางใสซื่อใส่เขา แต่งหน้าบางจนมองเห็นความน่ารักตามวัยออกมา ชุดในวัดนี้ขับผิวนางส่วนเว้าส่วนโค้งตรงไหนเขาได้สัมผัสมาทั้งคืน ในความรู้สึกวันนี้นางแต่งหน้าสวยมากตอนเขาประชิดตัวยังตะลึงกลิ่นหอมเย้ายวนยามนางดิ้นออกจากอ้อมแขนเหมือนรังเกียจเขาอีก หึหนียังไงก็ไม่พ้นข้าหรอกหลี่ซูเหหยียน คนสนิทมองหน้ากันกับเสียงหัวเราะของนายท่านในรถม้าพอออกจากร้านขายเครื่องดนตรี

"พี่ใหญ่ห้ามเปิดจวนต้อนรับไอ้แม่ทัพบ้าลู่เทียนหรงนะเจ้าคะข้าเกลียดเขาและไม่อยากพบอยากเจอหน้าเขาอีกไม่ว่าวันไหนเจ้าค่ะ"

นางบ่นให้พี่ชายฟังพอรถม้าวิ่งออกมาไกลพอสมควร

  "เหยียนเอ๋อร์น้องเดินชนแม่ทัพลู่แล้วไม่ขอโทษเขาสักคำ น้องเล็กกลายเป็นอัธพาลไปแล้วหรือพี่ไม่เคยสอนน้องเลยนะนี้ยาทาเสียคิดได้เยี่ยงไรเดินไปชนคนเขาฝึกร่างกายทุกวันเขาจะเจ็บเท่ามดไต่หรือเปล่า"

เขายื่นตลับยาให้น้องสาวแต่ไม่บอกว่าเป็นของแม่ทัพลู่เทียนหรง

"ก็ข้าโมโหนี้เจ้าคะแม่ทัพบ้านั้นพูดอะไรกับข้าในห้องดนตรี ลพูดมาของขึ้นผู้ชายอะไรปากหมาที่สุดเลยข้าบอกไม่แต่งๆยังจะบังคับข้าอยู่ได้"  หลี่ซูเหยียนบอกพี่ชาย

"เหยียนเอ๋อร์เรื่องมันมาถึงขั้นนี้แล้วพี่เองก็ไม่บังคับน้องเอาไว้เจ้าสองคนตกลงกันได้ค่อยแต่งปีไหนก็ได้ไม่มีปัญหา"

"คงไม่มีวันนั้นหรอกเจ้าค่ะพี่ใหญ่ถ้าพี่ไปชายแดนใต้ข้าขอไปด้วยนะเจ้าคะ ให้ท่านพ่ออยู่เฝ้าจวนข้าอยากไปท่องเที่ยวให้ทั่วทุกเมืองเลยเผลอๆอาจจะได้น้องเขยต่างชาติต่างภาษามาฝากพี่ใหญ่กับท่านพ่อก็ได้ ชายแดนใต้มีทะเลข้าจะไปกินอาหารทะเลให้พุงกางเลยแล้วทำตากแห้งมาขายด้วย  ข้าจะเป็นคุณหนูผู้ร่ำรวยที่สุดในเมืองหลวงเลยพี่ใหญ่คอยดูนะเจ้าคะ"

นางเปลี่ยนเรื่องน่าปวดหัวกับปัญหาของแม่ทัพลู่ที่เจ้าของร่างเดิมก่อเรื่องเอาไว้ให้นางตามแก้ไขเหอะข้าปวดตับ