LOGINChapter 10
“..." แพรดาวถอนหายใจออกมาพรืดใหญ่
ตึก!
ตึก!
แพรดาวเดินกระทืบเท้าปึงปังเข้าไปในลิฟต์ราวกับคนเอาแต่ใจ โดยมีรันเวย์และไรเฟิลเดินตามเข้ามาด้วย แต่เธอก็ต้องหายใจอย่างหงุดหงิดออกมาอีกครั้ง เมื่อนิ้วเรียวยาวของรันเวย์กดลิฟต์ตัวเลขชั้นบนสุดของคอนโด ซึ่งเป็นชั้นเดียวกับห้องของเธอ
ติ๊ง!
เมื่อประตูลิฟต์เปิดออก แพรดาวก็รีบเดินจ้ำอ้าวไปที่ห้องของตัวเอง แต่ก็ไม่วายที่จะแอบปรายตามองรันเวย์ ด้วยความอยากรู้อยากเห็นว่าเขาอยู่ห้องไหน เพราะชั้นบนสุดของคอนโดมีเพียงแค่สี่ห้องเท่านั้น แต่เหมือนสวรรค์จะกลั่นแกล้งผู้หญิงสวยอย่างเธอ เมื่อเธอต้องอยู่ห้องฝั่งเดียวกันกับเขา ส่วนห้องของไรเฟิลนั้นอยู่ตรงกันข้ามกับห้องของรันเวย์
“เฮ้อ! ป๊านะป๊า” แพรดาวถอนหายใจออกมาอย่างหงุดหงิด ก่อนจะกดรหัสเข้าห้องและปิดประตูเสียงดัง
ปึง!
“น้องสาวของมึงนี่นิสัยเสียจริงๆ เลยไอ้เฟิล” รันเวย์หันไปพูดกับไรเฟิล โดยที่สายตาของเขายังคงจ้องมองไปยังบานประตูห้องของแพรดาว
“น้องแพรก็เป็นน้องสาวของมึงเหมือนกันนั่นแหละโว้ย...” ไรเฟิลยกยิ้มมุมปาก ก่อนจะเปิดประตูเข้าห้องของเขาไป โดยไม่สนใจแฝดพี่ที่เอาแต่มองห้องของแพรดาวอยู่แบบนั้น
“เหอะ! น้องสาวของมึง แม่ง! กูโคตรเกลียดคำนี้ชะมัด” รันเวย์สบถขึ้นอย่างไม่ชอบใจกับคำพูดของไรเฟิล ก่อนจะเข้าห้องส่วนตัวของเขาไปอีกคน
@ห้องแพรดาว
Part Prae Dao
“กรี๊ดดดด!” ฉันกรีดร้องอย่างสุดเสียงจนลั่นห้องด้วยความโมโห ทำไมป๊าถึงได้ให้ฉันมาอยู่คอนโดเดียวกับคนร้ายกาจแบบนี้ด้วย ป๊าทำแบบนี้เท่ากับแกล้งฉันชัดๆ เลย เร็วกว่าความคิดฉัน ก็มือของฉันนี่แหละที่กดโทรหาป๊าของฉันทันที
ตืดดดด ตืดดดด
(ฮัลโหล ว่าไงเอ่ยลูกสาวคนสวยของปะป๊า)
“ป๊า! ทำไมป๊าถึงใจร้ายกับหนูแบบนี้”
(หื้ม...ป๊าไปใจร้ายกับหนูตอนไหนลูก?)
“ก็ป๊าให้หนูมาอยู่คอนโดเดียวกับเฮียเวย์ไงคะ ป๊าก็รู้ว่าเขาชอบดุหนู ป๊ายังจะให้หนูอยู่ใกล้กับเขาอีก”
(ฮ่าๆ ป๊าก็นึกว่าลูกสาวของป๊าหงุดหงิดเรื่องอะไร)
“ปะป๊าขา หนูขออยู่คอนโดที่อื่นนะคะป๊า นะคะปะป๊าสุดหล่อของหนู”
(ถ้าหนูขอป๊าไปอยู่คอนโดที่ใหม่ หนูก็กลับมาอยู่บ้านกับป๊าเหมือนเดิม)
“ไม่เอาหรอกป๊า หนูโตแล้วนะ หนูอยากใช้ชีวิตอยู่แบบคอนโดบ้าง”
(ถ้าหนูอยากอยู่คอนโด หนูก็ต้องอยู่คอนโดเดียวกับพี่ๆ เขา เพราะพวกพี่เขาจะได้ดูแลลูกสาวคนดื้อของป๊าด้วย)
“ป๊าฝากพี่ไรเฟิลดูแลหนูคนเดียวก็ได้ ทำไมป๊าต้องให้เฮียเวย์มาดูแลหนูด้วยล่ะคะ ป๊าไว้ใจเฮียเวย์ได้ยังไงคะ ป๊าลืมไปแล้วเหรอว่าเขาชอบไล่หอมแก้มหนูตอนเด็กน่ะ”
(ฮ่าๆ ป๊าจำได้ ป๊าไม่ได้ลืม แต่ตอนนี้พี่เขาโตแล้วนะลูก อีกอย่างป๊าเห็นว่าพี่เขาไม่ได้อะไรกับหนูแล้ว)
“แต่หนูไม่ชอบเฮียเวย์เลยป๊า เขาดุอย่างกับหมาบ้า”
(ต้องดุแบบนี้แหละ ถึงจะช่วยป๊าดูแลเด็กดื้ออย่างหนูได้ แล้วหนูไม่ชอบพี่เขายังไงกัน ตอนนี้ถึงได้ไปเรียกพี่เขาว่าเฮียแบบนั้นได้)
“หนูโดนบังคับน่ะสิป๊า โอ๊ย! ป๊า หนูไม่ชอบเฮียเวย์เลย”
( ฮ่าๆ...)
“งื้อ...หนูยังเป็นลูกสาวของป๊าอยู่หรือเปล่าคะ ทำไมป๊าไม่หวงหนูเหมือนตอนเด็กๆ เลย”
(ไม่ว่าหนูจะโตขนาดไหน ป๊าก็ยังเป็นห่วงลูกสาวของป๊าเหมือนเดิม แต่เพราะหนูไปอยู่คอนโดแบบนั้นไงล่ะลูก ป๊าก็ต้องมีคนมาช่วยดูแลลูกสาวคนสวยของป๊าน่ะสิ)
“ป๊าจะให้ใครดูแลหนูก็ได้ แต่ต้องไม่ใช่เฮียเวย์”
(กลับมาอยู่บ้านไหมลูก หนูจะได้ไม่ต้องอยู่ใกล้พี่เขา ป๊าไม่ไว้ใจให้ใครดูแลหนูทั้งนั้น นอกจากรันเวย์กับไรเฟิล)
“เฮ้อ...ป๊าอะ หนูไม่รักป๊าแล้ว”
(ฮ่าๆ แล้ววันนี้เปิดเทอมวันแรกเป็นยังไงบ้างลูก...)
“ชิลมากเลยค่ะป๊า วันนี้อาจารย์แนะแนวรายวิชากับแนะนำตัวเองแค่นั้นเองป๊า”
(ตั้งใจเรียนนะลูก อย่าดื้อมากนะ)
“หนูไม่เคยดื้อเลยนะป๊า งั้น...แค่นี้นะคะป๊า รักป๊านะ”
ตอนพิเศษ 5@บ้านรันเวย์“ป๊าขา ป๊าหลงรักคุณแม่ตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” เพลงเอ่ยถามคุณพ่อของเธอด้วยความอยากรู้ตามประสาเด็ก โดยที่เธอกำลังนอนอยู่ตรงกลางบนที่นอนขนาดใหญ่ ส่วนรันเวย์และแพรดาวนอนขนาบข้างลูกของเขา“ป๊ารักแม่ของหนูตั้งแต่แม่ของหนูอายุสามขวบ แต่แม่ของหนูวิ่งหนีป๊าตลอดเลย ป๊าก็วิ่งหอมแก้มแม่ของหนูทุกครั้งที่เห็นหน้า ส่วนแม่ของหนูก็วิ่งร้องไห้ไปฟ้องคุณตาของหนู แล้วแม่ของหนูก็ชอบพูดกับป๊าว่า หนูไม่ชอบพี่เวย์” รันเวย์เอ่ยเล่าเรื่องวัยเด็กให้ลูกสาวของเขาฟัง ก่อนจะเหล่ตามองแพรดาวที่มองเขาอยู่ด้วยสีหน้ายิ้มๆ“โอ๋ๆ หนูสงสารปะป๊าจังเลย โดนคุณแม่ปฏิเสธตั้งแต่เด็ก” เพลงยกแขนเล็กเข้าไปโอบกอดคุณพ่อของเธอเพื่อปลอบใจ“หนูเหมือนปะป๊าเลยที่มีความรักตั้งแต่เด็ก แต่หนูดีหน่อยที่พี่ไบร์ทก็รักหนู หนูเลยไม่ได้กินแห้วเหมือนปะป๊า” เพลงเอ่ยพูดกับคุณพ่อของเธอราวกับผู้ใหญ่ปรับทุกข์กัน“เพลงแก่แดดจัง” เพ้นท์เอ่ยขึ้น“เพ้นท์จะไปเข้าใจอะไรล่ะ ในเมื่อเพ้นท์ยังไม่มีความรัก” เพลงเอ่ยขึ้น“โอ๊ยยย...ปวดหัวกับความรักของลูกสาวป๊าจังเลย” รันเวย์เอ่ยพูดอย่างมันเขี้ยว ก่อนจะเอานิ้วจิ้มไปที่เอวน้อยของเพลง“อ๊ายยยย ฮ่าๆๆ
ตอนพิเศษ 4@บ้านบิ๊กบอส“พี่ไบร์ทขา” เด็กหญิงเพลงวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้าไปหาเด็กชายไบรตันด้วยความดีใจ จนรันเวย์ต้องส่ายหัวเบาๆ ให้กับความดื้อรั้นของลูกสาวเขา“น้องเพลง” เด็กชายไบรตันรีบลงจากโซฟา และวิ่งเข้าไปโอบกอดเด็กหญิงตัวน้อยของเขาด้วยความคิดถึง“ฟอด! คิดถึงน้องเพลงจังเลย” เด็กชายไบรตันหอมแก้มนิ่มของเด็กหญิงตัวน้อยฟอดหนึ่ง“ดูลูกชายมึงนะไอ้บอส ดูลูกชายมึงทำ” รันเวย์เอ่ยพูดเสียงเข้มกับเพื่อนของเขา“ฮ่าๆ เด็กๆ มันเอ็นดูกัน มึงเก่งมากนักก็ไปห้ามลูกสาวของมึงสิ” บิ๊กบอสเอ่ยพูดยิ้มๆ“เพื่อนหนูไปไหนอะพี่บอส” แพรดาวเอ่ยถามถึงเพื่อนสนิทของเธอ“ออกไปทำธุระกับคุณแม่ตั้งแต่เช้าเลยน้องแพร เพื่อนของน้องทิ้งให้พี่อยู่เฝ้าบ้านกับเจ้าแสบไบรตันกันสองคน” บิ๊กบอสเอ่ยนินทาเมียของเขาให้เพื่อนสนิทของเมียฟัง“หนูอัดคลิปเสียงไว้แล้ว เรื่องนี้ต้องถึงหูเพื่อนของหนู คิกๆ” แพรดาวชูมือถือขึ้น แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ให้บิ๊กบอส“เมียมึงนี่แสบมากไอ้เวย์” บิ๊กบอสเอ่ยพูดกับรันเวย์“หึๆ เพราะแสบแบบนี้ไง ถึงได้โดนกูปราบบนเตียงบ่อยๆ” รันเวย์เอ่ยพูด ก่อนจะหันไปมองหน้าแพรดาวยิ้มๆ“ก็มึงมันชอบปราบเด็กพยศอยู่แล้วนี่หว่า” บิ๊กบอสเอ่ยพู
ตอนพิเศษ 3“ลูกชายจงมา ลูกชายจงมา” ร่างแกร่งหมุนเอวสอบบดขยี้ร่องแคบ ก่อนจะถอดลำแกร่งออกจากร่องแคบ“ลุกขึ้นไปอาบน้ำได้แล้วค่ะ จะได้ลงไปหาลูก”“งั้นไปอาบพร้อมกัน” ชายหนุ่มหยัดตัวขึ้น ก่อนจะอุ้มร่างบางเดินเข้าห้องน้ำไป“อ๊ายยย เฮียพอแล้ว” ร่างบางเปล่งเสียงร้องลั่นอยู่ในห้องน้ำ เมื่อเขาจับเธอหันหน้าเข้ากำแพงห้องน้ำ“อีกรอบนะเด็กดี เฮียยังอยากอยู่เลย ไหนๆ ลูกก็เปิดโอกาสให้เราแล้ว” ชายหนุ่มเอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะดันแก่นกายเข้าร่องแคบอีกครั้ง“อื้อ~” ศึกรักเริ่มบรรเลงขึ้นมาอีกครั้งด้วยความโหยหา เขาและเธอเปล่งเสียงครางระงมภายในห้องน้ำด้วยความเสียวซ่าน จนตอนนี้ภายในห้องน้ำตลบอบอวลด้วยกลิ่นอายไฟเสน่หาที่เร่าร้อนวันต่อมา... “พากันแต่งตัวอะไรแบบนี้วะเนี่ย” รันเวย์ที่นั่งรอเมียและลูกของเขาอยู่ที่ห้องรับแขก ต้องขมวดคิ้วจนเป็นปม เมื่อเห็นสามแม่ลูกใส่ชุดธีมเดียวกัน ซึ่งกระโปรงแต่ละคนทำเอาเขาแทบกุมขมับ เพราะแต่ละคนสวมใส่กระโปรงสั้นจิ๋วเลยทีเดียว“ปะป๊า ทำไมต้องทำเสียงดุด้วย” เพลงวิ่งเข้าไปโอบกอดขาแกร่งคุณพ่อของเธออย่างเอาใจ“ไม่เสียงดังนะคะคุณพ่อ หนูกลัว” เพ้นท์เข้าไปกอดขาแกร่งคุณพ่อของเธอ
ตอนพิเศษ 2แกร๊ก~"..." แพรดาวเมื่อเห็นสามีของเธอเปิดประตูเข้ามา เธอก็หยัดลุกขึ้นจะเดินหนี"จะหนีไปไหนครับเด็กดี ไม่คิดถึงเฮียเหรอ" รันเวย์เข้าไปโอบกอดแพรดาวไว้แน่นด้วยความคิดถึง จากนั้นเขาก็สูดดมผมสลวยและซุกไซ้ซอกคอของเธออย่างหื่นกระหาย"ปล่อยเลยนะคนใจร้าย ฮึก~" แพรดาวดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนแกร่ง ก่อนที่น้ำตาของเธอจะรินไหลออกมาด้วยความน้อยใจ"อย่าโกรธเฮียเลยนะที่รัก เฮียไม่ได้ตั้งใจจะไปญี่ปุ่นนานถึงหนึ่งอาทิตย์เลยนะ พอดีงานที่นั่นมีปัญหาจริงๆ" รันเวย์เอาปลายคางเกยไว้ที่ไหล่มน และเอ่ยบอกเธอด้วยน้ำเสียงกระเส่าที่กกหูเล็ก"เฮียรู้ไหมว่าคนที่นับวันรอเฮียกลับมา มันคิดถึงเฮียมากขนาดไหน" แพรดาวเอ่ยพูดด้วยริมฝีปากสั่นระริก เพราะถึงเธอจะมีลูกแล้วก็ตาม แต่เธอก็ยังติดเขาเหมือนเดิม อยากอยู่ใกล้เขา อยากเจอหน้าเขาทุกวัน"เฮียก็คิดถึงหนูที่สุด หนูใจร้ายมากเลยนะ ไม่ยอมรับโทรศัพท์เฮียเลย""ก็เฮียใจร้ายกับหนูก่อนหนิ" แพรดาวยู่ปากพูดอย่างเง้างอน"งั้นเฮียขอไถ่โทษกับหนูบนเตียงนะที่รัก" รันเวย์เอ่ยพูดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า ก่อนจะอุ้มภรรยาสาววางไว้บนเตียงอย่างเบามือ"เฮีย..." ปากเล็กเอ่ยเรียกชื่อเขาด้วยน้ำเสีย
ตอนพิเศษ 1เจ็ดปีต่อมา...รถสปอร์ตหรูขับเคลื่อนเข้ามาจอดที่ลานจอดรถบ้านหลังใหญ่ จากนั้นเขาก็หันไปหยิบตุ๊กตาหมีสองตัวกับดอกกุหลาบสีแดงสดช่อใหญ่มาไว้ในอ้อมแขนแกร่ง นักธุรกิจหนุ่มหล่อลงจากรถและเดินเข้าบ้านไปด้วยรอยยิ้มแห่งความคิดถึง เพราะตลอดหนึ่งสัปดาห์ที่ผ่านมา เขาไม่ได้เจอลูกสาวตัวน้อยและภรรยาสุดที่รักของเขาเลย เพราะเขาติดงานสำคัญที่ญี่ปุ่น"น้องเพ้นท์ น้องเพลง ปะป๊ากลับมาแล้วครับ" รันเวย์เอ่ยบอกลูกสาวฝาแฝดของเขาด้วยรอยยิ้มเมื่อแพรดาวเห็นสามีของเธอเดินเข้ามาในบ้าน เธอก็กระซิบบอกอะไรบางอย่างกับลูกสาวตัวน้อยของเธอทั้งสองคน ก่อนจะหยัดตัวลุกขึ้นและเดินขึ้นห้องส่วนตัวไปอย่างเง้างอน"อ้าว...หนูจะเดินหนีเฮียไปไหนครับ" รันเวย์เอ่ยถามแพรดาวหน้าตาตื่น เมื่อเห็นภรรยาตัวน้อยของเขาเดินหนีขึ้นห้องไป"ห้ามรบกวนคุณแม่นะคะ ปะป๊า" เพ้นท์และเพลงเด็กน้อยฝาแฝดหน้าตาจิ้มลิ้มราวกับตุ๊กตากางแขนเรียวเล็กสุดแขน เพื่อกั้นขวางไม่ให้คุณพ่อของพวกเธอตามคุณแม่ของพวกเธอขึ้นห้องไปได้"ปะป๊าใจร้าย ทิ้งหนูกับคุณแม่ไปเที่ยวญี่ปุ่น ชิ! หนูงอนป๊าแล้ว" เสียงเล็กของเพลงเอ่ยต่อว่าคุณพ่อของเธอ ก่อนจะทำแก้มป่องเบือนหน้าหนีคุณพ
The endรุ่งเช้า6.00 น.เมื่อรันเวย์ออกมาจากเต็นท์พร้อมแพรดาว เขาก็เลิกคิ้วขึ้น เมื่อเห็นไรเฟิลณิชา คิมหันต์นั่งผิงไฟอยู่หน้าเต็นท์ มิหนำซ้ำหน้าตาของทั้งสามคนยังดูอิดโรยราวกับคนไม่ได้นอน“ตื่นเช้าจังวะ” รันเวย์เอ่ยถามเพื่อนของเขา“กูยังไม่ได้นอนเลย มึงเห็นขอบตาพวกกูไหมเนี่ย? จะเป็นหมีแพนด้าอยู่แล้ว” ไรเฟิลเอ่ยตอบรันเวย์ด้วยน้ำเสียงไม่สบอารมณ์นัก“ครางห่าอะไรขนาดนั้นวะ กูไม่น่าหลวมตัวมาเที่ยวกับพวกมึงเลย” คิมหันต์เอ่ยพูดประชดรันเวย์ ก่อนจะมองไปอีกเต็นท์ที่ยังไม่ออกมา“หาววว ตื่นก็ดีแล้ว ฉันจะได้นอนบ้าง” ณิชาปิดปากหาวหวอดๆ ก่อนที่เธอจะเดินเข้าเต็นท์ของเธอ“ไม่ไปดูทะเลหมอกเหรอวะณิชา” รันเวย์เอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นณิชากำลังจะเข้าไปในเต็นท์ของเธอ“ไม่ล่ะ ฉันนั่งดูดาวตกทั้งคืนแล้ว ขอนอนก่อนนะ ง่วง”“ไอ้เชี่ยเอ๊ย! กูก็นึกว่ามาทริปม่อนแจ่มมาดูทะเลหมอก ที่ไหนได้กูมาทริปแข่งกันเย็Xไอ้ฉิบหาย ฟังเสียงครางจนอารมณ์ค้างเลยกู” ไรเฟิลเอ่ยจบ เขาก็เข้าไปเต็นท์ของเขาทันที“กูนอนละ เชิญดูทะเลหมอกให้สมใจ” คิมหันต์เอ่ยพูด ก่อนจะยกมือปิดปากหาวแล้วเข้าเต็นท์ไปอีกคน“เฮียครางเสียงดัง จนรบกวนพวกพี่ๆ เขาเลยนะ” แพ







